Περί λίστας συγγραμμάτων...

Το τελευταίο χρονικό διάστημα έχουμε έρθει αντιμέτωποι με μια διαρκή προσπάθεια των εκάστοτε προέδρων της σχολής να εφαρμόσουν τις διάφορες πτυχές της αναδιάρθρωσης παρά την καταδικαστική απόφαση του φοιτητικού μας συλλόγου απέναντι σε κάθε σημείο του Πρότυπου Εσωτερικού Κανονισμού (ΠΕΚ), μέσα από γενικές συνελεύσεις και με τη συμμετοχή του στο φοιτητικό κίνημα των περιόδων 2006-2007. Μια από αυτές τις πτυχές είναι και η καθιέρωση της λίστας συγγραμμάτων..

Σύμφωνα με το παραπάνω μέτρο του νέου Ν.Πλαίσιο ο φοιτητής καλείται να επιλέξει το σύγγραμμα που επιθυμεί για κάθε μάθημα κατά την εγγραφή του σε αυτό. Στο σημείο αυτό όμως ανακύπτουν πολλά προβλήματα και ζητήματα, τα οποία ήδη αντιμετωπίσαμε την περασμένη χρονιά και τα οποία αφορούν τόσο στο δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης, όσο και στο χαρακτήρα του πτυχίου μας.
Σε πρώτο στάδιο, είναι εύκολα κατανοητό ότι ένα τέτοιο μέτρο μπορεί και έχει προκαλέσει σύγχυση στους φοιτητές καθώς κανείς από εμάς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει τουλάχιστον εξαρχής ποιο σύγγραμμα τον καλύπτει απόλυτα στο διάβασμα του. Τα προτεινόμενα συγγράμματα συνήθως διαφέρουν ως προς τα περιεχόμενα και πολύ πιθανό κάποιο από αυτά να μην καλύπτει σε βαθμό 100% τη διδακτέα ύλη. Πολλές φορές μάλιστα η διδακτέα ύλη διαφέρει της διδαχθείσας με αποτέλεσμα να προκαλείται ακόμα περισσότερη σύγχυση και ο φοιτητής να οδηγείται στην αγορά επιπλέον συγγραμμάτων. Άλλωστε ο ορισμός μιας συγκεκριμένης εξεταστέας ύλης είναι πλέον πολύ δύσκολος καθώς το σύγγραμμα είναι θέμα ατομικής επιλογής.

Μέχρι πρόσφατα οι πιθανές ελλείψεις των συγγραμμάτων που λαμβάναμε καλύπτονταν από τις σημειώσεις των πανεπιστημιακών εκδόσεων του Θωμαïδείου ιδρύματος που μοιράζονταν σε όλους τους φοιτητές. Ωστόσο, σύμφωνα με το νέο Ν.Πλαίσιο πλέον καταργούνται οι πανεπιστημιακές εκδόσεις και για ακόμη μία φορά πλήττεται η δημόσια και δωρεάν παιδεία προς όφελος των ιδιωτικών εκδοτικών οίκων. Επιπρόσθετα, γίνεται φανερό ότι πίσω από κάτι τέτοιο υποκρύπτονται κέρδη καθηγητών από τα συγγραφικά τους δικαιώματα και οι οποίοι δε διστάζουν να «διαφημίσουν το προϊόν» τους μέσα στο αμφιθέατρο και να παρακινήσουν το φοιτητή να το επιλέξει ώστε να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις του μαθήματος. Ερχόμαστε λοιπόν σε μια αντίφαση: από τη μία δεν ξέρουμε ποιο σύγγραμμα θα μπορούσε να είναι το καλύτερο και από την άλλη πιεζόμαστε από τον καθηγητή να επιλέξουμε το δικό του. Αν λοιπόν στην τελική όλοι ξέρουμε ποιο σύγγραμμα θα επιλέξουμε, ποιος ο λόγος ύπαρξης της λίστας; Η ύπαρξη της θα λέγαμε ότι είναι προφανής καθώς σε κάθε περίπτωση στόχος είναι η εξυπηρέτηση του ιδιωτικού κεφαλαίου, η κατάργηση της έννοιας της εξεταστέας ύλης αλλά και η εξατομίκευση του χαρακτήρα των σπουδών καθώς ο κάθε φοιτητής καλείται να κάνει τις δικές του επιλογές, χωρίς να μπορεί να τις αλλάξει.

