ΑΣ ΑΝΑΛΑΒΟΥΝ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΟΥΣ

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012


Πέρασαν μόλις 4 μήνες από τότε που ο φοιτητικός μας σύλλογος έπαιρνε αγωνιστικές αποφάσεις και με μαζικές συνελεύσεις αποφάσιζε την καταδίκη του νέου νόμου για την παιδεία τόσο σε επίπεδο διατάξεων όσο και στο σύνολό του. Ωστόσο, αν και αυτό το διάστημα είναι πολύ μικρό, η κατάσταση του συλλόγου φαίνεται διαφοροποιημένη, αφού όχι μόνο δεν είναι σε τροχιά κινητοποιήσεων, αλλά ακόμη και το κεκτημένο του διαλόγου φαίνεται να αμφισβητείται…
Και εδώ προκύπτει ο εξής προβληματισμός… Ποιος ευθύνεται γι’ αυτό και εν τέλει ποιος επιθυμεί να γίνονται γενικές συνελεύσεις και ποιος όχι…
Μεγάλο μερίδιο ευθύνης, για εμάς, έχουν οι κυβερνητικές παρατάξεις ΔΑΠ-ΠΑΣΠ κυρίως γιατί επιδιώκουν την αποπολιτικοποίηση του κόσμου και τον στρέφουν στον ατομικό δρόμο. Πιο συγκεκριμένα, ανέκαθεν οι δύο αυτές παρατάξεις παρουσίαζαν τις προτάσεις τους ως μέσο για την υπεράσπιση των φοιτητικών αναγκών, ενώ την ίδια στιγμή ουδέποτε μπήκαν στη διαδικασία να εμπλέξουν πιο μαζικά και δυναμικά το σύλλογο στην υπεράσπιση των υλικών συμφερόντων του.
·                           Πόσο συχνά ΔΑΠ-ΠΑΣΠ καλεί τον κόσμο σε συνέλευση?
·                           Πόσο συχνά αναφέρονται στο μέλλον μας ως νέοι εργαζόμενοι και στην διαρκώς αυξανόμενη ανεργία στους μηχανικούς?
·                           Πόσο συχνά ΔΑΠ-ΠΑΣΠ αποπροσανατολίζουν τον κόσμο του συλλόγου λέγοντας από πολύ νωρίς ότι η διαδικασία της συνέλευσης δεν θα βγει και τον καλούν για καφέ?
·                           Πόσο συχνά συζητούν για τα καθημερινά προβλήματα που μας απασχολούν και ποια η τοποθέτησή τους για το κόψιμο συγγραμμάτων και φωτοτυπιών, το κλείσιμο των εστιών και την υποχρηματοδότηση?
Εν τέλει βλέπουν σ’ αυτή τη νέα πραγματικότητα στα πανεπιστήμια που μας επιβάλλεται την οριστική διάλυση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας?
Η άποψή μας είναι ότι δεν εθελοτυφλούν αλλά στρώνουν το καλύτερο χαλί για την υλοποίηση της διάλυσης αυτής, ακριβώς γιατί αυτό το μοντέλο πανεπιστημίου οραματίζονται χρόνια. Ένα μοντέλο πανεπιστημίων που οι σύλλογοι θα είναι αποκομμένοι από την κοινωνία και οι αποφάσεις θα λαμβάνονται όχι από συλλογικές διαδικασίες αλλά στους διαδρόμους των υπουργείων και στα γραφεία των καριεριστών, επίδοξων κομματικών στελεχών και μεγαλοκαθηγητάδων-πρυτάνεων με τη μορφή πελατειακών σχέσεων και μικροπολιτικών πρακτικών.
Ενδεικτική της πολιτικής τους είναι η στάση τους εν όψει της εκλογής των Συμβουλίων Διοίκησης. Επίτηδες επιλέγουν την αποσιώπηση, εκμεταλλευόμενοι και την αδράνεια στην οποία εκ των πραγμάτων πέφτει ο σύλλογος όσο πλησιάζει η εξεταστική, για να περάσει όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα η μεταρρύθμιση. Τόσο γρήγορα ξέχασαν την «κριτική» τους στο νέο Νόμο, κριτική που εν τέλει έμεινε απλά σε μια άρνηση, δεν προχώρησε σε σχεδιασμό για το μπλοκάρισμά του και ίσα ίσα που έγινε για να κερδίσει κάτι από το ρεύμα δυσαρέσκειας?
