Πολυτεχνείο Ανοιχτό στη νεολαία και τους αγώνες!

Στην τελευταία συνέλευση του Φοιτητικού μας Συλλόγου, πήραμε μία αγωνιστική απόφαση για συμμετοχή στο τριήμερο εκδηλώσεων της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου και πορεία στις 17 Νοέμβρη. Αυτό που συναντήσαμε ωστόσο την Τετάρτη 15/11 ήταν η αυθαίρετη κατάληψη του χώρου του Πολυτεχνείου από λίγες δεκάδες άτομα που ισχυρίζονταν ότι ανήκουν στον αναρχικό χώρο και εμπόδισαν την είσοδο του κόσμου. Ταυτόχρονα, διεξαγόταν μια συντονισμένη επίθεση από μεριάς κυβέρνησης η οποία αποφάσισε να τρομοκρατήσει το κόσμο με την προπαγάνδα και την αυξημένη παρουσία της αστυνομίας. Η κυβέρνηση που θέλει να έχει τις καλύτερες σχέσεις με τις ΗΠΑ και τον πρόεδρο Trump, αφού τους τελευταίους μήνες έχει πάρει ένα πιο αναβαθμισμένο ρόλο στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ, θα την συνέφερε λοιπόν να ματαιωθεί η πορεία προς την Αμερικάνικη πρεσβεία. Με τον ίδιο τρόπο, θα την συνέφερε το Πολυτεχνείο να μείνει κλειστό, ούτως ώστε να μην υπάρξει εκείνο το αγωνιστικό κλίμα που θα δώσει θάρρος στους αγώνες διεκδίκησης για τις ανάγκες και δυνατότητες της γενιάς μας, όπως και το μήνυμα της εξέγερσης του ‘73 για «Έξω αι ΗΠΑ, Έξω το ΝΑΤΟ».

Επομένως, αντιληφθήκαμε ότι μία τέτοια κίνηση που κρατούσε το Πολυτεχνείο κλειστό προς τον λαό και τους αγώνες του, καμία σχέση δεν είχε με το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα, αλλά και εξυπηρετούσε, ασχέτως προθέσεων, το σχέδιο της κυβέρνησης. Αποφασίσαμε λοιπόν να υπερασπιστούμε τις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων μέχρι τέλους και μείναμε απαιτώντας το Πολυτεχνείο να ανοίξει και να γίνει κέντρο αγώνα και πολιτικής συζήτησης. Αυτή την στάση κράτησαν μία σειρά από δυνάμεις του κινήματος της αριστεράς και της αναρχίας, καταφέρνοντας να απομονώσουν την συγκεκριμένη ομάδα αλλά και να αποτρέψουν οποιαδήποτε επέμβαση της αστυνομίας, με αποτέλεσμα την Πέμπτη το Πολυτεχνείο να είναι ανοιχτό. Καταφέραμε με αυτόν τον τρόπο το μήνυμα του Πολυτεχνείου να μείνει ζωντανό, ενώ είναι λυπηρό το γεγονός ότι οι δυνάμεις της ΚΝΕ δεν βρέθηκαν μαζί μας σε αυτόν τον αγώνα, που τόσης σημασίας ήταν μέσα στις συνθήκες συνολικού στόχου αποδυνάμωσης κάθε αγώνα και διεκδίκησης καθημερινά.

Σε αυτό το πλαίσιο βρήκαν πάτημα, όλες οι αντιδραστικές και συντηρητικές δυνάμεις, να μιλήσουν για παραβατικότητα και για τον ρόλο του ασύλου. Χαρακτηριστική η ανακοίνωση της ΟΝΝΕΔ που καλούσε την αστυνομία να εκκενώσει την κατάληψη. Όσο και να παριστάνουν ότι τα λένε αυτά γιατί νοιάζονται για την ομαλή λειτουργία του πανεπιστημίου και την ασφάλεια των φοιτητών, το μόνο που τους νοιάζει είναι η καταστολή των αγώνων. Ποιος θα μπορούσε να υπερασπιστεί το αντίθετο όταν οι δυνάμεις των ΜΑΤ επιτέθηκαν αναίτια στην πορεία της 17 Νοέμβρη, όπως και σε άλλες πολλές κινητοποιήσεις τα αιτήματα των οποίων είναι αντίθετα με την πολιτική της εκμετάλλευσης (όπως της ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ).

