ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΙΠΑΝ ΗΡΘΕ Η ΣΕΙΡΑ ΣΟΥ ΝΑ ΔΩΣΕΙΣ ΠΡΟΟΔΟ...

Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2009

Τα τελευταία δύο χρόνια – κυρίως μετά την αλλαγή του προγράμματος σπουδών- παρατηρείται μια όλο και περαιτέρω εντατικοποίηση των καθημερινών ρυθμών σπουδών στη σχολή μας. Πιο συγκεκριμένα, μια σειρά από εξάμηνα επιβαρύνονται με πολλά και δύσκολα μαθήματα, τα καθημερινά ωράρια γίνονται εξοντωτικά και η υλή διογκώνεται σε πολλά μαθήματα. Ταυτόχρονα, κατά τη διάρκεια των εξεταστικών περιόδων αυξάνονται τα ποσοστά μαζικών κοψιμάτων χωρίς να υπάρχει η παραμικρή διάθεση από τους καθηγητές της σχολής να εξετάσουν τις προβληματικές αυτών των φαινομένων. Αντίθετα, βλέπουμε μια μεγάλη μερίδα των διδασκόντων να συνεχίζουν να προβιβάζουν στα μαθήματά τους έναν πολύ μικρό αριθμό των υποψηφίων,παρά το γεγονός ότι υπάρχουν συνεχώς αντιδράσεις από τους φοιτητές, επιδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο έναν έντονο ρεβανσισμό. Μέσα σε όλα αυτά, βλέπουμε τόσο πέρσι όσο και φέτος να καθιερώνονται πρόοδοι σε πολλά μαθήματα με τέτοιο τρόπο που το μόνο αποτέλεσμα το οποίο επιφέρουν είναι η σκλήρυνση των ρυθμών φοίτησης.
Σε σχέση με το τελευταίο, θεωρούμε ότι η απόψη που ακούγεται από πολλούς καθηγητές στη σχολή μας πως οι πρόοδοι μπορούν να δώσουν ένα ερέθισμα στους φοιτητές για την επιλέον ενασχόλησή τους με το μάθημα είναι ιδιαίτερα προβληματική. Και αυτό διότι αδυνατεί να προσεγγίσει και να αντιμετωπίσει το γεγονός ότι μία από τις βασικές αιτίες για τις οποίες μεγάλο κομμάτι των φοιτητών αδυνατεί να καλύψει το εύρος της ύλης, είναι ότι το πρόγραμμα σπουδών χαρακτηρίζεται από πληθωρά μαθημάτων που -κατά κοινή ομολογία- είναι ανούσια (είναι χαρακτηριστικό ότι στη σχολή μας διδάσκονται τα περισσότερα μαθήματα από κάθε άλλη σχολή του Πολυτεχνείου).Επίσης, η αμεσότερη επαφή ενός φοιτητή με ένα μάθημα κρίνεται κυρίως από το κατά πόσο η ίδια η διδασκαλία θα διεξάγεται με τρόπο που θα συμβάλλλει στην ουσιώδη κατανόηση του αντικειμένου, κάτι το οποίο δε διασφαλίζεται με τη χορήγηση περισσοτέρων εξεταστικών φίλτρων που μόνο στην κατεύθυνση αυτή δεν συμβάλλουν όπως έχει αποδειχτεί από την ίδια την καθημερινότητα της σχολής.
Ένα προσθετικό στοιχείο αποτελεί πως συχνά η θεσμοθέτηση προόδων οφείλεται σε διενέξεις μεταξύ καθηγητών και τίποτε άλλο. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο τελευταίο τμήμα καθηγητών, ο καθηγητής της Στατικής κος Σπηλιόπουλος εξέφρασε μεν τη διαφωνία του με τις προόδους ωστόσο είπε πως ενδεχομένως να τις καθιερώσει στο μάθημά του διότι θεωρεί ότι με αυτόν τον τρόπο "θα αυξηθεί η προσέλευση των φοιτητών στο μάθημα, διαφορετικά θα αναγκαστούν να παρακολουθούν μόνο μαθήματα στα οποία είναι θεσμοθετημένη η πρόοδος".
Στη βάση αυτή, δεν είναι τυχαίο ότι την εβδομάδα που διανύουμε στο 7ο εξάμηνο έχουν προγραμματιστεί μία παράδοση θέματος και 3 πρόοδοι, μία εκ των οποίων μάλιστα(αυτή στο μάθημα Σιδηροπαγές Σκυρόδεμα) δημοσιοποιήθηκε καθυστερημένα.Συνεπώς, θεωρήσαμε αναγκαίο να καλέσουμε άμεσα σε Διοικητικό Συμβούλιο με αίτημα την αναβολή της συγκεκριμένης προόδου κάτι το οποίο οι διδάσκοντες του συγκεκριμένου μαθήματος δεσμεύτηκαν ότι θα υλοποιηθεί, έπειτα και από παράσταση διαμαρτυρίας κατά τη διάρκεια του μαθήματος την περασμένη Τρίτη.Προφανώς το παραπάνω γεγονός δε μπορεί από μόνο του να διασφαλίσει μια συνολική βελτίωση του ζητήματος της εντατικοποίησης, ωστόσο αποτελούσε ένα αναγκαίο βήμα ειδικά από την στιγμή που η εξέταση της συγκεκριμένης προόδου σε καμία περίπτωση δε θα ευνοούσε στην αμεσότερη επαφή των φοιτητών με το μάθημα, κάθε άλλο μάλιστα.
Επιπλέον, αυτό το οποίο θα θέλαμε να επισημάνουμε είναι ότι το επιχείρημα πως εφόσον οι πρόοδοι είναι μη υποχρεωτικές δε χρειάζεται να αναβάλλονται καθώς έγκειται στην επιλογή του καθενός για το αν θα εξεταστεί ή όχι και δε δεσμεύει κανέναν, μπορεί εκ πρώτης όψεως να μοιάζει σωστό στην πραγματικότητα όμως είναι εντελώς λανθασμένο. Και αυτό διότι τέτοιες λογικές το μόνο που προωθούν είναι απλά τη μη ενιαιότητα στον τρόπο διδασκαλίας και εξέτασης των μαθημάτων, κάτι το οποίο αν ξεκινήσει να υφίσταται ενδεχομένως να επεκταθεί και σε πιο ακραίες εκδοχές, όπως η εξέταση του ίδιου μαθήματος με διαφορετικά θέματα για κάθε τμήμα(πρόταση που κατά καιρούς συζητιέται από κάποιους διδάσκοντες), δημιουργώντας έτσι γόνιμο πεδίο για την καθιέρωση μορφών εξατομίκευσης των σπουδών.
Επίσης, πρέπει να έχουμε κατά νου ότι σε πολλές περιπτώσεις η καθιέρωση μορφών εξέτασης όπως οι πρόοδοι λειτούργησε αντιπαραθετικά στην προσπάθεια των φοιτητών για εξασφάλιση προβιβάσιμου βαθμού, καθώς παρά τις δεσμεύσεις των καθηγητών ότι μετράνε μόνο θετικά και επαυξημένα υπήρξαν συχνά παραδείγματα όπου η προσέλευση ή μη ενός φοιτητή στην πρόοδο επηρέασε τη διαμόρφωση του τελικού βαθμού.
Κλείνοντας, αυτό το οποίο θέλουμε να τονίσουμε είναι ότι πάγια θέση μας για την επίλυση και αυτών των προβλημάτων είναι η ανάδειξή τους μέσα στα συλλογικά όργανα των φοιτητών, καθώς μόνο έτσι υπάρχει η δυνατότητα να εντοπιστούν και να κοινοποιηθούν στο σύνολο της σχολής οι πραγματικές τους αιτίες.Επιπροσθέτως και σε ότι αφορά το ζήτημα των προόδων, είναι αναγκαία η περαιτέρω καθιέρωση δράσεων(μαζικές παραστάσεις διαμαρτυρίας σε τμήματα, γραφεία καθηγητών κ.ά.) ακριβώς γιατί οι προθέσεις των διδασκόντων δεν έχουν διαφοροποιηθεί όπως φάνηκε και στην τελευταία επιτροπή προπτυχιακών σπουδών,όπου ξεκαθαρίστηκε πως είναι αναγκαία η θεσμοθέτηση προόδων και η μόνη επίλυση που προτάθηκε είναι απλά ο προγραμματισμός τους με τρόπο τέτοιο ώστε να μην συμπέφτουν πολλές μαζί, αγνοώντας όλη την ουσία του προβλήματος. Στη βάση αυτή, θα συνεχίσουμε να ανοίγουμε στο φοιτητικό σύλλογο το συγκεκριμένο θέμα καθώς και συνολικά το ζήτημα της εντατικοποίησης με κύριο στόχο να εξασφαλιστεί το πάγιο αίτημα του φοιτητικού κινήματος για ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών.

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ

Έχει περάσει ένας χρόνος από την κρατική δολοφονία του 15χρονου και οι αιτίες που έβγαλαν τότε στο δρόμο τόσους μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενους, ανέργους και μετανάστες όχι μόνο παραμένουν υπαρκτές αλλά συνεχίζουν να αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο, την καταστολή είτε έμμεση (επικοινωνιακά κόλπα των Μ.Μ.Ε., παραπληροφόρηση, ενσωμάτωση κτλ.) είτε άμεση (αστυνομοκρατία, ‘προληπτικές’ συλλήψεις και προσαγωγές, δολοφονικά χτυπήματα σε διαδηλωτές κτλ.). Όλα αυτά έγιναν ιδιαίτερα εμφανή και μετά τις τελευταίες πορείες, που το ΠΑΣΟΚ ,σε συνέχεια της μέχρι τώρα πολιτικής του, προέβη σε εκατοντάδες προσαγωγές, συλλήψεις, και εντέχνως καλλιεργούσε ένα κλίμα καταστροφουστερίας από τα μέσα ενημέρωσης προσπαθώντας να αποκρύψει τα πραγματικά αιτήματα των διαδηλωτών και να τους παρουσιάσει ως ανεγκέφαλους χούλιγκανς. Έτσι θα νομιμοποιούσε ακόμα παραπέρα και την παρουσία πολλών εκατοντάδων σωμάτων καταστολής και τις συλλήψεις και τις επιθέσεις της αστυνομίας και φυσικά την παραβίαση του ασύλου.
Κάτω από αυτό το πρίσμα, καταλαβαίνουμε ότι όχι μόνο τυχαίες και μεμονωμένες δεν ήταν ενέργειες όπως η ρίψη χημικών στα μπλοκ τις πορείας, η εισβολή των αστυνομικών χωρίς καμία άδεια σε χώρους ασύλου και οι συλλήψεις των καταληψιών, το χτύπημα με τη μοτοσικλέτα και ο μετέπειτα ξυλοδαρμός μιας διαδηλώτριας, αλλά εξυπηρετούν ένα συνολικότερο σχέδιο τρομοκράτησης και σιωπηλής συμφωνίας απέναντι σε αυτά που μας ετοιμάζουν. Γι’ αυτό κι εμείς δεν θα καθίσουμε στα αυγά μας, δε φοβόμαστε και δε σωπαίνουμε. Ξέρουμε πως και τι θα τους απαντήσουμε:
Όταν θέλουν:
• Ο Δεκέμβρης να γίνει μνημόσυνο και τα πολιτικά του στοιχεία να εκλείψουν, να μην έχει μόνιμα χαρακτηριστικά
• Να φοβόμαστε να κατέβουμε στο δρόμο για να φωνάξουμε τα αιτήματά μας
• Την κατάργηση του ασύλου, εφορμώντας από γεγονότα όπως ο «ξυλοδαρμός»!! του Κίττα, που όχι μόνο δεν τα υιοθετεί το κίνημα αλλά τα καταδικάζει και με τις πράξεις του
• Αδειοδότηση των ΚΕΣ λίγο πριν τα Χριστούγεννα με πρόσχημα πρόστιμα της Ε.Ε., νέο νόμο πλαίσιο, που μόνο επικοινωνιακά θα διαφέρει με αυτόν της ΝΔ, που το φοιτητικό κίνημα έχει συγκρουστεί
Εμείς ,ιδιαιτέρα τώρα στο φόντο του προϋπολογισμού που υπόσχεται ουσιαστικά ένα νέο κύμα λιτότητας, ανεργίας, εργασιακού μεσαίωνα, πρέπει να απαντήσουμε:
• Ο Δεκέμβρης θα έχει μόνιμα χαρακτηριστικά, δε δυσφημείται ούτε καταστέλλεται
• Οι συλλογικές μας αποφάσεις και οι συλλογική μας δράση είναι η ασπίδα και το όπλο μας, κατάργηση των ΚΕΣ, και του ν.Πλαίσιο
• Κάτω τα χέρια από το άσυλο
• Μέσα από μαζικές γενικές συνελεύσεις θα οργανώσουμε τη δράση μας και θα τους δώσουμε απάντηση
ΟΛΟΙ/ΟΛΕΣ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 15/12 κ ώρα 12.30 στο Αμφ.

Απόφαση του Συντονιστικού των Φοιτητικών Συλλόγων

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

Η ΝΕΟΛΑΙΑ ΔΕΝ ΣΚΥΒΕΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ, Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΤΟΥ ’08 ΕΜΠΝΕΕΙ ΑΚΟΜΑ
ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ!
Πολυτεχνείο, 07/12/2009

Χαιρετίζουμε τους δεκάδες χιλιάδες μαθητές, φοιτητές, σπουδαστές, εκπαιδευτικούς και εργαζόμενους που και διαδήλωσαν μαχητικά χθες και σήμερα, αψηφώντας τον ασφυκτικό τρομοκρατικό κλοιό που προσπάθησαν να επιβάλουν η κυβέρνηση και οι σύμμαχοί της. Η μηδενική ανοχή, η «προληπτική» καταστολή, οι επιθέσεις της αστυνομίας με τις εκατοντάδες αναίτιες προσαγωγές και συλλήψεις δε στάθηκαν αρκετά για να εμποδίσουν και να διαλύσουν τις μαζικές κινητοποιήσεις – διαδηλώσεις, ενάντια στην πολιτική που πριν ένα χρόνο είχε δολοφονήσει τον Αλέξη, στην πολιτική που υποθηκεύει το παρόν και το μέλλον ολόκληρης της κοινωνίας. Καταγγέλλουμε δυναμικά και αποφασιστικά τη σκληρή επίθεση καταστολής και συκοφάντησης του κινήματος, την επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες που στόχο έχουν όχι μόνο τη ματαίωση των σημερινών κινητοποιήσεων αλλά και το τσάκισμα οποιασδήποτε δυνατότητας για δυναμική επανεμφάνιση του μαθητικού, φοιτητικού, εργατικού και λαϊκού κινήματος απέναντι στα νέα μέτρα που προωθούνται από την πολιτική της κυβέρνησης, της ΝΔ και τις κατευθύνσεις της ΕΕ σε εκπαίδευση και εργασία.. Γιατί η νέα κυβέρνηση έρχεται ως οδοστρωτήρας των δημοκρατικών ελευθεριών να δώσει παραδείγματα καταστολής και τρομοκράτησης. Δημιουργώντας ένα κλίμα φόβου και τρομο-υστερίας προσπαθεί να κάμψει τις κοινωνικές αντιδράσεις που ξέρει ότι θα υπάρξουν και θα αποτελέσουν εμπόδιο απέναντί στη πολιτική της – χαρακτηριστικά σημειώνουμε τις δίκες των μαθητών που καταλαμβάνουν τα σχολεία, τις 300 αναίτιες προσαγωγές στην πορεία της 17ης Νοέμβρη, τις 600 των τελευταίων κινητοποιήσεων. Η δε προκλητική, αυταρχική και δολοφονική στάση της αστυνομίας (που στιγματίστηκε και από τον επιθετικό τραυματισμό διαδηλώτριας από μοτοσικλετιστή της ομάδας Δ) στις κινητοποιήσεις που πραγματοποιήθηκαν χθες 6 και 7 Δεκέμβρη έρχονται ακριβώς να επιβεβαιώσουν την παραπάνω διαπίστωση. Φοβούνται τους αγώνες της νεολαίας, τους αγώνες που καλούν το σύνολο της κοινωνίας να αντισταθεί στην πολιτική του κυβέρνησης, στην πολιτική που θέλει την κρίση να περνάει πάνω από τα δικαιώματα και τις ανάγκες της νεολαίας και των εργαζομένων.