Οι καθεστωτικές παρατάξεις προσπάθησαν εξαρχής να επωφεληθούν να «πιάσουν το φοιτητή απ’ το χέρι» και να τον «βοηθήσουν» να επιλέξει το κατάλληλο σύγγραμμα. Μια τέτοια προσπάθεια έγινε και γίνεται προφανώς για ψηφοθηρικούς λόγους και όχι μόνο, καθώς είναι γνωστή η ύπαρξη πελατειακών σχέσεων ανάμεσα σε ορισμένους καθηγητές και τις ΔΑΠ, ΠΑΣΠ. Η στάση των δυο παρατάξεων ήταν εξαρχής αντίθετη και εχθρική προς τα αιτήματα του ζωντανού φοιτητικού κινήματος-με πρωτοπόρο το ρόλο των σχημάτων της ΕΑΑΚ- που εδώ και 3 χρόνια μάχεται ενάντια στην εφαρμογή κάθε πτυχής του νέου Ν.Πλαίσιο και έχει πετύχει τουλάχιστον την τροχοπέδηση τους. Από την άλλη, οι ΠΚΣ, Εγκέλαδος δε δίστασαν να συμπληρώσουν εξαρχής την περίφημη λίστα ξεχνώντας το πεδίο μέσα στο οποίο μάχονταν ή έλεγαν ότι μάχονται τα τελευταία χρόνια, μεταθέτοντας τη μάχη για ένα άλλο πιο “σημαντικό μέτωπο”…

Η στάση της Ανεξάρτητης Αριστερής Παρέμβασης ήταν σαφής και συνεπής. Αρνηθήκαμε από την πρώτη στιγμή να συμπληρώσουμε λίστα συγγραμμάτων, εγγυώμενοι ότι ο κάθε φοιτητής που δε συμπλήρωνε θα λάμβανε τουλάχιστον το απαραίτητο σύγγραμμα για κάθε μάθημα, όπως και έγινε. Αποτέλεσμα των αγώνων μας μέσα στη σχολή και τα αμφιθέατρα ήταν το να μη συμπληρώσουν λίστα τουλάχιστον το 25% των φοιτητών (γύρω στα 500 άτομα στους 2000), οι οποίοι και έλαβαν τα απαραίτητα συγγράμματα. Η αποχή ήταν εξαρχής πολύ μεγάλη και πολλοί φοιτητές, που ήταν αντίθετοι με το μέτρο, συμπλήρωσαν τη λίστα πραγματικά την τελευταία στιγμή, κυρίως λόγω φοβικής στάσης, που καλλιεργήθηκε έντονα από τους εκφραστές της κυβέρνησης και υπερασπιστές της αναδιάρθρωσης μέσα στις σχολές(ΔΑΠ, ΠΑΣΠ).

Ως Ανεξάρτητη Αριστερή Παρέμβαση καλούμε για ακόμη μία φορά τους φοιτητές να απέχουν από τη συμπλήρωση λιστών .Ένα ηχηρό «όχι» μπορεί να αποτρέψει την περαιτέρω εφαρμογή του μέτρου που πλήττει το συμφέρον του φοιτητή. Εγγυόμαστε ότι όσοι δε συμπληρώσουν λίστα όχι μόνο θα πάρουν το σύγγραμμα που μοιραζόταν πριν την εφαρμογή της, αλλά και οποιοδήποτε άλλο απαραίτητο βοήθημα που πιθανόν να μοιραστεί στους υπολοίπους, όπως ακριβώς έγινε και πέρσι.