Βέβαια για την κατάσταση του συλλόγου δεν μπορούμε να κατηγορούμε μόνο τις παρατάξεις αυτές. Έχει καλλιεργηθεί έντονα στον κόσμο της σχολής η λογική της ανάθεσης και της αποχής. Λογικές που τροφοδοτούνται από τη γενική απογοήτευση που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία και οδηγεί αναπόφευκτα στον επιβιωτισμό, διότι ο κόσμος πιστεύει ότι δεν μπορεί να πετύχει νίκες που να επηρεάσουν το πολιτικό σκηνικό. Η «εύκολη» λύση είναι να στραφεί στον ατομικό δρόμο σε συνδυασμό και με την αυξανόμενη εντατικοποίηση των ρυθμών σπουδών.
Επίσης ας μην γελιόμαστε, η ίδια η διαδικασία της γενικής συνέλευσης έχει κάποιες προβληματικές, που δεν την κάνουν ελκυστική στον κόσμο.
Ωστόσο εμείς πιστεύουμε ότι οι Γεν. Συνελεύσεις είναι εκείνο το όργανο που δίνει τη δυνατότητα στους φοιτητές να εκφραστούν ενιαία και ακριβώς επειδή μέσα σε αυτή καταγράφονται όλες οι απόψεις είναι το πιο κατάλληλο μέσο προκειμένου η φωνή των φοιτητών να ακουστεί και να ασκήσει την κατάλληλη πίεση για την προάσπιση των συμφερόντων μας. Θεωρούμε ότι η συνέλευση δεν θα πρέπει να ταυτίζεται με τη δράση των παρατάξεων, αλλά να εμπλουτίζεται ως διαδικασία με πλούσιο πολιτικό διάλογο που θα απορρέει από τη συμμετοχή όσο το δυνατόν περισσότερων πλειοψηφικών κομματιών. Σ’ αυτή την κατεύθυνση, πιστεύουμε ότι οι όποιες προβληματικές δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με την αποχή από τη διαδικασία των συνελεύσεων, αλλά αντίθετα με την ενεργή συμμετοχή σε αυτές.
Ιδιαίτερα σ’ αυτή τη συγκυρία είναι απαραίτητο οι φοιτητικοί σύλλογοι να βγουν δυναμικά και να αποφασίσουν για τη στάση τους αλλά και τη δράση τους, εν όψει της εκλογής των Συμβουλίων Διοίκησης- του πυλώνα της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης- εκλογή που σημαίνει την απαρχή της εφαρμογής του νέου Νόμου και μετατροπής των ιδρυμάτων σε κολλέγια τύπου εξωτερικού.
Στη βάση όλων των παραπάνω και αποτιμώντας την κατάσταση του συλλόγου τους τελευταίους μήνες, η απουσία διαλόγου- Γεν. Συνελεύσεων μόνο πίσω μας έχει πάει σ αυτά που καταφέραμε να κατακτήσουμε το Σεπτέμβρη καθώς έχει φέρει την εφαρμογή του Νόμου προ των πυλών. Ωστόσο θεωρούμε ότι ποτέ δεν είναι αργά… Όταν η επίθεση τόσο στην παιδεία όσο και στην εργασία είναι ολομέτωπη και αφορά το σύνολο της κοινωνίας, τότε ακόμα κι αν οι συλλογικοί μας αγώνες δεν είναι πάντα νικηφόροι είναι σίγουρο ότι η λογική του ατομικού δρόμου θα μας οδηγήσει σίγουρα στην ήττα, να γίνει η γενιά μας η «χαμένη γενιά». Ας μην ξεχνάμε αυτά που καταφέραμε το Σεπτέμβρη, όπου παρά τις αντίξοες συνθήκες (ήδη ψηφισμένος νόμος, έναρξη επαναληπτικής εξεταστικής) οι φοιτητές βγήκαν με τις κινητοποιήσεις τους στο προσκήνιο και κατάφεραν να μπλοκάρουν προσωρινά την εφαρμογή του (η καθυστέρηση ορισμού εφορευτικών επιτροπών και η συνεχής μετακίνηση της ημερομηνίας εκλογής των Συμβουλίων είναι αποτέλεσμα των πιέσεων αυτών). Εξάλλου όταν μιλάμε για μιας κομβικής σημασίας μεταρρύθμιση (Νόμος Διαμαντοπούλου) πρέπει ν’ αντιληφθούμε ότι η μάχη είναι διαρκής και τα όποια νικηφόρα αποτελέσματα δεν είναι πάντα άμεσα και τρανταχτά!