Ταυτόχρονα, καταγγέλλουμε την κατάπτυστη στάση της πρυτανείας του ΕΚΠΑ, που μετά από απόφαση των τριών αντιπρυτάνεων – σε ανοιχτή επικοινωνία προφανώς με το Υπουργείου «καταστολής» του πολίτη –προβαίνει σε επί της ουσίας κατάργηση του ασύλου, απαγορεύοντας την είσοδο στους χώρους της Νομικής και της Πρυτανείας της μαζικής πορείας των φοιτητών, μαθητών κα εκπαιδευτικών, παρατάσσοντας τις δυνάμεις καταστολής έξω από τα εν λόγω κτίρια. Η συγκεκριμένη ενέργεια ήταν απροκάλυπτη και σαφής κατάλυση του πανεπιστημιακού ασύλου, όπως συνέβη και στο ΑΠΘ, στο οποίο μάλιστα υπήρξαν και συλλήψεις εντός του ασύλου. Ενάντια στην συντονισμένη επίθεση που δέχεται το άσυλο θα παλέψουμε μαζί με το μαζικό κίνημα να το προασπίσουμε.
Η εν ψυχρώ δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου το βράδυ της 6/12/2008 από ένστολο ειδικό φρουρό της ΕΛ.ΑΣ., ξεχείλισε το ποτήρι της οργής και η νεολαιίστικη έκρηξη του Δεκέμβρη του ’08 σημάδεψε τα δρώμενα της ελληνικής και όχι μόνο κοινωνίας. Η πρώτη μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης εξέγερση της νεολαίας άφησε βαθιά τα σημάδια της τόσο στην κυρίαρχη πολιτική όσο και στα κοινωνικά κινήματα. Η γενιά μας, μια γενιά που έχει μπει στο στόχαστρο της κυβερνητικής πολιτικής των τελευταίων χρόνων και των κατευθύνσεων της ΕΕ (ΚΕΣ, ελαστασφάλεια κλπ), μια γενιά που θα είναι η πρώτη όπως λένε που θα ζήσει χειρότερα από τους γονείς της εξεγέρθηκε όχι μόνο απέναντι στην κατάπτυστη δολοφονία του 15χρονου Αλέξη αλλά και απέναντι στην καθημερινή πραγματικότητα που βιώνει, απέναντι στο μέλλον που της ετοιμάζουν. Η νεολαία λοιπόν, έχοντας την πιο «προνομιακή σχέση» με το μέλλον δε θα μπορούσε παρά να είναι πρωταγωνιστής αυτής της έκρηξης που έφερε βέβαια, στο ίδιο μετερίζι του αγώνα πολλές κοινωνικές ομάδες, τους φοιτητές, τους μαθητές, τους νέους εργαζόμενους που βιώνουν την καταβαράθρωση των εργασιακών τους δικαιωμάτων αλλά και σκληρά εκμεταλλευόμενα στρώματα όπως οι μετανάστες. Η νεολαία με τα μαζικά συλλαλητήρια τα οποία διεξήγαγε έδειξαν ότι η 6η του Δεκέμβρη δεν είναι για εκείνη μια επέτειος-μνημόσυνο.

Ένα χρόνο αργότερα και ενώ μεθοδευμένα η κοινωνική έκρηξη του 2008 σπιλώθηκε και κατασυκοφαντήθηκε από το αστικό μπλοκ εξουσίας και τα μακριά του χέρια με ποικίλους τρόπους – στοιχείο που κορυφώθηκε τις τελευταίες μέρες πριν αλλά και κατά τη διάρκεια των συλλαλητηρίων –, όσο και αν θέλουν να πειθαρχήσουν και να καθυποτάξουν την νεολαία τα αιτήματα, οι στόχοι, τα μηνύματα της εξέγερσης του Δεκέμβρη παραμένουν ανολοκλήρωτα και ζωντανά! Γιατί μπορεί η κυβέρνηση να άλλαξε, η πολιτική όμως που εφαρμόζει είναι η ίδια με την προηγούμενη σε όλα τα επίπεδα. Γιατί το ΠΑΣΟΚ εμπαίζει την εργαζόμενη νεολαία στο θέμα των stage, ενώ παράλληλα με τις απολύσεις και την ανεργία να διευρύνονται φέρνει προς ψήφιση στη Βουλή τον πιο ταξικό προϋπολογισμό της μεταπολίτευσης ετοιμάζοντας βαριά φορολογία για μισθωτούς και συνταξιούχους (οι οποίοι πληρώνουν βέβαια την μερίδα του λέοντος της φορολογίας). Γιατί μας καλούν να πληρώσουμε τα σπασμένα της κρίσης που το ίδιο το σύστημα δημιούργησε μετά από δεκαετίες σκληρής εκμετάλλευσης, λιτότητας και ανεργίας. Γιατί στην εκπαίδευση ανασυντάσσονται για να διαλύσουν το φοιτητικό κίνημα που αποτέλεσε εμπόδιο για την εφαρμογή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, νόμου-πλαίσιο της αυταρχικής και επιχειρηματικής λειτουργίας, της αξιολόγησης, της ιδιωτικής εκπαίδευσης και των ΚΕΣ (δηλαδή των πολιτικών κατευθύνσεων της Μπολόνια), της διάλυσης των ενιαίων πτυχίων που κι οι ίδιοι θέλουν να προωθήσουν. Γιατί με το νέο εξεταστικό σύστημα, δεν θα απαλλάξουν τους μαθητές από το σχολείο-εξεταστικό κάτεργο, αντίθετα εντείνουν την υπάρχουσα κατάσταση μεταφέροντας το βάρος σε όλες τις τάξεις του Λυκείου.

Παράλληλα η κυβέρνηση της «προστασίας του πολίτη» συνεχίζοντας στο ίδιο μήκος κύματος με την προηγούμενη εβδομάδα (που είχαμε αποκλεισμούς των ιδρυμάτων ώστε να μην καταφέρουν να κάνουν Γενικές Συνελεύσεις οι φοιτητές) προσπάθησε με κάθε μέσο, φτάνοντας ακόμη και στην στυγνή καταπάτηση του ασύλου να σταματήσει τις μαζικότερες κινητοποιήσεις της χρονιάς. Με λογικές τύπου «λοκ άουτ» και αποκλεισμό των σχολών από τις δυνάμεις καταστολής ακόμα και όταν μετά την πορεία οι Σύλλογοι απαιτούσαν να εισέλθουν στα ιδρύματα προσπαθούν να σπείρουν τον φόβο και την τρομοκρατία στο αγωνιζόμενο φοιτητικό κίνημα, προσπαθούν να καταργήσουν (χέρι χέρι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) το αιματοβαμμένο πανεπιστημιακό άσυλο (όπως έγινε λίγες μέρες πριν έξω από την ΑΣΟΕΕ και στις 7/12 έξω από την Νομική και την Πρυτανεία του ΕΚΠΑ) που αποτελεί ορμητήριο έκφρασης της λαϊκής οργής και των κοινωνικών κινημάτων.

Η νεολαία και οι εργαζόμενοι πρέπει να αψηφήσουν μαχητικά τον κατασταλτικό κλοιό που πάνε να δημιουργήσουν απέναντι στις αντιστάσεις και τους αγώνες τους. Η φετινή 6η Δεκέμβρη και οι κινητοποιήσεις της 7 Δεκέμβρη έδειξαν ότι υπάρχει εκρηκτική δυναμική, έδειξαν ότι μαζικές κινητοποιήσεις σαν και αυτές μπορούν να αψηφήσουν την καταστολή, μπορούν να δημιουργήσουν όρους ανατροπής. Αυτό που πραγματικά φοβούνται είναι η αναζωπύρωση των κοινωνικών κινημάτων, η ανάφλεξη των αγώνων νεολαίας και εργαζομένων, η μαζική, παλλαϊκή κινητοποίηση τους και στις 17/12. Αυτό που φοβούνται είναι αγώνες που θα ανατρέπουν τα σχέδια τους για την καταστρατήγηση των όρων σπουδών, των όρων δουλειάς και των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Το φοιτητικό κίνημα με συντεταγμένο τρόπο κλιμάκωσης και σε συμπόρευση με το εργατικό και μαθητικό κίνημα πρέπει να ορθώσει μαχητική αντιπολίτευση απέναντι τους.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ Η ΓΕΝΙΑ ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ, ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ Η ΓΕΝΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ!

Ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, τη σύμπραξη της ΝΔ και τις κατευθύνσεις της ΕΕ

Δε μοιραστήκαμε τα κέρδη τους, Δε θα πληρώσουμε την κρίση τους!

Παλεύουμε για – Απαιτούμε:
• Άμεση απόσυρση όλων των αντιεκπαιδευτικών νόμων! Του νέου νόμου – πλαίσιο, του νόμου για τα ΤΕΙ, του νόμου για τα ΚΕΣ, της αξιολόγησης, της βάσης του 10. Όχι στη νέα πρόταση για αλλαγή του εξεταστικού συστήματος πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
• Απεμπλοκή από τη διαδικασία της Μπολόνια και του Κοινού Ευρωπαϊκού Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης και όλων των κατευθύνσεων της ΕΕ για την εκπαίδευση.
• Να μην περάσει η ιδιωτική εκπαίδευση! Καμία ενσωμάτωση της κοινοτικής οδηγίας 36/05, όχι στην αναγνώριση των επιχειρηματικών κολεγίων! Καμία αναθεώρηση του άρθρου 16 και συνολικά του Συντάγματος. Κατάργηση των ΚΕΣ – ΙΕΚ – ΚΕΚ – ΤΕΙ. Όχι στον πολυκατακερματισμό της εκπαίδευσης, όχι στους αποφοίτους πολλών ταχυτήτων.
• Ενιαία Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση, δημόσια και δωρεάν για όλους. Ένα πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο με όλα τα επαγγελματικά – εργασιακά δικαιώματα κατοχυρωμένα σε αυτό. Ενιαίο Δωδεκάχρονο Σχολείο με ελεύθερη πρόσβαση στα πανεπιστήμια. Όχι στην περιστολή της φοιτητικής μέριμνας. Δωρεάν σίτιση, στέγαση, συγκοινωνίες.
• Κατάργηση της ελαστικής εργασίας και της ωρομισθίας των εκπαιδευτικών. Όχι στις ελαστικές σχέσεις εργασίας. Άμεσες και μαζικές προσλήψεις εκπαιδευτικών με μόνιμη και σταθερή εργασία, με βάση τις ανάγκες.
• Να μην κατατεθεί – ψηφιστεί ο νέος ταξικός προϋπολογισμός. Κατάργηση των νόμων Σιούφα – Ρέππα και όλων των αντιασφαλιστικών νόμων. Όχι στις νέες αντεργατικές ρυθμίσεις που προετοιμάζει η κυβέρνηση.
• Κατάργηση κάθε μορφής ελαστικής και ανασφάλιστης εργασίας. Μόνιμη και σταθερή δουλειά, δουλειά για όλους με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. 1400 ευρώ βασικός μισθός για όλους!
Άμεση καταδίκη των φυσικών και ηθικών αυτουργών της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
• Αφοπλισμό της αστυνομίας, κατάργηση της χρήσης χημικών και δακρυγόνων. Κατάργηση των ειδικών μονάδων καταστολής. Να φύγουν οι δυνάμεις καταστολής από τον περίγυρο των Πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, από τις γειτονιές από το κέντρο της Αθήνας.
• Να καταργηθούν οι τρομονόμοι –ευρωτρομονόμοι, τα ιδιώνυμα για την κουκούλα, οι κάμερες παρακολούθησης.
ΤΟ ΛΟΓΟ ΓΙΑ ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΤΟΝ ΕΧΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΟΦΑΝΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗΣ ΤΟΥ. Απαιτούμε δημόσια καταγγελία όλων των φορέων των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων της επαίσχυντης κατάργησης του ασύλου στο ΕΚΠΑ κα στο ΑΠΘ.
• Άμεση απελευθέρωση όλων των συλληφθέντων των κινητοποιήσεων της 6ης και 7ης Δεκέμβρη. Άμεση ανάκληση όλων των σκευωριών που στήνονται ως κατηγορητήρια απέναντι στους προσαχθέντες διαδηλωτές.
 Καλούμε σε πανεκπαιδευτική Πορεία την Πέμπτη 10/12, 12:00 στα Προπύλαια.
 Καταγγέλλουμε τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ για τη μη προκήρυξη απεργίας για τις 17/12, ημέρα κατάθεσης του προϋπολογισμού στη Βουλή. Καλούμε και στηρίζουμε τα Σωματεία και τα Συνδικάτα των εργαζομένων και τις δυνάμεις που κινούνται σε αγωνιστική ταξική κατεύθυνση σε προκήρυξη απεργίας στις 17/12.. Στήριξη των προσπαθειών για απεργιακή κινητοποίηση όλων των εργαζομένων.
Στηρίζουμε την απεργία στις 17/12. Συμμετέχουμε στην απεργιακές κινητοποιήσεις
Συνεχίζουμε με Αγώνα Διαρκείας - Κλιμακώνουμε τις κινητοποιήσεις !

ΜΕ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ, ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ, ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ, ΑΠΕΡΓΙΕΣ!

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΓΕΝΙΚΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΩΝ ΑΘΗΝΑΣ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΕΙΛΗΜΜΕΝΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009

Η ΝΕΟΛΑΙΑ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ ΤΟΝ Α.ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟ, 
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ ΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΤΟΥ '08


ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ!

Η εν ψυχρώ δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου το βράδυ της 6/12/2008 από ένστολο ειδικό φρουρό της ΕΛ.ΑΣ., ξεχείλισε το ποτήρι της οργής και η νεολαιίστικη έκρηξη του Δεκέμβρη του '08 σημάδεψε τα δρώμενα της ελληνικής και όχι μόνο κοινωνίας. Η πρώτη μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης εξέγερση της νεολαίας άφησε βαθιά τα σημάδια της τόσο στην κυρίαρχη πολιτική όσο και στα κοινωνικά κινήματα. Η γενιά μας, μια γενιά που έχει μπει στο στόχαστρο της κυβερνητικής πολιτικής των τελευταίων χρόνων και των κατευθύνσεων της ΕΕ (ΚΕΣ, ελαστασφάλεια κλπ), μια γενιά που θα είναι η πρώτη όπως λένε που θα ζήσει χειρότερα από τους γονείς της εξεγέρθηκε όχι μόνο απέναντι στην κατάπτυστη δολοφονία του 15χρονου Αλέξη αλλά και απέναντι στην καθημερινή πραγματικότητα που βιώνει, απέναντι στο μέλλον που της ετοιμάζουν. Η νεολαία λοιπόν, έχοντας την πιο «προνομιακή σχέση» με το μέλλον δε θα μπορούσε παρά να είναι πρωταγωνιστής αυτής της έκρηξης που έφερε βέβαια, στο ίδιο μετερίζι του αγώνα πολλές κοινωνικές ομάδες, τους φοιτητές, τους μαθητές, τους νέους εργαζόμενους που βιώνουν την καταβαράθρωση των εργασιακών τους δικαιωμάτων αλλά και σκληρά εκμεταλλευόμενα στρώματα όπως οι μετανάστες.

Ένα χρόνο αργότερα και ενώ μεθοδευμένα η κοινωνική έκρηξη του 2008 σπιλώθηκε και κατασυκοφαντήθηκε από το αστικό μπλοκ εξουσίας και τα μακριά του χέρια με ποικίλους τρόπους, όσο και αν θέλουν να πειθαρχήσουν και να καθυποτάξουν την νεολαία τα αιτήματα, οι στόχοι, τα μηνύματα της εξέγερσης του Δεκέμβρη παραμένουν ανολοκλήρωτα και ζωντανά! Γιατί μπορεί η κυβέρνηση να άλλαξε, η πολιτική όμως που εφαρμόζει είναι η ίδια με την προηγούμενη σε όλα τα επίπεδα. Γιατί το ΠΑΣΟΚ εμπαίζει την εργαζόμενη νεολαία στο θέμα των stage, ενώ παράλληλα με τις απολύσεις και την ανεργία να διευρύνονται φέρνει προς ψήφιση στη Βουλή τον πιο ταξικό προϋπολογισμό της μεταπολίτευσης ετοιμάζοντας βαριά φορολογία για μισθωτούς και συνταξιούχους (οι οποίοι πληρώνουν βέβαια την μερίδα του λέοντος της φορολογίας). Γιατί στην εκπαίδευση ανασυντάσσονται για να διαλύσουν το φοιτητικό κίνημα που αποτέλεσε εμπόδιο για την εφαρμογή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, του αυταρχικού, επιχειρηματικού νόμου-πλαίσιο, της αξιολόγησης, της ιδιωτικής εκπαίδευσης και των ΚΕΣ (δηλαδή των πολιτικών κατευθύνσεων της Μπολόνια) που κι οι ίδιοι θέλουν να προωθήσουν. Γιατί με το νέο εξεταστικό σύστημα, δεν θα απαλλάξουν τους μαθητές από το σχολείο-εξεταστικό κάτεργο, αντίθετα εντείνουν την υπάρχουσα κατάσταση μεταφέροντας το βάρος σε όλες τις τάξεις του Λυκείου. Γιατί η νέα κυβέρνηση έρχεται ως οδοστρωτήρας των δημοκρατικών ελευθεριών να δώσει παραδείγματα καταστολής και τρομοκράτησης. Δημιουργώντας ένα κλίμα φόβου και τρομουστερίας προσπαθεί να κάμψει τις κοινωνικές αντιδράσεις που ξέρει ότι θα υπάρξουν και θα αποτελέσουν εμπόδιο απέναντί στη πολιτική της - χαρακτηριστικά σημειώνουμε τις δίκες των μαθητών που καταλαμβάνουν τα σχολεία, τις 300 αναίτιες προσαγωγές στην πορεία της 17ης Νοέμβρη καθώς και το «στρατοκρατούμενο» από τις δυνάμεις καταστολής κέντρο της Αθήνας.

Παράλληλα η κυβέρνηση της «προστασίας του πολίτη» απέκλειε τις κεντρικές σχολές την εβδομάδα που ήταν προγραμματισμένες Γενικές Συνελεύσεις των φοιτητών για το Πολυτεχνείο, καταστρατηγώντας κατάφορα το θεσμό του Ασύλου. Με λογικές τύπου «λοκ άουτ» και αποκλεισμό των σχολών από τις δυνάμεις καταστολής προσπαθούν να σπείρουν τον φόβο και την τρομοκρατία στο αγωνιζόμενο φοιτητικό κίνημα, προσπαθούν να καταργήσουν το αιματοβαμμένο πανεπιστημιακό άσυλο (όπως έγινε λίγες μέρες πριν έξω από την ΑΣΟΕΕ) που αποτελεί ορμητήριο έκφρασης της λαϊκής οργής και των κοινωνικών κινημάτων.