ΓΙΑΤΙ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ???

Έχουν περάσει περίπου πέντε μήνες από την τελευταία φορά που διεξήχθη γενική συνέλευση στη σχολή μας, και είναι δεδομένο ότι όλο αυτό το χρονικό διάστημα μια σειρά από ζητήματα έχουν ανοίξει τόσο στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης όσο και ευρύτερα στην κοινωνία. Αν αναλογιστούμε δε ότι στο διάστημα αυτό μεσολάβησαν δύο εξεταστικές περίοδοι, κατά τη διάρκεια των οποίων μειώνεται –για αντικειμενικούς λόγους- το ενδιαφέρον των φοιτητών για τα πολιτικά επίδικα της συγκυρίας, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι ο ανοιχτός διάλογος εντός του φοιτητικού συλλόγου έχει μείνει αρκετά πίσω.
Από εκεί και πέρα, εχεί ιδιαίτερη αξία να επισημάνουμε τη θεματολογία της πολιτικής ατζέντας των ημερών. Ως μία από τις βασικές επιδιώξεις τόσο της προηγούμενης όσο και της νέας κυβέρνησης αποτελεί η αναγνώριση των Κ.Ε.Σ., που αποσκοπεί να δημιουργήσει χιλιάδες αποφοίτους ειδικευμένους, με μηδενική επαγγελματική κατοχύρωση και οι οποίοι θα διακρίνονται από έλλειψη συλλογικών παραστάσεων και διεκδικήσεων. Ουσιαστικά, πρόκειται για προσπάθεια αναθεώρησης του άρθρου 16 (που προβλέπει την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων) από την πίσω πόρτα, το οποίο μπλοκαρίστηκε από τις μαχητικές φοιτητικές καταλήψεις του 2007.
Στο ίδιο μήκος κύματος συνδέεται και το νομοσχέδιο της αξιολόγησης που έρχεται να αποτελέσει το εργαλείο πίεσης για τα δημόσια πανεπιστήμια, ακριβώς γιατί τόσο τα ιδιωτικά όσο και τα δημόσια θα αξιολογούνται από κοινού και επομένως τα τελευταία θα αναγκάζονται να λειτουργούν με όρους ανάλογους με αυτούς των ιδιωτικών, δηλαδή θα υιοθετούν ουσιαστικά τις μεταρρυθμίσεις (αν δεν το κάνουν θα διακόπτεται η χρηματοδότησή τους για ερευνητικά προγράμματα και όχι μόνο). Σε αυτήν την κατεύθυνση, στα τέλη της προηγούμενης χρονιάς το Υπουργείο έδωσε εντολή για εφαρμογή της αξιολόγησης στη σχολή μας και στις υπόλοιπες σχολές του ΕΜΠ κάτι το οποίο προς το παρών "πάγωσε" αλλά είναι δεδομένο ότι θα το βρούμε μπροστά μας καθώς αποτελεί έναν από τους στόχους της νέας κυβέρνησης.
