Πολυτεχνείο Ανοιχτό στη νεολαία και τους αγώνες!

Πέμπτη 23 Νοεμβρίου 2017


Στην τελευταία συνέλευση του Φοιτητικού μας Συλλόγου, πήραμε μία αγωνιστική απόφαση για συμμετοχή στο τριήμερο εκδηλώσεων της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου και πορεία στις 17 Νοέμβρη. Αυτό που συναντήσαμε ωστόσο την Τετάρτη 15/11 ήταν η αυθαίρετη κατάληψη του χώρου του Πολυτεχνείου από λίγες δεκάδες άτομα που ισχυρίζονταν ότι ανήκουν στον αναρχικό χώρο και εμπόδισαν την είσοδο του κόσμου. Ταυτόχρονα, διεξαγόταν μια συντονισμένη επίθεση από μεριάς κυβέρνησης η οποία αποφάσισε να τρομοκρατήσει το κόσμο με την προπαγάνδα και την αυξημένη παρουσία της αστυνομίας. Η κυβέρνηση που θέλει να έχει τις καλύτερες σχέσεις με τις ΗΠΑ και τον πρόεδρο Trump, αφού τους τελευταίους μήνες έχει πάρει ένα πιο αναβαθμισμένο ρόλο στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ, θα την συνέφερε λοιπόν να ματαιωθεί η πορεία προς την Αμερικάνικη πρεσβεία. Με τον ίδιο τρόπο, θα την συνέφερε το Πολυτεχνείο να μείνει κλειστό, ούτως ώστε να μην υπάρξει εκείνο το αγωνιστικό κλίμα που θα δώσει θάρρος στους αγώνες διεκδίκησης για τις ανάγκες και δυνατότητες της γενιάς μας, όπως και το μήνυμα της εξέγερσης του ‘73 για «Έξω αι ΗΠΑ, Έξω το ΝΑΤΟ».

Επομένως, αντιληφθήκαμε ότι μία τέτοια κίνηση που κρατούσε το Πολυτεχνείο κλειστό προς τον λαό και τους αγώνες του, καμία σχέση δεν είχε με το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα, αλλά και εξυπηρετούσε, ασχέτως προθέσεων, το σχέδιο της κυβέρνησης. Αποφασίσαμε λοιπόν να υπερασπιστούμε τις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων μέχρι τέλους και μείναμε απαιτώντας το Πολυτεχνείο να ανοίξει και να γίνει κέντρο αγώνα και πολιτικής συζήτησης. Αυτή την στάση κράτησαν μία σειρά από δυνάμεις του κινήματος της αριστεράς και της αναρχίας, καταφέρνοντας να απομονώσουν την συγκεκριμένη ομάδα αλλά και να αποτρέψουν οποιαδήποτε επέμβαση της αστυνομίας, με αποτέλεσμα την Πέμπτη το Πολυτεχνείο να είναι ανοιχτό. Καταφέραμε με αυτόν τον τρόπο το μήνυμα του Πολυτεχνείου να μείνει ζωντανό, ενώ είναι λυπηρό το γεγονός ότι οι δυνάμεις της ΚΝΕ δεν βρέθηκαν μαζί μας σε αυτόν τον αγώνα, που τόσης σημασίας ήταν μέσα στις συνθήκες συνολικού στόχου αποδυνάμωσης κάθε αγώνα και διεκδίκησης καθημερινά.

Σε αυτό το πλαίσιο βρήκαν πάτημα, όλες οι αντιδραστικές και συντηρητικές δυνάμεις, να μιλήσουν για παραβατικότητα και για τον ρόλο του ασύλου. Χαρακτηριστική η ανακοίνωση της ΟΝΝΕΔ που καλούσε την αστυνομία να εκκενώσει την κατάληψη. Όσο και να παριστάνουν ότι τα λένε αυτά γιατί νοιάζονται για την ομαλή λειτουργία του πανεπιστημίου και την ασφάλεια των φοιτητών, το μόνο που τους νοιάζει είναι η καταστολή των αγώνων. Ποιος θα μπορούσε να υπερασπιστεί το αντίθετο όταν οι δυνάμεις των ΜΑΤ επιτέθηκαν αναίτια στην πορεία της 17 Νοέμβρη, όπως και σε άλλες πολλές κινητοποιήσεις τα αιτήματα των οποίων είναι αντίθετα με την πολιτική της εκμετάλλευσης (όπως της ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ).

Εμείς επιμένουμε πως σε ένα πανεπιστήμιο που θα εκφράζονται ελεύθερα οι αποφάσεις και οι δράσεις των φοιτητών η ύπαρξη του ασύλου είναι αναγκαία προϋπόθεση. Αν λοιπόν πιστεύουμε πως πρέπει να παλέψουμε για ένα καλύτερο μέλλον που θα είναι σύμφωνο με τις δικές μας ανάγκες, δεν πρέπει να φύγει από τα χέρια των φοιτητικών συλλόγων ένα από τα πιο δυνατά του όπλα που είναι το άσυλο.

Το φετινό τριήμερο του Πολυτεχνείου μας έδειξε πως όταν οι φοιτητές και οι φοιτήτριες αποφασίζουν και  οργανώνονται μπορούν να απομονώσουν και να αντιμετωπίσουν κάθε κίνηση και δύναμη που δρα εις βάρος τους. Αυτό πρέπει να αποτελέσει μάθημα για τους επόμενους αγώνες που θα έρθουμε να δώσουμε, για την ανατροπή του νόμου Γαβρόγλου, για την υπεράσπιση και την διεκδίκηση των δημοκρατικών μας ελευθεριών, ενάντια σε όσους μας εκμεταλλεύονται και μας καταπιέζουν.

Όλοι/ες στην Γενική Συνέλευση της Πέμπτης 9/11 στο Αμφ. ½ στις 13:30!

Τετάρτη 8 Νοεμβρίου 2017

Καθώς πλησιάζουμε στην επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, τα ερωτήματα που γεννιούνται είναι πολλά. Ενώ έχουν περάσει 44 χρόνια από εκείνες τις μέρες που ο φοιτητές με αυταπάρνηση ρίχτηκαν στην πάλη, μαζί με τους εργαζόμενους για μια συνολικά καλύτερη ζωή, σήμερα πολλές από τις νίκες τους έρχονται να αμφισβητηθούν. Το κράτος αυταρχικοποιείται, το άσυλο παραβιάζεται συστηματικά, τα διακαιώματα των φοιτητών και των εργαζόμενων θυσιάζονται για την κρίση. Το βασικό ερώτημα είναι: μπορούμε να εμπνευστούμε από τον αγώνα του 1973 για τους δικούς μας αγώνες; 

Το δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο τείνει να γίνει παρελθόν. Τρέχουμε από μάθημα σε μάθημα για να καταλήξουμε να βγαίνουμε άνεργοι ή με μισθούς της πλάκας. Ο νόμος του Γαβρόγλου έρχεται να κάνει κανόνα αυτή την κατάσταση, η οποία μας λέγαν μέχρι τώρα ότι συμβαίνει μόνο εξαιτίας της κρίσης. Η κυβέρνηση επιβάλλει με λίγα λόγια αυτά που η ΕΕ ζητάει εδώ και χρόνια
  • Δίδακτρα στα μεταπτυχιακά(!) δηλαδή αυτοχρηματοδότηση των ιδρυμάτων. Θέλουν να πληρώσουμε εμείς αυτά που έπρεπε να δίνει το κράτος
  • Ακαδημαϊκά συμβούλια όπου επιχειρηματίες και υπάλληλοι του υπουργείο θα υπαγορεύουν στα ιδρύματα τι να κάνουν για σιγουρευτούν ότι θα βγαίνουμε από τις σχολές μας όσο το δυνατό πιο ευέλικτοι και κινητικοί (όπως λένε). Δηλαδή πως θα έχουμε εν τέλει τα ελάχιστα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα. 
  • Κέντρα δια βίου μάθησης μέσα στις σχολές μας. Από την μία διασπούν τα πτυχία μας, υποβαθμίζουν τις σπουδές μας, και από την άλλη στο όνομα της δια βίου μάθησης μας βάζουν να πληρώνουμε για σεμινάρια και επανακαταρτίσεις. 


