Με σημαία τις πραγματικές μας ανάγκες να εισβάλλουμε στο προσκήνιο!

ΜΕ ΣΗΜΑΙΑ ΤΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΜΑΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΝΑ ΕΙΣΒΑΛΟΥΜΕ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ

 Βυθισμένη σε μια πρωτόγνωρη νάρκωση η

ελληνική κοινωνία τις τελευταίες βδομάδες παρακολουθεί είτε τα επικοινωνιακά τρικ της νέας συγκυβέρνησης είτε την διαπραγματευτική της ικανότητα. Το πρώτο αίσθημα χαράς και ‘ελπίδας’ μετά την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ καθώς και το αίσθημα αισιοδοξίας από τις δηλώσεις υπουργών και στελεχών του έχει πλέον μετατραπεί σε ένα ιδιότυπο μούδιασμα με τα πρώτα πισωγυρίσματα της κυβέρνησης και τις επιθετικές διαθέσεις των λεγόμενων ‘εταίρων ’ και δανειστών μας. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή:

Ανάμεικτα τα συναισθήματα που μας άφησαν τα αποτελέσματα των εκλογών αυτή τη φορά. Με μια ευχάριστη διάθεση και με μια δόση ικανοποίησης υποδεχθήκαμε τον εκλογικό καταποντισμό της άθλιας συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, τα κατεβασμένα μούτρα του Γιάννη της ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ και την ζωγραφισμένη απογοήτευση στα πρόσωπα των λαμόγιων βουλευτών της. Όλοι εκείνοι που επί σειρά ετών ψήφιζαν αντεργατικά μέτρα, λιτότητα και μνημόνια, περικοπές και ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου εξαργύρωσαν την οργή του ελληνικού λαού. Ταυτόχρονα όμως μας κυρίεψε ένα περίεργο συνονθύλευμα αγανάκτησης, ανησυχίας και απέχθειας καθώς είδαμε τα συνολικά ποσοστά των αστικών δυνάμεων να διατηρούνται σταθερά ενώ το πολιτικό τίποτα του Ποταμιού καταφέρνει να μπει στη Βουλή με μια ταυτότητα αποπολιτικοποίησης και τεχνοκρατισμού, δρώντας ως εφεδρεία του συστήματος για κάθε είδους αξιοποίηση. Κυρίως όμως επειδή τα σκυλιά του ναζισμού να διατηρούν σημαντική επιρροή, αναδεικνύοντας την ανάγκη για συνεχή αντιφασιστικό αγώνα απέναντι στους φασίστες στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς, στις σχολές. Μικρή άνοδο κατέγραψαν και οι δυνάμεις του ΚΚΕ, εκφράζοντας μια διάθεση ενός δυναμικού για ανατροπή του συστήματος και έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Διάθεση η οποία εξαιτίας της άτολμης λογικής του ΚΚΕ για συντήρηση του κόμματος και της απουσίας πολιτικής βούλησης για να συμβάλει σε ένα πλατύ αγωνιστικό μέτωπο στο σήμερα οδηγείται σε αναμονή και αδράνεια.