Ένα από τα βασικά μέτωπα της περιόδου αποτελεί και ο νέος νόμος-πλαίσιο, πτυχές του οποίου εφαρμόστηκαν την τελευταία χρονιά αποσπασματικά και μεμονωμένα σε διάφορες σχολές μεταξύ των οποίων και η δική μας(λίστα συγγραμάτων, μείωση της διάρκειας των εξεταστικών περιόδων). Επιπλέον, κεντρικό ζήτημα στην πολιτική και της νέας κυβέρνησης αποτελεί αυτό των δημοκρατικών δικαιωμάτων , με το άσυλο να βρίσκεται σε εξέχουσα θέση καθώς βασικά στελέχη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και στο παρελθόν έχουν δηλώσει ότι πρέπει να δημιουργηθεί πιο αυταρχικό πλαίσιο θωράκισης των πανεπιστημίων από τις δυνάμεις καταστολής, κάτι που αποδεικνύεται και από την έντονη αστυνόμευση που παρατηρείται τις τελευταίες μέρες σε πολλά πανεπιστήμια (Πολυτεχνείο Πατησίων, Πολυτεχνείο Ζωγράφου κ.ά.). Σε ανάλογη κατεύθυνση βλέπουμε να εντείνονται οι προσπάθειες για την κατασκευή κλίματος φόβου ευρύτερα μέσα στην κοινωνία μέσα από πογκρόμ σε περιοχές όπως τα Εξάρχεια και όχι μόνο.
Με βάση τα παραπάνω θέματα, θεωρήσαμε επιτακτικό να καλέσουμε σε γενική συνέλευση για να συζητηθούν όλα τα παραπάνω θέματα. Για εμάς, ανέκαθεν αποτελούσε πάγια θέση ότι οι αποφάσεις θα πρέπει να παίρνονται από εμάς για εμάς και αυτό μπορεί να εξασφαλιστεί μόνο μέσα από τη δομή της Γενικής Συνέλευσης, όπου κάθε φοιτητής έχει το δικαίωμα να εμπλακεί και να τοποθετηθεί. Είναι σημαντικό να διεξάγονται οι Γ.Σ. όσο το δυνατόν συχνότερα ώστε να αποφασίζουμε συλλογικά για τα προβλήματά μας. Σε αντίθετη περίπτωση, έιναι δεδομένο ότι θα επιδιώξουν οι κυβερνητικές παρατάξεις(ΔΑΠ,ΠΑΣΠ) να εκμεταλλευτούν την κατάσταση και να λάβουν αποφάσεις για δικό τους κομματικό ώφελος μέσα από όργανα στα οποία δεν εμπλέκεται η πλειοψηφία των φοιτητών της σχολής (Διοικητικά Συμβούλια), θέλοντας να προβάλλουν το ρόλο του "υπεύθυνου εκπροσώπου".
Αυτό το οποίο θα πρέπει να έχουμε κατά νου, είναι ότι μέσω των Γ.Σ. δόθηκαν όλες οι μάχες της προηγούμενης περιόδου στις οποίες ενεπλάκη μεγάλο κομμάτι του φοιτητικού σώματος και οι οποίες απέδειξαν ότι όποτε το πανεπιστήμιο βρίσκεται στο στόχαστρο της οποιασδήποτε κυβέρνησης, οι ίδιοι οι φοιτητές παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους. Το κυριότερο σε σχέση με τα παραπάνω, είναι ότι η Γ.Σ. δε μπόρει να πάρει έυκολα τα κομματικά χαρακτηριστικά κάποιας παράταξης και για αυτό συχνά τόσο η ΔΑΠ όσο και η ΠΑΣΠ αποφεύγουν τη διεξαγωγή τους γιατί δε θέλουν να εκθέσουν την πολιτική τους η οποία ταυτίζεται με αυτήν των εκάστοτε κυβερνήσεων. Σε αυτό το σημείο, χρειάζεται κριτική και στις παρατάξεις των ΠΚΣ και Εγκέλαδου, οι οποίες πολλές φορές δεν προχωρούν σε μια ευρεία προπαγάνδιση της Γενικής Συνέλευσης, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται δυσχερέστερες συνθήκες για τη διεξαγωγή τους.