 Όλα αυτά άλλες κυβερνήσεις ντρεπόντουσαν να τα φέρουν στην Βουλή! Ωστόσο η ΕΕ με την Συνθήκη της Μπολόνια προσπαθεί να τα εφαρμόσει εδώ και χρόνια Και τώρα θα πάρουν την απάντηση που πήραν τόσες φορές από το φοιτητικό κίνημα οι υπουργοί των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ. Αυτός ο νόμος θα ανατραπεί! 

Αλλά και στην καθημερινότητα μας όμως τα πράγματα δεν είναι πιο εύκολα. Μάλιστα έχει γίνει ακόμα δυσκολότερη από πέρσι με την αλλαγή του προγράμματος σπουδών μας και τις μεταβατικές διατάξεις (που μόνο ομαλή μετάβαση δεν εξασφαλίζουν). Φαίνεται για άλλη μια φορά, πως ο αγώνας που δώσαμε πέρσι, με πληθώρα συνελεύσεων κινητοποιήσεων και κατάληψη της σχολής δεν ήταν άδικος. Κάθε μέρα είναι ένας αγώνας δρόμου για να προλάβουμε τους εντατικούς ρυθμούς που μας έχουν επιβάλει. Πρέπει αυτή η συνέλευση να πει ρητά ότι δεν είμαστε ρομπότ! Η σχολή να αναλάβει να λύσει το χάος που δημιούργησε. Αυτό που έλεγαν ότι θα εκσυγχρονίσει την σχολή, έχει καταντήσει τις αίθουσες να μοιάζουν με το 242 το πρωί (!). Πρόκειται όμως για την εξειδίκευση του γνωστικού αντικειμένου με την μείωση των μαθημάτων και την σκλήρυνση των κατευθύνσεων, όπως ακριβώς υπαγορεύει η κυβέρνηση και η ΕΕ. Δεν σταματάμε να παλεύουμε για τις σπουδές που μας αξίζουν, που θα μας εξασφαλίζουν εργασία και θα μας επιτρέπουν να έχουμε μια συνολική και πολύπλευρη γνώση του αντικειμένου που σπουδάζουμε. Θέλουμε ενιαίο και αδιάσπαστο πτυχίο και όχι ένα φάκελο που θα λέει τι προσόντα και καταρτίσεις έχουμε. 

 Όπου και να κοιτάξουμε η κατάσταση είναι παρόμοια. Η ζωή μας έχει γίνει ένα εμπόρευμα για να το πουλάνε και να το αγοράζουν οι κυβερνήσεις, τα αφεντικά και οι τραπεζίτες, που μας βούτηξαν σε αυτή την κρίση, για να συνεχίσουν να πλουτίζουν! Το δικαίωμα στην Κυριακάτικη Αργία, το δικαίωμα στην απεργία, στην κοινωνική ασφάλιση κτλ. Το δικαίωμα των κατατρεγμένων να ορίσουν την ζωή τους, όπως οι πρόσφυγες που ταλαιπωρούνται καθημερινά από το κράτος και τους φασίστες. Το δικαίωμα του κόσμου να αγωνίζεται και να αμφισβητεί, όπως η Ηριάννα και ο Περικλής. Το Πολυτεχνείο είναι επίκαιρο λοιπόν, και έχουμε πολλά ακόμα να μάθουμε από αυτό! Γιατί τότε οι φοιτητές και οι φοιτήτριες σήκωσαν κεφάλι απέναντι σε όλα αυτά!

4 χρόνια από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

Πέμπτη 14 Σεπτεμβρίου 2017



ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ! ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑΜΕ ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ!

Παρά το γεγονός ότι διανύουμε τον τέταρτο χρόνο από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τους φασίστες της Χ.Α, ο χρόνος μοιάζει να μας ξεγελά. Αγωνιστές όπως ο Τάσος Θεοφίλου και η Ηριάννα Β. στοχοποιούνται, μπαίνουν φυλακή με νομικές διαδικασίες που διαρκούν μερικές ημέρες, ενώ η δίκη της Χ.Α δεν έχει λήξει ακόμα. Αντίθετα οι φασίστες είναι ελεύθεροι να χτυπούν πρόσφυγες στο Αιγαίο και τον Ασπρόπυργο, ή να φτιάχνουν εργοδοτικά σωματεία στο Πέραμα, ώστε να μην δυσκολεύονται οι εφοπλιστές να βρουν φθηνούς εργάτες. Είναι προφανές ότι το πρόβλημα που λέγεται φασισμός είναι πολύ επίμονο και δεν γιατρεύται με τον χρόνο, αλλά ούτε και με ευχολόγια. Σίγουρα το αστικό δίκαιο δεν μπορεί να το λύσει, αλλά ούτε και η κυβέρνηση των μνημονίων του ΣΥΡΙΖΑ. Μέσα στην Ελλάδα της κρίσης, όσο οι καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι δεν προτάσσουμε την ενότητα και την αλληλεγγύη μεταξύ μας, τα καθάρματα της Χ.Α θα καταφέρνουν να μας διχάζουν και να μας εμποδίζουν να μετρήσουμε βήματα προς την ανατροπή αυτής της μαύρης κατάστασης. Οι χρυσαυγίτες δεν είναι αγανακτισμένοι και αντισυστημικοί. Είναι το πιο επικίνδυνο εργαλείο στα χέρια των αφεντικών και του κράτους, τη στιγμή που φοβούνται ότι θα σηκώσουμε κεφάλι!

Η μνήμη του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα να είναι το έναυσμα για την κοινή πάλη των ντόπιων και προσφύγων, των φοιτητών/τριών και εργαζομένων, των ανέργων, των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ απέναντι στους φασίστες και τα αφεντικά που υπηρετούν! Αυτοί δεν κάνουν διακρίσεις όταν μας χτυπούν. Γι’ αυτό εμείς θα είμαστε ενωμένοι/ες όταν τους τσακίσουμε!

Καμία ανοχή στον φασισμό! Έξω από τις σχολές, τις γειτονιές και τα σωματεία μας!

Σάββατο 16/9, 6 μ.μ. Αντιφασιστική Συγκέντρωση και Διαδήλωση στο Σύνταγμα και Πορεία
από τη Βουλή, στα κεντρικά γραφεία της ΧΑ στη Λεωφόρο Μεσογείων

Δευτέρα 18/9, 5 μ.μ. Αντιφασιστική Συγκέντρωση στο Κερατσίνι και Πορεία προς το
Καστράκι όπου θα πραγματοποιηθεί συναυλία στη μνήμη του Παύλου.

Στην βαρβαρότητα αντιστεκόμαστε με αλληλεγγύη!