Αυτό όμως που πρέπει να στιγματίζει κυρίαρχα τη διάθεση μας είναι πως παράλληλα με ένα πρώτο αίσθημα ανακούφισης έρχεται η βαθιά γνώση ότι ο κοινωνικός πόλεμος δε σταματάει, το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να μας δώσει βαθιά ανάσα αξιοπρέπειας και ζωής ολόκληρης. Αυτό που πρέπει να μας μείνει ανεξίτηλο είναι το αίσθημα της ευθύνης και του πρωταγωνιστικού ρόλου που πρέπει να διαδραματίσει το κίνημα για την επιβολή των πραγματικών μας αναγκών.Το αίσθημα λαϊκής ευεξίας και γενικευμένης χαράς από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ βλέπουμε να συνοδεύεται από μια λογική ανάθεσης και μια νοοτροπία μεσσιανισμού από μια λογική χαμηλών προσδοκιών για το τι μέλλει γενέσθαι. Η αναζήτηση σωτήρα στο πρόσωπο ενός Τσίπρα ή ενός Βαρουφάκη αποκτά διαστάσεις ενώ η συγκυβέρνηση ντύνει παραπλανητικά το κλίμα με διακηρύξεις περί εθνικής σωτηρίας τονώνοντας τα υπάρχοντα εθνικιστικά αντανακλαστικά. Η λογική της διαπραγμάτευσης εντός πλαισίων έφαγε χαστούκι, η αντίληψη ότι μπορούμε να ζήσουμε αλλιώς χωρίς να συγκρουστούμε με την ΕΕ, το χρέος, το κεφάλαιο βρήκε πολύ σύντομα τα όρια της. Αυτό που πρέπει να μας κεντρίσει το ενδιαφέρον μας, αυτό που είναι όλο και περισσότερο ξεκάθαρο είναι ότι μέσα στα ασφυχτικά πλαίσια που ορίζει το χρέος που δε δημιουργήσαμε εμείς, το ΔΝΤ και οι επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν υπάρχει κανένα περιθώριο να ικανοποιηθούν οι ανάγκες μας. Καμία διαπραγμάτευση, κανενός είδους συμφωνία δε μπορεί να μας οδηγήσει σε μια αξιοπρεπή ζωή όσο η εξυπηρέτηση του χρέους σημαίνει περικοπές και υποχρηματοδότηση, όσο οι ευρω-συνθήκες μας κρατάνε χειροπόδαρα δεμένους, όσο η ζούγκλα της αγοράς εργασίας απαιτεί ελαστικές σχέσεις εργασίας και ατομικές συμβάσεις, όσο η ανεργία θα βαράει κόκκινο και η απάντηση θα είναι voucher και πεντάμηνα. Για να είναι οι απαιτήσεις μας αυτές που θα ικανοποιηθούν και όχι τα κέρδη των λίγων, δεν μας αρμόζει καμία λογική αναμονής, αριστερού άκρου ή η υποταγής σε μια κυβέρνηση και τις επιλογές της.

Όλοι εμείς, το φοιτητικό και νεολαιίστικο κίνημα δεν πρέπει να διαλέξουμε, δεν μας αρμόζει ο ρόλος του γκρινιάρη και του φωτεινού παντογνώστη, όπως δε μας αρμόζει ο ρόλος του πανηγυρτζή και χειροκροτητή. Χαιρόμαστε σε κάθε στιγμή που το λαϊκό κίνημα κερδίζει χώρο (και τέτοια νίκη ήταν ο καταποντισμός ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) αναγνωρίζουμε όμως κάθε στιγμή τα όρια της περιόδου και στοχεύουμε στο να τα σπάσουμε.

Για αυτό ακριβώς πρέπει να περιγράψουμε το δικό μας ποιοτικά διαφορετικό δρόμο με τον οποίο θα βγούμε εμείς στο προσκήνιο ώστε οι δικές ανάγκες και απαιτήσεις να ορίσουν την ατζέντα και να επιβληθούν σε κάθε είδους κυβέρνηση. Ένας δρόμος ο οποίος φάνηκε τις προηγούμενες μέρες σε μια σειρά νικών του κινήματος απέναντι στην εργοδοσία και την εκμετάλλευση. Ενός κινήματος που δεν αρκέστηκε σε μια χλιαρή κριτική ή επιδοκιμασία της κυβέρνησης αλλά πήρε την κατάσταση στα χέρια του και κινητοποιήθηκε στο σύνολο των αιτημάτων που πάλευε και το προηγούμενο διάστημα. Έτσι έβαλε μπροστά τη λογική της επιβολής των αναγκών μας απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία και με όπλα την αλληλεγγύη και την οργάνωση πυροδότησε ένα τεράστιο κύμα αλληλεγγύης προς τη συνάδελφο του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών που εργαζόταν στη

