ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΣΤΗ ΔΑΠ-ΝΔΦΚ

Τρίτη 16 Μαΐου 2017

 Ο Φοιτητικός Σύλλογος δεν είναι εργαλείο για κομματικά συμφέροντα!

Με αφορμή τα ευρήματα στο στέκι της ΔΑΠ, θέλουμε να καταγγείλουμε την δράση της όλο αυτό τον καιρό, αλλά και τη στάση που κράτησε από τη στιγμή που αυτά τα «ευρήματα» βγήκαν στη φόρα. Δεν θα θέλαμε σε καμία περίπτωση να αποπροσανατολίσουμε την κουβέντα που διεξάγεται εντός του συλλόγου που δεν θα πρέπει να είναι άλλη από τη συμμετοχή μας στην απεργία στις 17 Μάη, πλάι με τους εργαζόμενους.  Η χρονική συγκυρία που διανύουμε είναι πάρα πολύ κρίσιμη και στόχος μας ως σχήμα είναι πάντα η ανατροπή αυτής της δυσμενούς κατάστασης που μας έχουν βυθίσει οι κυβερνήσεις με τα μνημόνια τους όλα αυτά τα χρόνια. Υπό αυτό το πρίσμα θεωρούμε ότι είναι χρέος μας να μην αφήνουμε να γίνονται αποδεχτές συμπεριφορές και ενέργειες που υπονομεύουν το φοιτητικό σύλλογο.

Γιατί έχουν ονόματα και τηλέφωνα των φοιτητών/τριών;

Είδαμε excel με μακροσκελείς στήλες με ονόματα, είδαμε πιθανούς ψηφοφόρους, είδαμε χαρτιά με ονόματα και από δίπλα τον «υπεύθυνο» για αυτά δαπίτη, είδαμε καταλόγους που είναι τόσο λεπτομερείς όσο αυτοί της γραμματείας, μέχρι και διευθύνσεις και τηλέφωνα! Θα μπορούσε κάποιος να πει πως όλα αυτά είναι στοιχεία που είναι εύκολα να βρεθούν και στο mycourses. Αν και αμφιβάλλουμε ότι οι ΔΑΠίτες μπήκαν στο κόπο, ενώ μπορούν απλά να τα πάρουν από την γραμματεία της σχολής (πράγμα που εννοείται ότι απαγορεύεται), το ζήτημα που προκύπτει δεν είναι κατά πόσο αυτό είναι θεμιτό ή νόμιμο. Το ζήτημα που προκύπτει είναι ζήτημα σκοπιμότητας. Και ο σκοπός είναι ένας και γνωστός: η διατήρηση του εκλογικού μηχανισμού της. Ενός καλά οργανωμένου μηχανισμού που τον είδαμε πως λειτούργησε στις συνελεύσεις για το πρόγραμμα σπουδών, πέρσι για το όριο δήλωσης και πιο παλιά στην απεργία των διοικητικών. Και τον βλέπουμε φυσικά πως λειτουργεί πολύ καλά εδώ και χρόνια στις φοιτητικές εκλογές.

Γιατί έχουν σημαίες της Νέας Δημοκρατίας;

Όχι, δεν αποτελεί έγκλημα να είσαι μέλος της ΟΝΝΕΔ και ενός φοιτητικού συλλόγου. Είναι σίγουρα ντροπή αλλά όχι έγκλημα. Είναι ωστόσο απαράδεχτο, η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Πολιτικών Μηχανικών να λέει ψέματα σε συνελεύσεις των 300 ατόμων ότι η ΔΑΠ είναι ανεξάρτητη παράταξη. Το στέκι μίας παράταξης δεν είναι κοινόχρηστη αποθήκη και αυτές οι σημαίες δεν βρέθηκαν απλά εκεί. Αποτελούν απόδειξη πραγμάτων που λέμε τόσο καιρό, ότι ρόλος της ΔΑΠ δεν είναι άλλος από το να εκφράζει το πιο σάπιο δεξιό – ή και ακροδεξιό πολλές φορές – κατεστημένο, αυτό της Νέας Δημοκρατίας. Πέρα από το να εκφράζει όμως τις ίδιες απόψεις, αυτό που κάνει είναι να υλοποιεί τα σχέδια της, είτε αυτό αφορά την κατάργηση του ασύλου, το φιλελεύθερο δόγμα της αριστείας και της επιχειρηματικής κουλτούρας, τη διάλυση της φοιτητικής μέριμνας κ.ο.κ.  Αυτοί είναι οι στόχοι της, γι’ αυτό στρέφεται ενάντια σε αυτούς που αγωνίζονται για ίσες ευκαιρίες σε όλους τους φοιτητές για σπουδές και εργασία – πάντα με το σύνθημα «Ανοιχτή Σχολή». Είναι η δύναμη που υποστήριξε το κλείσιμο τόσων ΤΕΙ με το Σχέδιο «Αθηνά», δεν τη νοιάζουν στην πραγματικότητα οι ανοιχτές σχολές! Τώρα, λένε ότι φταίει ο ΣΥΡΖΑ για την κατάσταση στην Τριτοβάθμια αλλά μαζί ψήφισαν μνημόνια.

Που τις βρήκαν τόσο ακριβές σημειώσεις φροντιστηρίων και τι τις θέλουν;