·                           Ποτέ κανένας ατομικός δρόμος δεν οδήγησε στη νίκη!
·                          Οι σημαίες των συλλογικών μας αγώνων ν’ ανεμίσουν ξανά!

Ανεξάρτητη Αριστερή Παρέμβαση - ε.α.α.κ.

ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ ΔΙΑΛΥΣΗΣ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ

Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012


Όπως ξέρουμε όλοι, τον Αύγουστο που μας πέρασε, στα κρυφά επί της ουσίας, ψηφίστηκε ο νόμος Διαμαντοπούλου για το ελληνικό πανεπιστήμιο. Ο νόμος αυτός είναι η κατεδάφιση του σύγχρονου δημόσιου και δωρεάν πανεπιστημίου, όχι για να «εκσυγχρονιστεί το πανεπιστήμιο», αλλά για να φορτωθεί εξολοκλήρου το βάρος της κρίσης στους επόμενους εργαζόμενους – αιώνια ανέργους, και για να εξασφαλιστεί η καταστροφή της προοπτικής της νεολαίας σήμερα, ακόμα και εκείνης που σπουδάζει. Η εφαρμογή αυτού του νόμου έχει ήδη αρχίσει με πολλαπλές καταστροφικές συνέπειες. Ήδη οι προϋπολογισμοί όλων των ιδρυμάτων για το 2012 είναι κουτσουρεμένοι σε βαθμό χρεοκοπίας και πολύ λίγα ιδρύματα θα γλυτώσουν τη λαιμητόμο του οικονομικού εξανδραποδισμού. Ταυτόχρονα, σε συμφωνία με τα νέα μέτρα της τρόικας, στο εξαθλιωμένο, φτηνό και συρρικνωμένο πανεπιστήμιο δεν χωράνε πολλοί εργαζόμενοι. Συνεπώς πολύς κόσμος από λέκτορες, διδάσκοντες, τεχνικό προσωπικό αντιμετωπίζει την απειλή της εφεδρείας, μέτρο που θα φέρει σίγουρα το πανεπιστήμιο σε μόνιμη υπολειτουργία.
Μέσα στο Γενάρη όμως, σύμφωνα με το νόμο, τα πανεπιστήμια έχουν την τελευταία διορία για να έχουν εκλέξει τα ΑΕΙ τα καινούρια συμβούλια διοίκησης με επικεφαλής τον manager του πανεπιστημίου. Είναι η κίνηση ματ με την οποία θα ξεφύγει η διοίκηση των πανεπιστημίων από τους πανεπιστημιακούς και τον έλεγχο των φοιτητικών συλλόγων και θα παραδοθεί σε εντολοδόχους (πανεπιστημιακούς και μη, ανθρώπους των επιχειρηματικών κύκλων κλπ) του Υπουργείου. Αυτοί θα αναλάβουν, απερίσπαστοι, καθώς η παρέμβαση των φοιτητών θα είναι πλέον απαγορευτική, να εφαρμόσουν το νόμο κομμάτι κομμάτι και να μας οδηγήσουν σε μια ανώτατη εκπαίδευση συρρικνωμένη, φτωχότερη, εμπορευματικοποιημένη και πολύ πιο αυταρχική. Πιο συγκεκριμένα:
Τι αλλάζει στο πανεπιστήμιο με τα Συμβούλια Διοίκησης:

  • Το ανώτατο όργανο του Πανεπιστημίου θα είναι πλέον το Συμβούλιο Διοίκησης, με το οποίο τα 15 μέλη του, με προεξάρχον τον Πρύτανη –manager δεν θα δεσμεύονται πουθενά κι από κανέναν, για να εξυπηρετήσουν πρώτα και κύρια τις πολιτικές επιδιώξεις των κυβερνώντων (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ), αφού θα συνδιαλέγονται μόνο μαζί τους, χωρίς να «παρακωλύονται» από κανέναν άλλον. Μαζί με την υπερεξουσία που αποκτάει ο πρύτανης – manager ως μονοπρόσωπο όργανο θα μπορεί ενίοτε να υπογράφει ότι θέλει μόνος του, σημαίνει ότι οι υπόλοιποι (φοιτητές, λέκτορες, τεχνικό προσωπικό) εξαφανιζόμαστε από τον χάρτη και μένει το Συμβούλιο μόνο του..
  • Η σύγκλητος, οι φοιτητικοί σύλλογοι και όποιο άλλο όργανο συμμετέχουν οι φοιτητές, θα είναι διακοσμητικά στοιχεία, καθώς εκεί, καμία ουσιαστική αξία δεν θα έχουν οι αποφάσεις τους. Έννοιες και πρακτικές όπως ο αγώνας, η διεκδίκηση, ή αμφισβήτηση, η κατάληψη δεν θα έχουν κανένα χώρο ή σεβασμό από τους κύριους των επιχειρήσεων
  • Από τα 15 μέλη του πανεπιστημίου, μόνο τα 8 θα είναι του ίδιου του πανεπιστημίου θα εκλέγουν τα υπόλοιπα 7, τα εξωπανεπιστημιακά (εκπρόσωποι του επιχειρηματικού κόσμου ή και τοπικοί παράγοντες μπορεί να είναι κάποια από αυτά) και μάλιστα με έγκριση του υπ.Παιδείας, που θα σημαίνει ότι το πανεπιστήμιο θα ακολουθεί τις κυρίαρχες κατευθύνσεις συρρίκνωσης – επιχειρηματικοποιήσης-αυταρχικοποίησης της εκπαίδευσης, και όχι τις δικές μας ανάγκες για αξιοπρεπείς σπουδές και μελλοντική εργασιακή κατοχύρωση.
  • Η έννοια της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης καταργείται από την «οικονομικοτεχνική μελέτη» των Συμβουλίων, για «να αξιολογηθεί το πανεπιστήμιο» με καλές επιδόσεις και να μη χαλάσει τις σχέσεις του με το Υπουργείο. Η εκπαίδευση πλέον θα βάλλεται με δίδακτρα, με περικοπές μισθών και προσωπικού, με πενιχρή μέριμνα για τους φοιτητές (βλέπε σίτιση-στέγαση-συγγράμματα) και ταυτόχρονα θα μπουν σύντομα κατευθύνσεις για φοιτητικά δάνεια, όταν τα περισσότερα σπουδαστικά δάνεια στην Ευρώπη συνήθως ακολουθούν τους νέους και μετά το πανεπιστήμιο..
  • Παράλληλα, το Συμβούλιο θα προωθήσει τη λογική της επιχειρηματικότητας διαμέσω της έρευνας, ανάλογων εκπαιδευτικών σεμιναρίων και θα κινείται μονίμως σύμφωνα με τις ανάγκες της αγοράς και της διασύνδεσης με τους επιχειρηματικούς κύκλους και τους managers.
  • Τέλος, τα Συμβούλια Διοίκησης θα ολοκληρώσουν τη διαδικασία της Μπολόνια, και θα δημιουργήσουν ευέλικτα, διασπασμένα, απαξιωμένα πτυχία με διαιρεμένους κύκλους σπουδών ώστε να συμπιέζεται η προοπτική όλων προς τα κάτω.


Είδαμε τι φέρνουν τα Συμβούλια Διοίκησης. Το υπουργείο Παιδείας κάνει συστηματικό pressing για εφαρμογή του νόμου και ήδη σε κάποια πανεπιστήμια (ΑΣΟΕΕ, ΠΑΠΕΙ, Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, Δημοκρίτειο Θράκης, ΑΠΘ κλπ), αλλά και σε ΤΕΙ της επαρχίας έχουν προκηρυχθεί εκλογές για το Συμβούλιου Διοίκησης. Το ΠΑΣΟΚ και η Άννα Διαμαντοπούλου καταλαβαίνουν πως το Συμβούλιο Διοίκησης είναι το κομβικό σημείο του νόμου, το πρώτο «ορμητήριο» για την συνολική εφαρμογή του.