Εμείς επιμένουμε πως σε ένα πανεπιστήμιο που θα εκφράζονται ελεύθερα οι αποφάσεις και οι δράσεις των φοιτητών η ύπαρξη του ασύλου είναι αναγκαία προϋπόθεση. Αν λοιπόν πιστεύουμε πως πρέπει να παλέψουμε για ένα καλύτερο μέλλον που θα είναι σύμφωνο με τις δικές μας ανάγκες, δεν πρέπει να φύγει από τα χέρια των φοιτητικών συλλόγων ένα από τα πιο δυνατά του όπλα που είναι το άσυλο.

Το φετινό τριήμερο του Πολυτεχνείου μας έδειξε πως όταν οι φοιτητές και οι φοιτήτριες αποφασίζουν και  οργανώνονται μπορούν να απομονώσουν και να αντιμετωπίσουν κάθε κίνηση και δύναμη που δρα εις βάρος τους. Αυτό πρέπει να αποτελέσει μάθημα για τους επόμενους αγώνες που θα έρθουμε να δώσουμε, για την ανατροπή του νόμου Γαβρόγλου, για την υπεράσπιση και την διεκδίκηση των δημοκρατικών μας ελευθεριών, ενάντια σε όσους μας εκμεταλλεύονται και μας καταπιέζουν.

Όλοι/ες στην Γενική Συνέλευση της Πέμπτης 9/11 στο Αμφ. ½ στις 13:30!

Καθώς πλησιάζουμε στην επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, τα ερωτήματα που γεννιούνται είναι πολλά. Ενώ έχουν περάσει 44 χρόνια από εκείνες τις μέρες που ο φοιτητές με αυταπάρνηση ρίχτηκαν στην πάλη, μαζί με τους εργαζόμενους για μια συνολικά καλύτερη ζωή, σήμερα πολλές από τις νίκες τους έρχονται να αμφισβητηθούν. Το κράτος αυταρχικοποιείται, το άσυλο παραβιάζεται συστηματικά, τα διακαιώματα των φοιτητών και των εργαζόμενων θυσιάζονται για την κρίση. Το βασικό ερώτημα είναι: μπορούμε να εμπνευστούμε από τον αγώνα του 1973 για τους δικούς μας αγώνες; 

Το δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο τείνει να γίνει παρελθόν. Τρέχουμε από μάθημα σε μάθημα για να καταλήξουμε να βγαίνουμε άνεργοι ή με μισθούς της πλάκας. Ο νόμος του Γαβρόγλου έρχεται να κάνει κανόνα αυτή την κατάσταση, η οποία μας λέγαν μέχρι τώρα ότι συμβαίνει μόνο εξαιτίας της κρίσης. Η κυβέρνηση επιβάλλει με λίγα λόγια αυτά που η ΕΕ ζητάει εδώ και χρόνια

• Δίδακτρα στα μεταπτυχιακά(!) δηλαδή αυτοχρηματοδότηση των ιδρυμάτων. Θέλουν να πληρώσουμε εμείς αυτά που έπρεπε να δίνει το κράτος
• Ακαδημαϊκά συμβούλια όπου επιχειρηματίες και υπάλληλοι του υπουργείο θα υπαγορεύουν στα ιδρύματα τι να κάνουν για σιγουρευτούν ότι θα βγαίνουμε από τις σχολές μας όσο το δυνατό πιο ευέλικτοι και κινητικοί (όπως λένε). Δηλαδή πως θα έχουμε εν τέλει τα ελάχιστα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα. 
• Κέντρα δια βίου μάθησης μέσα στις σχολές μας. Από την μία διασπούν τα πτυχία μας, υποβαθμίζουν τις σπουδές μας, και από την άλλη στο όνομα της δια βίου μάθησης μας βάζουν να πληρώνουμε για σεμινάρια και επανακαταρτίσεις. 