Παρασκευή 30 Ιουνίου 2017

Στην βαρβαρότητα αντιστεκόμαστε με αλληλεγγύη!
Με την οικονομική κρίση να βαθαίνει και την επίθεση στα δικαιώματα των ντόπιων και μεταναστών εργαζομένων να μαίνεται συνεχώς, το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ έρχεται να διεξαχθεί ούτως ή άλλως σε μία κρίσιμη συγκυρία. Έρχεται πρώτα απ’ όλα να απαντήσει σε ερωτήματα με τα οποία συνεχώς ερχόμαστε αντιμέτωποι. Ερωτήματα που έχουν να κάνουν με το ποιος φταίει εν τέλει για την μακροχρόνια οικονομική κρίση στην Ελλάδα; Φταίνε οι Τούρκοι, οι πρόσφυγες από τη Μέση Ανατολή και την Αφρική, οι μουσουλμάνοι, οι Ρομά, οι γκέι που κάνουν παρελάσεις στο κέντρο της Αθήνας, οι φοιτητές που κάνουν καταλήψεις, οι απεργοί που δεν μαζεύουν τα σκουπίδια μας, οι αντιεξουσιαστές των Εξαρχείων; Σε όλα αυτά τα ερωτήματα πρέπει να απαντήσει το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ φέτος, και να δώσει μια ηχηρή απάντηση. Να πει ότι η κυβέρνηση, η ΕΕ και τα αφεντικά φταίνε για την κρίση, και αυτοί θα την πληρώσουν!
Η κρίση αυτή είναι που οδήγησε και τους χιλιάδες πρόσφυγες να ξεριζωθούν από τις χώρες τους και να εγκατασταθούν στη δική μας. Αυτή είναι η χειρότερη όψη που μπορεί να έχει αυτό το σύστημα που δυσκολεύεται να ανακάμψει και να κερδοφορήσει και δεν διστάζει να καταφύγει στις πολεμικές συγκρούσεις. Αυτό είναι η αιτία της προσφυγικής κρίσης - όπως την αποκαλούν τα κανάλια λες και είναι φυσικό φαινόμενο – και όχι κάποιο οργανωμένο σχέδιο της παγκόσμιας μουσουλμανικής κοινότητας που έχει βαλθεί να μας καταστρέψει. Ωστόσο, όχι μόνο αυτό δεν παραδέχονται οι εκφραστές της κυρίαρχης ιδεολογίας, αλλά αντίθετα σπέρνουν το κλίμα τρομοκρατίας, παρουσιάζοντας τον κίνδυνο της προκλητικής Τουρκίας. Κυβέρνηση και κανάλια, προσπαθούν να χτίσουν τις συνθήκες και τα εθνικιστικά αντανακλαστικά, ούτως ώστε να μπορούν να μας ελέγξουν πιο εύκολα για να ικανοποιήσουν τα δικά τους συμφέροντα. Οικοδομώντας την συνεργασία Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ-Αιγύπτου, επιτρέποντας σε ΝΑΤΟικά αεροπλάνα να φύγουν από τη Σούδα για να βομβαρδίσουν τη Συρία, υπογράφοντας τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας που σήμαινε πρόσφυγες είτε πνιγμένους είτε φυλακισμένους, καταλαβαίνουμε ότι αυτά τα συμφέροντα είναι αντιδιαμετρικά αντίθετα από τα δικά μας.
Η Χρυσή Αυγή μέσα σε αυτή την κατάσταση βρίσκει ευκαιρίες να βγει ξανά από την τρύπα της. Πατώντας στο ιδεολόγημα «φταίει ο διπλανός μου», δε διστάζει να βγάλει τα τάγματα εφόδου της ξανά στο δρόμο, χτυπώντας ανελέητα Πακιστανούς εργάτες γης στον Ασπρόπυργο, με επιθέσεις στα κέντρα κράτησης στα νησιά του Αιγαίου, ενώ όλοι θυμόμαστε τις υπεράνθρωπες προσπάθειες που έκανε για να μην ενταχθούν τα προσφυγόπουλα στα σχολεία. Σε πολλές περιπτώσεις πήραν την απάντηση που τους άξιζε από το αντιφασιστικό κίνημα αλλά έχουμε πολύ δρόμο ακόμα. Οι φασίστες θα είναι πάντα εκεί, και για όσο τα αφεντικά τους τους χρειάζονται για να κάνουν την βρώμικη δουλειά. Να σπέρνουν τον κοινωνικό κανιβαλισμό μεταξύ των εργαζόμενων, των ανέργων, των πληττόμενων φοιτητών, των ντόπιων και των προσφύγων. Πρέπει να έχουμε ξεκάθαρα όλοι και όλες στο μυαλό μας τον βρώμικο ρόλο που παίζουν για χάρη του συστήματος που γεννά εκμετάλλευση, καταπίεση και διακρίσεις. Δεν μπορούμε να έχουμε αυταπάτες ότι θα εξαφανιστούν είτε με δικαστικές αποφάσεις ή από τον ΣΥΡΙΖΑ ή κάποια άλλη κυβέρνηση. Μόνο ένα πραγματικά ανυποχώρητο αντιφασιστικό κίνημα μπορεί να τους αντιμετωπίσει.
Ταυτόχρονα, είναι ανάγκη για προτάσσουμε πάντα και παντού, σε όλες τους αγώνες που δίνουμε, ένα συνολικό ιδεολογικό και πολιτικό αντιπρόταγμα, το οποίο δεν θα έχει καμία σχέση με το ρατσισμό, τον εθνικισμό, τον σεξισμό και την ομοφοβία, και κάθε είδους κοινωνικό αυτοματισμό. Η προσπάθεια για να διώξουμε από το μυαλό και την καθημερινή μας κουλτούρα οποιοδήποτε τέτοιο αντανακλαστικό, είναι απαραίτητη προϋπόθεση ούτως ώστε να μπορέσουμε όλοι οι εκμεταλλευόμενοι και καταπιεσμένοι να δώσουμε από κοινού την μάχη ενάντια στις κυβερνήσεις και τα αφεντικά που διαλύουν τις ζωές μας, δίχως διαχωρισμούς εντός μας. Είναι η κυρίαρχη ιδεολογία που θέλει κάποιους φυσιολογικούς και κάποιους ανώμαλους, άλλους τρομοκράτες, άλλους κατώτερους, άλλους άπλυτους κ.ο.κ
Το φετινό Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ είναι αναπόσπαστο κομμάτι της μάχης απέναντι στην κυρίαρχη ιδεολογία. Γι’αυτό το λόγο καλούμε όλες και όλους να συμμετέχουν σε αυτό, ενεργά και συνειδητά. Με ξεκάθαρο αντιφασιστικό τόνο που είναι απαραίτητος σήμερα, με ξεκάθαρη αντίληψη πως αυτή είναι άλλη μία μάχη στον πόλεμο που έχουμε κηρύξει ενάντια σε ΕΕ και Κυβέρνηση, τους μόνους υπεύθυνους για τα δεινά που ζούμε. Θέλουμε να είναι σημείο συνάντησης όλων των καταπιεσμένων ομάδων και κουβέντας για το κίνημα εκείνο που δεν θα δώσει εύκολες απαντήσεις αλλά θα θέσει τον πήχη ψηλά και θα μας απελευθερώσει από κάθε καταπίεση.

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ-ΕΑΑΚ

Μια του κλέφτη (διοικητικοί), δυο του κλέφτη (καθαρίστριες), ΤΩΡΑ ΑΠΟΛΥΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΕΣ!

Κυριακή 25 Ιουνίου 2017



Τις τελευταίες βδομάδες το σίριαλ του χτυπήματος των εργασιακών σχέσεων στο Πολυτεχνείο, παίζει το νέο του επεισόδιο. Ήρθε η σειρά των φυλάκων του ΕΜΠ, μετά τις καθαρίστριες, να έρθουν αντιμέτωποι με την ελαστική εργασία. Συγκεκριμένα, βγήκε προκύρηξη από τον ΕΛΚΕ η οποία προβλέπει ότι μόνο οι 23 από τους 29 φύλακες θα ανανεώσουν την σύμβασή τους, η οποία μάλιστα από σύμβαση 1 χρόνου γίνεται τρίμηνη, ενώ οι υπόλοιποι 6 θα απολυθούν. Μετά από κινητοποιήσεις των φυλάκων στην Πρυτανεία, μαζί με μέλη των Φοιτητικών Συλλόγων και των Διοικητικών, η απάντηση για ακόμη μια φορά ήταν γεμάτη υπεκφυγές: «δεν φταίμε εμείς, φταίει το Υπουργείο».