Οι φοιτητικοί σύλλογοι πάλι ενεργοί – πάλι στον αγώνα!
Ως ΕΑΑΚ πιστεύουμε, πως οι φοιτητικοί σύλλογοι, πιστοί στο πνεύμα της εναντίωσης τους, όπως το απέδειξαν την περίοδο του Αυγούστου-Σεπτέμβρη στην αρχή της χρονιάς, θα πρέπει να ματαιώσουν κάθε σχέδιο της κυβέρνησης. Να περάσουν στην αντεπίθεση και να μπλοκάρουν την εκλογή των Συμβουλίων Διοίκησης με κάθε τρόπο, στοχεύοντας συνολικά στην ανατροπή του νόμου μια και καλή. Αυτό σημαίνει πως το επόμενο διάστημα, αρχής γενομένης από τη Δευτέρα, ο φοιτητικός μας σύλλογος θα πρέπει να προχωρήσει σε Γενική Συνέλευση με αγωνιστική απόφαση για το πως θα οργανώσουμε αυτήν τη μάχη ενάντια στα Συμβούλια Διοίκησης που φαίνεται πως θα παιχτεί σε ...πολλά επεισόδια!
Στο δικό μας ίδρυμα δεν έχουν ευτυχώς προκυρηχθεί εκλογές, καθώς η προσπάθεια για εκλογή συμβουλίων ξεκινά από το υπουργείο σε πιο «αδύναμα» κινηματικά περιφερειακά ιδρύματα, αλλά θα πρέπει να βοηθήσουμε στην πράξη όλους τους φοιτητικούς συλλόγους που έχουν το πρόβλημα των εκλογών για τα Συμβούλια. Άλλωστε, ακόμα και αν ένα πανεπιστήμιο εφαρμόσει το νόμο, δημιουργείται άσχημο κεκτημένο, αφού η ύπαρξη συμβουλίων σε κάποια πανεπιστήμια θα πιέζει και τα υπόλοιπα.

Η ενοποίηση της Πολυτεχνειακής κοινότητας σε αυτή τη μάχη είναι κομβικός στόχος!
Όμως πρέπει να είμαστε καθαροί: αυτή τη μάχη ούτε μπορούμε, ούτε πρέπει να τη δώσουμε μόνοι μας. Το νέο όργανο που προτείνει ο νόμος (όπως και οι υπόλοιπες πτυχές του) είναι μεγάλης σημασίας και για το σύνολο των εργαζομένων στο ίδρυμα. Καθηγητές, λέκτορες, ΕΙΔΑΧ, τεχνικό προσωπικό κλπ έχουν δείξει σαφή σημάδια αντίρρησης στο νόμο, καθώς μάλιστα, τους απειλεί τις δουλειές και τους μισθούς τους. Εμείς πιστεύουμε πως θα πρέπει να ενοποιηθούμε με αυτά τα κομμάτια, σε μια ευρύτερη πρωτοβουλία συλλογικών φορέων και οργάνων, για γίνει παραδεκτό στην κοινωνία, πως όσο και αν ακούγεται πως ο νόμος έχει τη νομιμοποίηση της πανεπιστημιακής κοινότητας, αυτό δεν ισχύει καθόλου. Προφανώς εδώ, υπάρχουν και οι μεγαλοκαθηγητάδες πολιτικά εντεταλμένοι ή απορροφημένοι από το ΠΑΣΟΚ ή τα υπόλοιπα κόμματα στην εξουσία που κοιτάνε μόνο το προσωπικόν / κομματικό τους όφελος. Εδώ λοιπόν η πανεπιστημιακή κοινότητα θα πρέπει να πετάξει έξω από τους κόλπους της αυτά τα κομμάτια των βολεμένων, και να δώσει τον αγώνα ακάθεκτη. Εδώ ανήκουν και όλοι όσοι μετέχουν στην εφορευτική επιτροπή που διοργανώνει τις εκλογές ή έχουν δηλώσει ήδη υποψηφιότητα για επόμενους ...βασιλιάδες του ιδρύματος.
Σε αυτή την κατεύθυνση θεωρούμε πως η Παμπολυτεχνειακή Συνέλευση που έγινε για πρώτη φορά τον Δεκέμβρη είναι ένα σημαντικό βήμα σε αυτήν την κατεύθυνση Για αυτό και πιστεύουμε πως η Γενική Συνέλευση του συλλόγου μας πρέπει να πάρει απόφαση για απόλυτη στήριξη αυτής της πρωτοβουλίας.