Από τα κυκλώματα αντιγραφών μέχρι το τσάτσωμα με καθηγητές της σχολής, η ΔΑΠ αναιρεί περίτρανα όλο το ιδεολόγημα της (υποτιθέμενης) αξιοκρατίας που η ίδια υπερασπίζεται. Όταν όμως μπλέκονται και μεγάλα φροντιστήρια σε όλη αυτή την ιστορία για να βγάλουν ένα τσουβάλι λεφτά, τότε το πράγμα ξεφεύγει. Και μπορούμε να κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε, όταν είναι γνωστό ότι τα ίδια φροντιστήρια ξέρουν από πριν τι θέματα θα πέσουν στις εξετάσεις και τι ρόλο έχουν οι ΔΑΠίτες με τις διασυνδέσεις σε αυτό, μπορεί να μην θέλουμε να παραδεχτούμε ότι η ΔΑΠ συμβάλλει στην διάλυση του εκπαιδευτικού συστήματος, αλλά μπορούμε σίγουρα να κάνουμε μια πολλή απλή παραδοχή : ότι σίγουρα επωφελείται από την κατάσταση διάλυσης στο πανεπιστήμιο. Γιατί όταν δεν υπάρχει αρκετό υλικό σε συγγράμματα και σημειώσεις στο mycourses, όταν οι ρυθμοί σπουδών είναι τόσο εντατικοί που κανείς να μην μπορεί να τους ακολουθήσει, όταν στριμωχνόμαστε σα τις σαρδέλες στα εργαστήρια κτλ τότε είναι που η ΔΑΠ κάνει τη δουλειά της καλύτερα. Γιατί είναι αυτή που τυπώνει σημειώσεις (με τα λεφτά του Κούλη προφανώς) και τις μοιράζει για να εξαγοράζει ψήφους. Και εδώ είναι που οποιοσδήποτε φοιτητής που έχει άγχος να πάρει ένα πτυχίο, πέφτει θύμα αυτής της κατάστασης και γίνεται πιόνι τους. Ας μη κρυβόμαστε λοιπόν, η ΔΑΠ αυτό το χρόνο έκανε ότι περνούσε από το χέρι της για να περάσει το Νέο Πρόγραμμα Σπουδών γι΄αυτό το λόγο, όπως και το με το όριο δήλωσης και τους μετεγγραφέντες που δεν έκανε τίποτα για να μην χάσουν το εξάμηνο.

Πέσαμε από τα σύννεφα;

ΌΧΙ! Ξέραμε ότι αυτή είναι η ΔΑΠ γι΄ αυτό και κάθε φορά είναι η πρώτη δύναμη στην οποία κάνουμε κριτική και πολλές φορές πολύ σκληρή κριτική. Ξέρουμε ποια είναι, και δεν χρειαζόταν να δημοσιοποιηθούν όλα αυτά για να το μάθουμε. Παίρνουμε όμως την πρωτοβουλία να την καταγγείλουμε γιατί θεωρούμε ότι ακόμα πιο ανησυχητικό από τις πράξεις της ΔΑΠ, είναι όλοι εμείς να τις αποδεχόμαστε σαν κάτι που συμβαίνει και πάντα θα συμβαίνει. Όσο κοινότυπα και αν φαίνονται όλα αυτά που αναφέρουμε παραπάνω, δεν γίνεται να τα αντιμετωπίζουμε με απάθεια. Πρέπει να καταδικαστούν στην πράξη και με πολιτικό τρόπο, δηλαδή όχι σαν ένα ατυχές γεγονός. Από το φακέλωμα μέχρι τις σημειώσεις, ο σκοπός που υπάρχουν και χρησιμοποιούνται από τη ΔΑΠ είναι ο ίδιος. Γιατί η ΔΑΠ δεν είναι μια παρέα από ευγενικούς λεβέντες και κοπελιές που μας βοηθάνε στις εγγραφές και μετά κάνουν και καμιά πρόταση για τις σπουδές μας γιατί έτυχε να είναι και πολύ έξυπνοι. Είναι πολιτική δύναμη σε αυτή τη σχολή και σε όλη την Ελλάδα, και δεν φτιάχτηκε χθες αλλά πριν από πολλά χρόνια, και όπως κάθε πολιτική δύναμη έχει στόχους και σχέδιο για να τους πετύχει.

Εν Κατακλείδι

Καλούμε όλο τον κόσμο της σχολής να τους καταδικάσει στην πράξη. Καλούμε και τα μέλη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ να απολογηθούν για τη δράση τους δημόσια! Εμείς ως ΑΝ.ΑΡ.ΠΑ-ΕΑΑΚ δε δεχόμαστε καμία εξουσία μέσα σε αυτή τη σχολή πέρα από αυτή των Γενικών Συνελεύσεων των Φοιτητών και των Εργαζομένων, και δε δεχόμαστε η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, ακόμα και την αυτοδύναμη, να θεωρεί ότι έχει το δικαίωμα να έχει προσωπικά στοιχεία φοιτητών και να χτίζει διασυνδέσεις που υπονομεύουν το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου. Αν τα στελέχη της ΔΑΠ νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν για να γίνουν στελέχη της ΟΝΝΕΔ και αύριο μεθαύριο βουλευτές, τότε να ξέρουν ότι δεν θα επιτρέψουμε να χρησιμοποιούν το φοιτητικό σύλλογο για να το πετύχουν. Και αν αυτό ακούγεται γραφικό, να θυμίσουμε ότι ο τωρινός πρωθυπουργός της χώρας ήταν κάποτε συνδικαλιστής στη σχολή μας, οπότε ας μη θεωρούμε ακατανόητο ότι στήριξη στη ΔΑΠ σημαίνει στήριξη σε μελλοντικά στελέχη της Ν.Δ.

Τέλος, επειδή η κουβέντα εντός του συλλόγου γύρω από το ζήτημα τείνει να ξεφεύγει πολλές φορές, καλά θα κάνουν οι ΔΑΠίτες όταν τους ρωτάμε γιατί φακελώνουν κόσμο, να απαντάνε σε αυτό που τους ρωτάμε. Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι συγκεκριμένα και βαραίνουν τη ΔΑΠ. Είναι ελιγμός από μεριάς της να θέλει η κουβέντα να πάει σε ζητήματα τύπου «ποιος είναι με τη βία και τις διαρρήξεις και ποιος δεν είναι». Και αν μιλάμε για τη βία να αναρωτηθούμε ποια δύναμη πανελλαδικά, και όχι μόνο στη σχολή μας, έχει χρυσαυγίτες στα ψηφοδέλτια της. Άλλωστε την τελευταία φορά που κάποιος μπήκε σε στέκι της ΔΑΠ-ΕΜΠ βρήκε ναζιστικά συνθήματα και σβάστικες  και όχι σημαίες της Ν.Δ. Δεν φοβόμαστε να αναμετρηθούμε με το ερώτημα. Όσο εύκολο και αν είναι δε θα πούμε ότι καταδικάζουμε τη βία από όπου και αν προέρχεται. Γιατί βία είναι να τσακώνεσαι για να εμποδίζεις τους μεγαλοκαθηγητάδες να ψηφίσουν τους μειωμένους προϋπολογισμούς για τις σχολές, η σύγκρουση με τα ΜΑΤ και τους φασιστες, ενώ βία μπορεί κάποιοι να θεωρούν και την κατάληψη. Αλλά εμείς είμαστε με την αριστερά των ανυποχώρητων αγώνων και όχι του συμβιβασμού και της διαμαρτυρίας! Όσον αφορά τη ΔΑΠ δεν καταφεύγουμε σε τέτοιες πρακτικές γιατί τις θεωρούμε αναποτελεσματικές.  Ο σύλλογος ξέρει πολύ καλά ότι εμείς αναμετρούμαστε με την ΔΑΠ με όρους πολιτικής αντιπαράθεσης γιατί είναι η πολιτική λογική που πρεσβεύει που μας ενοχλεί. Αυτός είναι ο λόγος που καταγγέλλουμε με αυτό το κείμενο τη ΔΑΠ, γιατί ξέρουμε πως οτιδήποτε και να βρισκόταν μέσα στο στέκι της θα ήταν άμεσα συνδεδεμένο με τους στόχους που θέλει να πετύχει ως παράταξη.