Με δικαιολογία την υποχρηματοδότηση, στην ουσία η Πρυτανεία παίρνει θέση απ’ τη μια υπέρ της ύπαρξης φτηνού εργατικού δυναμικού με μαζικές απολύσεις, μειώσεις μισθών, συμβάσεις ελαστικής εργασίας, δημιουργώντας έτσι ένα κλίμα εργασιακού μεσαίωνα με τους εργαζόμενους να στερούνται βασικά εργασιακά διακαιώματα και να δουλεύουν συνεχώς  υπό τον φόβο της ανεργίας. Τους εργαζόμενους φύλακες που βρίσκονται στο Πολυτεχνείο για να προστατεύουν εμάς τους φοιτητές, και που κανένα κανάλι δεν τόλμησε να δείξει τα προβλήματα τους, αλλά προτίμησαν την διαρκή τρομολογνία για την εγκληματικότητα στα Πανεπιστήμια. Έτσι η πρυτανεία, αξιοποιώντας τον φόβο αλλά και την πολιτική της Κυβέρνησης για «αυτοχρηματοδότηση των ιδρυμάτων» προωθεί από την άλλη το ρόλο της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» -που μπορεί να φτάσει μέχρι και σε παρέμβασή της στην διαμόρφωση των σπουδών μας με βάση τα συμφέροντά της - αφήνοντας χώρο για ανάληψη της φύλαξης των Πανεπιστημίων από εταιρίες
security.
Τι σημαίνει όμως η ύπαρξη security στον χώρο του Πανεπιστημίου;
Καταρχάς, όπως και στην περίπτωση της σίτισης (Γευσήνους) και της καθαριότητας (ISS), οι εργολαβίες βρίσκουν την ευκαιρία να αυξήσουν ακόμα περισσότερο τα κέρδη τους πατώντας στις πλάτες των εργαζομένων. Ταυτόχρονα η ιδιωτική φύλαξη είναι ένας τρόπος κατάργησης του Πανεπιστημιακού ασύλου, αποκόπτοντας την Πανεπιστημιακή κοινότητα από την υπόλοιπη κοινωνία και αποστειρώνοντάς την από κάθε δυνατότητα πολιτικοποίησης, ύπαρξης αγώνων, εμποδίζοντας στην πραγματικότητα την ίδια τη λειτουργία των Φοιτητικών Συλλόγων.
Έχουμε συμφέρον να βρισκόμαστε στο πλάι των φυλάκων όπως και κάθε εργαζόμενου στο Πολυτεχνείο! Τα σχέδια για την διάλυση του Πολυτεχνείου και το χάρισμα τους στους ιδιώτες δεν πρέπει να περάσουν.
Τέτοιες καταστάσεις δεν αποτελούν περιστασιακό φαινόμενο, γίνονται στα πλαίσια της εργασιακής και εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και δεν θα σταματήσουν αν δεν διαλέξουμε άμεσα πλευρά. Την ίδια στιγμή που κάνουν κουρέλι τις συμβάσεις των φυλάκων στο πολυτεχνείο, πετάνε χιλιάδες συμβασιούχους έξω από τους δήμους, ετοιμάζουν για εμάς αύριο 2-μηνες και 5-μηνες δουλειές στον τεχνικό κλάδο για να μας κάνουν αναλώσιμους σαν τους υπολογιστές. 

Σήμερα να απαντήσουμε: Μόνιμη και σταθερή δουλεία! Έξω οι επιχειρήσεις και τα κέρδη τους από τις σχολές μας!

Είναι αναγκαίο ως φοιτητές και μελλοντικοί εργαζόμενοι να βρεθούμε στο πλάι των φυλάκων του ΕΜΠ διεκδικώντας:


  • ·        Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους με πλήρη εργασιακά δικαιώματα
  • ·        Κανένας εργαζόμενος να μην πεταχτεί στο δρόμο
  • ·        Πρόσληψη των εργαζομένων από το Πανεπιστήμιο, χωρίς διαμεσολάβηση ιδιωτών
  • ·        Καμία εργολαβία να μην έχει θέση στα Πανεπιστήμια, δεν θα γίνουμε μια από τις επενδύσεις τους
  • ·        Καμία σκέψη για security (πανεπιστημιακή αστυνομία) στις σχολές

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ - ΕΑΑΚ

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΣΤΗ ΔΑΠ-ΝΔΦΚ

Τρίτη 16 Μαΐου 2017

 Ο Φοιτητικός Σύλλογος δεν είναι εργαλείο για κομματικά συμφέροντα!

Με αφορμή τα ευρήματα στο στέκι της ΔΑΠ, θέλουμε να καταγγείλουμε την δράση της όλο αυτό τον καιρό, αλλά και τη στάση που κράτησε από τη στιγμή που αυτά τα «ευρήματα» βγήκαν στη φόρα. Δεν θα θέλαμε σε καμία περίπτωση να αποπροσανατολίσουμε την κουβέντα που διεξάγεται εντός του συλλόγου που δεν θα πρέπει να είναι άλλη από τη συμμετοχή μας στην απεργία στις 17 Μάη, πλάι με τους εργαζόμενους.  Η χρονική συγκυρία που διανύουμε είναι πάρα πολύ κρίσιμη και στόχος μας ως σχήμα είναι πάντα η ανατροπή αυτής της δυσμενούς κατάστασης που μας έχουν βυθίσει οι κυβερνήσεις με τα μνημόνια τους όλα αυτά τα χρόνια. Υπό αυτό το πρίσμα θεωρούμε ότι είναι χρέος μας να μην αφήνουμε να γίνονται αποδεχτές συμπεριφορές και ενέργειες που υπονομεύουν το φοιτητικό σύλλογο.

Γιατί έχουν ονόματα και τηλέφωνα των φοιτητών/τριών;

Είδαμε excel με μακροσκελείς στήλες με ονόματα, είδαμε πιθανούς ψηφοφόρους, είδαμε χαρτιά με ονόματα και από δίπλα τον «υπεύθυνο» για αυτά δαπίτη, είδαμε καταλόγους που είναι τόσο λεπτομερείς όσο αυτοί της γραμματείας, μέχρι και διευθύνσεις και τηλέφωνα! Θα μπορούσε κάποιος να πει πως όλα αυτά είναι στοιχεία που είναι εύκολα να βρεθούν και στο mycourses. Αν και αμφιβάλλουμε ότι οι ΔΑΠίτες μπήκαν στο κόπο, ενώ μπορούν απλά να τα πάρουν από την γραμματεία της σχολής (πράγμα που εννοείται ότι απαγορεύεται), το ζήτημα που προκύπτει δεν είναι κατά πόσο αυτό είναι θεμιτό ή νόμιμο. Το ζήτημα που προκύπτει είναι ζήτημα σκοπιμότητας. Και ο σκοπός είναι ένας και γνωστός: η διατήρηση του εκλογικού μηχανισμού της. Ενός καλά οργανωμένου μηχανισμού που τον είδαμε πως λειτούργησε στις συνελεύσεις για το πρόγραμμα σπουδών, πέρσι για το όριο δήλωσης και πιο παλιά στην απεργία των διοικητικών. Και τον βλέπουμε φυσικά πως λειτουργεί πολύ καλά εδώ και χρόνια στις φοιτητικές εκλογές.