Η νεολαία και οι εργαζόμενοι πρέπει να αψηφήσουν μαχητικά τον κατασταλτικό κλοιό που πάνε να δημιουργήσουν απέναντι στις αντιστάσεις και τους αγώνες τους. Η φετινή 6η Δεκέμβρη δεν μπορεί να έχει το χαρακτήρα επετείου και σιωπηλού μνημόσυνου που θέλουν να της προσδώσουν οι από πάνω, πρέπει να αποτελέσει εφαλτήριο για το ξέσπασμα καινούριων αγώνων των φοιτητών ,των μαθητών, των εργαζομένων. Σε αυτή την περίοδο που η νέα κυβέρνηση εξαπολύει σφοδρή επίθεση σε όλα τα μέτωπα η νεολαία δεν μπορεί να περιμένει, αλλά πρέπει να φέρει ανατρεπτικά ξανά στο προσκήνιο τα αιτήματα και το πνεύμα του Δεκέμβρη, εμπλουτίζοντας τα με τα επίδικα του σήμερα, και τελικά συγκροτώντας ένα μαζικό κίνημα μαχητικής αντιπολίτευσης στην πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, τη σύμπλευση της ΝΔ και τις κατευθύνσεις ΕΕ και ανατροπής των μέτρων που έρχονται να συντρίψουν τα δικαιώματα μας σε εργασία και εκπαίδευση και να καταπατήσει τις δημοκρατικές ελευθερίες.

ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΜΕΡΕΣ!

ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΠΑΛΛΑΙΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 13:30 ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ


ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΠΑΝΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 7 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 12:00 ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ

ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΙ ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΑΘΗΝΑΣ

(ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΩΝ ΜΗΧ. - ΗΛΕΚΤΡΟΛΟΓΩΝ ΜΗΧ. - ΜΕΤΑΛΛΕΙΟΛΟΓΩΝ ΜΗΧ. , ΜΗΧΑΝΟΛΟΓΩΝ ΜΗΧ. - ΧΗΜΙΚΩΝ ΜΗΧ. - ΤΟΠΟΓΡΑΦΩΝ ΜΗΧ. - ΝΑΥΠΗΓΩΝ ΜΗΧ.- ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΜΗΧ. - ΣΕΜΦΕ - ΙΑΤΡΙΚΗΣ - ΦΥΣΙΚΟΥ - ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΥ - ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗΣ)

Αποτελέσματα Γενικής Συνέλευσης:

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

Ενωτικό πλαίσιο ΕΑΑΚ-Εγκέλαδος 171
Πλαίσιο ΔΑΠ 114
Πλαίσιο ΠΑΣΠ 70
Πλαίσιο Επιτροπής Αγώνα 38
Λευκά 3

Η γενική συνέλευση αποφασίζει:
Συμμετοχή του συλλόγου στην πορεία στις 6/12 με προσυγκέντρωση στις 13:30 στα Προπύλαια και στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο στις 7/12 με προσυγκέντρωση 12.00 στα Προπύλαια.
Κατάληψη της σχολής από Παρασκευή 4/12 έως Δευτέρα 7/12 και νέα γενική συνέλευση την Πέμπτη 10/12.

ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΝ ΔΕΙΧΝΕΙ Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ…

Ο περσινός Δεκέμβρης ήταν για την σύγχρονη κοινωνία κάτι πρωτόγνωρο, κάτι που καιρό πριν γίνει υπήρχε στο μυαλό όλων μας. Η δολοφονία του 15χρονου Αλέξη ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε ένα ήδη γεμάτο ποτήρι. Η ωμή κρατική βία έβγαλε στο δρόμο εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που διαμαρτύρονταν όχι μόνο για τον κατασταλτικό μηχανισμό της αστυνομίας, αλλά και για όλα όσα τους πλήττουν.

Ο Δεκέμβρης ήταν διαφορετικός από τα άλλα κοινωνικά κινήματα της μεταπολίτευσης;
• … γιατί η πανεθνική του εμβέλεια δεν σταμάτησε στις μεγάλες πόλεις, αλλά σε όλες τις πόλεις ακόμα και στα χωριά είχαμε διαδηλώσεις στα αστυνομικά τμήματα
• … γιατί συμμετείχαν πολλές κοινωνικές ομάδες μαζί και για διαφορετικούς λόγους. Μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενοι, μετανάστες έδωσαν το παρόν στους φλεγόμενους δρόμους της εξέγερσης
• … γιατί όλη η κοινωνία ήταν με το μέρος αυτών που εξεγείρονται για το δίκιο τους και όχι με αυτών που υποτάσσονται
• … γιατί η διάρκειά του ξεπέρασε κάθε προηγούμενο και κάθε προσδοκία, αφού ξεπέρασε τις δύο βδομάδες διαδηλώσεων και συγκρούσεων
• … γιατί έβαλε αιτήματα προωθημένα, όπως η διάλυση των ΜΑΤ και τα πάλεψε μέχρι το τέλος
• … γιατί μια ολόκληρη γενιά πολιτικοποιήθηκε στο δρόμο και ριζοσπαστικοποιήθηκε
• … γιατί οι συμμετέχοντες σε αυτόν πάλεψαν ενάντια στην εργοδοτική τρομοκρατία των αφεντικών και έδειξαν την έμπρακτη αλληλεγγύη τους στην Κωνσταντίνα Κούνεβα
• … γιατί έφερε την άρχουσα τάξη σε πολύ δύσκολη θέση
• … γιατί μας έδειξε ότι ο ατομικός δρόμος δεν είναι λύση
• … γιατί μας έδειξε ότι οι «από κάτω» όταν παλεύουν όλοι μαζί και βγαίνουν στο δρόμο μπορούν να αγχώσουν και να νικήσουν τους «από πάνω»


Πρέπει να ξανακατέβουμε στο δρόμο
 Επειδή οι κυβερνήσεις μπορεί να αλλάζουν, αλλά οι πολιτικές ακόμα μας πλήττουν
 Επειδή το αίτημα για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση παραμένει επίκαιρο
 Επειδή ο εργασιακός μεσαίωνας αφορά εμάς, που θα δουλεύουμε ανασφάλιστοι για 700€
 Επειδή τα δικαιώματά μας καταστρατηγούνται μέρα με τη μέρα
 Επειδή όλοι μας θεωρούμαστε ύποπτοι και οι μπάτσοι μας «περιμένουν» έξω από το άσυλο
 Επειδή δε χωράμε στο μέλλον που μας ετοιμάζουν και θέλουμε να το φτιάξουμε μόνοι μας
 Επειδή την οικονομική κρίση δε θέλουμε να την πληρώσουμε εμείς, αλλά αυτοί που τη δημιούργησαν
 Επειδή ο θάνατος του μετανάστη από ξυλοδαρμό μπάτσων αποδεικνύει ότι τίποτα δεν αποτελεί μεμονωμένο περιστατικό
 Επειδή η εργοδοτική τρομοκρατία των αφεντικών ξαναχτύπησε την καθαρίστρια Βενετία Μανωλοπούλου και προσπαθεί να την κάνει να σταματήσει να αγωνίζεται
 Επειδή τίποτα δε χαρίζεται, όλα κερδίζονται στους δρόμους του αγώνα

Ο Δεκέμβρης για εμάς δεν ήταν απλά κάτι που έγινε και τελείωσε. Ο Δεκέμβρης για εμάς δεν εκπλήρωσε τα αιτήματά του. Ο Δεκέμβρης για εμάς είναι εικόνα από το μέλλον.
Ο Δεκέμβρης για εμάς συνεχίζεται…

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ 3/12, στις 12.30
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΙΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ
Κυριακή 13.30 και Δευτέρα 12.30 στα Προπύλαια

Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ, ΗΤΑΝ Η ΕΡΩΤΗΣΗ…

Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

Σε λίγες μέρες συμπληρώνεται ένας χρόνος από την κρατική δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και τα πρωτοφανή κοινωνικά και πολιτικά γεγονότα της εξέγερσης του Δεκέμβρη. Ταυτόχρονα βλέπουμε ότι συνεχίζεται και από τη νέα κυβέρνηση η προώθηση αντιδραστικών πολιτικών σε εκπαίδευση και εργασία, στις κατευθύνσεις που κινήθηκε και η προηγούμενη κυβέρνηση της ΝΔ. Από αυτή τη σκοπιά είναι ένα διακύβευμα το κατά πόσο το φετινό Δεκέμβρη θα αναδειχτούν τα αιτήματα και οι διεκδικήσεις που βγήκαν στο προσκήνιο συνολικά στους κοινωνικούς αγώνες των προηγούμενων χρόνων. Συνεπώς οι μέρες που ακολουθούν θα αποτελέσουν μια σφυγμομέτρηση για το σύνολο των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που έλαβαν μέρος σε αυτούς τους αγώνες.

Η μεγάλη ήττα της Ν.Δ. ήρθε ως αποτέλεσμα της συσσωρευμένης κοινωνικής δυσαρέσκειας που προκάλεσαν οι επιθετικές πολιτικές της και η προσπάθεια για αμφισβήτηση ακόμα και στοιχειωδών κεκτημένων του λαϊκού κινήματος. Η εμφανής της αδυναμία να πείσει για την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων είχε ως αποτέλεσμα σε περιόδους κινηματικής έξαρσης – όπου οι κοινωνικοί της σύμμαχοι ήταν ελάχιστοι - η μόνη της απάντηση ήταν η καταστολή και η χρήση ωμής βίας και δακρυγόνων. Στα ίδια βήματα κινείται και η νέα κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. που παρόλες τις προεκλογικές εξαγγελίες για οικοδόμηση ενός νέου κοινωνικού κράτους, ευθυγραμμίζεται πλήρως με τη λογική της προηγούμενης κυβέρνησης, όπως αποδεικνύεται από την αστυνομοκρατία στα Εξάρχεια, την προσπάθεια για ιδιωτικοποίηση του λιμανιού του Πειραιά, το πάγωμα των μισθών κ.α. Επίσης, με κύριο σύμμαχο τα ΜΜΕ, επιδιώκει να εξωτερικεύσει ένα προφίλ ηπιότερης διακυβέρνησης προκειμένου να δημιουργήσει την ευρύτερη δυνατή κοινωνική συναίνεση και να ενσωματώσει κοινωνικές αντιδράσεις ώστε να προωθήσει στο άμεσο επόμενο διάστημα μεταρρυθμίσεις κομμένες και ραμμένες στα μέτρα του κεφαλαίου.

Υπό αυτό το πρίσμα, έχει ένα νόημα να θυμηθούμε κάποια συγκεκριμένα στοιχεία του περσινού Δεκέμβρη, και κυρίως να δούμε πώς αυτά παραμένουν ακόμα επίκαιρα. Η κοινωνική εξέγερση που ζήσαμε ένα χρόνο πριν, δεν ήρθε ξαφνικά και απρόσμενα εξαιτίας της δολοφονίας του 16χρονου Αλέξη από τον ειδικό φρουρό. Αυτή ήταν μόνο η αφορμή. Η πραγματική αιτία της έκρηξης ήταν πολύ πιο βαθιά και αποτελούσε την συμπύκνωση κοινωνικών διεργασιών που ήταν για καιρό σε εξέλιξη. Με αυτήν την έννοια, η δυναμική της εξέγερσης αποτυπώθηκε αφ’ ενός στο γεγονός ότι είχε πανελλαδική εμβέλεια, κάτι το οποίο δεν είχε παρατηρηθεί ακόμα και σε τεράστιες εξεγέρσεις όπως του Πολυτεχνείου του ’73, αφ’ ετέρου στο ότι κατάφερε να εμπλέξει ένα ευρύτερο φάσμα κοινωνικών στρωμάτων που για χρόνια βίωναν την καταπίεση των μηχανισμών του αστικού κράτους και που μέχρι τότε βρισκόντουσαν σε κινηματικό λήθαργο, όπως μαθητές, μετανάστες, νέοι εργαζόμενοι κτλ. Είναι δεδομένο ότι ο Δεκέμβρης έχει ήδη καταχωρηθεί στην ιστορική λίστα των μεγάλων κοινωνικών αγώνων που μπόρεσαν να δημιουργήσουν τριγμούς στα αστικά επιτελεία και να αμφισβητήσουν το μονοπώλιο της βίας του κράτους ως τη μοναδική του απάντηση όταν τελειώνουν τα πολιτικά επιχειρήματα. Από την στιγμή που ενέπλεξε μια μεγάλη μάζα του κοινωνικού συνόλου, η οποία εξέφρασε με έντονο τρόπο τη συσσωρευμένη οργή προς την πολιτική των κυβερνήσεων όλου του προηγούμενου διαστήματος και τα προβλήματα που τους μετέφερε(αύξηση ανεργίας, εργασιακή ανασφάλεια, εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις κ.ά.), είναι δεδομένο ότι θα αποτελεί ένα ορόσημο που πάντα θα φοβίζει τον όποιο διαχειριστή του συστήματος όταν θέλει να συνεχίσει αντίστοιχες πολιτικές.

Από τη δική μας πλευρά ως σχήμα της Ε.Α.Α.Κ., θεωρούμε ότι το μεγάλο ζητούμενο για το Δεκέμβρη του 2009, είναι το κατά πόσο θα αναδειχτεί ότι οι αιτίες που οδήγησαν στην τεράστια κοινωνική έκρηξη της προηγούμενης χρονιάς εξακολουθούν να ισχύουν στο σήμερα και να είναι πιο επίκαιρες από ποτέ, όπως επίσης να τονιστεί ότι τα αιτήματα που συνόδευσαν την έκρηξη αυτή δεν πρέπει να μείνουν απλά στα χαρτιά αλλά να έρθουν ξανά στο προσκήνιο και να αποτελέσουν εφαλτήριο για νέες διεκδικήσεις. Συνεπώς, δε θέλουμε οι μέρες που ακολουθούν να είναι μία επέτειος που θα μετατραπεί σε μνημόσυνο τόσο για το παιδί που δολοφονήθηκε όσο και για την περσινή εξέγερση, αλλά ένας κινηματικός κόμβος που θα ενεργοποιήσει τα αγωνιστικά αντανακλαστικά ενός ευρύτερου κομματιού τόσο της νεολαίας όσο και των ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων.
Προκύπτει λοιπόν ένα μεγάλο στοίχημα για τις δυνάμεις του κινήματος, απέναντι όχι μόνο στο κράτος αλλά και σε άλλα πολιτικά σχέδια στο εσωτερικό της Αριστεράς, σχετικά με το κατά πόσο η πρώτη επέτειος από τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου αλλά και η πρώτη επέτειος της εξέγερσης του Δεκέμβρη θα καταφέρει να επαναφέρει με τον ίδιο δυναμικό τρόπο το πολιτικό στίγμα των μαζικών κοινωνικών αγώνων και διεκδικήσεων ενάντια στην πολιτική της λιτότητας, της ανεργίας και της καταστολής.

Σε αυτό το σημείο, πρέπει να τονίσουμε ότι και τα δύο κόμματα της επίσημης αριστεράς δεν στέκονται στο ύψος των περιστάσεων. Από τη μία, το ΚΚΕ αποσιωπά τόσο την κρατική δολοφονία όσο και τον ίδιο το Δεκέμβρη ακριβώς γιατί η πολιτική του τοποθέτηση για την εξέγερση έφτανε ακόμα και στην καταγγελία και αυτό διότι παραδοσιακά ως κόμμα αντιλαμβάνεται τις κοινωνικές συγκρούσεις ως προωθητικές μόνο όταν μπορεί να τις ελέγχει. Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ καταθέτει προτάσεις για διεξαγωγή πορείας στις 4 Δεκέμβρη ενσωματώνοντας τις πιέσεις των κρατικών μηχανισμών που τροφοδοτούν σενάρια περί τρομοκρατίας και ό,τι μπορεί να βάλει ο ανθρώπινος νους. Ουσιαστικά, και τα δύο κόμματα αντιτίθενται στην ουδετεροποίηση της επετείου μόνο διακηρυκτικά, σε καμία περίπτωση όμως δεν προτείνουν ένα σχέδιο αντιπαραθετικό με τη νομιμοφροσύνη που προτάσσει το κράτος.
Τα ΕΑΑΚ με την παρέμβασή τους στο φοιτητικό κίνημα οφείλουν να ωθήσουν αυτή τη διαδικασία. Οι φοιτητικοί σύλλογοι πρέπει απαντήσουν μέσα από τις Γενικές τους Συνελεύσεις όπου θα καλέσουν σε μαζικές πορείες στις 6 και 7 Δεκέμβρη και θα επιδιώξουν τον συντονισμό με άλλα μαχόμενα κομμάτια διαφόρων εκπαιδευτικών βαθμίδων που συμμετείχαν ενεργά στην περσινή εξέγερση (μαθητές, δάσκαλοι, καθηγητές κ.ά.). Πρέπει στο πολιτικό έδαφος των κινητοποιήσεων ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση να αμφισβητήσουν το σχέδιο της νέας κυβέρνησης για επίθεση στα κεκτημένα του φοιτητικού κινήματος. Ακόμη περισσότερο, αυτό πρέπει να ισχύσει σε μια περίοδο όπου το άσυλο κατασυκοφαντείται με το χειρότερο δυνατό τρόπο και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. συγκροτεί ισχυρές συμμαχίες γύρω από αυτό το ζήτημα. Απειλές για λοκ-αουτ σε ιδρύματα δίνουν και παίρνουν από πρυτάνεις-φερέφωνα της κυβέρνησης ενώ είδαμε και ξεκάθαρα φαινόμενα παραβίασης του ασύλου κατά το τριήμερο του Πολυτεχνείου όπου - με το πρόσχημα των επεισοδίων - έκλεισαν μια σειρά από πανεπιστήμια στο κέντρο της πόλης.