Κάλεσμα σε Γ.Σ του φοιτητικού συλλόγου ενόψει της Πανεργατικής Απεργίας στις 17 Μάη

Με πανηγυρισμούς έκλεισε η 2η αξιολόγηση, και η κυβέρνηση έσπευσε να μιλήσει και αυτή, όπως οι προκάτοχοι της, για το δικό της Success Story! Εδώ και μέρες, πασχίζει να δείξει ότι τα μέτρα που φέρνει πρόκειται να ελαφρύνουν τους χαμηλόμισθους. Παρόλα αυτά, ακόμα και με μία γρήγορη ματιά, μπορεί να καταλάβει ο οποιοσδήποτε ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Το αφήγημα που προσπαθεί να παρουσιάσει ότι για να μην επιβαρυνθούν τα χαμηλά στρώματα, θα τα «πάρουν» από τους μεσαίους είναι εντελώς άτοπο. Αυτό το αφήγημα συνοδεύεται με την ιστορία για τα “αντίμετρα” τα οποία από τη μία είναι αναπτυξιακά και από την άλλη ενισχύουν το κοινωνικό κράτος. Και αυτά θα εφαρμοστούν κάπου, κάποτε γιατί ακόμα δεν τα έχουμε δει και μάλλον δεν θα τα δούμε και ποτέ… Και φυσικά, όταν μιλάμε για αναπτυξιακά μέτρα εννοούμε την μείωση της φορολογίας στις μεγάλες επιχειρήσεις, που κάνει τελείως ξεκάθαρο το ποιον θέλει τελικά να ελαφρύνει αυτή η κυβέρνηση.
Αρχικά το γεγονός ότι η κυβέρνηση πρόκειται να νομοθετήσει μέτρα που θα ισχύουν και μετά το πέρας της θητείας της δείχνει ότι κάτω από το βάρος της οικονομικής κρίσης η ίδια η δημοκρατία αμφισβητείται. Αυτό δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται, μιας και όλοι/ες θυμόμαστε πως η ίδια κυβέρνηση έκανε το “OXI” του δημοψηφίσματος “NAI” με τον πιο απρόκλητο τρόπο. Αυτή τη φορά όμως πηγαίνει και ένα βήμα παραπέρα! Ας δούμε λοιπόν, τι περιλαμβάνουν αυτά τα μέτρα, τα οποία αφορούν από το 2018 έως το 2020…
-Κόψιμο και μείωση των επιδομάτων ανεργίας, τέκνων, φτώχειας και φυσικών καταστροφών, στήριξης οικογενειών, μείωση του επιδόματος θέρμανσης, ενώ θα καταργηθεί η έκπτωση φόρου για ιατρικές δαπάνες. Ειδικά όταν μιλάμε για το επίδομα ανεργίας, δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι δεν επιβαρύνονται περαιτέρω τα πιο φτωχοποιημένα  στρώματα. 
-Μείωση συντάξεων (από 1/1/2019), με τη μείωση της "προσωπικής διαφοράς", ώστε να μειωθεί η ¨συνταξιοδοτική δαπάνη" κατά 1% του ΑΕΠ το 2019. Σε αυτό το σημείο να σημειώσουμε ότι αυτό το μέτρο είναι κάτι για το οποίο η κυβέρνηση δε διστάζει να πει απίστευτα ψέματα. Ακριβώς επειδή αυτό θα ισχύει μετά το 2019 η κυβέρνηση κάνει σα να μην κόβεται τίποτα. Καταλαβαίνουμε όμως πως 1% του ΑΕΠ σημαίνει ότι μιλάμε για “καμένη γη” στις συντάξεις.
-Mείωση του αφορολόγητου από 8.636 στα 5.862, δηλαδή να πληρώνουν φόρο εργαζόμενοι και χαμηλοσυνταξιούχοι με αποδοχές από 490 ευρώ και πάνω. 
-Ξεπούλημα της ΔΕΗ. Συνέχιση των ιδιωτικοποιήσεων και με το ξεπούλημα του 40% των λιγνιτικών μονάδων(!) παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και του 17% της εταιρείας μέσω του ΤΑΙΠΕΔ.
-Αύξηση των Κυριακών στις οποίες τα καταστήματα θα είναι ανοικτά από 8 που ισχύει σήμερα στις 30 για μεγάλες περιοχές, κυρίως των Αθηνών, της Θεσσαλονίκης, του Πειραιά και σε περιοχές-φιλέτα, όπου δραστηριοποιούνται οι μεγάλες εμπορικές αλυσίδες. Αυτή η απόφαση προκαλεί την έντονη αντίδραση των εργαζομένων, αφού επιβάλλει εργασία σε συνθήκες γαλέρας (εξαντλητική δουλειά χωρίς ανάπαυλα), αλλά και των μικρομεσαίων επιχειρηματιών, που ορθά διαμαρτύρονται ότι αυτή η ρύθμιση εξυπηρετεί αποκλειστικά τις μεγάλες αλυσίδες.