Γιατί έχουν σημαίες της Νέας Δημοκρατίας;

Όχι, δεν αποτελεί έγκλημα να είσαι μέλος της ΟΝΝΕΔ και ενός φοιτητικού συλλόγου. Είναι σίγουρα ντροπή αλλά όχι έγκλημα. Είναι ωστόσο απαράδεχτο, η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Πολιτικών Μηχανικών να λέει ψέματα σε συνελεύσεις των 300 ατόμων ότι η ΔΑΠ είναι ανεξάρτητη παράταξη. Το στέκι μίας παράταξης δεν είναι κοινόχρηστη αποθήκη και αυτές οι σημαίες δεν βρέθηκαν απλά εκεί. Αποτελούν απόδειξη πραγμάτων που λέμε τόσο καιρό, ότι ρόλος της ΔΑΠ δεν είναι άλλος από το να εκφράζει το πιο σάπιο δεξιό – ή και ακροδεξιό πολλές φορές – κατεστημένο, αυτό της Νέας Δημοκρατίας. Πέρα από το να εκφράζει όμως τις ίδιες απόψεις, αυτό που κάνει είναι να υλοποιεί τα σχέδια της, είτε αυτό αφορά την κατάργηση του ασύλου, το φιλελεύθερο δόγμα της αριστείας και της επιχειρηματικής κουλτούρας, τη διάλυση της φοιτητικής μέριμνας κ.ο.κ.  Αυτοί είναι οι στόχοι της, γι’ αυτό στρέφεται ενάντια σε αυτούς που αγωνίζονται για ίσες ευκαιρίες σε όλους τους φοιτητές για σπουδές και εργασία – πάντα με το σύνθημα «Ανοιχτή Σχολή». Είναι η δύναμη που υποστήριξε το κλείσιμο τόσων ΤΕΙ με το Σχέδιο «Αθηνά», δεν τη νοιάζουν στην πραγματικότητα οι ανοιχτές σχολές! Τώρα, λένε ότι φταίει ο ΣΥΡΖΑ για την κατάσταση στην Τριτοβάθμια αλλά μαζί ψήφισαν μνημόνια.

Που τις βρήκαν τόσο ακριβές σημειώσεις φροντιστηρίων και τι τις θέλουν;

Από τα κυκλώματα αντιγραφών μέχρι το τσάτσωμα με καθηγητές της σχολής, η ΔΑΠ αναιρεί περίτρανα όλο το ιδεολόγημα της (υποτιθέμενης) αξιοκρατίας που η ίδια υπερασπίζεται. Όταν όμως μπλέκονται και μεγάλα φροντιστήρια σε όλη αυτή την ιστορία για να βγάλουν ένα τσουβάλι λεφτά, τότε το πράγμα ξεφεύγει. Και μπορούμε να κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε, όταν είναι γνωστό ότι τα ίδια φροντιστήρια ξέρουν από πριν τι θέματα θα πέσουν στις εξετάσεις και τι ρόλο έχουν οι ΔΑΠίτες με τις διασυνδέσεις σε αυτό, μπορεί να μην θέλουμε να παραδεχτούμε ότι η ΔΑΠ συμβάλλει στην διάλυση του εκπαιδευτικού συστήματος, αλλά μπορούμε σίγουρα να κάνουμε μια πολλή απλή παραδοχή : ότι σίγουρα επωφελείται από την κατάσταση διάλυσης στο πανεπιστήμιο. Γιατί όταν δεν υπάρχει αρκετό υλικό σε συγγράμματα και σημειώσεις στο mycourses, όταν οι ρυθμοί σπουδών είναι τόσο εντατικοί που κανείς να μην μπορεί να τους ακολουθήσει, όταν στριμωχνόμαστε σα τις σαρδέλες στα εργαστήρια κτλ τότε είναι που η ΔΑΠ κάνει τη δουλειά της καλύτερα. Γιατί είναι αυτή που τυπώνει σημειώσεις (με τα λεφτά του Κούλη προφανώς) και τις μοιράζει για να εξαγοράζει ψήφους. Και εδώ είναι που οποιοσδήποτε φοιτητής που έχει άγχος να πάρει ένα πτυχίο, πέφτει θύμα αυτής της κατάστασης και γίνεται πιόνι τους. Ας μη κρυβόμαστε λοιπόν, η ΔΑΠ αυτό το χρόνο έκανε ότι περνούσε από το χέρι της για να περάσει το Νέο Πρόγραμμα Σπουδών γι΄αυτό το λόγο, όπως και το με το όριο δήλωσης και τους μετεγγραφέντες που δεν έκανε τίποτα για να μην χάσουν το εξάμηνο.

Πέσαμε από τα σύννεφα;

ΌΧΙ! Ξέραμε ότι αυτή είναι η ΔΑΠ γι΄ αυτό και κάθε φορά είναι η πρώτη δύναμη στην οποία κάνουμε κριτική και πολλές φορές πολύ σκληρή κριτική. Ξέρουμε ποια είναι, και δεν χρειαζόταν να δημοσιοποιηθούν όλα αυτά για να το μάθουμε. Παίρνουμε όμως την πρωτοβουλία να την καταγγείλουμε γιατί θεωρούμε ότι ακόμα πιο ανησυχητικό από τις πράξεις της ΔΑΠ, είναι όλοι εμείς να τις αποδεχόμαστε σαν κάτι που συμβαίνει και πάντα θα συμβαίνει. Όσο κοινότυπα και αν φαίνονται όλα αυτά που αναφέρουμε παραπάνω, δεν γίνεται να τα αντιμετωπίζουμε με απάθεια. Πρέπει να καταδικαστούν στην πράξη και με πολιτικό τρόπο, δηλαδή όχι σαν ένα ατυχές γεγονός. Από το φακέλωμα μέχρι τις σημειώσεις, ο σκοπός που υπάρχουν και χρησιμοποιούνται από τη ΔΑΠ είναι ο ίδιος. Γιατί η ΔΑΠ δεν είναι μια παρέα από ευγενικούς λεβέντες και κοπελιές που μας βοηθάνε στις εγγραφές και μετά κάνουν και καμιά πρόταση για τις σπουδές μας γιατί έτυχε να είναι και πολύ έξυπνοι. Είναι πολιτική δύναμη σε αυτή τη σχολή και σε όλη την Ελλάδα, και δεν φτιάχτηκε χθες αλλά πριν από πολλά χρόνια, και όπως κάθε πολιτική δύναμη έχει στόχους και σχέδιο για να τους πετύχει.

Εν Κατακλείδι

Καλούμε όλο τον κόσμο της σχολής να τους καταδικάσει στην πράξη. Καλούμε και τα μέλη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ να απολογηθούν για τη δράση τους δημόσια! Εμείς ως ΑΝ.ΑΡ.ΠΑ-ΕΑΑΚ δε δεχόμαστε καμία εξουσία μέσα σε αυτή τη σχολή πέρα από αυτή των Γενικών Συνελεύσεων των Φοιτητών και των Εργαζομένων, και δε δεχόμαστε η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, ακόμα και την αυτοδύναμη, να θεωρεί ότι έχει το δικαίωμα να έχει προσωπικά στοιχεία φοιτητών και να χτίζει διασυνδέσεις που υπονομεύουν το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου. Αν τα στελέχη της ΔΑΠ νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν για να γίνουν στελέχη της ΟΝΝΕΔ και αύριο μεθαύριο βουλευτές, τότε να ξέρουν ότι δεν θα επιτρέψουμε να χρησιμοποιούν το φοιτητικό σύλλογο για να το πετύχουν. Και αν αυτό ακούγεται γραφικό, να θυμίσουμε ότι ο τωρινός πρωθυπουργός της χώρας ήταν κάποτε συνδικαλιστής στη σχολή μας, οπότε ας μη θεωρούμε ακατανόητο ότι στήριξη στη ΔΑΠ σημαίνει στήριξη σε μελλοντικά στελέχη της Ν.Δ.