Προκύπτουν λοιπόν μια σειρά από διακυβεύματα για τους φοιτητικούς συλλόγους το επόμενο διάστημα. Ήδη σε χώρες της Ευρώπης(Αυστρία, Γερμανία) οι φοιτητές κινητοποιούνται ενάντια στην προσπάθεια απαξίωσης των πτυχίων τους και της εργασιακής τους προοπτικής. Σε αυτήν την κατεύθυνση, δεν είναι τυχαίο ότι - ανά περιόδους - ξεσπούν φοιτητικές εξεγέρσεις σε πολλές χώρες της Ευρώπης ακριβώς γιατί υπάρχουν μια σειρά από κοινές κατευθύνσεις των αστικών κυβερνήσεων. Επίσης, πρέπει να τονίσουμε ότι συχνά οι κοινωνικοί αγώνες σε μια χώρα έχουν τροφοδοτήσει με κινηματικές δράσεις άλλες πόλεις και χώρες διεθνώς. Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια της περσινής εξέγερσης του Δεκέμβρη σε πολλές πόλεις της Ευρώπης διεξήχθησαν πορείες αλληλεγγύης οι οποίες στηρίχτηκαν από μεγάλο πλήθος κόσμου και οδήγησαν ακόμα και στην απόσυρση νομοσχεδίων(π.χ. Στη Γαλλία με την απόσυρση του νομοσχεδίου για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση).

Κλείνοντας, αυτό που θέλουμε να τονίσουμε είναι ότι ο χαρακτήρας της επετείου μιας κρατικής δολοφονίας και κυρίως μιας εξέγερσης είναι ένα μεγάλο διακύβευμα μεταξύ του κράτους και των δυνάμεων του κινήματος. Από αυτήν την οπτική γωνία, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε το βάρος που πέφτει σε όλους όσοι θεωρούμε το Δεκέμβρη του 2008 μια εικόνα από το μέλλον, να μην επιτρέψουμε η πρώτη επέτειος της εξέγερσης να είναι και η τελευταία. Απέναντι στα σχέδια της κοινοβουλευτικής αριστεράς για ενσωμάτωση πρέπει οι φοιτητικοί σύλλογοι, οι μαθητές και το σύνολο των καταπιεζόμενων κοινωνικών στρωμάτων να αποτελέσουν το πολιτικό νεύρο μιας κινηματικής επετείου που θα διατυπώνει περίτρανα τη δίκαιη ανάγκη των μαζών να βγαίνουν στους δρόμους και να εξεγείρονται. Συνεπώς, ο πρώτος σταθμός για το φοιτητικό μας σύλλογο πρέπει να είναι η ερχόμενη Γενική Συνέλευση που θα πρέπει μέσα από αυτήν να αναδειχτούν όλα τα παραπάνω ζητήματα και να παρθεί αγωνιστική απόφαση που να επικαιροποιεί τα αιτήματα της εξέγερσης του Δεκέμβρη, όπως συνέβη στην αντίστοιχη Συνέλευση του Πολυτεχνείου.

ΟΛΟΙ-ΕΣ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 3/12
ΣΤΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ 1,2 ΣΤΙΣ 12:30



ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΣΥΛΟ…

Βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου, μετά την ολοκληρωτική απόρριψη και καταδίκη της νεοφιλελεύθερης πολιτικής της ΝΔ, έχουμε μια νέα κυβέρνηση, αυτή του ΠΑΣΟΚ, η οποία με μία «αριστερή» ρητορεία υπόσχεται να δώσει τη λύση στα προβλήματα που αφορούν τον «τόπο μας». Προσπαθεί έτσι να αποσπάσει ευρύτερη κοινωνική συναίνεση ώστε να μπορέσει αργότερα να προωθήσει τα σκληρά και αντιδραστικά μέτρα που έχει στοχοθετήσει. Ένα από τα μέτωπα στα οποία η νέα κυβέρνηση έχει βγει επιθετικά απέναντι στο φοιτητικό κίνημα είναι αυτό του πανεπιστημιακού ασύλου, αλλά και ευρύτερα των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Η επίθεση αυτή έχει γίνει εντονότερη μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη, κατά την οποία το άσυλο είχε σημαντική συμβολή στην αναζωπύρωση και τη ενδυνάμωση του νεολαιίστικου κινήματος.

Στο θέμα του πανεπιστημιακού ασύλου οι προθέσεις της κυβέρνησης είναι ξεκάθαρες και έχουν φανεί σε δηλώσεις κορυφαίων στελεχών της που χαρακτήρισαν τον θεσμό αυτό ως απαράδεκτο επειδή υποθάλπει στο πανεπιστήμιο στοιχεία βίας και παραβατικότητας. Ουσιαστικά το ΠΑΣΟΚ έρχεται να πιάσει το νήμα από εκεί που το άφησε η προηγούμενη κυβέρνηση της ΝΔ, η οποία είχε (μέσω πτυχής του νέου Ν.Πλαίσιο) προτείνει την περιστολή του ασύλου αυστηρά στους χώρους διδασκαλίας, την αλλαγή του καθεστώτος άρσης του με τέτοιο τρόπο που οι φοιτητές (σήμερα πρέπει να συναινέσουν οι φοιτητές για να γίνει άρση, ενώ με το νέο νόμο δεν τους πέφτει λόγος) ή ακόμα και τη συνολική κατάργηση αυτού του θεσμού. Οι επιδιώξεις λοιπόν της κυβέρνησης σχετικά με το θεσμό του ασύλου είναι δεδομένες, ενώ αναζητά μια καλή αφορμή ώστε να προωθήσει τις σχετικές μεταρρυθμίσεις. Σ’ αυτό σπεύδουν να τη βοηθήσουν οι καθεστωτικές παρατάξεις ΠΑΣΠ-ΔΑΠ, οι οποίες μόνο τύποις υπερασπίζονται το άσυλο, αφού πάγια στοιχεία στη τοποθέτηση τους είναι επί της ουσίας επιχειρήματα του ίδιου του κράτους για την περιστολή του. Ταυτόχρονα, έχουν και πρακτικά υπονομεύσει το άσυλο, όπως με τα πρόσφατα φαινόμενα βίας που παρατηρήθηκαν στην ΑΣΟΕΕ μεταξύ μελών των δύο αυτών παρατάξεων, είτε με «σπασίματα» αποφασισμένων καταλήψεων.

Επίσης η επίθεση της κυβέρνησης στο θεσμό του ασύλου συνδέεται άμεσα με την παρουσία ισχυρών αστυνομικών δυνάμεων και ΜΑΤ στους χώρους γύρω από τα πανεπιστήμια (κυρίως του κέντρου αλλά και στην πολυτεχνειούπολη στην πύλη Κοκκινοπούλου) όπως και με την προσπάθεια μεταφοράς όλων των πανεπιστημίων μακριά από το κέντρο της Αθήνας, ώστε να απονεκρωθούν ιστορικοί χώροι ασύλου. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι από την Παρασκευή 13 Νοεμβρίου αποφασίστηκε να κλείσουν οι σχολές του κέντρου (Νομική-ΑΣΟΕΕ-Πάντειος-Παιδαγωγικό) και να περιφρουρούνται από δυνάμεις καταστολής, μην αφήνοντας τους φοιτητές να εισέλθουν και να πραγματοποιήσουν σε κάποιες από αυτές τις προγραμματισμένες Συνελεύσεις των συλλόγων, «για να αποφευχθούν επεισόδια ενόψει του εορτασμού της εξέγερσης του Πολυτεχνείου», προβάλλοντας έτσι το άσυλο σαν ένα ορμητήριο «τρομοκρατών» και προσπαθώντας να το δυσφημίσουν και να το αποκόψουν από την πραγματικά πολιτική του διάσταση. Αποτελεί επίσης μέρος της γενικότερης επίθεσης προς τα δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών που συμπληρώνεται με την παρουσία αστυνομίας σε κεντρικούς δρόμους, την ψήφιση του τρομονόμου και την καταστολή που δέχονται οι φοιτητικές και λαϊκές κινητοποιήσεις.

Η έννοια όμως του ασύλου είναι διαφορετική. Το άσυλο αποτελεί κατάκτηση του κινήματος η οποία ήρθε μέσα από συνεχείς αγώνες. Δεν είναι μόνο το εχέγγυο για την διασφάλιση της ακαδημαϊκότητας και της ελεύθερης διακίνησης ιδεών των ιδρυμάτων, χαρακτηριστικό που θέλουν να του προσδώσουν το κράτος και οι εκφραστές του στα πανεπιστήμια (ΠΑΣΠ-ΔΑΠ), κάτι το οποίο θα το καταστήσει τελικά ακίνδυνο γι’ αυτούς και τα σχέδιά τους. Αποτελεί ένα εργαστήριο βαθιά πολιτικών και κοινωνικών διεργασιών, όπου πραγματοποιείται πραγματική πολιτική κουβέντα, όχι με όρους φιλολογίας, αλλά με όρους συνήθως υπεράσπισης υλικών συμφερόντων. Είναι ένας θεσμός που μπορεί να πυροδοτήσει την έκρηξη και τη διόγκωση κοινωνικών αγώνων και να τους δώσει, τελικά, και νικηφόρα προοπτική. Είναι ο χώρος από τον οποίο εκκινούν και καταλήγουν οι περισσότερες φοιτητικές και λαϊκές κινητοποιήσεις γεγονός που μαρτυρά τη σημασία και την πολιτική διάσταση του θεσμού αυτού. Σε περιόδους κινηματικής έξαρσης αποτελεί το κύτταρο στο οποίο οι φοιτητές συντονίζουν τη δράση τους, συσπειρώνονται και διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Επίσης δίνει τη δυνατότητα και σε άλλα κομμάτια, πέραν των φοιτητών (κυρίως σωματείων εργαζομένων και κυρίως σε τέτοιες περιόδους), να πραγματοποιούν συζητήσεις και εκδηλώσεις στους χώρους του.

Το θέμα του ασύλου είναι ένα θέμα πάντα επίκαιρο και σημαντικό για τους φοιτητικούς συλλόγους, οι οποίοι συνέχεια παίρνουν αποφάσεις μέσω των Γενικών Συνελεύσεων αλλά προχωρούν και σε δράσεις, όπως η περιφρούρηση, για την υπεράσπισή του. Πρέπει λοιπόν να συνεχίσουμε τις προσπάθειές μας για τη διασφάλιση του θεσμού του πανεπιστημιακού ασύλου κάθε φορά που το κράτος θα επιδιώκει να το απειλήσει και να αγωνιστούμε για την περαιτέρω επέκτασή του σε σχολεία και εργασιακούς χώρους.


ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΛΑΟ!!!

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΑΣΚΗΣΗ …SAYS WHO?

Όπως και πέρσυ, έτσι και φέτος ξαναανοίγει πάλι το περιβόητο ζήτημα της Πρακτικής Άσκησης στο Σύλλογο. Παραταξιακή προπαγάνδα από ΔΑΠ, ΠΑΣΠ καθώς και προτάσεις επί προτάσεων από κλιμάκια της διοίκησης της Σχολής μας βάζουν όλους στο κλίμα μιας «πρωτοπορείακής ενέργειας», η οποία υποτίθεται έχει αργήσει χρόνια και οφείλουμε να την προχωρήσουμε κατεπιγόντως. Με όποιο κόστος.. Ας δούμε όμως λίγο το ζήτημα και πιο διεξοδικά για να κατανοήσουμε για το τι σημαίνει ο θεσμός της Πρακτικής Άσκησης.. Αλλά ίσως ένας πρόλογος να είναι απαραίτητος.

Μια αναγκαία παρέκβαση

Γενικώς, μετά από τόσα χρόνια φοιτητικού κινήματος, για τις μεγαλειώδεις μάχες που δώσαμε ως μαχόμενα αγωνιστικά κομμάτια της εκπαίδευσης εναντίον όλων των μεταρρυθμίσεων που προώθησε το Υπ.παιδείας, συνειδητοποιήσαμε όλοι ποιό είναι το κοινό νοηματικό νήμα που συνδέει κάθε νομοσχέδιο, κάθε μέρος και κάθε πτυχή της αναδιάρθρωσης στην εκπαίδευση: εδώ και τόσα χρόνια «αναδιάρθρωση» σημαίνει εκστρατεία άλωσης κάθε επαγγελματικής μας προοπτικής, εργασιακής στόχευσης και αξιοπρέπειας, φοιτητικής καθημερινότητας, πολιτικοσυνδικαλιστικής ελευθερίας. Μια ατελείωτη επέλαση από διαδεχόμενα κύματα νομοσχεδίων / φραγμών / ελέγχων / αρνήσεων. Τα παραδείγματα αμέτρητα: Αναθεώρηση του Αρθρο 16, Κολλέγια, Master και απαξίωση-κουρέλιασμα των πτυχίων. Νόμος Πλαίσιο και «διατάραξη» Ασύλου για εντεινόμενη πολιτικοσυνδικαλιστική ασφυξία. Αξιολόγηση - 4ετη επιχειρησιακά προγράμματα και οικονομικοί manager για εμπλοκή ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων στην εκπαίδευση. Ακόμα και σήμερα, το ΠΑΣΟΚ υπογράφει τη στήριξη του σχεδόν σε όλα: μιλάει για Νεό Νόμο Πλαίσιο «βελτιωμένο» αλλά εξίσου αντιδραστικό, για Αξιολόγηση και «καταμερισμό πτυχίων / σχολών» σύμφωνα με τα κριτήρια της αγοράς, και φυσικά τα αναμενόμενα Κολλέγια που αρνείται να τα κλείσει..

Καταλήγει ο καθένας μας στο συμπέρασμα πως το δικό τους όραμα της δικίας μας αποκατάστασης ως μελλοντικών εργαζόμενων είναι μια ζωή γεμάτη εμπόδια, εργασιακής περιπλάνησης, συνεχούς πιστοποίησης, κοινώς συνεχές κυνήγι εφοδίων (οποιουδήποτε τύπου), καταστροφή όλων των μέχρι τώρα κατοχυρώσεων (οποιουδήποτε τύπου) και απόδοση επ.δικαιωμάτων και εργασιακής ελπίδας με το σταγονόμετρο..

Γυρνάμε όμως στο θέμα μας!

Αυτό το οποίο σπανίως δημοσιέυεται είναι το γεγονός πως η ιδέα της ένταξης της πρακτικής άσκησης (ΠΑ) είναι κατεύθυνση – σύσταση του υπ.Παιδείας! Ένα ακόμα σημείο που πρέπει κάποιος να σταθεί χωρίς περιστροφές είναι πως η ΠΑ είχε ξαναεφαρμοστεί στη σχολή μας στο παρελθόν (1998) με απόλυτη ..αποτυχία! Όμως τι είναι η ΠΑ;

Η ΠΑ υποτίθεται ότι δίνει κάποια εφόδια για την μετέπειτα εξοικίωση του αποφοίτου με το επαγγελματικό περιβάλλον. Είναι υποτίθεται μια σύντομη προαπεικόνηση των καθηκόντων που θα αναλάβει ένας μηχανικός, ένας τύπος εργασιακής εμπειρίας. Απαντάει περισσότερο στην αγχώδη αγωνία ενός φοιτητή για ένα φευγαλαίο βλέμμα σχετικά με αυτό που θα συναντήσει άυριο μεθάυριο, παρά με την ουσία των πραγματικών εργασιακών συνθηκών. Και αυτό το παραδέχονται ΌΛΟΙ – άλλο αν κάνουν τα στραβά μάτια! Ένας εργαζόμενος (ούτε καν προπτυχιακός δηλαδή..) μηχανικός ολοκληρώνει την εξοικείωση του και αυτοτελειοποιείται με τον τομέα καθηκόντων που έχει αναλάβει συνήθως μετά το πέρας αρκετών project, και έτσι ο χρόνος πλήρους κατάρτισης του διαρκεί σίγουρα πάνω απο χρόνο! Συν τοις άλλοις οι υπευθυνότητες του σύγχρονου μηχανικού, και δη του μόλις αποφοιτήσαντα, εκτείνονται σε ένα τόσο ευρύ φάσμα, που συνήθως η ΠΑ χρησίμευσε μόνο ..σαν τίτλος που κοσμεί ένα βιογραφικό, παρά σαν κάτι ουσιώδες! Αντ’αυτού οι προτάσεις που έχουν τεθεί μιλούν για θέσπιση ΠΑ:

• Η οποία θα διαρκεί περίπου 6 βδομάδες από τους επί πτυχίω φοιτητές, σαν μια μεγάλη εκπαιδευτική εκδρομή, οπού οι χρόνοι ουσιαστικής μαθήτευσης κάποιου γίνονται υπερβολικά – κωμικοτραγικά στενοί ..