Τέλος και με βάση όλα τα παραπάνω, θεωρούμε αναγκαίο ο διάλογος να ανοίξει και πάλι στη σχολή μέσα από συχνές διαδικασίες Γενικών Συνελεύσεων που θα είναι και όσο το δυνατόν πιο μαζικές. Κάτι τέτοιο γίνεται ακόμα πιο αναγκαίο, αν αναλογιστούμε και την κατάσταση στο εσωτερικό της σχολής όπου μεγάλη μερίδα καθηγητών δεν αντιλαμβάνονται την ισότιμη σχέση τους με τους φοιτητές, με αποτέλεσμα να διευρύνουν το πλαίσιο εντατικοποίησης με μαζικά κοψίματα, προόδους με αρνητική βαθμολόγηση, αύξηση των υποχρεωτικών ασκήσεων κ.ά. Συνεπώς, καταλήγουμε ότι μέτα από πέντε μήνες πρέπει και πάλι!

ΚΑΤΩ Η ΒΙΑ ΚΑΙ Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΜΠΑΤΣΟΚ... ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΑ

Οι εκλογές τελείωσαν, η κυβέρνηση άλλαξε, το ΠΑΣΟΚ ανέβηκε στην εξουσία, αλλά η πολιτική που υιοθετεί και θα ακολουθήσει παραμένει ίδια. Μία πολιτική που δολοφονεί την εργασιακή μας προοπτική, το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της παιδείας, μαθητές και μετανάστες και στη συγκεκριμένη περίπτωση τα δημοκρατικά μας δικαιώματα και ελευθερίες.Όλοι βιώσαμε πέρσυ τη δολοφονία του Αλέξη από τις δυνάμεις καταστολής , τον ξυλοδαρμό 2 παιδιών που έκαναν γκράφιτι έξω από το πάρκο στην Χ. Τρικούπη λιγες μέρες πριν τις εκλογές , τη συνεχή εισβολή των ΜΑΤ στην περιοχή γύρω από την πλατεία εξαρχείων και τη διεξαγωγή συλλήψεων όταν στην εξουσία βρισκόταν η Ν.Δ. Σε μια πρωτοφανή επιχείρηση αστυνομικής βίας και καταστολής προχώρησε και η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ μόλις ανέλαβε και επίσημα την κυβερνητική διαχείριση, στο κέντρο της Αθήνας, στην περιοχή των Εξαρχείων. Σαν έτοιμοι από καιρό, ως μια προαποφασισμένη εκ των προτέρων ενέργεια, εκατοντάδες αστυνομικοί κατέλαβαν το πάρκο της οδού Χ Τρικούπη κάνοντας οχτώ τουλάχιστον συλλήψεις, 70 προσαγωγές και εκατοντάδες ελέγχους, ενώ ο «στρατός κατοχής» έπνιγε αναίτια με δακρυγόνα την περιοχή τρομοκρατώντας όποιον μένει, συχνάζει, περνάει από κει. Το ίδιο σκηνικό συνεχίστηκε επί 3 συνεχόμενες μέρες..... Πόσο πραγματικό φαντάζει το σύνθημα "Σε κάθε γωνία υπάρχει αστυνομία, η χούντα δεν τελείωσε το '73" αφού μία βόλτα στα εξάρχεια αρκεί για να διαπιστώσει κάποιος ότι σε κάθε γωνία υπάρχουν ΜΑΤ και αστυνομικές δυνάμεις των 5-6 ατόμων περιπολούν συνέχεια στην περιοχή. Το να ζει κάποιος πλέον στα εξάρχεια η ακόμα και να βγει για να διασκεδάσει ταυτίζεται με εγκληματική ενέργεια αφού οι εξακριβώσεις στοιχείων έχουν καταντίσει καθημερινή ρουτίνα. Σαν να βρίσκεται σε φυλακή νιώθει κάποιος άμα επιχειρήσει να επισκεφτεί τα εξάρχεια.