Τέλος, επειδή η κουβέντα εντός του συλλόγου γύρω από το ζήτημα τείνει να ξεφεύγει πολλές φορές, καλά θα κάνουν οι ΔΑΠίτες όταν τους ρωτάμε γιατί φακελώνουν κόσμο, να απαντάνε σε αυτό που τους ρωτάμε. Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι συγκεκριμένα και βαραίνουν τη ΔΑΠ. Είναι ελιγμός από μεριάς της να θέλει η κουβέντα να πάει σε ζητήματα τύπου «ποιος είναι με τη βία και τις διαρρήξεις και ποιος δεν είναι». Και αν μιλάμε για τη βία να αναρωτηθούμε ποια δύναμη πανελλαδικά, και όχι μόνο στη σχολή μας, έχει χρυσαυγίτες στα ψηφοδέλτια της. Άλλωστε την τελευταία φορά που κάποιος μπήκε σε στέκι της ΔΑΠ-ΕΜΠ βρήκε ναζιστικά συνθήματα και σβάστικες  και όχι σημαίες της Ν.Δ. Δεν φοβόμαστε να αναμετρηθούμε με το ερώτημα. Όσο εύκολο και αν είναι δε θα πούμε ότι καταδικάζουμε τη βία από όπου και αν προέρχεται. Γιατί βία είναι να τσακώνεσαι για να εμποδίζεις τους μεγαλοκαθηγητάδες να ψηφίσουν τους μειωμένους προϋπολογισμούς για τις σχολές, η σύγκρουση με τα ΜΑΤ και τους φασιστες, ενώ βία μπορεί κάποιοι να θεωρούν και την κατάληψη. Αλλά εμείς είμαστε με την αριστερά των ανυποχώρητων αγώνων και όχι του συμβιβασμού και της διαμαρτυρίας! Όσον αφορά τη ΔΑΠ δεν καταφεύγουμε σε τέτοιες πρακτικές γιατί τις θεωρούμε αναποτελεσματικές.  Ο σύλλογος ξέρει πολύ καλά ότι εμείς αναμετρούμαστε με την ΔΑΠ με όρους πολιτικής αντιπαράθεσης γιατί είναι η πολιτική λογική που πρεσβεύει που μας ενοχλεί. Αυτός είναι ο λόγος που καταγγέλλουμε με αυτό το κείμενο τη ΔΑΠ, γιατί ξέρουμε πως οτιδήποτε και να βρισκόταν μέσα στο στέκι της θα ήταν άμεσα συνδεδεμένο με τους στόχους που θέλει να πετύχει ως παράταξη.

Κάλεσμα σε Γ.Σ του φοιτητικού συλλόγου ενόψει της Πανεργατικής Απεργίας στις 17 Μάη

Με πανηγυρισμούς έκλεισε η 2η αξιολόγηση, και η κυβέρνηση έσπευσε να μιλήσει και αυτή, όπως οι προκάτοχοι της, για το δικό της Success Story! Εδώ και μέρες, πασχίζει να δείξει ότι τα μέτρα που φέρνει πρόκειται να ελαφρύνουν τους χαμηλόμισθους. Παρόλα αυτά, ακόμα και με μία γρήγορη ματιά, μπορεί να καταλάβει ο οποιοσδήποτε ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Το αφήγημα που προσπαθεί να παρουσιάσει ότι για να μην επιβαρυνθούν τα χαμηλά στρώματα, θα τα «πάρουν» από τους μεσαίους είναι εντελώς άτοπο. Αυτό το αφήγημα συνοδεύεται με την ιστορία για τα “αντίμετρα” τα οποία από τη μία είναι αναπτυξιακά και από την άλλη ενισχύουν το κοινωνικό κράτος. Και αυτά θα εφαρμοστούν κάπου, κάποτε γιατί ακόμα δεν τα έχουμε δει και μάλλον δεν θα τα δούμε και ποτέ… Και φυσικά, όταν μιλάμε για αναπτυξιακά μέτρα εννοούμε την μείωση της φορολογίας στις μεγάλες επιχειρήσεις, που κάνει τελείως ξεκάθαρο το ποιον θέλει τελικά να ελαφρύνει αυτή η κυβέρνηση.
Αρχικά το γεγονός ότι η κυβέρνηση πρόκειται να νομοθετήσει μέτρα που θα ισχύουν και μετά το πέρας της θητείας της δείχνει ότι κάτω από το βάρος της οικονομικής κρίσης η ίδια η δημοκρατία αμφισβητείται. Αυτό δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται, μιας και όλοι/ες θυμόμαστε πως η ίδια κυβέρνηση έκανε το “OXI” του δημοψηφίσματος “NAI” με τον πιο απρόκλητο τρόπο. Αυτή τη φορά όμως πηγαίνει και ένα βήμα παραπέρα! Ας δούμε λοιπόν, τι περιλαμβάνουν αυτά τα μέτρα, τα οποία αφορούν από το 2018 έως το 2020…
-Κόψιμο και μείωση των επιδομάτων ανεργίας, τέκνων, φτώχειας και φυσικών καταστροφών, στήριξης οικογενειών, μείωση του επιδόματος θέρμανσης, ενώ θα καταργηθεί η έκπτωση φόρου για ιατρικές δαπάνες. Ειδικά όταν μιλάμε για το επίδομα ανεργίας, δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι δεν επιβαρύνονται περαιτέρω τα πιο φτωχοποιημένα  στρώματα. 
-Μείωση συντάξεων (από 1/1/2019), με τη μείωση της "προσωπικής διαφοράς", ώστε να μειωθεί η ¨συνταξιοδοτική δαπάνη" κατά 1% του ΑΕΠ το 2019. Σε αυτό το σημείο να σημειώσουμε ότι αυτό το μέτρο είναι κάτι για το οποίο η κυβέρνηση δε διστάζει να πει απίστευτα ψέματα. Ακριβώς επειδή αυτό θα ισχύει μετά το 2019 η κυβέρνηση κάνει σα να μην κόβεται τίποτα. Καταλαβαίνουμε όμως πως 1% του ΑΕΠ σημαίνει ότι μιλάμε για “καμένη γη” στις συντάξεις.
-Mείωση του αφορολόγητου από 8.636 στα 5.862, δηλαδή να πληρώνουν φόρο εργαζόμενοι και χαμηλοσυνταξιούχοι με αποδοχές από 490 ευρώ και πάνω. 
-Ξεπούλημα της ΔΕΗ. Συνέχιση των ιδιωτικοποιήσεων και με το ξεπούλημα του 40% των λιγνιτικών μονάδων(!) παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και του 17% της εταιρείας μέσω του ΤΑΙΠΕΔ.
-Αύξηση των Κυριακών στις οποίες τα καταστήματα θα είναι ανοικτά από 8 που ισχύει σήμερα στις 30 για μεγάλες περιοχές, κυρίως των Αθηνών, της Θεσσαλονίκης, του Πειραιά και σε περιοχές-φιλέτα, όπου δραστηριοποιούνται οι μεγάλες εμπορικές αλυσίδες. Αυτή η απόφαση προκαλεί την έντονη αντίδραση των εργαζομένων, αφού επιβάλλει εργασία σε συνθήκες γαλέρας (εξαντλητική δουλειά χωρίς ανάπαυλα), αλλά και των μικρομεσαίων επιχειρηματιών, που ορθά διαμαρτύρονται ότι αυτή η ρύθμιση εξυπηρετεί αποκλειστικά τις μεγάλες αλυσίδες.
-Απολύσεις συμβασιούχων και μείωση του αριθμού τους στο σύνολο του δημοσίου, αντί για μονιμοποιήσεις.
Προφανώς και δεν θα επανέλθουν οι συλλογικές συμβάσεις, όπως έλεγε η κυβέρνηση. Αντιθέτως, συνεχίζουν οι ατομικές και επιχειρησιακές συμβάσεις με απαγόρευση της επεκτασιμότητας των κλαδικών συμβάσεων εργασίας, ενώ διευκολύνεται η μαζική απόλυση εργαζομένων με την κατάργηση της υποχρεωτικής Υπουργικής Απόφασης για την έγκρισή τους. Είναι το ζήτημα που είχε επενδύσει περισσότερο η κυβέρνηση για να αντλήσει κοινωνική συναίνεση αλλά από ότι φαίνεται δεν μπορεί να το εγγυηθεί στο ελάχιστο.
Παράλληλα, το άλλο κομμάτι το οποίο η κυβέρνηση προσπαθεί να εγγυηθεί ότι δεν θα αλλάξει είναι και ο συνδικαλιστικός νόμος. Στο όνομα της αριστεράς ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι δεν πρόκειται να υπονομεύσει τους λαϊκούς αγώνες με την ποινικοποίηση της απεργίας. Ωστόσο, οι δανειστές απαιτούν να πραγματοποιείται απεργία με ποσοστό 50+1% των εργαζομένων και όχι με την πλειοψηφία της συνέλευσης του σωματείου. Πρόκειται για ένα χυδαίο χτύπημα στον κόσμο που αγωνίζεται και πρέπει να είναι πολύ ψηλά στην ιεράρχηση μας να μην περάσει. Και αυτό προφανώς δεν θα γίνει με προσευχές και παρακάλια στην κυβέρνηση αλλά με ένα ανυποχώρητο κίνημα που δεν θα βασίζεται στις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.
Όσο και να προσπαθεί η κυβέρνηση να παρουσιάσει τα νέα μέτρα ως την καλύτερη συμφωνία που προστατεύει τους εργαζομένους και ταυτόχρονα θα φέρει την ανάπτυξη, δεν γίνεται άλλο να εθελοτυφλούμε! Στο όνομα της ανάκαμψης της οικονομίας καταπατούνται βασικά εργασιακά δικαιώματα που με χρόνιους και ιστορικούς αγώνες έχουν κατακτηθεί. Στο όνομα της ανάπτυξης το μέλλον ενός νέου εργαζόμενου είναι να ζήσει σαν σκλάβος με μισθούς πείνας.  Δεν θα αφήσουμε άλλο ένα μνημόνιο  να μας οργώσει και να αφήσει πίσω του ακόμη περισσότερη φτωχοποίηση, εξαθλίωση, ανεργία. Κάθε κυβέρνηση που πέρασε μνημόνιο έπεσε στην ανυποληψία. Δεν θα επιτρέψουμε αυτή η κυβέρνηση να περάσει και δεύτερο. 
 Η μαζική κινητοποίηση της Πρωτομαγιάς έδωσε ένα ξεκάθαρο μήνυμα: δεν μασάμε κουτόχορτο! Παλεύουμε για δουλειά και ζωή με αξιοπρέπεια!  Με τον ίδιο τόνο, με ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα το οποίο θα συγκρούεται με τους πυλώνες της επίθεσης, πρέπει να συνεχίσουμε να παλεύουμε ενάντια στους νόμους και τα μέτρα που μας επιβάλλουν και μας θέλουν με σκυμμένο το κεφάλι. Ειδικά εμείς ως φοιτητές, που αποφοιτώντας από τη σχολή θα βρεθούμε αντιμέτωποι με την καταστροφική κατάσταση που θα έχει δημιουργήσει η εφαρμογή των αντιλαΪκών μέτρων, θα βρεθούμε αντιμέτωποι με έναν εργασιακό μεσαίωνα, πρέπει να βγούμε μαζικά στους δρόμους, στο πλευρό των εργαζομένων με πρώτο σταθμό την απεργία στις 17 Μάη, δηλώντας ότι δεν θα σκύψουμε το κεφάλι σε καμία Κυβέρνηση, σε καμία ΕΕ σε κανένα ΔΝΤ, δεν θα γίνουμε ένα κομμάτι κρέας στο πιάτο τους, θα διεκδικήσουμε αυτά που μας ανήκουν!