• ΄Οπου οι «φορείς απασχόλησης» (πιο sic ονομα αντί για το «επιχειρήσεις») μπορουν να ζητησουν οποιαδήποτε ανάληψη καθηκόντων από τους υποψήφιους φοιτητές αρκεί να γίνεται περιγραφή των καθηκόντων εκ των προτέρων. Κάτι το οποίο είναι όμως αμφίβολο: εδώ ο μέσος εργαζόμενος μηχανικός παράγει υπερεργασία και μετά τον θεσμισμένο εργάσιμο χρόνο ανα ημέρα (σύμφωνα με στοιχεία του ΤΕΕ πάντα) στο μαθητευόμενο θα κολλήσουμε; Είναι άπειρες οι περιπτώσεις στις οποίες ο υποψήφιος της Πρακτικής Άσκησης, αντί να κάνει κάτι ουσιαστικό, ετεροαπασχολούταν είτε με αγγαρείες έξω από την αρμοδιότητα του είτε απασχολούταν στο μεγαλειώδες έργο να φτιάχνει καφέδες και να βγάζει φωτοτυπίες! Αυτό ήταν και ένας από τους λόγους που κατέρρευσε το εγχείρημα της ΠΑ το 1998 και η «ζήτηση» της έπεσε..

• Οπού οι αμοιβές και οι ασφαλιστικές δικλείδες καθώς και η ιατρική περίθαλψη των συμμετεχόντων αυτή τη φορά καλύπτονται, αλλα μόνο από 2 συμβαλλόμενους: το υπ.Παιδείας (με το πακέτο χρηματοδότησης που στέλνει) και τη σχολή! Δηλαδή σύμφωνα με την επίσημη πρόταση της διοίκησης (κρατηθείτε..), ΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΘΑ ΚΑΡΠΩΝΟΝΤΑΙ ΑΜΙΣΘΗ ΕΡΓΑΣΙΑ! Η δικιά τους τσέπη θα μείνει ανέπαφη! Εδώ λοιπόν φαίνεται προφανώς πως η λογική της ΠΑ είναι μια σαφής εξυπηρέτηση των συμφερόντων των επιχειρήσεων και των μεγάλων κατασκευαστικών ομίλων! Η χυδαιότητα της σύγχρονης εργασιακής εκμετάλλευσης παίρνει τη μορφή της Πρακτικής Άσκησης (ΠΑ). Πως την είδαμε δηλαδή; Εμείς θα υπερχρεώνουμε τους δημόσιους οργανισμούς (Υπ.Παιδείας, Σχολή) να μας πληρώνουνε για να τη βγάζουν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις «τσάμπα μάγκες» με τα λεφτά άλλων; Αλλά προφανώς με το επίπεδο της παραγωγικής μας δυνατότητας και την ποιότητα των προιόντων της εργασίας μας μετά από μόλις 6 βδομάδες μαθητεία (κακά τα ψέμματα, δεν καταφέρνουμε και πολλά μόνο σε τόσο χρονικό διάστημα), αυτό έλειπε να πληρώνανε...

• Όπου τέλος, η ένταξη της θα είναι κατ’επιλογή και αυτό αφήνει μεγάλα ερωτηματικά το τι θα γίνει με το αίτημα την ενιαιότητας του πτυχίου και τη δημιουργία αποφοίτων 2 ταχυτήτων, τους έχοντες εκτελέσει την ΠΑ και τους υπόλοιπους. Εξάλλου, και στην πρόταση της διοίκησης ορίζονται συγκεκριμένος αλγόριθμος επιλογής υποψηφίων, ώστε ισως να υπάρξουν φαινόμενα οπού κάποιος μένει στην απ’εξω ή συμβιβάζεται με μια χειρότερη επιλογή. Αξίζει συνάδελφοι να φέρουμε τον ανταγωνισμό σε αυτό το επίπεδο;

Η πρόταση της ΠΑ είναι ένα πραγματικό εμπόριο ελπίδας σε μια εποχή ανασφάλειας και επιβιωτισμού. Η πρακτική της σημασία είναι εκ των πραγμάτων μηδενική. Σε τελική ανάλυση, με τη θέσπιση της, οι μόνοι που έχουν κάτι να κερδίσουν είναι οι εργοδότες. Εμείς ούτε γνώση θα απολάβουμε (σε τελική ανάλυση, ας πάρουμε το πτυχίο να βγούμε να δουλέψουμε για να δούμε πως είναι το «δέος» του εργασιακού περιβάλλοντος..) ούτε κέρδος, ούτε θα διαφυλάξουμε τη συλλογική μας προοπτική. Ούτε πρέπει να δεχόμαστε συμβιβασμούς του τύπου «είναι προσόν για το βιογραφικό και την εξασφάλιση μου», στο χέρι μας είναι να μη γίνει ποτέ «προσόν». Ο ατομικός δρόμος διαπραγμάτευσης δεν έφερε ποτέ αποτελέσματα, οι συλλογικοί αγώνες έφεραν.

Να αντιταχθούμε στις μεθοδεύσεις ΠΑΣΠ-ΔΑΠ-μερίδας καθηγητών που θέλουν να στήσουν τη σύγχρονη δεξαμενή όπου οι επιχειρήσεις θα αλιεύουν απελπισμένες μάζες φοιτητών για ένα απόκομμα επιτυχίας και άμισθη εργασία! Γιατί συνάδελφοι, αν θέλουμε το πανεπιστήμιο να μείνει ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ, δεν δημιουγούμε «γραφεία διασύνδεσης» (γραφεία ευέλικτου συνοικέσιου με επιχειρήσεις) και μετατρέπουμε τη σχολή σε μια καρικατούρα του ΟΑΕΔ!!! Εκεί θα καταλήξουμε (άλλωστε και ο ΟΑΕΔ έχει προγράμματα πρακτικής άσκησης και άμισθης μαθητείας..). Είναι άλλωστε κωμικοτραγικό στην εποχή των stage, των δελτίων παροχής υπηρεσιών (ΔΠΥ) που δουλεύει η μεγάλη πλειοψηφία των μηχανικών, των «ελεύθερων συνεργατών», των συμβάσεων και των ελαστικών σχέσεων εργασίας να έρχονται παρατάξεις σαν τη ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ και να υποστηρίζουν ότι στηρίζουν την εργασιακή μας προοπτική ..διαλύωντας την αποσυγκροτώντας την σε «ευέλικτες» μορφές εργασίας! Οι φοιτητικοί αγώνες δείχνουν το δρόμο για αξιοπρεπή στάση ζωής και όχι στάση επαιτίας..

Να πάρει ξανά λοιπόν ο Φοιτητικός Σύλλογος εναντιωτική απόφαση και να τη καταθέσει στο επόμενο Τμήμα των καθηγητών! Οι προσπάθειες τους θα μείνουν στα χαρτιά!

ΧΟΥΝΤΑ 1973... Η ΑΛΛΙΩΣ ΜΠΑΤΣΟΚ 2009

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009

Την Παρασκευή 13/11/2009  τα πανεπιστημιακά κτίρια της ΑΣΟΕΕ, Νομικής, Παιδαγωγικού (παλιό Χημείο) και Παντείου παρέμειναν κλειστά  έπειτα από πραξικοπηματική απόφαση των πρυτανικών αρχών. Η απόφαση αυτή  αποτελεί προϊόν συνεννόησης των πρυτάνεων με την κυβέρνηση και το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης. Κάτι τέτοιο αποδείχτηκε και από την προκλητική παρουσία των μονάδων καταστολής(ΜΑΤ, ομάδες Δέλτα) περιμετρικά των συγκεκριμένων πανεπιστημίων, οι οποίες μάλιστα δεν επέτρεπαν στους φοιτητές να εισέλθουν εντός του χώρου των ιδρυμάτων.. Η πράξη τους αυτή αφ΄ενός αποτελεί  παραβίαση του ασύλου και αφ’ετέρου αμφισβήτησε τη δυνατότητα των φοιτητών να αποφασίζουν για τους εαυτούς τους με συλλογικό τρόπο, καθώς  την προαναφερθείσα μέρα είχαν οριστεί Γενικές Συνελεύσεις τόσο στην Πάντειο όσο και στο Παιδαγωγικό.

Η απαγόρευση διεξαγωγής Γενικών Συνελεύσεων καθώς επίσης και η πρωτοφανής απαγόρευση εισόδου των φοιτητών στις σχολές τους θυμίζει πρακτικές που χρησιμοποιούσε η χούντα των συνταγματαρχών. Προφανώς, πρόκειται για κινήσεις που εντάσσονταν σε μια ευρύτερη προσπάθεια της κυβέρνησης και των ΜΜΕ να δημιουργήσουν ένα κλίμα φόβου στους πολίτες εν όψει και της πορείας της 17ης Νοέμβρη. Δεν είναι η πρώτη φορά που τέτοιες μέρες υπήρχε ένα προκαθορισμένο σχεδίο από τα κέντρα εξουσίας να απομακρύνουν από την πολιτική ατζέντα των ημερών την κινητοποίηση για το Πολυτεχνείο και η μόνη κουβέντα γύρω από αυτήν να αφορά μόνο τυχόν επεισόδια και ότι μπορεί να βάλει στο νου του το κάθε φερέφωνο της κυβέρνησης.Έτσι και στη φετινή πορεία η αστυνομία προχώρησε σε προσαγωγές 250 ατόμων χωρίς κανένα λόγο και καμία πρόκληση, σε μια ένδειξη πυγμής απέναντι στο μαζικότατο πλήθος διαδηλωτών που κατέβηκαν στο δρόμο για να τιμήσουν με πολιτικό τρόπο τους νεκρούς της εξέγερσης.Ο στόχος τους είναι ξεκάθαρος:  να αμαυρώσουν το νόημα της εξέγερσης του ’73  γιατί φοβούνται την επικαιροποίηση των αιτημάτων του τότε και κυρίως φοβούνται την πιθανή έκρηξη της  νεολαίας και των εργαζομένων ως μια απάντηση στην καταπίεση που διαχρονικά βιώνουν από το εκάστοτε καθεστώς.

Σε μία πολιτική συγκυρία που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και τα αστικά επιτελεία επιλέγουν να τσακίσουν τις δημοκρατικές ελευθερίες του λαού με στόχο να κάμψουν οποιαδήποτε κοινωνική αντίδραση γεννάει η αντιλαϊκή πολιτική τους,  το Υπουργείο και οι πρυτάνεις προχωρούν σε αυτή την προκλητική πράξη. Ουσιαστικά, συνεχίζουν να κατασυκοφαντούν το άσυλο με τον πλέον χυδαίο τρόπο, κυρίως γιατί αντιλαμβάνονται ότι  αποτελεί ένα κεκτημένο που δίνει τη δυνατότητα στους αγώνες να αποκτούν δύναμη μέσα από μαζικές πολιτικές διαδικασίες των αγωνιζόμενων κομματιών και μέσα από το πεδίο που βρίσκουν φοιτητές και εργαζόμενοι να συντονίζουν τους αγώνες τους. Δεν είναι τυχαίο ότι οι χώροι ασύλου που στοχοποιούνται διαρκώς(Πολυτεχνείο, Νομική) βρίσκονται στο κέντρο της πόλης και συνεπώς μπορούν να αποτελέσουν έδαφος για να ανοίξουν  ζητήματα ευρύτερα μέσα στην κοινωνία σε περιόδους κινηματικής εξάρσης

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, απέναντι στην εντεινόμενη καταστολή από την πλευρά τόσο της προηγούμενης όσο και της νέας κυβέρνησης, οι φοιτητικοί σύλλογοι πρέπει και τώρα –όπως έκαναν και στο παρελθόν- να αποδείξουν ότι δεν ενσωματώνουν την καταστολή αλλά αντίθετα συνεχίζουν στο δρόμο του αγώνα και υιοθετούν ριζοσπαστικά αιτήματα:όχι στην κατάργηση του ασύλου, διεύρυνση του ασύλου σε σχολεία και σε εργασιακούς χώρους, απομάκρυνση των ανδρών των ΜΑΤ-ΥΜΕΤ και της ασφάλειας από τις διαδηλώσεις, άμεση απελευθέρωση όλων των συλληφθέντων της πορείας του Πολυτεχνείου και της εξέγερσης του Δεκέμβρη.

ΟΙ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΥΓΚΥΡΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙ… ‘ΕΦΕΕτζήδες’

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009

Έχει περάσει ένας μήνας από τότε που άλλαξε η κυβέρνηση και ήδη έχουν φανεί τα πρώτα δείγματα γραφής της πολιτικής που θα ακολουθήσει-συνεχίσει. Πιο συγκεκριμένα, το ΠΑΣΟΚ , με σύμμαχο τα ΜΜΕ, επιδιώκει και καταφέρνει σ’ ένα βαθμό να προβάλλει ένα πιο ήπιο προφίλ, αποσκοπώντας στην απόσπαση συναίνεσης και τη νομιμοποίηση των μεταρρυθμίσεων που θα προωθήσει. Ως εκ τούτου στο αμέσως επόμενο διάστημα δεν αναμένεται η μ’ ένα κεντρικό τρόπο, εξαγγελία και υλοποίηση μεταρρυθμίσεων. Ωστόσο έτσι στοχεύουν στο να επέλθει ομαλότητα και νηνεμία εντός των σχολών, γιατί με αυτόν τον τρόπο δημιουργούν ένα πιο προνομιακό έδαφος για την μετέπειτα εφαρμογή της αναδιάρθρωσης. Από την πλευρά μας θεωρούμε αναγκαίο να ανοίξει μέσα στους συλλόγους η κουβέντα για όλα τα ζητήματα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης με κόμβους την αναγνώριση των ΚΕΣ και την αξιολόγηση και να παρθούν αγωνιστικές πολιτικές αποφάσεις που θα συνοδευτούν από αντίστοιχες κινηματικές δράσεις.

Στο σύλλογό μας, από την αρχή της χρονιάς σε μια κατεύθυνση συνέπειας πολιτικού λόγου και πολιτικών πράξεων, ακολουθούμε και θα ακολουθήσουμε μια παρέμβαση σύμφωνα με τις αναγκαιότητες που αναφέρθηκαν παραπάνω. Για αυτό το λόγο, καλέσαμε σε διεξαγωγή Γενικής Συνέλευσης και παλέψαμε για την συμμετοχή του συλλόγου στην εκπαιδευτική πορεία που καλούσαν και άλλοι φοιτητικοί σύλλογοι στις 22-10, και επίσης επιδιώξαμε η Συνέλευση να αποκτήσει πολιτικά χαρακτηριστικά και να μην επικεντρωθεί σε ένα παιχνίδι εντυπώσεων και τεχνητών διπόλων. Αντίθετα, οι δυνάμεις της επίσημης αριστεράς (ΠΚΣ,ΑΡ.ΕΝ.) δεν στέκονται στο ύψος των περιστάσεων και υπερθεματίζουν το ζήτημα της ΕΦΕΕ, στα πλαίσια μιας ενδοαριστερής αντιπαράθεσης, χωρίς να προτάσσουν έναν συγκεκριμένο σχεδιασμό για τη νικηφόρα προοπτική του φοιτητικού κινήματος. Αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι αναλώνονται διαρκώς σε καταγγελίες απέναντι στα ΕΑΑΚ κατηγορώντας τα ότι δε θέλουν συντονισμό του φοιτητικού κινήματος, ενώ ταυτόχρονα αυτές δεν συμμετείχαν ενεργά σε καμία δράση μέχρι τώρα.

Πιο συγκεκριμένα, σε ότι αφορά την ΠΚΣ, εδώ και χρόνια έχει υιοθετήσει μια γραμμή απομονωτισμού, καθώς δεν συμμετέχει σε κοινά αγωνιστικά πλαίσια των φοιτητικών συλλόγων, διοργανώνει ξεχωριστές πορείες, και μπαίνει μόνο σε δράσεις που έχουν αποκλειστικά το δικό της κομματικό στίγμα. Στην ίδια κατεύθυνση, κινείται και η τοποθέτησή της για την ΕΦΕΕ που επιδιώκει την ανασυγκρότησή της με οποιουσδήποτε όρους(όσο χειρότεροι τόσο το καλύτερο). Για την ακρίβεια, στην τεχνική γραμματεία της ΕΦΕΕ, κατέθεσε μια απαράδεκτη-κατάπτυστη πρόταση η οποία όριζε ένα γραφειοκρατικό τρόπο σύγκλισης του Πανσπουδαστικού Συνεδρίου, που εν δυνάμει θα μπορούσε να δημιουργήσει μια ιδιαίτερα αρνητική κατάσταση εντός αυτού και ευρύτερα για τους φοιτητικούς συλλόγους(για παράδειγμα, θα μπορούσαν να αναγνωριστούν εκλογικά αποτελέσματα βίας και νοθείας σε συλλόγους και κυρίως σε αυτούς όπου η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ έχουν αυτοδυναμία). Ουσιαστικά στοχεύει στην ύπαρξη ενός οργάνου που θα το καταγγέλλει διαρκώς ενώ ταυτόχρονα υλοποιεί τον δικό της ξεκάθαρο σχεδιασμό που αφορά τη δημιουργία κομματικών επιτροπών αγώνα(όπως συμβαίνει και στη σχολή μας) και του γραφειοκρατικού Πανελλαδικού Συντονιστικού τους .Ουσιαστικά πρόκειται για μια κίνηση που είχε επιδιώξει και στο παρελθόν, δηλαδή να στήσει ένα κομματικό μαγαζί που θα προσπαθεί να υποκαταστήσει την κουβέντα των Γενικών Συνελεύσεων και θα την οριοθετεί σε αμιγώς κομματικά πλαίσια. Και στο παρελθόν, το ίδιο το φοιτητικό κίνημα απάντησε απορρίπτοντας τέτοιου είδους προσπάθειες, που το μόνο που κατάφερναν ήταν να θέσουν αναχώματα στην ενιαία πάλη των συλλόγων.