MIGATO υπό το άθλιο καθεστώς του δελτίου παροχής υπηρεσιών και απολύθηκε επειδή έμεινε έγκυος. Με μια σειρά συλλογικών αποφάσεων και με δυναμικές επίμονες κινητοποιήσεις πανελλαδικού αποκλεισμού των καταστημάτων MIGATO, ο κόσμος του αγώνα, όλοι όσοι επιλέγουν το δρόμο της ρήξης και όχι της αναμονής κατάφεραν να αναγκάσουν την εργοδοσία σε άτακτη υποχώρηση. Έτσι οι υπεύθυνοι της εταιρείας, αναγκάστηκαν να αναγνωρίσουν την εξαρτημένη σχέση εργασίας της εργαζόμενης και να καταβάλλουν ως αποζημίωση όλους τους μισθούς υπερημερίας για το διάστημα προστασίας λόγω εγκυμοσύνης και λοχείας (18 μήνες). Ο ίδιος δρόμος, ο δρόμος της οργάνωσης, της ρήξης και της σύγκρουσης, ο δρόμος της επιβολής των αναγκών μας οδήγησε και τα αφεντικά στο Γκαζοχώρι να δώσουν τελικά τα δεδουλευμένα που χρώσταγαν για μήνες σε εργαζόμενους μετά από ανάλογες κινητοποιήσεις έξω από το μαγαζί.

Την ίδια στιγμή λοιπόν που κάποιοι παρατηρούσαν αποσβολωμένοι διαπραγματεύσεις και κυβερνητικές εξαγγελίες, ο δικός μας δρόμος επέβαλε νίκες, νίκες οι οποίες για εμάς αποτελούν έμπνευση και παράδειγμα. Νίκες οι οποίες οριοθετούν την οργάνωση, τη λογική και την πάλη μας. Την πάλη μας γύρω από ένα πλαίσιο αιτημάτων που θα ορίζει τις πραγματικές μας ανάγκες και θα κινείται εκτός πλαισίων συμβιβασμού στο όνομα του κέρδους των λίγων, αιτημάτων που από πάντα πάλευε το νεολαιίστικο κίνημα, μάτωνε για αυτά και έτρωγε χημικά αλλά δεν υποτασσόταν σε μερικές παραχωρήσεις και κινήσεις εκτόνωσης. Ένα πλαίσιο αιτημάτων που οριοθετεί τη δράση μας στο επόμενο διάστημα και αποτελεί ταυτόχρονα ενωτικό κάλεσμα προς τον κόσμο του αγώνα και του κινήματος για να δώσουμε από κοινού τη μάχη της γενιάς μας για να μπούμε σε ένα δρόμο ρήξης και σύγκρουσης χωρίς μισόλογα, με πραγματική επικοινωνία και αγκάλιασμα των αναγκών μας, των συνειδήσεων και των ελπίδων του κόσμου ώστε αυτές να κάνουν βήματα μπροστά και όχι πίσω.

Για να ζήσουμε ελεύθερα, χωρίς μεσσίες και σωτήρες, για να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας.

• -Παύση πληρωμών - Διαγραφή του χρέους. Κατάργηση των δανειακών συμβάσεων
• -Ανατροπή του νόμου Διαμαντοπούλου. Καμία εφαρμογή της Συνθήκης της Μπολόνια
• -Δημόσια Δωρεάν Παιδεία για όλους. Καμία ιδιωτικοποίηση των σχολών μας.
• -Καμία δημιουργία Οργανισμών. Καμία σκέψη για δίδακτρα.
• -Καμία διαγραφή φοιτητή. Να επιστρέψουν ΟΛΟΙ τώρα.
• -Καμία διάσπαση πτυχίων και κύκλων σπουδών-Κατάργηση πιστωτικών μονάδων.
• -Καμία εντατικοποίηση του προγράμματος σπουδών. Ειδική μέριμνα για τους εργαζόμενους φοιτητές.
• -Πλήρη επαναφορά του ασύλου. Ούτε σκέψη για εταιρείες security μέσα στις σχολές.
• -Δημόσιες λέσχες σίτισης. Δωρεάν γεύματα. Έξω οι εργολαβίες. Κατάργηση των άθλιων εργασιακών σχέσεων των εργολαβιών
• -Άμεση ανέγερση νέων εστιών. Καμία επιβολή ενοικίου ή ανέγερση ιδιωτικών. Επίδομα στέγασης σε όσους φοιτητές από την επαρχία μένουν εκτός εστιών. Αποδοχή φοιτητών με αποκλειστικά κοινωνικά κριτήρια
• -Να δοθούν άμεσα όλα τα αναγκαία συγγράμματα.
• -Δημόσιες δωρεάν συγκοινωνίες για φοιτητές και ανέργους. Να σταματήσουν οι έλεγχοι.
• -Καμία απόλυση εργαζομένων του πανεπιστημίου. Να επανατοποθετηθούν στις θέσεις του οι διαθέσιμοι – Να προσληφθούν όσοι απολύθηκαν.
• -Ενιαία Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση χωρίς διάσπαση σε ΑΕΙ-ΤΕΙ-ΙΕΚ-ΚΕΣ.
• -Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους. Κατάργηση του συμφώνου πρώτης απασχόλησης και των ελαστικών σχέσεων εργασίας που μας καταδικάζουν σε εργασιακή περιπλάνηση και αβεβαιότητα.