ΌΛΟΙ-ΕΣ ΣΤΗ Γ.Σ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ 15/5 ΣΤΙΣ 14.30 ΣΤΟ ΑΜΦ 1/2

ΌΛΟΙ ΚΑΙ ΌΛΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΣΤΙΣ 17/5

ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΣΤΙΣ 10.30

Και το σκηνικό ξεκινά να δείχνει μαύρο...

Παρευρισκόμενοι 2 χρόνια μετά την “κλιμάκωση¨ της προσφυγικής κρίσης, είναι κοινή παρατήρηση, μια φαινομενική μείωση των προσφυγικών ροών και αποκλιμάκωση του φαινομένου. Κατά πόσο όμως ο ισχυρισμός αυτός είναι αληθής ; Μάλλον, αυτή η παραδοχή αποτελεί την εξιδανικευμένη εικόνα που επιθυμεί η κυρίαρχη τάξη να πλασάρει πάνω στο ζήτημα, ενώ απεναντίας, η κατάσταση βρίσκεται απλά σε μια σταθερότητα στα πλαίσια πάντα των πολιτικών της χειρισμών.
Στη διαπίστωση αυτή μπορεί κανείς εύκολα να οδηγηθεί, αν αναλογιστεί, το στοίβαγμα των προσφύγων κάτω από άθλιες συνθήκες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, το συνεχές κυνήγι τους από τους φασίστες,καθώς και την Frontex και το κομπρεμί της με ΕΕ και ΝΑΤΟ και το μεγαλειώδες της έργο στα ευρωπαϊκά σύνορα βυθίζοντας καθημερινά τις βάρκες των προσφύγων στη Μεσόγειο.
Την ίδια στιγμή που τα κροκοδείλια δάκρυα της Τρέμη, και του λοιπού δημοσιογραφικού βόθρου που εκείνη εκπροσωπεί, στέρεψαν, οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό και σε συνεχώς μεγαλύτερη έκταση. Αυτό καταμαρτυρούν μια σειρά γεγονότα, από τις καθημερινές συμπλοκές μέχρι τις δηλώσεις Τραμπ τύπου : “δε θυμάμαι ποια χώρα βομβάρδισα”. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι, λίγους μόλις μήνες μετά την εκλογή του νέου προέδρου των ΗΠΑ, η “πετυχημένη συνταγή” για την ισοπέδωση της Μέσης Ανατολής, με πρόσχημα την σταυροφορία κατά των τρομοκρατών του ISIS, συνεχίζεται με τεταμένους ρυθμούς, με αποκορύφωμα τον βομβαρδισμό του Αφγανιστάν με την μεγαλύτερη μη-πυρηνική βόμβα που έχει ποτέ δει η ανθρωπότητα.
Με όρους διαχειριστή, στην υπόθεση αυτή εμπλέκεται και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Ενώ συνεχώς παρουσιάζεται φορώντας το φιλειρηνικό της προσωπείο, στην πράξη στηρίζει όσο κανείς άλλος το οικοδομούμενο πολεμικό σκηνικό της ανατολικής μεσογείου. Αυτό το προσωπείο  αποτινάζει με την πρώτη ευκαιρία, στεγάζοντας τα ΝΑΤΟικά ορμητήρια και αυξάνοντας συνεχώς τις μιλιταριστικές τις δαπάνες. Αυτό με περίσσιο θράσος δεν διστάζουν να επιβεβαιώσουν, καθώς καθημερινά οι γνωστοί άγνωστοι έμποροι όπλων, με κέρδη δισεκατομμυρίων, (Χαρακτηριστικό της επιρροής τους είναι το ποσοστό του ΑΕΠ που διαχειρίζονται στην ΕΕ, με τις 4 από τις 10 χώρες με τις μεγαλύτερες, ποσοστιαία, μιλιταριστικές δαπάνες να ανήκουν στην ΕΕ) προσφέρουν τα συλλυπητήρια τους στα θύματα του πολέμου, που οι ίδιοι δημιούργησαν στο βωμό του κέρδους των βιομηχανιών τους και της ανάκαμψης της οικονομίας. Ταυτόχρονα με αυτά το πολιτικό σκηνικό ξεκινά να μυρίζει μπαρούτι κάθε μέρα και περισσότερο σε Ουκρανία και Τουρκία, πάντα με τις πλάτες της ΕΕ.
Έτσι λοιπόν, σήμερα όσο ποτέ ήρθε η ώρα να αγχωνόμαστε για την μελλοντική κατάσταση. Και αυτό φυσικά όχι γιατί χάνεται η άλλοτε σχεδόν εξασφαλισμένη μελλοντική εργασιακή προοπτική, αλλά γιατί ακριβώς διεθνώς το πολεμικό σκηνικό διευρύνεται “κάτω από τα τραπέζια¨ και η ανασφάλεια που βιώνουμε δεν εντάσσεται απλά στα πλαίσια του ρεύματος επιβιωτισμού που εξαπλώνεται με την κρίση, αλλά και στο κατά πόσο πλέον θεωρείται δεδομένη η ειρήνη στην χώρα μας.
Μέσα λοιπόν σε όλο αυτό το σκηνικό ρευστότητας και ανασφάλειας, ευδοκιμούν η μισαλλοδοξία, ο ρατσισμός και η  ξενοφοβία στις πλατιές λαϊκές μάζες και συνειδήσεις. Ακριβώς στο σημείο αυτό είναι που πίσω από την κουρτίνα ξεπροβάλει το τέρας του φασισμού, που τρέφεται μέσα από την κοινωνική αναταραχή και την σήψη της οικονομίας και την κατάρρευση της φαινομενικής πολιτικής ομαλότητας. Απόδειξη της ύπαρξης και ανάπτυξης αυτού του φαινομένου αποτελεί η ραγδαία άνοδος της ακροδεξιάς  πανευρωπαϊκά, βλέποντας τα μεγάλα εκλογικά ποσοστά από την Ουγγαρία, την Ιταλία και την Αγγλία, έως και την Αυστρία και την Γαλλία, όπου τα ακροδεξιά μορφώματα διεκδικούν πλέον, με την ανοχή και την νομιμοποίηση του συστήματος που τα θρέφει, την άνοδο στην εξουσία. Το φαινόμενο αυτό συνεπώς, κάθε άλλο παρά τυχαία σειρά γεγονότων μπορεί κανείς να ισχυριστεί πως είναι, και χρήζει ανάλυσης η ανάπτυξη του.