-Απολύσεις συμβασιούχων και μείωση του αριθμού τους στο σύνολο του δημοσίου, αντί για μονιμοποιήσεις.
Προφανώς και δεν θα επανέλθουν οι συλλογικές συμβάσεις, όπως έλεγε η κυβέρνηση. Αντιθέτως, συνεχίζουν οι ατομικές και επιχειρησιακές συμβάσεις με απαγόρευση της επεκτασιμότητας των κλαδικών συμβάσεων εργασίας, ενώ διευκολύνεται η μαζική απόλυση εργαζομένων με την κατάργηση της υποχρεωτικής Υπουργικής Απόφασης για την έγκρισή τους. Είναι το ζήτημα που είχε επενδύσει περισσότερο η κυβέρνηση για να αντλήσει κοινωνική συναίνεση αλλά από ότι φαίνεται δεν μπορεί να το εγγυηθεί στο ελάχιστο.
Παράλληλα, το άλλο κομμάτι το οποίο η κυβέρνηση προσπαθεί να εγγυηθεί ότι δεν θα αλλάξει είναι και ο συνδικαλιστικός νόμος. Στο όνομα της αριστεράς ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι δεν πρόκειται να υπονομεύσει τους λαϊκούς αγώνες με την ποινικοποίηση της απεργίας. Ωστόσο, οι δανειστές απαιτούν να πραγματοποιείται απεργία με ποσοστό 50+1% των εργαζομένων και όχι με την πλειοψηφία της συνέλευσης του σωματείου. Πρόκειται για ένα χυδαίο χτύπημα στον κόσμο που αγωνίζεται και πρέπει να είναι πολύ ψηλά στην ιεράρχηση μας να μην περάσει. Και αυτό προφανώς δεν θα γίνει με προσευχές και παρακάλια στην κυβέρνηση αλλά με ένα ανυποχώρητο κίνημα που δεν θα βασίζεται στις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.
Όσο και να προσπαθεί η κυβέρνηση να παρουσιάσει τα νέα μέτρα ως την καλύτερη συμφωνία που προστατεύει τους εργαζομένους και ταυτόχρονα θα φέρει την ανάπτυξη, δεν γίνεται άλλο να εθελοτυφλούμε! Στο όνομα της ανάκαμψης της οικονομίας καταπατούνται βασικά εργασιακά δικαιώματα που με χρόνιους και ιστορικούς αγώνες έχουν κατακτηθεί. Στο όνομα της ανάπτυξης το μέλλον ενός νέου εργαζόμενου είναι να ζήσει σαν σκλάβος με μισθούς πείνας.  Δεν θα αφήσουμε άλλο ένα μνημόνιο  να μας οργώσει και να αφήσει πίσω του ακόμη περισσότερη φτωχοποίηση, εξαθλίωση, ανεργία. Κάθε κυβέρνηση που πέρασε μνημόνιο έπεσε στην ανυποληψία. Δεν θα επιτρέψουμε αυτή η κυβέρνηση να περάσει και δεύτερο. 
 Η μαζική κινητοποίηση της Πρωτομαγιάς έδωσε ένα ξεκάθαρο μήνυμα: δεν μασάμε κουτόχορτο! Παλεύουμε για δουλειά και ζωή με αξιοπρέπεια!  Με τον ίδιο τόνο, με ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα το οποίο θα συγκρούεται με τους πυλώνες της επίθεσης, πρέπει να συνεχίσουμε να παλεύουμε ενάντια στους νόμους και τα μέτρα που μας επιβάλλουν και μας θέλουν με σκυμμένο το κεφάλι. Ειδικά εμείς ως φοιτητές, που αποφοιτώντας από τη σχολή θα βρεθούμε αντιμέτωποι με την καταστροφική κατάσταση που θα έχει δημιουργήσει η εφαρμογή των αντιλαΪκών μέτρων, θα βρεθούμε αντιμέτωποι με έναν εργασιακό μεσαίωνα, πρέπει να βγούμε μαζικά στους δρόμους, στο πλευρό των εργαζομένων με πρώτο σταθμό την απεργία στις 17 Μάη, δηλώντας ότι δεν θα σκύψουμε το κεφάλι σε καμία Κυβέρνηση, σε καμία ΕΕ σε κανένα ΔΝΤ, δεν θα γίνουμε ένα κομμάτι κρέας στο πιάτο τους, θα διεκδικήσουμε αυτά που μας ανήκουν!