Μια απαγορευμένη πόλη μέσα στην ίδια την πόλη της Αθήνας. Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ!!! Με τα ΜΑΤ, την αστυνομική βία και τρομοκρατία, δίνοντας το στίγμα της πολιτικής του. Ο υπουργός «Προστασίας του Πολίτη» κ Χρυσοχοϊδης συνηθισμένος από την προηγούμενη θητεία του στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης συνεχίζει το δόγμα καταστολής ως το μέσο επιβολής των επιδιώξεων τους, ενώ ο υφυπουργός, κ Βούγιας δεν άφησε κανένα περιθώριο για παρερμηνεία των προθέσεων και της πολιτικής της νέας κυβέρνησης καθώς δήλωσε ότι «.δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν εστίες ανομίας στην πόλη.» προετοιμάζοντας νέα πογκρόμ σε οτιδήποτε αντιστέκεται, πάει κόντρα στην αντιδραστική πολιτική ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - Κεφαλαίου. Οι δηλώσεις αύτες μας καθιστούν σίγουρους ότι η κατάσταση και το καθέστως που εφαρμόζεται στα εξάρχεια είναι μόνο η αρχή της επιθετικής αναδίπλωσης της κυβέρνησης για την αποφυγή νέων Δεκέμβρηδων, αλλά και η αυταρχική θωράκιση του κράτους απέναντι στις μελλοντικές αντιδράσεις που θα ξεσπάσουν. Μελλοντικές αντιδράσεις... αφού είναι βέβαιη η συνέχιση από το ΠΑΣΟΚ της αντιδραστικής πολιτικής που προώθησε η Ν.Δ. στα μέτωπα της παιδείας-εργασίας -δημοκρατικών δικαιωμάτων.
Παράλληλα την ημέρα που ξεκινούσε η παραπάνω επιχείρηση στα εξάρχεια τελείωνε άδοξα η ζωή ενός μετανάστη από το Πακιστάν. Ύστερα από 2 μέρες βασανιστηρίων με ηλεκτροσόκ και άγριου ξυλοδαρμού τον άφησαν σπίτι του όπου και πέθανε μετά από μερικές μέρες άφου επείδη δεν είχε χαρτιά φοβόταν να πάει στο νοσοκομείο. Οι αρχές και τα αστικά μέσα μαζικής ενημέρωσης συγκάλυψαν το γεγονός το οποίο έρχεται να προστεθεί σε δεκάδες άλλα παρόμοια περιστατικά (μετανάστες πέφτουν κατά περίεργο τρόπο στον Κηφισό έξω από το αλλόδαπων και πεθαίνουν, βασανιστήρια στο α.τ. Ομόνοιας) που αποκαλύφθηκάν κατά τη διάρκεια της θητείας της Ν.Δ.. Η βία του κράτους και των μηχανισμών καταστολής του δεν κάνουν διακρίσεις ανάμεσα σε γηγενείς και μετανάστες. Το ΠΑΣΟΚ έχει δείξει από τις πρώτες μέρες της θητείας του ότι θα συνεχίσει και θα κλιμακώσει την πολιτική της έντασης και της βίας που προώθησε και η Ν.Δ. Με τους συλλογικούς μας αγώνες και κινητοποιήσεις ας τους δείξουμε ότι θα μας βρουν απέναντί τους.