ΤΟ ΛΟΓΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΜΑΣ ΤΟΝ ΕΧΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ!

ΤΟ ΛΟΓΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΜΑΣ ΤΟΝ ΕΧΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ!

Κατά τη διάρκεια της εξεταστικής όλοι είδαμε στο προσωπικό mail, τη πλατφόρμα του ερωτηματολογίου που στάλθηκε από τη διοίκηση της σχολής. Πρόκειται για ένα ερωτηματολόγιο στο οποίο καλούνται να αξιολογήσουν την εκπαιδευτική διαδικασία της σχολής. Με μια πρώτη αλλά αφελή ματιά αυτό φαντάζει ένα δημοκρατικό μέτρο συγκριτικά με το πως διεξαγόταν η αντίστοιχη συζήτηση στο παρελθόν. Οφείλουμε όμως να αναλύσουμε καλύτερα αυτή τη διαδικασία αξιολόγησης:

Πρώτα απ’ όλα πρέπει να δούμε ότι εξ αρχής η διοίκηση τονίζει ότι όποια και αν είναι τα αποτελέσματα των απαντήσεων των φοιτητών, αυτά θα παραμένουν σε ένα επιπέδο συμβουλευτικού χαρακτήρα προς τη σχολή, επομένως δε θα έχει κανένα ρόλο προς τις τελικές αποφάσεις. Συμπέρασμα το οποίο απορρέει από την απαξιωτική στάση των καθηγητών προς τις αποφάσεις των φοιτητικών συλλόγων όλο το προηγούμενο διάστημα (βλέπε κλειστές διαδικασίες τμημάτων-επιτροπών). Επιπλέον, η όποια αξιολόγηση και αν γίνεται αποτελείται από τις προσωπικές μας απόψεις πάνω σε έτοιμες ερωτήσεις με περιορισμένο πλήθος απαντήσεων, που από τη μια ενδέχεται να μην ανταποκρίνονται στις πραγματικές μας απόψεις και προβληματισμούς και από την άλλη με τον τρόπο που γίνονται αποκλείουν την συζήτηση και την αντιπαράθεση των διαφορετικών απόψεων, το διάλογο. Μόνο μέσω δημόσιων και ανοιχτών συζητήσεων και διαδικασιών, όπως οι γενικές συνελεύσεις του συλλόγου, οι προσωπικές απόψεις γίνονται πιο πλήρεις και συγκροτημένες

Τέλος πρέπει να εξετάσουμε το φαινόμενο «πλατφόρμα» τη συγκεκριμένη περίοδο. Πρόκειται για ένα νεωτερισμό απο πλευράς σχολών που προωθεί νέα «ήθη» διοίκησης στις σχολές, στη μετά-Φορτσάκη εποχή, που αποσκοπεί στην απονέκρωση των συλλογικών διαδικασιών και στην αντικατάσταση αυτών από νέους αποστειρωμένους τρόπους λήψης αποφάσεων. Με αυτό το σκεπτικό ως συλλογικότητα που τοποθετεί τον εαυτό της στα αριστερά, δεν μπορούμε αβαντάρουμε και να προωθούμε τέτοιου είδους λογικές και πρακτικές.