ΌΛΟΙ-ΕΣ ΣΤΗ Γ.Σ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ 15/5 ΣΤΙΣ 14.30 ΣΤΟ ΑΜΦ 1/2

ΌΛΟΙ ΚΑΙ ΌΛΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΣΤΙΣ 17/5

ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΣΤΙΣ 10.30

Και το σκηνικό ξεκινά να δείχνει μαύρο...

Παρευρισκόμενοι 2 χρόνια μετά την “κλιμάκωση¨ της προσφυγικής κρίσης, είναι κοινή παρατήρηση, μια φαινομενική μείωση των προσφυγικών ροών και αποκλιμάκωση του φαινομένου. Κατά πόσο όμως ο ισχυρισμός αυτός είναι αληθής ; Μάλλον, αυτή η παραδοχή αποτελεί την εξιδανικευμένη εικόνα που επιθυμεί η κυρίαρχη τάξη να πλασάρει πάνω στο ζήτημα, ενώ απεναντίας, η κατάσταση βρίσκεται απλά σε μια σταθερότητα στα πλαίσια πάντα των πολιτικών της χειρισμών.
Στη διαπίστωση αυτή μπορεί κανείς εύκολα να οδηγηθεί, αν αναλογιστεί, το στοίβαγμα των προσφύγων κάτω από άθλιες συνθήκες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, το συνεχές κυνήγι τους από τους φασίστες,καθώς και την Frontex και το κομπρεμί της με ΕΕ και ΝΑΤΟ και το μεγαλειώδες της έργο στα ευρωπαϊκά σύνορα βυθίζοντας καθημερινά τις βάρκες των προσφύγων στη Μεσόγειο.
Την ίδια στιγμή που τα κροκοδείλια δάκρυα της Τρέμη, και του λοιπού δημοσιογραφικού βόθρου που εκείνη εκπροσωπεί, στέρεψαν, οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό και σε συνεχώς μεγαλύτερη έκταση. Αυτό καταμαρτυρούν μια σειρά γεγονότα, από τις καθημερινές συμπλοκές μέχρι τις δηλώσεις Τραμπ τύπου : “δε θυμάμαι ποια χώρα βομβάρδισα”. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι, λίγους μόλις μήνες μετά την εκλογή του νέου προέδρου των ΗΠΑ, η “πετυχημένη συνταγή” για την ισοπέδωση της Μέσης Ανατολής, με πρόσχημα την σταυροφορία κατά των τρομοκρατών του ISIS, συνεχίζεται με τεταμένους ρυθμούς, με αποκορύφωμα τον βομβαρδισμό του Αφγανιστάν με την μεγαλύτερη μη-πυρηνική βόμβα που έχει ποτέ δει η ανθρωπότητα.
Με όρους διαχειριστή, στην υπόθεση αυτή εμπλέκεται και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Ενώ συνεχώς παρουσιάζεται φορώντας το φιλειρηνικό της προσωπείο, στην πράξη στηρίζει όσο κανείς άλλος το οικοδομούμενο πολεμικό σκηνικό της ανατολικής μεσογείου. Αυτό το προσωπείο  αποτινάζει με την πρώτη ευκαιρία, στεγάζοντας τα ΝΑΤΟικά ορμητήρια και αυξάνοντας συνεχώς τις μιλιταριστικές τις δαπάνες. Αυτό με περίσσιο θράσος δεν διστάζουν να επιβεβαιώσουν, καθώς καθημερινά οι γνωστοί άγνωστοι έμποροι όπλων, με κέρδη δισεκατομμυρίων, (Χαρακτηριστικό της επιρροής τους είναι το ποσοστό του ΑΕΠ που διαχειρίζονται στην ΕΕ, με τις 4 από τις 10 χώρες με τις μεγαλύτερες, ποσοστιαία, μιλιταριστικές δαπάνες να ανήκουν στην ΕΕ) προσφέρουν τα συλλυπητήρια τους στα θύματα του πολέμου, που οι ίδιοι δημιούργησαν στο βωμό του κέρδους των βιομηχανιών τους και της ανάκαμψης της οικονομίας. Ταυτόχρονα με αυτά το πολιτικό σκηνικό ξεκινά να μυρίζει μπαρούτι κάθε μέρα και περισσότερο σε Ουκρανία και Τουρκία, πάντα με τις πλάτες της ΕΕ.
Έτσι λοιπόν, σήμερα όσο ποτέ ήρθε η ώρα να αγχωνόμαστε για την μελλοντική κατάσταση. Και αυτό φυσικά όχι γιατί χάνεται η άλλοτε σχεδόν εξασφαλισμένη μελλοντική εργασιακή προοπτική, αλλά γιατί ακριβώς διεθνώς το πολεμικό σκηνικό διευρύνεται “κάτω από τα τραπέζια¨ και η ανασφάλεια που βιώνουμε δεν εντάσσεται απλά στα πλαίσια του ρεύματος επιβιωτισμού που εξαπλώνεται με την κρίση, αλλά και στο κατά πόσο πλέον θεωρείται δεδομένη η ειρήνη στην χώρα μας.
Μέσα λοιπόν σε όλο αυτό το σκηνικό ρευστότητας και ανασφάλειας, ευδοκιμούν η μισαλλοδοξία, ο ρατσισμός και η  ξενοφοβία στις πλατιές λαϊκές μάζες και συνειδήσεις. Ακριβώς στο σημείο αυτό είναι που πίσω από την κουρτίνα ξεπροβάλει το τέρας του φασισμού, που τρέφεται μέσα από την κοινωνική αναταραχή και την σήψη της οικονομίας και την κατάρρευση της φαινομενικής πολιτικής ομαλότητας. Απόδειξη της ύπαρξης και ανάπτυξης αυτού του φαινομένου αποτελεί η ραγδαία άνοδος της ακροδεξιάς  πανευρωπαϊκά, βλέποντας τα μεγάλα εκλογικά ποσοστά από την Ουγγαρία, την Ιταλία και την Αγγλία, έως και την Αυστρία και την Γαλλία, όπου τα ακροδεξιά μορφώματα διεκδικούν πλέον, με την ανοχή και την νομιμοποίηση του συστήματος που τα θρέφει, την άνοδο στην εξουσία. Το φαινόμενο αυτό συνεπώς, κάθε άλλο παρά τυχαία σειρά γεγονότων μπορεί κανείς να ισχυριστεί πως είναι, και χρήζει ανάλυσης η ανάπτυξη του.