Η τελευταία πράξη του δράματος

(ή αλλιώς, αναγνώριση ιδιωτικών πανεπιστημίων από το παράθυρο)

Μέσα στην αναμπουμπούλα και το σαματά της προεκλογικής περιόδου, μια είδηση που όλο το προηγούμενο διάστημα ταλάνισε το ελληνικό πανεπιστήμιο, πέρασε στα ψιλά. Αυτή η είδηση, δεν είναι άλλη, παρά η αναγνώριση των κολεγίων.

Η απερχόμενη κυβέρνηση της ΝΔ, πραγματικά παραμονές των πρόσφατων βουλευτικών εκλογών, στις 30 Σεπτεμβρίου, υπέγραψε την αδειοδότηση 33 κολεγίων, απόφαση η οποία αυθημερόν δημοσιεύθηκε και στο Φύλλο της Κυβερνήσεως. Προφανώς, αυτή η κίνηση δεν είχε μόνο προεκλογικές βλέψεις (είναι ούτως ή άλλως γεγονός ότι η αναγνώριση των κολεγίων θα ικανοποιήσει μεγάλα οικονομικά συμφέροντα). Η κίνηση αναγνώρισης των κολεγίων μια ανάσα πριν τις εκλογές έχει μια διπλή διάσταση:

• Αφενός, αποτελεί παραδοχή της αδυναμίας της απερχόμενης κυβέρνησης να επιβάλλει την αντιεκπαιδευτική πολιτική της. Και όταν αυτό συμβαίνει, η απάντηση είναι πολλή απλή: Η τακτική του να ψηφίζονται νόμοι μακριά από ζωντανές πολιτικά περιόδους για τους φοιτητικούς συλλόγους. Σάμπως, έτσι δε ψήφισε και το νέο νομοσχέδιο για τα ΤΕΙ στα τέλη Ιουνίου τη φετινή χρονιά η απερχόμενη κυβέρνηση;;; Και φυσικά αυτή της η αδυναμία δε προέκυψε από τη «μαχητική» αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ, αλλά από την πίεση που άσκησαν οι μεγαλειώδεις αγώνες των μαθητών και των φοιτητών τα προηγούμενα χρόνια, με αποκορύφωμα την ανεπανάληπτη εξέγερση του περασμένου Δεκέμβρη που συγκλόνισε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.

• Αφετέρου, η αναγνώριση των 33 πρώτων κολεγίων κλείνει πονηρά το μάτι και προς την πολιτική που θα ακολουθήσει και η «νέα» (χρονικά και όχι πολιτικά) κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Γιατί όπως και να το κάνουμε, στον έναν ή τον άλλο βαθμό, όλοι ακούσαμε τις προεκλογικές δηλώσεις του Γιωργάκη (που έγινε ξαφνικά Γιώργος) που υπεράσπιζαν την ύπαρξη και λειτουργία «μη-κρατικών, μη-κερδοσκοπικών(;;;)» πανεπιστημίων τα οποία θα λειτουργούν σε ένα πλαίσιο «υγιούς» ανταγωνισμού με το δημόσιο πανεπιστήμιο. Ή για να το πάμε δύο χρόνια πιο πίσω, ποιος μπορεί να ξεχάσει τη ρητή δέσμευση του ΠΑΣΟΚ για αναθεώρηση του άρθρου 16 και την τεχνητή του αποχώρηση από την αναθεωρητική διαδικασία, υπό το βάρος των μαχητικών φοιτητικών καταλήψεων.

Κάποιος, φυσικά, θα αναρωτηθεί γιατί αυτή η τόσο μεγάλη επιμονή των δύο μεγάλων κομμάτων να προωθήσουν την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και πιο συγκεκριμένα την αναγνώριση των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Η απάντηση στο ερώτημα αυτή βρίσκεται στις προεκλογικές δεσμεύσεις και των δύο κομμάτων εξουσίας, που περιέγραφαν ένα και το αυτό πράγμα: Την πραγματική πολιτική βούληση και στόχευση, να πληρώσουν το κόστος της κρίσης οι εργαζόμενοι και η νεολαία, δηλαδή, αυτοί που τόσα χρόνια με το μόχθο τους πλήρωσαν το τίμημα της οικονομικής «ανάπτυξης και μεγέθυνσης».