Σε ότι αφορά την ΑΡ.ΕΝ. και τον Εγκέλαδο στη σχολή μας, η παρέμβασή του κέντραρε (και δυστυχώς συνεχίζει ακόμα και τώρα να κεντράρει, έλεος πια...) αποκλειστικά και μόνο στο ζήτημα της ΕΦΕΕ. Σε αυτήν την κατεύθυνση, στη Συνέλευση που διεξήχθη τόσο στη δική μας σχολή όσο και στις υπόλοιπες, επέλεξε για πρώτη φορά μετά από περίπου δύο χρόνια να διασπάσει το κοινό πλαίσιο, μην αναγνωρίζοντας την αναγκαιότητα για ενιαιομετωπική δράση απέναντι στην εφαρμογή του συνόλου της αναδιάρθρωσης, την στιγμή που ανέκαθεν υπερασπίζονταν την ενότητα της Αριστεράς (πολλές φορές και άνευ όρων). Επιπλέον, υπέγραψε από κοινού με τη ΔΑΠ την πρόταση της ΠΚΣ για τη διεξαγωγή Πανσπουδαστικού, δίνοντας το περιθώριο για ενδεχόμενες καταστατικές αλλαγές οι οποίες δημιουργούσαν ένα όργανο το οποίο δε θα είχε καμία σύνδεση με τις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων, και άρα θα ήταν γραφειοκρατικοποιημένο.

Με βάση τα παραπάνω, θεωρούμε ότι και οι δύο δυνάμεις της Αριστεράς επέλεξαν ένα δρόμο μικροπολιτικής με βασικό χαρακτηριστικό την ενδοαριστερή αντιπαράθεση με τα σχήματα της ΕΑΑΚ, όπου απώτερο στόχο είχε τη δική τους κομματική απήχηση. Επιπλέον, έδωσαν συνολικά με την στάση τους λευκή επιταγή στις κυβερνητικές δυνάμεις (ΔΑΠ, ΠΑΣΠ) με αποτέλεσμα μέχρι στιγμής να έχει απαξιωθεί- σε ένα βαθμό- η κουβέντα γι α τα βασικά επίδικα της συγκυρίας εντός των φοιτητικών συλλόγων. Ταυτοχρόνως καλούσαν σε σύγκληση της ΕΦΕΕ χωρίς καμία ενσωμάτωση πολιτικού πλαισίου από καμία παράταξη και κανέναν όρο διεξαγωγής Πανσπουδαστικού, κάτι το οποίο προωθούσε ουσιαστικά τα σχέδια των ΔΑΠ και ΠΑΣΠ που επιθυμούν έναν φοιτητικό συνδικαλισμό με αντιδραστικά πολιτικά χαρακτηριστικά και όργανα τα οποία θα έρχονται σε συνεχή διάλογο με την κυβέρνηση και το υπ. παιδείας, δημιουργώντας έναν προνομιακό συνομιλητή για αυτούς.

Εμείς από όλη αυτή τη διαδικασία, καταλήξαμε σε κάποια συγκεκριμένα συμπεράσματα:
  •  Όλοι στόχευαν στην παράκαμψη των αιτημάτων του φοιτητικού κινήματος, ανοίγοντας μια κουβέντα για το δικό τους μικροπολιτικό συμφέρον.
  •  Δεν υπήρχε δισταγμός στην παραχάραξη των πολιτικών πλαισίων από τη μεριά των υπόλοιπων πολιτικών δυνάμεων, σπρώχνοντας τα πράγματα στο στήσιμο ενός οργάνου γραφειοκρατικοποιημένου, μακριά από τις Γενικές Συνελεύσεις, για το διαπαραταξιακό τους παιχνίδι.
  •  Επιδίωξαν μια διαδικασία μακριά από τις Γενικές Συνελεύσεις, εν κρυπτώ και σε σκοτεινά δωματιάκια, μακριά από τους φοιτητές, για αυτούς και χωρίς αυτούς
  •  Η ΕΑΑΚ ήταν η μόνη πολιτική δύναμη που υπεύθυνα πρόκρινε την πολιτική πλατφόρμα των πλαισίων των τεσσάρων χρόνων του φοιτητικού κινήματος, πίεσε όλους τους υπόλοιπους (αριστερούς, δεξιούς) να τοποθετηθούν και έβαλε το πολιτικό κέντρο εκεί που του αξίζει:στις ΓΣ, στα επίδικα της συγκύριας και την αναδιάρθρωση, στις μορφές πάλης για τις τύχες του φοιτητικού κινήματος (ενωτικά αγωνιστικά πλαίσια, πορείες).
  • Τα πραγματικά ζητήματα που απασχολούν τους φοιτητές θα τεθούν σε νέους γύρους Γενικών Συνελεύσεων και δε θα λυθούν με τέτοιες μεθοδεύσεις. Εμείς θα παλέψουμε για τη συγκρότηση και έκφραση του φοιτητικού κινήματος στη βάση των αποφάσεων των Γενικών Συνελεύσεων των Φοιτητικών Συλλόγων. Το ίδιο το κίνημα θα πει στους δρόμους την τελευταία λέξη, ενάντια σε όσα ετοιμάζουν για εμάς χωρίς εμάς, ενάντια στα ΚΕΣ και στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Είναι η ώρα να δείξουμε ότι δε χρωστάμε και δε θα δώσουμε περίοδο χάριτος σε κανέναν.

ΚΑΤΑΡΡΙΠΤΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΥΘΟ ΤΗΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ

Μετά την αλλαγή της κυβέρνησης και της πολιτικής ηγεσίας και του τίτλου του υπουργείου παιδείας, παρατηρούμε και όχι με έκπληξη την προσπάθεια για συνέχιση της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης και πλήρη εφαρμογή της, κάτι που χρόνια τώρα προσπαθείται από τις κυβερνήσεις τόσο από της ΝΔ, όσο και παλιότερα του ΠΑΣΟΚ. Το είδαμε αυτό και στη σχολή μας τόσο με τη διάρκεια των εξαμήνων και των εξεταστικών, όσο και με τη λίστα συγγραμμάτων. Η προσπάθεια για πλήρη εφαρμογή φαίνεται και στην αναγνώριση των 33 κολλεγίων, αλλά και γενικότερα στην προσπάθεια εφαρμογής του νομοσχεδίου για τα ΚΕΣ, το οποίο με τη σειρά του πιέζει τόσο την ύπαρξη ιδιωτικών πανεπιστημίων και αναθεώρησης του άρθρου 16, όσο και την εφαρμογή της αξιολόγησης.

ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ

Μύθος 1ος: Η αξιολόγηση είναι υπέρ των φοιτητών, αφού οι ίδιοι θα αξιολογούν τους καθηγητές και το μάθημα και θα αποκτήσει ο λόγος τους δύναμη έναντι του καθηγητή…
Η κύρια μέθοδος της «αξιολόγησης» από τους φοιτητές είναι η συμπλήρωση ερωτηματολογίων (αυτό προέβλεπε και το νομοσχέδιο της τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ που δεν ψηφίστηκε λόγω φοιτητικών κινητοποιήσεων – αυτό συμβαίνει και στο εξωτερικό). Πρόκειται για ερωτηματολόγια με κουτάκια προς συμπλήρωση, αντίστοιχα με αυτά των κουτιών παραπόνων. Κάτι ανάμεσα σε ΠΡΟ-ΠΟ και τεστ. Με ένα απλό 1Χ2 οραματίζονται την συμμετοχή των φοιτητών και την επίλυση των αναγκών μας. Αυτή η «κολοσσιαία» παραχώρηση θα λειτουργεί ανταγωνιστικά με άλλες συλλογικές μορφές έκφρασης και απόφασης όπως οι γενικές συνελεύσεις. Επίσης ως κερασάκι στην τούρτα έρχεται κι η υποχρέωση του φοιτητή να παρακολουθεί ανελλιπώς το μάθημα έτσι ώστε να μπορεί να συμπληρώσει το ερωτηματολόγιο.
Εισάγει επίσης και έναν εξωπανεπιστημιακό φορέα που θα αξιολογεί με βάση την εύρυθμη λειτουργία του πανεπιστημίου. Θα ελέγχεται μόνο από το υπουργείο παιδείας, πράγμα που σημαίνει ότι θα προωθεί την οποιαδήποτε μεταρρύθμιση της εκάστοτε κυβέρνησης, ενάντια στις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων και τα κεκτημένα του φοιτητικού κινήματος.

Μύθος 2ος : Εφόσον θα αξιολογούν οι ίδιοι οι φοιτητές, οι όροι φοίτησης (διαδικασία μαθήματος, βιβλία, εξετάσεις) θα βελτιωθούν προς όφελός τους και θα πάψει η καθηγητική αυθαιρεσία (κοψίματα, πρόοδοι, υποχρεωτικές παρακολουθήσεις και ασκήσεις)…
Εδώ πραγματικά γελάμε... τα ερωτηματολόγια που συμπληρώνουν οι φοιτητές ΔΕΝ επιβάλλουν υποχρεωτική αλλαγή στην διδασκαλία του μαθήματος ή του διδάσκοντα. Αναλώνονται σε ανούσιες ερωτήσεις όπως «πόσο ποσοστό του μαθήματος παρακολουθήσατε;» ή «πιστεύετε ότι είναι καλή η αναλογία ασκήσεων - θεωρίας;». Ακόμα και στο προαναφερθέν νομοσχέδιο του ΠΑΣΟΚ προβλεπόταν ότι ο καθηγητής έχει το δικαίωμα μη συμμόρφωσης στα ερωτηματολόγια ακόμα κι αν αυτά τον «μαυρίζουν»! Για παράδειγμα και στα πανεπιστήμια της Βρετανίας κριτήριο για την Αξιολόγηση αποτελούν οι δημοσιεύσεις άρθρων, με αποτέλεσμα να έχει πέσει κατακόρυφα η συγγραφή πανεπιστημιακών βιβλίων. Το επίπεδο του μαθήματος φυσικά δεν πρόκειται έτσι να βελτιωθεί. Αυτό που σίγουρα όμως θα κλιμακωθεί θα είναι η εντατικοποίηση των σπουδών και η υποχρεωτική παράδοση εργασιών και ασκήσεων. Εγχώριο παράδειγμα αποτελεί η πρόταση της κ.Κατσέλη (νυν υπουργός οικονομίας) το 1999 στο Οικονομικό Αθήνας, ότι αρνητικό κριτήριο αξιολόγησης θα πρέπει να αποτελεί και η ποσότητα των Γενικών Συνελεύσεων των φοιτητών. Αποτέλεσμα αυτού θα είναι ο ατομικός τρόπος διαπραγμάτευσης ενάντια στις συλλογικές διαδικασίες και διεκδικήσεις, αλλά και η εξασφάλιση της μη ενεργοποίησης των συλλόγων ενάντια στα κυβερνητικά σχέδια, υπό τον φόβο των χαμένων εξαμήνων.

Μύθος 3ος : Με την αξιολόγηση τα ιδρύματα θα βελτιώσουν το επίπεδο τους, καθώς θα υπάρχει υγιής ανταγωνισμός μεταξύ τους…
Εφόσον η αξιολόγηση θα γίνεται με γνώμονα την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων και την «ομαλή λειτουργία» των σχολών, θα είναι πιο εύκολη η εναρμόνιση με τις όποιες αλλαγές και ελάχιστη η αντίδραση, αφού όλα θα γίνονται υπό την απειλή μιας «κακής αξιολόγησης». Έτσι το ίδρυμα για την απόκτηση χρηματικών bonus επιβράβευσης και απόκτησης του τίτλου του «καλού ιδρύματος» θα παράγει κατακερματισμένα και ευέλικτα πτυχία και αποφοίτους , θα δημιουργεί πιο εντατικοποιημένους και άρα πιο πειθαρχημένους φοιτητές και αυριανούς εργαζόμενους, ενώ θα δαπανά λιγότερα χρήματα για τις ανάγκες τους.
Η βαθμολόγηση των τμημάτων λοιπόν θα γίνεται με κριτήριο το κατά πόσο το αντίστοιχο τμήμα βγάζει πτυχιούχους που εξυπηρετούν την αγορά εργασίας ή αλλιώς κατά πόσον οι πτυχιούχοι που βγάζει το τμήμα ικανοποιούν τις απαιτήσεις των εταιρειών και των επιχειρήσεων που τους προσλαμβάνουν. Το κάθε τμήμα βαθμολογείται με καλό βαθμό λοιπόν αν ικανοποιεί τις προσδοκίες των εταιρειών. Όσα τμήματα λοιπόν δεν έχουν σχέση με αυτό που ζητούν οι επιχειρήσεις και δεν φέρνουν χρήματα από έρευνα, βαθμολογούνται αρνητικά. Η αντικατάσταση τους γίνεται από τμήμα με εξειδικευμένο επιστημονικό πεδίο που μπορούν να κάνουν επικερδή έρευνα. Στην Γαλλία η σχολή χημικών μηχανικών εξελίχθηκε σε τμήμα Michellin το οποίο κάνει έρευνα για την φερώνυμη εταιρεία.
Η κατηγοριοποίηση των ιδρυμάτων σε καλά και κακά, σημαίνει κατηγοριοποίηση των πτυχίων και άρα κατηγοριοποίηση των αποφοίτων, αφού η κατάταξη των ιδρυμάτων θα δημιουργήσει πτυχία πολλών ταχυτήτων. Έτσι εντείνεται ο ανταγωνισμός μεταξύ των αποφοίτων, οι οποίοι αντί να διεκδικούν όλοι μαζί μέσω των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας καλύτερους όρους και συνθήκες εργασίας, θα ανταγωνίζονται μεταξύ τους για μια θέση εργασίας, ρίχνοντας τις απαιτήσεις τους από τον εργοδότη. Ακόμα η διαφορετική κατάταξη των σχολών του ίδιου αντικειμένου (π.χ.Πολιτικοί Μηχανικοί Αθήνας, Ξάνθης) οδηγεί στη διάσπαση των επαγγελματικών και εργασιακών δικαιωμάτων που κατοχυρώνουν τα πτυχία και στην ατομική διαπραγμάτευση με τον εργοδότη.

Μύθος 4ος
: Με την αξιολόγηση θα χρησιμοποιούνται καλύτερα τα χρήματα του κράτους και θα καλυφθούν οι ανάγκες των φοιτητών…
Η κατάταξη των ιδρυμάτων και των σχολών, αλλά και οι στοχεύσεις που θα θέτουν η εσωτερικοί και εξωτερικοί αξιολογητές για κάθε ίδρυμα ή τμήμα θα συνδέονται άμεσα με τη χρηματοδότηση των ιδρυμάτων, αφού σε ένα πρώτο επίπεδο υπάρχει η υπόσχεση για χρηματικά bonus σε όσες σχολές πειθαρχούν στην αξιολόγηση, ενώ σε ένα δεύτερο επίπεδο στόχος είναι η υλοποίηση, μέσω της αξιολόγησης, του κυβερνητικού προγράμματος του ΠΑΣΟΚ, που θέτει ως στόχο τη μετάβαση από την πάγια χρηματοδότηση των ιδρυμάτων με βάση τις λειτουργικές τους ανάγκες και τη φοιτητική μέριμνα σε μια ανταποδοτική χρηματοδότηση από 4ετή επιχειρησιακά προγράμματα, δηλαδή χρηματοδότηση κάθε τέσσερα χρόνια με βάση κάποιους στόχους που θα τίθενται για τη λειτουργία του ιδρύματος. Έτσι, τα ιδρύματα θα πειθαρχούν στις «αντικειμενικές»υποδείξεις και στόχους των αξιολογητών για τη λειτουργία τους (π.χ. δημιουργία ΙΔΒΕ, εξειδίκευση των προγραμμάτων σπουδών, εισαγωγή πιστωτικών μονάδων, έρευνα για επιχειρηματικά προγράμματα κτλ) θα επιβραβεύονται και θα χρηματοδοτούνται αδρά, ενώ όσα δε συναινούν θα τιμωρούνται με σφιχτή χρηματοδότηση σε μια προσπάθεια να εκβιαστεί η συναίνεσή τους.
Αυτό σε συνδυασμό με τις προτάσεις για την οικονομική αυτοτέλεια του πανεπιστημίου θα οδηγήσουν τα ιδρύματα σε ένα κυνήγι χρηματοδότησης από εταιρίες και ιδιώτες, κάνοντας στην ουσία έρευνα για τις ανάγκες της αγοράς. Στην Ευρώπη άλλωστε, όπου κι αν εφαρμόστηκε η αξιολόγηση, οδήγησε στην επιβολή διδάκτρων από τους φοιτητές με πρόσφατο παράδειγμα τα 1000 - 2500 ευρώ τον χρόνο που καλούνται να πληρώνουν πλέον στην Γερμανία.