Συνάδελφοι, η μάχη αυτή είναι η μητέρα των μαχών όσον αφορά το νόμο και θα πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη σημασία στην έκβαση της. Στο έδαφος ενός ολοένα και εντεινόμενο κλίματος εξαθλίωσης της κοινωνίας που έχει ξεκινήσει το 2012, ας μην αφήσουμε και εμείς στο πανεπιστήμιο να προστεθεί ένα ακόμα λιθαράκι ιστορικής οπισθοδρόμησης στην δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, εις βάρος της κοινωνίας.

ΚΑΝΕΝΑΣ MANAGER ΣΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ – ΚΑΝΕΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ!
ΚΑΜΙΑ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ!
ΑΜΕΣΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ!
Ανεξάρτητη Αριστερή Παρέμβαση-ε.α.α.κ.

ΕΤΟΣ 2012- ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ

Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2012

Και κάπως έτσι «πάει ο παλιός ο χρόνος» που λέει και το τραγούδι. Ένας ακόμη χρόνος που βρισκόμαστε υπό το πρίσμα του μνημονίου, ένας ακόμη χρόνος που οι δυνάμεις του κεφαλαίου προκειμένου να αντιμετωπίσουν την κρίση τους, επιλέγουν να εντείνουν ακόμη περισσότερο την επίθεση απέναντι στα εργασιακά δικαιώματα καθώς και στο σύνολο του «τραυματισμένου» από τα αλλεπάλληλα μέτρα λαού. Ένας χρόνος όπου τα αστικά πολιτικά κόμματα έδειξαν το πραγματικό τους πρόσωπο, σχηματίζοντας την κυβέρνηση συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ όπου σε συντονισμό με ΕΕ-ΔΝΤ ήρθαν να επιβάλλουν ένα κοινοβουλευτικό πραξικόπημα με μόνη κατεύθυνση την εφαρμογή νέων μνημονίων, τη διασφάλιση και την πρόσδεση του ελληνικού καπιταλισμού με ευρώ και ΕΕ. Ο παλιός ο χρόνος πάει λοιπόν αλλά η ώρα για να γιορτάσουμε απέχει πολύ ακόμα. Συγκεκριμένα, μόλις στις αρχές του 2012 προμηνύεται μια καταιγίδα μέτρων με σκοπό τη διασφάλιση της χώρας μας στο νόμισμα του ευρώ. Νέα χαράτσια, αύξηση του ΦΠΑ με στόχο τα φορολογικά έσοδα της νέας χρονιάς να αυξηθούν κατά 10,7% όταν το ΑΕΠ θα συρρικνωθεί κατά 2,8%, ψαλίδισμα καθαρών μισθών και συντάξεων είναι μερικά από όσα θα φέρει ο καινούργιος χρόνος σε κάθε λαϊκή οικογένεια. Ταυτόχρονα αναμένονται εκ νέου μαζικότατες απολύσεις( πχ 150.000 δημόσιοι υπάλληλοι μέχρι το 2015,δηλ. το 22% της απασχόλησης στο δημόσιο τομέα).