Τι σημαίνει σε πιο απλά ελληνικά η παραπάνω διαπίστωση, σε ότι έχει να κάνει με το μέλλον του ελληνικού πανεπιστημίου και των αποφοίτων;

Σημαίνει, από τη μία τη δημιουργία της περίφημης γενιάς των 700 ευρώ, δηλαδή, ενός νέου μοντέλου εργαζόμενου-αποφοίτου, φθηνού, χωρίς καμία επαγγελματική κατοχύρωση, πειθαρχημένου, ευέλικτου και ειδικευμένου, χωρίς καμία συλλογική αναπαράσταση και διεκδίκηση. Αυτό θα γίνει μέσα από:

• Την συρρίκνωση των επαγγελματικών και εργασιακών δικαιωμάτων που κατοχυρώνουν τα πτυχία μας, και φυσικά την αποστοίχιση τίτλου σπουδών και δικαιώματος άμεσης ένταξης στον αντίστοιχο επαγγελματικό κλάδο. Δεν είναι τυχαίο, ότι πίσω από την αναγνώριση των κολεγίων κρέμεται σα δαμόκλειος σπάθη και η ενσωμάτωση της κοινοτικής οδηγίας 36/05 που θα αποδίδει στα πτυχία των κολεγίων τα αντίστοιχα επαγγελματικά δικαιώματα με των δημόσιων ΑΕΙ. ‘Η για να το λέμε και ξεκάθαρα με τα κολέγια μεθοδεύουν την ισοτίμηση των 4ετών και 5ετών πτυχίων των δημόσιων ΑΕΙ και ΤΕΙ, με τα 3ετή «αγορασμένα» bachelorάκια.

• Την εντατικοποίηση και πειθάρχηση του φοιτητικού σώματος. Μέσα από διατάξεις όπως είναι οι διαγραφές των «αιώνιων» φοιτητών, η φημολογούμενη απαίτηση των δύο μεγάλων κομμάτων για να αλλάξει ή και να καταργηθεί ο θεσμός του ασύλου, η εισαγωγή προαπαιτουμένων μαθημάτων, προόδων και φυσικά η καθηγητική τρομοκρατία περί της ανάγκης να τρέχεις από αμφιθέατρο σε αμφιθέατρο και από εργαστήριο σε εργαστήριο.

Πέρα όμως από τη διαμόρφωση των χαρακτηριστικών των αυριανών αποφοίτων, η αντιεκπαιδευτική πολιτική της ΝΔ και των συνεχιστών της, του ΠΑΣΟΚ, σημαίνει και ριζική αναπροσαρμογή ολόκληρου του θεσμού του πανεπιστημίου, μέσα από:

• Την πλήρη πρόσδεση του πανεπιστημίου στις ανάγκες της αγοράς. Δεν είναι τυχαίο ότι υπάρχει ριζική στροφή στην χρηματοδοτούμενη από ιδιωτικές εταιρείες εφαρμοσμένη έρευνα και τον οριακό αφανισμό της βασικής έρευνας. Πολλώ δε μάλλον, η αναγνώριση των κολεγίων και η λειτουργία τους με τη βοήθεια του νόμου της αξιολόγησης σε ένα καθεστώς ανταγωνισμού με τα δημόσια ΑΕΙ και ΤΕΙ, είναι προφανές ότι επιχειρείται ακριβώς για να προσαρμόσει τις σχολές μας στις ανάγκες της αυριανής μας εργοδοσίας και όχι για την προσαρμογή του πανεπιστημίου στις αυριανές μας ανάγκες ως εργαζόμενοι.

• Επιχειρείται η διαμόρφωση μιας νέας αγοράς, αυτής των τίτλων σπουδών. Όπου διάφοροι καιροσκόποι επιχειρηματίες ιδιοκτήτες κολεγίων θα επιχειρούν να κερδοσκοπήσουν στις πλάτες της ανησυχίας μίας σειράς αποφοίτων του λυκείου για το μέλλον τους, που προφανώς στηρίζεται και από άλλα κομμάτια της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής των «τελευταίων πολλών» χρόνων, όπως είναι η βάση του 10.

Κάτω οι νόμοι και οι κανονισμοί,
νόμος οι ανάγκες του κάθε φοιτητή

Με τους ανατρεπτικούς συλλογικούς μας αγώνες
επιβάλλουμε τις διεκδικήσεις μας