Μύθος 5ος :Η Αξιολόγηση δεν έχει καμία σχέση με την υπόλοιπη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση
Η Αξιολόγηση είναι το πρώτο κομμάτι ενός παζλ που έρχεται να πλήξει συνολικά το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της 3βάθμιας εκπαίδευσης. Η εφαρμογή της Αξιολόγησης θα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου, αφού κάτω από την απειλή της κακής βαθμολογίας και της μη χρηματοδότησης, τα ιδρύματα θα αναγκάζονται να εφαρμόζουν όλες τις κυβερνητικές αποφάσεις. Η εφαρμογή του Νέου Ν.Πλαίσιο και η αναγνώριση των ΚΕΣ θα είναι για τα ιδρύματα μονόδρομος, αφού η οποιαδήποτε διαφωνία θα οδηγήσει τα ιδρύματα σε «πτώχευση» και ιδιωτική χρηματοδότηση.
Η εφαρμογή της Αξιολόγησης και γενικότερα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης έχουν ως στόχο:
• Στην απαξίωση των πτυχίων, την αποσύνδεση πτυχίων – επαγγελματικών και εργασιακών δικαιωμάτων και την συνολική αλλαγή στον χαρακτήρα των προπτυχιακών σπουδών
• Στην εισαγωγή της ανταποδοτικής και επιχειρηματικής λειτουργίας
• Στην εντατικοποίηση των φοιτητών και την πειθάρχηση του φοιτητικού κινήματος, την αντιδραστικό πλαίσιο λειτουργίας των σχολών.
• Στόχος είναι η διαμόρφωση ενός μοντέλου εργαζομένου ο οποίος θα αποδέχεται και θα λειτουργεί με τις πλέον ελαστικές σχέσεις εργασίας, θα είναι «απασχολήσιμος», ειδικευμένος, θα είναι πειθήνιος στις επιθυμίες της εργοδοσίας, θα επωμίζεται πλήρως ο ίδιος την ασφάλισή του πλέον και τελικά θα είναι συνολικά πιο παραγωγικός για τις ανάγκες της αγοράς. Ένας εργαζόμενος που θα περιπλανιέται από την ελαστική και ανασφάλιστη εργασία στην ανεργία και την επανακατάρτιση. Ένας εργαζόμενος, εν τέλει, χωρίς διαπραγματευτική ισχύ, ποινικοποιημένη τη συνδικαλιστική δράση και με απουσία συλλογικών αναπαραστάσεων, οι οποίες θα μπορούσαν να του δείξουν το δρόμο της αγωνιστικής υπεράσπισης των αναγκών και των συμφερόντων του.

ΠΟΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ

Το μόνο που μπορεί να μας θωρακίσει απέναντι στις κυβερνητικές επιλογές είναι η διασφάλιση του ενιαίου χαρακτήρα του πτυχίου με όλα τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα κατοχυρωμένα σε αυτό, η κατοχύρωση ανθρώπινων ρυθμών σπουδών, η αύξηση των δαπανών για τους φοιτητές. Υπερασπιζόμαστε ένα πανεπιστήμιο που οι φοιτητές θα κινητοποιούνται και θα διεκδικούν συλλογικά και ως φοιτητές και ως αυριανοί εργαζόμενοι και δε θα ανταγωνίζονται μεταξύ τους για μια θέση στην εργασιακή ανασφάλεια.
Ακόμα και το ψηφισμένο νομοσχέδιο της Αξιολόγησης μπορεί να μείνει στα χαρτιά με μαζικές πορείες και κινητοποιήσεις, όπως καταφέρνουμε να κάνουμε εδώ και τόσα χρόνια, στηριζόμενοι στο ανεξάρτητο, μαζικό, διεκδικητικό φοιτητικό κίνημα.


ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ:
• Δημόσια και δωρεάν ενιαία πανεπιστημιακή εκπαίδευση για όλους.
• Ένα πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο , με όλα τα εργασιακά και επαγγελματικά δικαιώματα σε αυτό χωρίς διασπάσεις, ειδικεύσεις, κατατμήσεις- ενιαίος προπτυχιακός κύκλος σπουδών χωρίς κάθετους και οριζόντιους διαχωρισμούς μέσα σε αυτόν
• Λιγότερη δουλειά, μόνιμη και σταθερή για όλους, αύξηση των αποδοχών, με πλήρη ασφαλιστική κάλυψη, όχι στις ελαστικές και ανασφάλιστες σχέσεις εργασίας.
• Δωρεάν σίτιση, στέγαση, συγκοινωνίες
• Όχι στην εντατικοποίηση των σπουδών μας! Υπεράσπιση του ελεύθερου χρόνου μας! Ανθρώπινοι Ρυθμοί Σπουδών!

Περί λίστας συγγραμμάτων...

Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2009


Το τελευταίο χρονικό διάστημα έχουμε έρθει αντιμέτωποι με μια διαρκή προσπάθεια των εκάστοτε προέδρων της σχολής να εφαρμόσουν τις διάφορες πτυχές της αναδιάρθρωσης παρά την καταδικαστική απόφαση του φοιτητικού μας συλλόγου απέναντι σε κάθε σημείο του Πρότυπου Εσωτερικού Κανονισμού (ΠΕΚ), μέσα από γενικές συνελεύσεις και με τη συμμετοχή του στο φοιτητικό κίνημα των περιόδων 2006-2007. Μια από αυτές τις πτυχές είναι και η καθιέρωση της λίστας συγγραμμάτων..

Σύμφωνα με το παραπάνω μέτρο του νέου Ν.Πλαίσιο ο φοιτητής καλείται να επιλέξει το σύγγραμμα που επιθυμεί για κάθε μάθημα κατά την εγγραφή του σε αυτό. Στο σημείο αυτό όμως ανακύπτουν πολλά προβλήματα και ζητήματα, τα οποία ήδη αντιμετωπίσαμε την περασμένη χρονιά και τα οποία αφορούν τόσο στο δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης, όσο και στο χαρακτήρα του πτυχίου μας.
Σε πρώτο στάδιο, είναι εύκολα κατανοητό ότι ένα τέτοιο μέτρο μπορεί και έχει προκαλέσει σύγχυση στους φοιτητές καθώς κανείς από εμάς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει τουλάχιστον εξαρχής ποιο σύγγραμμα τον καλύπτει απόλυτα στο διάβασμα του. Τα προτεινόμενα συγγράμματα συνήθως διαφέρουν ως προς τα περιεχόμενα και πολύ πιθανό κάποιο από αυτά να μην καλύπτει σε βαθμό 100% τη διδακτέα ύλη. Πολλές φορές μάλιστα η διδακτέα ύλη διαφέρει της διδαχθείσας με αποτέλεσμα να προκαλείται ακόμα περισσότερη σύγχυση και ο φοιτητής να οδηγείται στην αγορά επιπλέον συγγραμμάτων. Άλλωστε ο ορισμός μιας συγκεκριμένης εξεταστέας ύλης είναι πλέον πολύ δύσκολος καθώς το σύγγραμμα είναι θέμα ατομικής επιλογής.

Μέχρι πρόσφατα οι πιθανές ελλείψεις των συγγραμμάτων που λαμβάναμε καλύπτονταν από τις σημειώσεις των πανεπιστημιακών εκδόσεων του Θωμαïδείου ιδρύματος που μοιράζονταν σε όλους τους φοιτητές. Ωστόσο, σύμφωνα με το νέο Ν.Πλαίσιο πλέον καταργούνται οι πανεπιστημιακές εκδόσεις και για ακόμη μία φορά πλήττεται η δημόσια και δωρεάν παιδεία προς όφελος των ιδιωτικών εκδοτικών οίκων. Επιπρόσθετα, γίνεται φανερό ότι πίσω από κάτι τέτοιο υποκρύπτονται κέρδη καθηγητών από τα συγγραφικά τους δικαιώματα και οι οποίοι δε διστάζουν να «διαφημίσουν το προϊόν» τους μέσα στο αμφιθέατρο και να παρακινήσουν το φοιτητή να το επιλέξει ώστε να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις του μαθήματος. Ερχόμαστε λοιπόν σε μια αντίφαση: από τη μία δεν ξέρουμε ποιο σύγγραμμα θα μπορούσε να είναι το καλύτερο και από την άλλη πιεζόμαστε από τον καθηγητή να επιλέξουμε το δικό του. Αν λοιπόν στην τελική όλοι ξέρουμε ποιο σύγγραμμα θα επιλέξουμε, ποιος ο λόγος ύπαρξης της λίστας; Η ύπαρξη της θα λέγαμε ότι είναι προφανής καθώς σε κάθε περίπτωση στόχος είναι η εξυπηρέτηση του ιδιωτικού κεφαλαίου, η κατάργηση της έννοιας της εξεταστέας ύλης αλλά και η εξατομίκευση του χαρακτήρα των σπουδών καθώς ο κάθε φοιτητής καλείται να κάνει τις δικές του επιλογές, χωρίς να μπορεί να τις αλλάξει.

Οι καθεστωτικές παρατάξεις προσπάθησαν εξαρχής να επωφεληθούν να «πιάσουν το φοιτητή απ’ το χέρι» και να τον «βοηθήσουν» να επιλέξει το κατάλληλο σύγγραμμα. Μια τέτοια προσπάθεια έγινε και γίνεται προφανώς για ψηφοθηρικούς λόγους και όχι μόνο, καθώς είναι γνωστή η ύπαρξη πελατειακών σχέσεων ανάμεσα σε ορισμένους καθηγητές και τις ΔΑΠ, ΠΑΣΠ. Η στάση των δυο παρατάξεων ήταν εξαρχής αντίθετη και εχθρική προς τα αιτήματα του ζωντανού φοιτητικού κινήματος-με πρωτοπόρο το ρόλο των σχημάτων της ΕΑΑΚ- που εδώ και 3 χρόνια μάχεται ενάντια στην εφαρμογή κάθε πτυχής του νέου Ν.Πλαίσιο και έχει πετύχει τουλάχιστον την τροχοπέδηση τους. Από την άλλη, οι ΠΚΣ, Εγκέλαδος δε δίστασαν να συμπληρώσουν εξαρχής την περίφημη λίστα ξεχνώντας το πεδίο μέσα στο οποίο μάχονταν ή έλεγαν ότι μάχονται τα τελευταία χρόνια, μεταθέτοντας τη μάχη για ένα άλλο πιο “σημαντικό μέτωπο”…

Η στάση της Ανεξάρτητης Αριστερής Παρέμβασης ήταν σαφής και συνεπής. Αρνηθήκαμε από την πρώτη στιγμή να συμπληρώσουμε λίστα συγγραμμάτων, εγγυώμενοι ότι ο κάθε φοιτητής που δε συμπλήρωνε θα λάμβανε τουλάχιστον το απαραίτητο σύγγραμμα για κάθε μάθημα, όπως και έγινε. Αποτέλεσμα των αγώνων μας μέσα στη σχολή και τα αμφιθέατρα ήταν το να μη συμπληρώσουν λίστα τουλάχιστον το 25% των φοιτητών (γύρω στα 500 άτομα στους 2000), οι οποίοι και έλαβαν τα απαραίτητα συγγράμματα. Η αποχή ήταν εξαρχής πολύ μεγάλη και πολλοί φοιτητές, που ήταν αντίθετοι με το μέτρο, συμπλήρωσαν τη λίστα πραγματικά την τελευταία στιγμή, κυρίως λόγω φοβικής στάσης, που καλλιεργήθηκε έντονα από τους εκφραστές της κυβέρνησης και υπερασπιστές της αναδιάρθρωσης μέσα στις σχολές(ΔΑΠ, ΠΑΣΠ).

Ως Ανεξάρτητη Αριστερή Παρέμβαση καλούμε για ακόμη μία φορά τους φοιτητές να απέχουν από τη συμπλήρωση λιστών .Ένα ηχηρό «όχι» μπορεί να αποτρέψει την περαιτέρω εφαρμογή του μέτρου που πλήττει το συμφέρον του φοιτητή. Εγγυόμαστε ότι όσοι δε συμπληρώσουν λίστα όχι μόνο θα πάρουν το σύγγραμμα που μοιραζόταν πριν την εφαρμογή της, αλλά και οποιοδήποτε άλλο απαραίτητο βοήθημα που πιθανόν να μοιραστεί στους υπολοίπους, όπως ακριβώς έγινε και πέρσι.

ΓΙΑΤΙ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ???



Έχουν περάσει περίπου πέντε μήνες από την τελευταία φορά που διεξήχθη γενική συνέλευση στη σχολή μας, και είναι δεδομένο ότι όλο αυτό το χρονικό διάστημα μια σειρά από ζητήματα έχουν ανοίξει τόσο στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης όσο και ευρύτερα στην κοινωνία. Αν αναλογιστούμε δε ότι στο διάστημα αυτό μεσολάβησαν δύο εξεταστικές περίοδοι, κατά τη διάρκεια των οποίων μειώνεται –για αντικειμενικούς λόγους- το ενδιαφέρον των φοιτητών για τα πολιτικά επίδικα της συγκυρίας, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι ο ανοιχτός διάλογος εντός του φοιτητικού συλλόγου έχει μείνει αρκετά πίσω.
Από εκεί και πέρα, εχεί ιδιαίτερη αξία να επισημάνουμε τη θεματολογία της πολιτικής ατζέντας των ημερών. Ως μία από τις βασικές επιδιώξεις τόσο της προηγούμενης όσο και της νέας κυβέρνησης αποτελεί η αναγνώριση των Κ.Ε.Σ., που αποσκοπεί να δημιουργήσει χιλιάδες αποφοίτους ειδικευμένους, με μηδενική επαγγελματική κατοχύρωση και οι οποίοι θα διακρίνονται από έλλειψη συλλογικών παραστάσεων και διεκδικήσεων. Ουσιαστικά, πρόκειται για προσπάθεια αναθεώρησης του άρθρου 16 (που προβλέπει την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων) από την πίσω πόρτα, το οποίο μπλοκαρίστηκε από τις μαχητικές φοιτητικές καταλήψεις του 2007.
Στο ίδιο μήκος κύματος συνδέεται και το νομοσχέδιο της αξιολόγησης που έρχεται να αποτελέσει το εργαλείο πίεσης για τα δημόσια πανεπιστήμια, ακριβώς γιατί τόσο τα ιδιωτικά όσο και τα δημόσια θα αξιολογούνται από κοινού και επομένως τα τελευταία θα αναγκάζονται να λειτουργούν με όρους ανάλογους με αυτούς των ιδιωτικών, δηλαδή θα υιοθετούν ουσιαστικά τις μεταρρυθμίσεις (αν δεν το κάνουν θα διακόπτεται η χρηματοδότησή τους για ερευνητικά προγράμματα και όχι μόνο). Σε αυτήν την κατεύθυνση, στα τέλη της προηγούμενης χρονιάς το Υπουργείο έδωσε εντολή για εφαρμογή της αξιολόγησης στη σχολή μας και στις υπόλοιπες σχολές του ΕΜΠ κάτι το οποίο προς το παρών "πάγωσε" αλλά είναι δεδομένο ότι θα το βρούμε μπροστά μας καθώς αποτελεί έναν από τους στόχους της νέας κυβέρνησης.
Ένα από τα βασικά μέτωπα της περιόδου αποτελεί και ο νέος νόμος-πλαίσιο, πτυχές του οποίου εφαρμόστηκαν την τελευταία χρονιά αποσπασματικά και μεμονωμένα σε διάφορες σχολές μεταξύ των οποίων και η δική μας(λίστα συγγραμάτων, μείωση της διάρκειας των εξεταστικών περιόδων). Επιπλέον, κεντρικό ζήτημα στην πολιτική και της νέας κυβέρνησης αποτελεί αυτό των δημοκρατικών δικαιωμάτων , με το άσυλο να βρίσκεται σε εξέχουσα θέση καθώς βασικά στελέχη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και στο παρελθόν έχουν δηλώσει ότι πρέπει να δημιουργηθεί πιο αυταρχικό πλαίσιο θωράκισης των πανεπιστημίων από τις δυνάμεις καταστολής, κάτι που αποδεικνύεται και από την έντονη αστυνόμευση που παρατηρείται τις τελευταίες μέρες σε πολλά πανεπιστήμια (Πολυτεχνείο Πατησίων, Πολυτεχνείο Ζωγράφου κ.ά.). Σε ανάλογη κατεύθυνση βλέπουμε να εντείνονται οι προσπάθειες για την κατασκευή κλίματος φόβου ευρύτερα μέσα στην κοινωνία μέσα από πογκρόμ σε περιοχές όπως τα Εξάρχεια και όχι μόνο.
Με βάση τα παραπάνω θέματα, θεωρήσαμε επιτακτικό να καλέσουμε σε γενική συνέλευση για να συζητηθούν όλα τα παραπάνω θέματα. Για εμάς, ανέκαθεν αποτελούσε πάγια θέση ότι οι αποφάσεις θα πρέπει να παίρνονται από εμάς για εμάς και αυτό μπορεί να εξασφαλιστεί μόνο μέσα από τη δομή της Γενικής Συνέλευσης, όπου κάθε φοιτητής έχει το δικαίωμα να εμπλακεί και να τοποθετηθεί. Είναι σημαντικό να διεξάγονται οι Γ.Σ. όσο το δυνατόν συχνότερα ώστε να αποφασίζουμε συλλογικά για τα προβλήματά μας. Σε αντίθετη περίπτωση, έιναι δεδομένο ότι θα επιδιώξουν οι κυβερνητικές παρατάξεις(ΔΑΠ,ΠΑΣΠ) να εκμεταλλευτούν την κατάσταση και να λάβουν αποφάσεις για δικό τους κομματικό ώφελος μέσα από όργανα στα οποία δεν εμπλέκεται η πλειοψηφία των φοιτητών της σχολής (Διοικητικά Συμβούλια), θέλοντας να προβάλλουν το ρόλο του "υπεύθυνου εκπροσώπου".
Αυτό το οποίο θα πρέπει να έχουμε κατά νου, είναι ότι μέσω των Γ.Σ. δόθηκαν όλες οι μάχες της προηγούμενης περιόδου στις οποίες ενεπλάκη μεγάλο κομμάτι του φοιτητικού σώματος και οι οποίες απέδειξαν ότι όποτε το πανεπιστήμιο βρίσκεται στο στόχαστρο της οποιασδήποτε κυβέρνησης, οι ίδιοι οι φοιτητές παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους. Το κυριότερο σε σχέση με τα παραπάνω, είναι ότι η Γ.Σ. δε μπόρει να πάρει έυκολα τα κομματικά χαρακτηριστικά κάποιας παράταξης και για αυτό συχνά τόσο η ΔΑΠ όσο και η ΠΑΣΠ αποφεύγουν τη διεξαγωγή τους γιατί δε θέλουν να εκθέσουν την πολιτική τους η οποία ταυτίζεται με αυτήν των εκάστοτε κυβερνήσεων. Σε αυτό το σημείο, χρειάζεται κριτική και στις παρατάξεις των ΠΚΣ και Εγκέλαδου, οι οποίες πολλές φορές δεν προχωρούν σε μια ευρεία προπαγάνδιση της Γενικής Συνέλευσης, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται δυσχερέστερες συνθήκες για τη διεξαγωγή τους.