Η απονέκρωση του συλλόγου στην οποία αναφερόμαστε, δεν είναι μια φετιχοποιημένη έκφραση που μας αρέσει να χρησιμοποιούμε, αλλά μια διαδικασία της οποίας τα αποτελέσματα τα βιώνουμε όλοι. Σε αυτή τη βάση δεν ειναι τυχαιο , ότι σε σχολή σαν τη δική μας στην οποία δεν πραγματοποιούνται τακτικά γενικές συνελεύσεις έχουν παρατηρηθεί πολλάκις φαινόμενα καθηγητικής αυθαιρεσίας (π.χ η αρνηση αναβολής της εξεταστικής τις ημέρες των εκλογών). Ανάλογο θέμα προέκυψε τις ημέρες της εξεταστικής αφορά το ζήτημα των αντιγραφών. Συγκεκριμένα με ανακοίνωση της η σχολή, έρχεται να σκληρύνει τους όρους εξέτασης με την αυστηρή απαγόρευση χρήσης κινητού τηλεφώνου. Για εμάς, δεν πρέπει για κανένα λόγο να ξεκινήσουμε μια κουβέντα προκειμένου να εξασφαλίσουμε το αδιάβλητο των εξετάσεων και προφανώς να δε θα μπούμε σε λογικές κανιβαλισμού απέναντι σε όποιον συμφοιτητή μας αντιγράφει. Το ζήτημα της αντιγραφής συνδέεται άμεσα με τους όρους σπουδών, οι οποίοι είναι πλήρως εντατικοποιημένοι, βλέποντας ότι σε μια σειρά μαθημάτων παρατηρείται το φαινόμενο μαζικής αποτυχίας των φοιτητών εξαιτίας εκδικητικής στάσης του καθηγητή ή θέματα εξετάσεων αυξημένης δυσκολίας και παράλληλη μείωση της διάρκειας εξέτασης. Αν συμπεριλάβουμε και τις υποχρεωτικές εργασίες κατά τη διάρκεια του εξαμήνου, καταλήγουμε σε ένα περιβάλλουν σπουδών με πολύ δυσοίωνους όρους, επομένως δεν μπορούμε να ποινικοποιούμε έτσι απλά το φαινόμενο «αντιγραφών», χωρίς να βλέπουμε την μεγάλη εικόνα.

Είναι παράλογο από τη μια η διοίκηση με αυτή τη στάση απέναντι στους φοιτητές, από την άλλη η ΔΑΠ η οποία εκμεταλλεύεται αυτή την κατάσταση χρησιμοποιώντας ένα μηχανισμό «αντιγραφών» για πελατειακούς λόγους με τελικό σκοπό να διαλύσει την πολιτική έννοια του συλλόγου, να εγκαθιδρύσει ένα σύστημα ρουσφετιού και εκχυδαισμένου συνδικαλισμού, να είναι αυτοί που μιλάνε για αξιοκρατία και αξιολόγηση. Οι κινήσεις και των δύο σκοπεύουν στη δημιουργία ενός πλήρως εξαρτημένου και πειθαρχημένου φοιτητή που δε θα έχει το χρόνο αλλά ούτε και τη διάθεση να ασχοληθεί με πολιτικά ζητήματα που αφορούν τη σχολή του και τη κοινωνία γενικότερα, κάτι που καταλήγει στην αποδοχή οποιουδήποτε μέτρου εις βάρος μας.

Απέναντι σε όλα αυτά εμείς δηλώνουμε :

• Κανένας μας δεν είναι εξαρχής ύποπτος αντιγραφής και δε δικαιούται να του αλλάζει ο επιτηρητής θέση.
• Τα μαζικά κοψίματα δεν είναι αποτυχία των φοιτητών αλλά του καθηγητή. Απαιτούμε κανονικοποίηση σε μαθήματα με ποσοστό αποτυχίας άνω του 50% .

Για την επίτευξη αυτών, ο μόνος δρόμος είναι η επανεκκίνηση των 
συλλογικών διαδικασιών προκειμένου να επιβάλλουμε 
τους δικούς μας ανθρώπινους όρους σπουδών !