Σε άμεση σύνδεση λοιπόν με τα παραπάνω ανοίγει η κουβέντα για τις ρίζες της ακροδεξιάς και τις κοινωνικές συνθήκες από τις οποίες ενισχύεται. Αναλυτικά, η παγκόσμια οικονομική κρίση των τελευταίων ετών, και η φανέρωση των αδιεξόδων του υφιστάμενου συστήματος, έχουν σπείρει στα λαϊκά στρώματα την απογοήτευση και την παραίτηση, καθιστώντας τον αγώνα για επιβίωση ως σύγχρονη καθημερινότητα. Στο πλαίσιο αυτό η αναζήτηση μιας εναλλακτικής λύσης από τον κόσμο, πολλές φορές τον οδηγεί ακριβώς στην ακροδεξιά, και το “αντισυστημικό” της προσωπείο, που έρχεται να καλύψει την αγανάκτηση που τον διέπει, αλλά και να “τιμωρήσει” τις λανθασμένες πολιτικές πρακτικές που εφαρμόζονται εδώ και δεκαετίες στην Ευρώπη. Ακριβώς λοιπόν αυτό τον ρόλο καλείται να παίξει στο εκάστοτε πολιτικό σκηνικό η ακροδεξιά διαχρονικά, υιοθετώντας δηλαδή τα αντισυστημικά αντανακλαστικά του κόσμου και ακολούθως δημιουργώντας αναχώματα για το κοινωνικό πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, για την υπεράσπιση στην ουσία αυτού από τις ανατρεπτικές κινηματικές διαδικασίες, διοχετεύοντας και αναθέτοντας στις πλάτες της τον αναβρασμό των μαζών.
Για να έρθουμε λοιπόν και σε πιο κοντινά και γνώριμα παραδείγματα, οι πρακτικές αυτές των ακροδεξιών ρευμάτων στην Ελλάδα επαληθεύουν οφθαλμοφανώς τον ρόλο τους όπως περιγράφει παραπάνω. Πρώτα, η Χούντα, που έθεσε την βάση της πραξικοπηματικής της εξουσίας στην υπεράσπιση της χώρας από την κομμουνιστική απειλή, λειτούργησε κατασταλτικά στην πρόοδο της κοινωνίας και κατέστειλε με αισχρό τρόπο τις ελευθερίες του λαού. Παρά την κεκαλυμμένη αντισυστιμική της ιδεολογία, συνέχισε και προώθησε την καπιταλιστική ανάπτυξη και το ρίζωμα των αστικών συμφερόντων στην Ελλάδα, με την ταυτόχρονη εξαθλίωση του μέσου τρόπου και ποιότητας ζωής.
Πιο σύγχρονο παράδειγμα με βαθιές κοινωνικές ρίζες είναι αυτό της Χρυσής αυγής. Είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό κόμμα που εφαρμόζει μια τέτοιου τύπου πρακτική, με πολύ πιο ακραίες πρακτικές από ότι τα περισσότερα φασιστικά κινήματα πανευρωπαϊκά. Με έντονο “αντισυστημικό” και “αντιμνημονιακό” λόγο, απευθύνεται στο πολύ πλατύ κοινωνικό στρώμα που πλήττεται οικονομικά στον καιρό της λιτότητας, ενώ ταυτόχρονα, δεν αντιπαρατίθεται στην πράξη με την αστική πολιτική και είναι σκληρά δικτυωμένο στα αστικά και μεγαλοαστικά στρώματα(βλ. Μώραλης και τα χρυσαυγίτικα τάγματα εφόδου στον Πειραιά, που δουλεύουν για τις μεγάλες επιχειρήσεις της περιοχής). Τα ίδια λοιπόν άτομα τα οποία “παλεύουν” για τα “συμφέροντα του κόσμου”, στην πράξη αντιτίθενται με τα συμφέροντα του και τις διεκδικήσεις τους και αποτελούν ακριβώς αναχώματα του αστικού κράτους που απομυζεί και εκμεταλλεύεται καθημερινά την δουλειά και τον κόπο εκείνων. Επιπλέον η ρατσιστική τους πρακτική φανερώνει ακριβώς εκείνη την λογική τους για το ποια ρεύματα εκπροσωπούν, στην βάση ότι ενώ αγωνίζονται για τα εργατικά συμφέροντα, ταυτόχρονα κυνηγούν και καταστέλλουν το κομμάτι των προσφύγων (βλ. Ξυλοδαρμοί στον Άγιο Παντελεήμονα και την Σαλαμίνα, αλλά και ευρύτερα την ρητορεία τους περί των “τοξικών προσφυγικών ροών” από την Συρία) παρόλο που αποτελούν στην πράξη, όπως και εμείς, εκμεταλλευόμενα τμήματα της κοινωνίας και μάλιστα σε πολύ πιο σκληρό βαθμό.
Απέναντι λοιπόν σε αυτό το σκηνικό, η παθητική μας στάση, δεν μπορεί να κάνει τίποτα περισσότερο από το να δίνει στην σαπίλα αυτή περιθώρια ανάπτυξης. Είναι άμεσο χρέος μας, η δημιουργία των ΔΙΚΩΝ ΜΑΣ ΑΝΑΧΩΜΑΤΩΝ απέναντι στους ανθρώπους εκείνους που “κρυφά” υπονομεύουν το μέλλον μας. Έτσι και σήμερα στις σχολές μας όπου μετά από χρόνια ξαναξεκινούν  να οργανώνονται αυτές οι λογικές, με την εμφάνιση ακροδεξιών παρατάξεων στις σχολές, όπως το Ορθόδοξο Μέτωπο Πολυτεχνείου στο ΕΜΠ και η Πατριωτική Κίνηση στα ΤΕΙ Αθήνας, ας μην μένουμε αμέτοχοι, και ας μην επιτρέψουμε το ρεύμα αυτό στην κοινωνία να αναπτύσσεται και να απλώνει τις ρίζες του. Ήρθε πια ο καιρός να βρωντοφωνάξουμε...

ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ ΜΑΣ

ΕΞΩ ΤΩΡΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΖΩΣ ΜΑΣ!




 

a

a

ΠΑΛΙΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ


ATTACK: Πρωτοβουλία ανέργων/επισφαλώς εργαζομένων!

Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών: εργαζόμενοι/άνεργοι μηχανικοί