 Όλα αυτά άλλες κυβερνήσεις ντρεπόντουσαν να τα φέρουν στην Βουλή! Ωστόσο η ΕΕ με την Συνθήκη της Μπολόνια προσπαθεί να τα εφαρμόσει εδώ και χρόνια Και τώρα θα πάρουν την απάντηση που πήραν τόσες φορές από το φοιτητικό κίνημα οι υπουργοί των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ. Αυτός ο νόμος θα ανατραπεί! 

Αλλά και στην καθημερινότητα μας όμως τα πράγματα δεν είναι πιο εύκολα. Μάλιστα έχει γίνει ακόμα δυσκολότερη από πέρσι με την αλλαγή του προγράμματος σπουδών μας και τις μεταβατικές διατάξεις (που μόνο ομαλή μετάβαση δεν εξασφαλίζουν). Φαίνεται για άλλη μια φορά, πως ο αγώνας που δώσαμε πέρσι, με πληθώρα συνελεύσεων κινητοποιήσεων και κατάληψη της σχολής δεν ήταν άδικος. Κάθε μέρα είναι ένας αγώνας δρόμου για να προλάβουμε τους εντατικούς ρυθμούς που μας έχουν επιβάλει. Πρέπει αυτή η συνέλευση να πει ρητά ότι δεν είμαστε ρομπότ! Η σχολή να αναλάβει να λύσει το χάος που δημιούργησε. Αυτό που έλεγαν ότι θα εκσυγχρονίσει την σχολή, έχει καταντήσει τις αίθουσες να μοιάζουν με το 242 το πρωί (!). Πρόκειται όμως για την εξειδίκευση του γνωστικού αντικειμένου με την μείωση των μαθημάτων και την σκλήρυνση των κατευθύνσεων, όπως ακριβώς υπαγορεύει η κυβέρνηση και η ΕΕ. Δεν σταματάμε να παλεύουμε για τις σπουδές που μας αξίζουν, που θα μας εξασφαλίζουν εργασία και θα μας επιτρέπουν να έχουμε μια συνολική και πολύπλευρη γνώση του αντικειμένου που σπουδάζουμε. Θέλουμε ενιαίο και αδιάσπαστο πτυχίο και όχι ένα φάκελο που θα λέει τι προσόντα και καταρτίσεις έχουμε. 

 Όπου και να κοιτάξουμε η κατάσταση είναι παρόμοια. Η ζωή μας έχει γίνει ένα εμπόρευμα για να το πουλάνε και να το αγοράζουν οι κυβερνήσεις, τα αφεντικά και οι τραπεζίτες, που μας βούτηξαν σε αυτή την κρίση, για να συνεχίσουν να πλουτίζουν! Το δικαίωμα στην Κυριακάτικη Αργία, το δικαίωμα στην απεργία, στην κοινωνική ασφάλιση κτλ. Το δικαίωμα των κατατρεγμένων να ορίσουν την ζωή τους, όπως οι πρόσφυγες που ταλαιπωρούνται καθημερινά από το κράτος και τους φασίστες. Το δικαίωμα του κόσμου να αγωνίζεται και να αμφισβητεί, όπως η Ηριάννα και ο Περικλής. Το Πολυτεχνείο είναι επίκαιρο λοιπόν, και έχουμε πολλά ακόμα να μάθουμε από αυτό! Γιατί τότε οι φοιτητές και οι φοιτήτριες σήκωσαν κεφάλι απέναντι σε όλα αυτά!