Σε άμεση σύνδεση λοιπόν με τα παραπάνω ανοίγει η κουβέντα για τις ρίζες της ακροδεξιάς και τις κοινωνικές συνθήκες από τις οποίες ενισχύεται. Αναλυτικά, η παγκόσμια οικονομική κρίση των τελευταίων ετών, και η φανέρωση των αδιεξόδων του υφιστάμενου συστήματος, έχουν σπείρει στα λαϊκά στρώματα την απογοήτευση και την παραίτηση, καθιστώντας τον αγώνα για επιβίωση ως σύγχρονη καθημερινότητα. Στο πλαίσιο αυτό η αναζήτηση μιας εναλλακτικής λύσης από τον κόσμο, πολλές φορές τον οδηγεί ακριβώς στην ακροδεξιά, και το “αντισυστημικό” της προσωπείο, που έρχεται να καλύψει την αγανάκτηση που τον διέπει, αλλά και να “τιμωρήσει” τις λανθασμένες πολιτικές πρακτικές που εφαρμόζονται εδώ και δεκαετίες στην Ευρώπη. Ακριβώς λοιπόν αυτό τον ρόλο καλείται να παίξει στο εκάστοτε πολιτικό σκηνικό η ακροδεξιά διαχρονικά, υιοθετώντας δηλαδή τα αντισυστημικά αντανακλαστικά του κόσμου και ακολούθως δημιουργώντας αναχώματα για το κοινωνικό πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, για την υπεράσπιση στην ουσία αυτού από τις ανατρεπτικές κινηματικές διαδικασίες, διοχετεύοντας και αναθέτοντας στις πλάτες της τον αναβρασμό των μαζών.
Για να έρθουμε λοιπόν και σε πιο κοντινά και γνώριμα παραδείγματα, οι πρακτικές αυτές των ακροδεξιών ρευμάτων στην Ελλάδα επαληθεύουν οφθαλμοφανώς τον ρόλο τους όπως περιγράφει παραπάνω. Πρώτα, η Χούντα, που έθεσε την βάση της πραξικοπηματικής της εξουσίας στην υπεράσπιση της χώρας από την κομμουνιστική απειλή, λειτούργησε κατασταλτικά στην πρόοδο της κοινωνίας και κατέστειλε με αισχρό τρόπο τις ελευθερίες του λαού. Παρά την κεκαλυμμένη αντισυστιμική της ιδεολογία, συνέχισε και προώθησε την καπιταλιστική ανάπτυξη και το ρίζωμα των αστικών συμφερόντων στην Ελλάδα, με την ταυτόχρονη εξαθλίωση του μέσου τρόπου και ποιότητας ζωής.
Πιο σύγχρονο παράδειγμα με βαθιές κοινωνικές ρίζες είναι αυτό της Χρυσής αυγής. Είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό κόμμα που εφαρμόζει μια τέτοιου τύπου πρακτική, με πολύ πιο ακραίες πρακτικές από ότι τα περισσότερα φασιστικά κινήματα πανευρωπαϊκά. Με έντονο “αντισυστημικό” και “αντιμνημονιακό” λόγο, απευθύνεται στο πολύ πλατύ κοινωνικό στρώμα που πλήττεται οικονομικά στον καιρό της λιτότητας, ενώ ταυτόχρονα, δεν αντιπαρατίθεται στην πράξη με την αστική πολιτική και είναι σκληρά δικτυωμένο στα αστικά και μεγαλοαστικά στρώματα(βλ. Μώραλης και τα χρυσαυγίτικα τάγματα εφόδου στον Πειραιά, που δουλεύουν για τις μεγάλες επιχειρήσεις της περιοχής). Τα ίδια λοιπόν άτομα τα οποία “παλεύουν” για τα “συμφέροντα του κόσμου”, στην πράξη αντιτίθενται με τα συμφέροντα του και τις διεκδικήσεις τους και αποτελούν ακριβώς αναχώματα του αστικού κράτους που απομυζεί και εκμεταλλεύεται καθημερινά την δουλειά και τον κόπο εκείνων. Επιπλέον η ρατσιστική τους πρακτική φανερώνει ακριβώς εκείνη την λογική τους για το ποια ρεύματα εκπροσωπούν, στην βάση ότι ενώ αγωνίζονται για τα εργατικά συμφέροντα, ταυτόχρονα κυνηγούν και καταστέλλουν το κομμάτι των προσφύγων (βλ. Ξυλοδαρμοί στον Άγιο Παντελεήμονα και την Σαλαμίνα, αλλά και ευρύτερα την ρητορεία τους περί των “τοξικών προσφυγικών ροών” από την Συρία) παρόλο που αποτελούν στην πράξη, όπως και εμείς, εκμεταλλευόμενα τμήματα της κοινωνίας και μάλιστα σε πολύ πιο σκληρό βαθμό.
Απέναντι λοιπόν σε αυτό το σκηνικό, η παθητική μας στάση, δεν μπορεί να κάνει τίποτα περισσότερο από το να δίνει στην σαπίλα αυτή περιθώρια ανάπτυξης. Είναι άμεσο χρέος μας, η δημιουργία των ΔΙΚΩΝ ΜΑΣ ΑΝΑΧΩΜΑΤΩΝ απέναντι στους ανθρώπους εκείνους που “κρυφά” υπονομεύουν το μέλλον μας. Έτσι και σήμερα στις σχολές μας όπου μετά από χρόνια ξαναξεκινούν  να οργανώνονται αυτές οι λογικές, με την εμφάνιση ακροδεξιών παρατάξεων στις σχολές, όπως το Ορθόδοξο Μέτωπο Πολυτεχνείου στο ΕΜΠ και η Πατριωτική Κίνηση στα ΤΕΙ Αθήνας, ας μην μένουμε αμέτοχοι, και ας μην επιτρέψουμε το ρεύμα αυτό στην κοινωνία να αναπτύσσεται και να απλώνει τις ρίζες του. Ήρθε πια ο καιρός να βρωντοφωνάξουμε...

ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ ΜΑΣ

ΕΞΩ ΤΩΡΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΖΩΣ ΜΑΣ!




Να μην τους χαρίσουμε τίποτα!

 Από την αρχή της χρονιάς η αλλαγή του Προγράμματος Σπουδών (Π.Σ.) αποτέλεσε ζήτημα το οποίο απασχόλησε κάθε φοιτητή της σχολής μας. Από την πρώτη στιγμή σταθήκαμε ενάντια στις αλλαγές αυτές γιατί είναι φανερό ότι κινούνται σε κατεύθυνση διάσπασης του ενιαίου πενταετούς κύκλου σπουδών με το κατέβασμα τεχνολογικών μαθημάτων στα μικρότερα εξάμηνα, μείωση μαθημάτων θεωρητικού υποβάθρου και σύμπτυξη υλών διαμορφώνοντας ένα στοιχειώδη κορμό γνώσεων στα τρία πρώτα έτη και βαθύτερη εξειδίκευση σε ένα περιορισμένο κομμάτι του γνωστικού αντικειμένου στα επόμενα. Ουσιαστικά, οι αλλαγές εναρμονίζονται πλήρως με τις ανάγκες της αγοράς σε μηχανικούς πλήρως εξειδικευμένους και αναλώσιμους οι οποίοι θα εργάζονται για 1-2 χρόνια πάνω σε ένα συγκεκριμένο κομμάτι του αντικειμένου του Πολ.Μηχ και, ύστερα, όταν οι ανάγκες θα αλλάζουν, μη έχοντας το απαραίτητο θεωρητικό υπόβαθρο και τα κριτήρια σκέψης ενός μηχανικού,θα πετιούνται στο καλάθι των αχρήστων και στη συνέχεια για να έχουν πάλι την δυνατότητα να εργαστούν θα πρέπει να μπαίνουν στη διαδικασία της συνεχούς επανακατάρτισης (παρακολούθηση σεμιναρίων επί πληρωμή,απόκτηση δεξιοτήτων). Επειδή, καταλάβαμε, από την πρώτη στιγμή ότι οι συγκεκριμένες αλλαγές έρχονται σε σύγκρουση με τις ανάγκες μας ως φοιτητές και μελλοντικοί εργαζόμενοι αντιταχθήκαμε στην αλλαγή του προγράμματος σπουδών σε αυτή την αντιδραστική κατεύθυνση.
Από την πλευρά μας ως  Αν.Αρ.Πα-Ε.Α.Α.Κ  ήταν –και είναι- εξαιρετικά σημαντικό ο Σύλλογος  να μη σταθεί μόνο σε μια στείρα άρνηση ,αλλά να μπουν στην κουβέντα τα κριτήρια βάσει των οποίων θέλουμε να σπουδάζουμε. Να συζητήσουμε το πως θα λαμβάνουμε μια γνώση που θα είναι ταγμένη στις ανάγκες τις κοινωνίας και όχι της αγοράς Να γίνει τελικά κατανοητό πως πρέπει να έχουμε τον τελευταίο λόγο για τις σπουδές μας αφού θα είμαστε και αυτοί στους οποίους θα έρθει να εφαρμοστεί ένα πρόγραμμα σπουδών.  
Προχωρήσαμε λοιπόν σε μία σειρά γενικών συνελεύσεων με αγωνιστικές αποφάσεις, παραστάσεις διαμαρτυρίας και εν τέλει κατάληψη της  σχολής, βλέποντας την ανένδοτη στάση της κοσμητείας.
Η κατάληψη αποτέλεσε ένα ζωντανό κύτταρο με τους φοιτητές να συνεδριάζουν συζητώντας σε τακτική βάση πάνω στο ζήτημα του προγράμματος, γεγονός που οδήγησε στην εξειδίκευση των κριτηρίων που είχαν από την πρώτη κιόλας συνέλευση τεθεί από τον σύλλογο μέσω του αγωνιστικού πλαισίου. Μέσω αυτών των διαδικασιών ο σύλλογος κατέληξε  λοιπόν σε ένα σύνολο αιτημάτων τόσο σχετικά με τους όρους φοίτησης όσο και σε σχέση με το περιεχόμενο του προγράμματος σπουδών , γεγονός το οποίο αποτελεί και απάντηση στην κοσμητεία που διαλαλούσε ότι δεν έχουμε πρόταση (!). Επιπλέον ο αγώνας αυτός φανέρωσε τις τεράστιες δυνατότητες που έχουμε όταν επιλέγουμε τη συλλογική πάλη και  έδωσε μια άλλη πνοή στο σύλλογο μας βγάζοντάς τον από την αδράνεια του τελευταίου διαστήματος.
Όλο αυτόν τον αγώνα στον οποίο ενεπλάκη και κινητοποιήθηκε μεγάλο κομμάτι του συλλόγου η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ επέλεξε να τον υπονομεύσει,(παλιά της τέχνη κόσκινο φυσικά) αφού δεν σεβάστηκε ότι ο σύλλογος  έδωσε χρόνο και δυνάμεις για την επεξεργασία του προγράμματος σπουδών και την διαμόρφωση κριτηρίων, ενεργοποιώντας τον μηχανισμό της και βάζοντας τον κόσμο στο ψευδοδίλλημα ''κατάληψη- αντικατάληψη'' παραγνωρίζοντας την πολιτική ουσία της κουβέντας.
Επιπλέον, η αντιπαραθετική πρόταση που κατέθεσε η  ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, σε σχέση με τις προηγούμενες διεργασίες του συλλόγου -η οποία αναλωνόταν σε ελάχιστες μικροαλλαγές- στην τελευταία συνέλευση  είδαμε ότι έγινε αμέσως αποδεκτή  από την Κοσμητεία η οποία τόσο καιρό απαξίωνε τον λόγο του συλλόγου και των φοιτητών, και “κατέγραφε” τα αιτήματα τους. Γεγονός που όπως φάνηκε και πέρυσι με τον αγώνα για το όριο δήλωσης στον οποίο αντιτάχθηκε δεν είναι τυχαίο, αλλά προκύπτει από την πολιτική τους συμφωνία με την Κοσμητεία πάνω σε βασικά ζητήματα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, όπως η εξειδίκευση, εισαγωγή πιστωτικών μονάδων, είσοδος εργολαβιών,  βαθύτερη σύνδεση πανεπιστημίου-επιχειρήσεων κτλ. Η στάση αυτή δε μας εκπλήσσει αφού η δύναμη αυτή είναι χρόνια τώρα φορέας των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων  και εκπροσωπεί όλη τη σαπίλα του συστήματος στα πανεπιστήμια.
Σε αυτό το σημείο προκύπτει εύλογα το ερώτημα αν ο αγώνας για το πρόγραμμα σπουδών πήγε στράφι μετά την επικράτηση της ΔΑΠ στην τελευταία συνέλευση. Η απάντηση συνάδελφοι είναι πως μέσα από τον αγώνα ο σύλλογός μας μόνο κερδισμένος βγήκε. Κατάφερε να ξεφύγει από την αδράνεια του προηγούμενου διαστήματος, πίστεψε στις δυνάμεις του και πράγματι έβγαλε μια σειρά γενικών συνελεύσεων δείχνοντας ότι οι φοιτητές είναι εδώ και απαντούν σε οποιαδήποτε επίθεση τους πλήττει. Φάνηκε πως μπορούμε να κάνουμε το φοιτητικό μας σύλλογο «σπίτι» μας και να παλεύουμε μέσω αυτού. Ο αγώνας αυτός είναι κομμάτι ενός συνολικότερου αγώνα ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και την υποβάθμιση των σπουδών μας, του αγώνα ενάντια στη μαύρη εργασιακή προοπτική που μας ετοιμάζουν και οφείλουμε να προετοιμαστούμε και να σταθούμε όρθιοι μπροστά στις κρίσιμες μάχες με τις οποίες θα έρθει αντιμέτωπη η γενιά μας. Θα εξαρτηθεί από εμάς και μόνο εμάς το αν θα τους αφήσουμε να μας πάρουν τις ζωές αν θα απογοητευτούμε αν θα επιλέξουμε τον ατομικό και μοναχικό δρόμο ή αν θα παλέψουμε ενάντια στην μαύρη προοπτική που μας ετοιμάζουν. Γι αυτό το λόγο πρέπει το κομμάτι του συλλόγου που πάλεψε και το ρεύμα αμφισβήτησης που δημιουργήθηκε όλον αυτόν τον καιρό στη σχολή μας να εκφραστεί και στη μάχη των εκλογών και να παραγκωνίσει τις καθεστωτικές δυνάμεις, όπως της ΔΑΠ, οι οποίες πάντα θα είναι απέναντι στους αγώνες που θα δίνουμε και ενάντια στα συμφέροντά μας, τα συμφέροντα της πληττόμενης πλειοψηφίας.