Παρά τη μαζική και συντονισμένη επίθεση από το αστικό μπλοκ, ο λαός δεν έχει παραδώσει ακόμα τα όπλα. Ήδη από την προηγούμενη χρονιά είχαμε έναν πρωτοφανή αριθμό 24ωρων πανεργατικών απεργιών με την εργατική αντίσταση να κορυφώνεται σε επιχειρήσεις όπως Ελευθεροτυπία, ΓΕΡΟΛΥΜΑΤΟΣ cosmetics, ΛΟΥΚΙΣΣΑ και ειδικά στην Ελληνική Χαλυβουργία και στον ALTER όπου η απεργία έχει διανύσει εβδομάδες ολόκληρες. Τα σωματεία αυτά πρέπει να αποτελέσουν φάρο ελπίδας αλλά και οδηγό για όλο τον αγωνιζόμενο λαό που αρνείται να σκύψει το κεφάλι, που δε θα δίσταζε να περάσει τις γιορτές του μέσα σε ένα εργοστάσιο περιφρουρώντας τις κινητοποιήσεις του, προκειμένου να διεκδικήσει το αυτονόητο: να μην μένει επί μήνες απλήρωτος!
Τα μέτωπα του αστικού συνασπισμού εξουσίας-κεφαλαίου με τα αγωνιζόμενα κομμάτια του πληττόμενου λαού δε σταματούν εκεί. Ήδη από την αρχή του εκπαιδευτικού έτους το φοιτητικό κίνημα απάντησε άμεσα στην ψήφιση του Νόμου Διαμαντοπούλου με τη διεξαγωγή συνελεύσεων ήδη από τα τέλη Αυγούστου! Με καταλήψεις οι οποίες ξεπέρασαν σε αριθμό τις 300 πανελλαδικά κατάφερε να σταθεί οδόφραγμα στα σχέδια που ήθελαν τη μετατροπή του πανεπιστημίου μας σε ένα μαγαζί όπου κουμάντο θα κάνουν οι επιχειρήσεις και οι manager. Παρόλα αυτά τέσσερεις μήνες μετά τα δεκανίκια της κυβέρνησης έχουν αρχίσει να ξεμυτίζουν από τη φωλιά τους και η εφαρμογή του νόμου έχει σιγά σιγά ξεκινήσει. Αισθητές επιπτώσεις του νόμου μέχρι τώρα, το κόψιμο των βιβλίων που αναγκάζει τους φοιτητές να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη, αλλά και η κοστολόγηση των ΠΑΣΟ. Μέχρι στιγμής, και συγκεκριμένα στο ίδρυμα μας, ο νόμος δεν έχει δείξει τα δόντια του αλλά αύτη η ώρα πλησιάζει όσο πλησιάζει και η εκλογή των Συμβουλίων Διοίκησης. Ήδη έχουν προκηρυχτεί εκλογές σε τρία ιδρύματα αυτά των Ιωαννίνων, Παντείου και Πανεπιστημίου Κρήτης. Καθήκον του φοιτητικού κινήματος είναι να αντισταθεί με κάθε τρόπο στην εκλογή ενός οργάνου που θα σημάνει ουσιαστικά την ένταξη των επιχειρήσεων και των manager στη διαχείριση του πανεπιστημίου μας, αφού θα αναλάβει όλες τις αρμοδιότητες(στρατηγικό πλαίσιο ιδρύματος-συνεργασίες με επιχειρήσεις/προσέλκυση επενδύσεων-, έγκριση προϋπολογισμού, εκλογή πρύτανη και προέδρου ).
Χρέος όλων μας είναι να φανούμε αντάξιοι των περιστάσεων, αντάξιοι των ευθυνών που θα αναλάβουμε όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά. Τώρα που στα εργατικά και στα φοιτητικά αμφιθέατρα έχει χτυπήσει συναγερμός με το αποτέλεσμα των μαχών του επόμενου διαστήματος να καθορίζει το μέλλον μας. Τώρα που για τα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια μας έχει σημάνει η ώρα 0.

Τώρα πρέπει να είμαστε όλοι εκεί.

Όλοι/ες στη Γενική Συνέλευση την Δευτέρα 16/1 στις 12:30!




Ανεξάρτητη Αριστερή Παρέμβαση - ε.α.α.κ.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΦΟΙΤΗΤΙΚΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ



Από τις 31 Οκτωβρίου οι εργάτες της Χαλυβουργίας ξεκίνησαν έναν εμβληματικό αγώνα ενάντια στον εργασιακό μεσαίωνα που προσπαθεί να επιβάλλει η πολιτική συγκυβέρνησης-ΕΕ-εργοδοσίας, με την οποία δρομολογούνται νέες μειώσεις μισθών, περαιτέρω διάλυση των εργασιακών σχέσεων και τσάκισμα κάθε ίχνους της κατ επίφασης δημοκρατίας τους. Ο μεγάλος αυτός αγώνας ξεκίνησε όταν η εργοδοσία απέλυσε εκβιαστικά 35 συναδέλφους τους, με στόχο να επιβάλλει αμοιβές της τάξεως των 500 ευρώ το μήνα, εκ περιτροπής εργασία, το 5ωρο, απλήρωτες υπερωρίες και την κατάργηση στην πράξη των ασφαλιστικών δικαιωμάτων τους. Και όλα αυτά παρά τη σκληρή φύση της δουλειάς τους και τα εργατικά ατυχήματα που ορισμένες φορές είναι και θανάσιμα.
Στόχος της κυβέρνησης τσιράκι των τραπεζιτών και των επιχειρηματιών, του ΔΝΤ και της ΕΕ είναι η μόνιμη εδραίωση του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου ως μια νέα κοινωνική πραγματικότητα. Απέναντι σε αυτή τη στρατηγική που έχει αρχίσει ήδη να υλοποιείται ξεσπούν αγώνες και σε άλλους εργασιακούς χώρους, όπως στο Alter, στην Ελευθεροτυπία, στη Λουκίσα στο Περιστέρι, στα Notos Gallery, στην Alex Pack, στο ΙΓΜΕ και στη Γερολυμάτος Cosmetics. Ήδη και κάτω από τη μεγάλη πίεση των εργαζομένων τα Εργατικά Κέντρα Αττικής κήρυξαν παναττική-πανεργατική απεργία στις 17 Γενάρη, σε αντίθεση στις ξεπουλημένες ηγεσίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ που σκοπίμως παίζουν το ρόλο του πυροσβέστη στις εργατικές κινητοποιήσεις.
Από τις πρώτες κιόλας μέρες της απεργίας, ένα δυναμικό κίνημα αλληλεγγύης αναπτύχθηκε γύρω από των αγώνα των χαλυβουργών. Σε αυτήν την κατεύθυνση και οι φοιτητικοί σύλλογοι Αθήνας πήραν την πρωτοβουλία για την διοργάνωση μιας συναυλίας αλληλεγγύης για την οικονομική και πολιτική στήριξη των απεργών την Παρασκευή 13/01/2012 στις 18:00 στα Προπύλαια.
Η απεργία των Χαλυβουργών, όπως και οι υπόλοιπες κινητοποιήσεις σε εργασιακούς χώρους, δεν είναι συντεχνιακά ζητήματα, αλλά αγώνας όλης της εργατικής τάξης. Ως φοιτητές και συνολικά ως νεολαία δεν συναινούμε στη διάλυση του μέλλοντός μας που επιχειρείται από τα μέτρα λιτότητας, τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και το νόμο-πλαίσιο που διαλύει τη δημόσια δωρεάν εκπαίδευση. Απαιτείται η συγκρότηση ενός μετώπου που θα ενοποιεί όλους τους επιμέρους αγώνες, θα βασίζεται στην ταξική ενότητα των εργαζομένων και θα προωθεί την κλιμάκωση των κινητοποιήσεων για την ανατροπή της κυβέρνησης και των μέτρων της.
Οι απεργοί εργάτες μπορούν και πρέπει να νικήσουν, γιατί ο αγώνας τους είναι δίκαιος, είναι αγώνας για τη ζωή και την αξιοπρέπεια!


• ΝΙΚΗ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑΣ-Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ ΣΤΟΥΣ ΚΟΙΝΟΥΣ ΜΑΣ ΑΓΩΝΕΣ
• ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣ ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ-ΔΥΣΗ/ ΡΗΞΗ ΚΑΙ ΑΝΥΠΑΚΟΗ ΣΕ ΕΕ-ΔΝΤ-ΚΕΦΑΛΑΙΟ
• ΜΟΝΙΜΗ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ-ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΛΥΣΕΩΝ

Οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν στην συναυλία αλληλεγγύης:
Στάθης Δρογώσης, Σπύρος Γραμμένος, Ζακ Στεφάνου, Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος, Joanna Drigo, Ισμήνη Πέπε, Trendy Hooligans, Skanontropo, Klein Mein, Karma, Vinyl Suicide …
 

a

a

ΠΑΛΙΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ


ATTACK: Πρωτοβουλία ανέργων/επισφαλώς εργαζομένων!

Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών: εργαζόμενοι/άνεργοι μηχανικοί