Κάτω τα χέρια από το άσυλο....το άσυλο ανήκει σε όλο το λαό!

Η αρχή της φετινής χρονιάς βρήκε τους συμφοιτητές μας αντιμέτωπους με δικαστικές διώξεις εις βάρος τους για τη συνδικαλιστική και πολιτική τους δράση μες στο σύλλογο του πολυτεχνείου Ξάνθης από τον καθηγητή της σχολής Γ. Παύλο, ανοιχτό υποστηρικτή φασιστικών αντιλήψεων. Η στοχοποίηση αυτή προήλθε ακριβώς γιατί οι φοιτητές αντιπαρατέθηκαν με την και φασιστική του ρητορεία  μέσα και έξω από τις αίθουσες. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η ίδια η Χρυσή Αυγή και η συνήγορος υπεράσπισης του Ρουπακιά στήριξαν ανοιχτά τις αντιλήψεις και τη δράση του συγκεκριμένου καθηγητή.
Στη συνέχεια της χρονιάς βλέπουμε στη Πάντειο τον καθηγητή Α. Συρίγο να επιτίθεται φραστικά και σωματικά σε φοιτητή που έγραφε σύνθημα σε τοίχο με αποτέλεσμα το διαπληκτισμό τους και τον ίδια να καλεί την αστυνομία μέσα στο άσυλο για τη σύλληψη του. Ό ίδιος καθηγητής μαζί με τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ (με σαφή στήριξη της ΝΔ) κάνει εκστρατεία υπέρ της κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου. Δεν ήταν καθόλου απρόσμενη η στάση της ελληνικής δικαιοσύνης η οποία αντιμετώπισε εξαιρετικά μεροληπτικά την υπόθεση επιβάλλοντας βαρύτατη ποινή, παραβλέποντας κάθε στοιχείο υπεράσπισης του φοιτητή και κάθε στοιχείο κατηγορίας εις βάρος του καθηγητή. 
Η χρονιά κλείνει με τα γεγονότα στο ΠΑΜΑΚ ένα μήνα πριν οπού ο πρύτανης Α. Ζαπράνης κάλεσε τα ΜΑΤ να πραγματοποιούν έλεγχο εισόδου-εξόδου των φοιτητών εντός του πανεπιστημίου με σκοπό τον εκφοβισμό τους. Αφορμή για την κίνηση αυτή αποτέλεσε η διοργάνωση εκδήλωσης από το ίδρυμα σε συνεργασία με ΜΚΟ  με στόχο την προώθηση των πολιτικών που ακολουθεί η κυβέρνηση στο προσφυγικό ζήτημα και την υπεράσπιση της κερδοφορίας φυσικών και εταιρικών προσώπων σε βάρος των προσφύγων. Να σημειωθεί ότι ο εν λόγω πρύτανης εκμεταλλεύεται τη θέση του για την ανάθεση έργων πολλών εκατομμυρίων σε συνεταίρους του επί  σειρά ετών. Οι εικόνες που εκτυλίχθηκαν, με τα ΜΑΤ να επιτίθενται σε φοιτητές που είχαν βρεθεί για να παρέμβουν και να διαμαρτυρηθούν και τον πρύτανη να τους παροτρύνει με φράσεις τύπου  “ΤΕΛΕΙΩΣΤΕ ΤΟΥΣ”, θυμίζουν κάποιες από τις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας βίας, τρομοκράτησης και καταπάτησης κάθε είδους ελευθερίας.
Οι επιθέσεις αυτές δεν έχουν να κάνουν με τη λόξα των συγκεκριμένων καθηγητών, αλλά αντίθετα αποτελούν το μέσο για να επιτευχθούν οι αλλαγές στο χάρτη της παιδείας. Τη στιγμή που οι εισακτέοι “πρέπει” να μειωθούν κατά 50%, τα ιδρύματα υποχρηματοδοτούνται και στρέφονται σε ιδιώτες και την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων για να καλύψουν τις ανάγκες τους, είναι όρος επιβίωσης για αυτούς η διάλυση των φοιτητικών συλλόγων που συνεχίζουν να αντιδρούν και να υπερασπίζονται τα δικαιώματα και συμφέροντα τους. Οι φωνές που αντιτίθενται στις πολιτικές τους, είναι εμφανές ότι είναι επικίνδυνες για τα συμφέροντα τους μέσα στο πανεπιστήμιο. Ενώ ταυτόχρονα έρχονται να διαμορφώσουν όχι μόνο το μελλοντικό φτηνό εργαζόμενο που προορίζεται για την ελαστική και ανασφάλιστη εργασία, αλλά και που δεν θα μπορεί να διεκδικήσει τα δικαιώματα του σε αξιοπρεπείς σπουδές, εργασία και συνθήκες διαβίωσης.
Τα γεγονότα που αναφέρθηκαν, δεν βρήκαν αμέτοχους τους φοιτητές. Αντίθετα τους βρήκαν  απέναντι τους, τόσο στην απομάκρυνση του φασίστα καθηγητή από το πολυτεχνείο Ξάνθης, όσο και στην απονομιμοποίηση της παρουσίας της αστυνομίας στο ΠΑΜΑΚ από τους φοιτητές που, ακόμα και τυχαία, βρέθηκαν εκεί και απομάκρυναν τις δυνάμεις καταστολής από το χώρο του πανεπιστημίου. Το άσυλο ανήκει στους φοιτητές και τους εργαζομένους στο χώρο του και είναι οι μόνοι που μπορούν και πρέπει να το υπερασπίζονται μέσω των συλλογικών τους διαδικασιών. 

ΤΟ ΛΟΓΟ ΓΙΑ ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΤΟΝ ΕΧΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ
ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΠΡΥΤΑΝΕΙΣ, ΤΑ ΜΑΤ ΚΑΙ ΟΙ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΙΣ!

 

a

a

ΠΑΛΙΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ


ATTACK: Πρωτοβουλία ανέργων/επισφαλώς εργαζομένων!

Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών: εργαζόμενοι/άνεργοι μηχανικοί