Τέλος και με βάση όλα τα παραπάνω, θεωρούμε αναγκαίο ο διάλογος να ανοίξει και πάλι στη σχολή μέσα από συχνές διαδικασίες Γενικών Συνελεύσεων που θα είναι και όσο το δυνατόν πιο μαζικές. Κάτι τέτοιο γίνεται ακόμα πιο αναγκαίο, αν αναλογιστούμε και την κατάσταση στο εσωτερικό της σχολής όπου μεγάλη μερίδα καθηγητών δεν αντιλαμβάνονται την ισότιμη σχέση τους με τους φοιτητές, με αποτέλεσμα να διευρύνουν το πλαίσιο εντατικοποίησης με μαζικά κοψίματα, προόδους με αρνητική βαθμολόγηση, αύξηση των υποχρεωτικών ασκήσεων κ.ά. Συνεπώς, καταλήγουμε ότι μέτα από πέντε μήνες πρέπει και πάλι!

ΚΑΤΩ Η ΒΙΑ ΚΑΙ Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΜΠΑΤΣΟΚ... ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΑ


Οι εκλογές τελείωσαν, η κυβέρνηση άλλαξε, το ΠΑΣΟΚ ανέβηκε στην εξουσία, αλλά η πολιτική που υιοθετεί και θα ακολουθήσει παραμένει ίδια. Μία πολιτική που δολοφονεί την εργασιακή μας προοπτική, το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της παιδείας, μαθητές και μετανάστες και στη συγκεκριμένη περίπτωση τα δημοκρατικά μας δικαιώματα και ελευθερίες.Όλοι βιώσαμε πέρσυ τη δολοφονία του Αλέξη από τις δυνάμεις καταστολής , τον ξυλοδαρμό 2 παιδιών που έκαναν γκράφιτι έξω από το πάρκο στην Χ. Τρικούπη λιγες μέρες πριν τις εκλογές , τη συνεχή εισβολή των ΜΑΤ στην περιοχή γύρω από την πλατεία εξαρχείων και τη διεξαγωγή συλλήψεων όταν στην εξουσία βρισκόταν η Ν.Δ. Σε μια πρωτοφανή επιχείρηση αστυνομικής βίας και καταστολής προχώρησε και η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ μόλις ανέλαβε και επίσημα την κυβερνητική διαχείριση, στο κέντρο της Αθήνας, στην περιοχή των Εξαρχείων. Σαν έτοιμοι από καιρό, ως μια προαποφασισμένη εκ των προτέρων ενέργεια, εκατοντάδες αστυνομικοί κατέλαβαν το πάρκο της οδού Χ Τρικούπη κάνοντας οχτώ τουλάχιστον συλλήψεις, 70 προσαγωγές και εκατοντάδες ελέγχους, ενώ ο «στρατός κατοχής» έπνιγε αναίτια με δακρυγόνα την περιοχή τρομοκρατώντας όποιον μένει, συχνάζει, περνάει από κει. Το ίδιο σκηνικό συνεχίστηκε επί 3 συνεχόμενες μέρες..... Πόσο πραγματικό φαντάζει το σύνθημα "Σε κάθε γωνία υπάρχει αστυνομία, η χούντα δεν τελείωσε το '73" αφού μία βόλτα στα εξάρχεια αρκεί για να διαπιστώσει κάποιος ότι σε κάθε γωνία υπάρχουν ΜΑΤ και αστυνομικές δυνάμεις των 5-6 ατόμων περιπολούν συνέχεια στην περιοχή. Το να ζει κάποιος πλέον στα εξάρχεια η ακόμα και να βγει για να διασκεδάσει ταυτίζεται με εγκληματική ενέργεια αφού οι εξακριβώσεις στοιχείων έχουν καταντίσει καθημερινή ρουτίνα. Σαν να βρίσκεται σε φυλακή νιώθει κάποιος άμα επιχειρήσει να επισκεφτεί τα εξάρχεια.
Μια απαγορευμένη πόλη μέσα στην ίδια την πόλη της Αθήνας. Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ!!! Με τα ΜΑΤ, την αστυνομική βία και τρομοκρατία, δίνοντας το στίγμα της πολιτικής του. Ο υπουργός «Προστασίας του Πολίτη» κ Χρυσοχοϊδης συνηθισμένος από την προηγούμενη θητεία του στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης συνεχίζει το δόγμα καταστολής ως το μέσο επιβολής των επιδιώξεων τους, ενώ ο υφυπουργός, κ Βούγιας δεν άφησε κανένα περιθώριο για παρερμηνεία των προθέσεων και της πολιτικής της νέας κυβέρνησης καθώς δήλωσε ότι «.δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν εστίες ανομίας στην πόλη.» προετοιμάζοντας νέα πογκρόμ σε οτιδήποτε αντιστέκεται, πάει κόντρα στην αντιδραστική πολιτική ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - Κεφαλαίου. Οι δηλώσεις αύτες μας καθιστούν σίγουρους ότι η κατάσταση και το καθέστως που εφαρμόζεται στα εξάρχεια είναι μόνο η αρχή της επιθετικής αναδίπλωσης της κυβέρνησης για την αποφυγή νέων Δεκέμβρηδων, αλλά και η αυταρχική θωράκιση του κράτους απέναντι στις μελλοντικές αντιδράσεις που θα ξεσπάσουν. Μελλοντικές αντιδράσεις... αφού είναι βέβαιη η συνέχιση από το ΠΑΣΟΚ της αντιδραστικής πολιτικής που προώθησε η Ν.Δ. στα μέτωπα της παιδείας-εργασίας -δημοκρατικών δικαιωμάτων.
Παράλληλα την ημέρα που ξεκινούσε η παραπάνω επιχείρηση στα εξάρχεια τελείωνε άδοξα η ζωή ενός μετανάστη από το Πακιστάν. Ύστερα από 2 μέρες βασανιστηρίων με ηλεκτροσόκ και άγριου ξυλοδαρμού τον άφησαν σπίτι του όπου και πέθανε μετά από μερικές μέρες άφου επείδη δεν είχε χαρτιά φοβόταν να πάει στο νοσοκομείο. Οι αρχές και τα αστικά μέσα μαζικής ενημέρωσης συγκάλυψαν το γεγονός το οποίο έρχεται να προστεθεί σε δεκάδες άλλα παρόμοια περιστατικά (μετανάστες πέφτουν κατά περίεργο τρόπο στον Κηφισό έξω από το αλλόδαπων και πεθαίνουν, βασανιστήρια στο α.τ. Ομόνοιας) που αποκαλύφθηκάν κατά τη διάρκεια της θητείας της Ν.Δ.. Η βία του κράτους και των μηχανισμών καταστολής του δεν κάνουν διακρίσεις ανάμεσα σε γηγενείς και μετανάστες. Το ΠΑΣΟΚ έχει δείξει από τις πρώτες μέρες της θητείας του ότι θα συνεχίσει και θα κλιμακώσει την πολιτική της έντασης και της βίας που προώθησε και η Ν.Δ. Με τους συλλογικούς μας αγώνες και κινητοποιήσεις ας τους δείξουμε ότι θα μας βρουν απέναντί τους.

Η τελευταία πράξη του δράματος

Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2009

(ή αλλιώς, αναγνώριση ιδιωτικών πανεπιστημίων από το παράθυρο)

Μέσα στην αναμπουμπούλα και το σαματά της προεκλογικής περιόδου, μια είδηση που όλο το προηγούμενο διάστημα ταλάνισε το ελληνικό πανεπιστήμιο, πέρασε στα ψιλά. Αυτή η είδηση, δεν είναι άλλη, παρά η αναγνώριση των κολεγίων.

Η απερχόμενη κυβέρνηση της ΝΔ, πραγματικά παραμονές των πρόσφατων βουλευτικών εκλογών, στις 30 Σεπτεμβρίου, υπέγραψε την αδειοδότηση 33 κολεγίων, απόφαση η οποία αυθημερόν δημοσιεύθηκε και στο Φύλλο της Κυβερνήσεως. Προφανώς, αυτή η κίνηση δεν είχε μόνο προεκλογικές βλέψεις (είναι ούτως ή άλλως γεγονός ότι η αναγνώριση των κολεγίων θα ικανοποιήσει μεγάλα οικονομικά συμφέροντα). Η κίνηση αναγνώρισης των κολεγίων μια ανάσα πριν τις εκλογές έχει μια διπλή διάσταση:

• Αφενός, αποτελεί παραδοχή της αδυναμίας της απερχόμενης κυβέρνησης να επιβάλλει την αντιεκπαιδευτική πολιτική της. Και όταν αυτό συμβαίνει, η απάντηση είναι πολλή απλή: Η τακτική του να ψηφίζονται νόμοι μακριά από ζωντανές πολιτικά περιόδους για τους φοιτητικούς συλλόγους. Σάμπως, έτσι δε ψήφισε και το νέο νομοσχέδιο για τα ΤΕΙ στα τέλη Ιουνίου τη φετινή χρονιά η απερχόμενη κυβέρνηση;;; Και φυσικά αυτή της η αδυναμία δε προέκυψε από τη «μαχητική» αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ, αλλά από την πίεση που άσκησαν οι μεγαλειώδεις αγώνες των μαθητών και των φοιτητών τα προηγούμενα χρόνια, με αποκορύφωμα την ανεπανάληπτη εξέγερση του περασμένου Δεκέμβρη που συγκλόνισε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.

• Αφετέρου, η αναγνώριση των 33 πρώτων κολεγίων κλείνει πονηρά το μάτι και προς την πολιτική που θα ακολουθήσει και η «νέα» (χρονικά και όχι πολιτικά) κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Γιατί όπως και να το κάνουμε, στον έναν ή τον άλλο βαθμό, όλοι ακούσαμε τις προεκλογικές δηλώσεις του Γιωργάκη (που έγινε ξαφνικά Γιώργος) που υπεράσπιζαν την ύπαρξη και λειτουργία «μη-κρατικών, μη-κερδοσκοπικών(;;;)» πανεπιστημίων τα οποία θα λειτουργούν σε ένα πλαίσιο «υγιούς» ανταγωνισμού με το δημόσιο πανεπιστήμιο. Ή για να το πάμε δύο χρόνια πιο πίσω, ποιος μπορεί να ξεχάσει τη ρητή δέσμευση του ΠΑΣΟΚ για αναθεώρηση του άρθρου 16 και την τεχνητή του αποχώρηση από την αναθεωρητική διαδικασία, υπό το βάρος των μαχητικών φοιτητικών καταλήψεων.

Κάποιος, φυσικά, θα αναρωτηθεί γιατί αυτή η τόσο μεγάλη επιμονή των δύο μεγάλων κομμάτων να προωθήσουν την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και πιο συγκεκριμένα την αναγνώριση των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Η απάντηση στο ερώτημα αυτή βρίσκεται στις προεκλογικές δεσμεύσεις και των δύο κομμάτων εξουσίας, που περιέγραφαν ένα και το αυτό πράγμα: Την πραγματική πολιτική βούληση και στόχευση, να πληρώσουν το κόστος της κρίσης οι εργαζόμενοι και η νεολαία, δηλαδή, αυτοί που τόσα χρόνια με το μόχθο τους πλήρωσαν το τίμημα της οικονομικής «ανάπτυξης και μεγέθυνσης».

Τι σημαίνει σε πιο απλά ελληνικά η παραπάνω διαπίστωση, σε ότι έχει να κάνει με το μέλλον του ελληνικού πανεπιστημίου και των αποφοίτων;

Σημαίνει, από τη μία τη δημιουργία της περίφημης γενιάς των 700 ευρώ, δηλαδή, ενός νέου μοντέλου εργαζόμενου-αποφοίτου, φθηνού, χωρίς καμία επαγγελματική κατοχύρωση, πειθαρχημένου, ευέλικτου και ειδικευμένου, χωρίς καμία συλλογική αναπαράσταση και διεκδίκηση. Αυτό θα γίνει μέσα από:

• Την συρρίκνωση των επαγγελματικών και εργασιακών δικαιωμάτων που κατοχυρώνουν τα πτυχία μας, και φυσικά την αποστοίχιση τίτλου σπουδών και δικαιώματος άμεσης ένταξης στον αντίστοιχο επαγγελματικό κλάδο. Δεν είναι τυχαίο, ότι πίσω από την αναγνώριση των κολεγίων κρέμεται σα δαμόκλειος σπάθη και η ενσωμάτωση της κοινοτικής οδηγίας 36/05 που θα αποδίδει στα πτυχία των κολεγίων τα αντίστοιχα επαγγελματικά δικαιώματα με των δημόσιων ΑΕΙ. ‘Η για να το λέμε και ξεκάθαρα με τα κολέγια μεθοδεύουν την ισοτίμηση των 4ετών και 5ετών πτυχίων των δημόσιων ΑΕΙ και ΤΕΙ, με τα 3ετή «αγορασμένα» bachelorάκια.

• Την εντατικοποίηση και πειθάρχηση του φοιτητικού σώματος. Μέσα από διατάξεις όπως είναι οι διαγραφές των «αιώνιων» φοιτητών, η φημολογούμενη απαίτηση των δύο μεγάλων κομμάτων για να αλλάξει ή και να καταργηθεί ο θεσμός του ασύλου, η εισαγωγή προαπαιτουμένων μαθημάτων, προόδων και φυσικά η καθηγητική τρομοκρατία περί της ανάγκης να τρέχεις από αμφιθέατρο σε αμφιθέατρο και από εργαστήριο σε εργαστήριο.

Πέρα όμως από τη διαμόρφωση των χαρακτηριστικών των αυριανών αποφοίτων, η αντιεκπαιδευτική πολιτική της ΝΔ και των συνεχιστών της, του ΠΑΣΟΚ, σημαίνει και ριζική αναπροσαρμογή ολόκληρου του θεσμού του πανεπιστημίου, μέσα από:

• Την πλήρη πρόσδεση του πανεπιστημίου στις ανάγκες της αγοράς. Δεν είναι τυχαίο ότι υπάρχει ριζική στροφή στην χρηματοδοτούμενη από ιδιωτικές εταιρείες εφαρμοσμένη έρευνα και τον οριακό αφανισμό της βασικής έρευνας. Πολλώ δε μάλλον, η αναγνώριση των κολεγίων και η λειτουργία τους με τη βοήθεια του νόμου της αξιολόγησης σε ένα καθεστώς ανταγωνισμού με τα δημόσια ΑΕΙ και ΤΕΙ, είναι προφανές ότι επιχειρείται ακριβώς για να προσαρμόσει τις σχολές μας στις ανάγκες της αυριανής μας εργοδοσίας και όχι για την προσαρμογή του πανεπιστημίου στις αυριανές μας ανάγκες ως εργαζόμενοι.

• Επιχειρείται η διαμόρφωση μιας νέας αγοράς, αυτής των τίτλων σπουδών. Όπου διάφοροι καιροσκόποι επιχειρηματίες ιδιοκτήτες κολεγίων θα επιχειρούν να κερδοσκοπήσουν στις πλάτες της ανησυχίας μίας σειράς αποφοίτων του λυκείου για το μέλλον τους, που προφανώς στηρίζεται και από άλλα κομμάτια της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής των «τελευταίων πολλών» χρόνων, όπως είναι η βάση του 10.

Κάτω οι νόμοι και οι κανονισμοί,
νόμος οι ανάγκες του κάθε φοιτητή

Με τους ανατρεπτικούς συλλογικούς μας αγώνες
επιβάλλουμε τις διεκδικήσεις μας

ΑΝΤΙ- καλωσορίσματος

Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009

Να που επιτέλους το τρέξιμο φροντιστήριο-σπίτι τελείωσε, ενώ το άγχος από τη σκληρή διαδικασία των πανελληνίων εξετάσεων είναι πια παρελθόν. Είσαι πλέον φοιτητής της σχολής Πολιτικών Μηχανικών! Η χαρτούρα και το συνεχές πολύωρο διάβασμα τελείωσε, τώρα αρχίζει η φοιτητική ζωή! Ζωή γεμάτη από δωρεάν παροχές, ξεγνοιασιά και πλούσιο ελεύθερο χρόνο. Τώρα είσαι στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, το ναό της «επιστήμης», της «γνώσης» και των «υλικών απολαύσεων». Ή τουλάχιστον περίπου έτσι…

Μ’ αυτό το κείμενο έχουμε σκοπό να εκφράσουμε κάποιους προβληματισμούς, κάποιες σκέψεις που συνήθως δεν ακούγονται μέσα στα μαθήματα, ούτε και μπορούν να κλειστούν στους τέσσερις τοίχους του αμφιθεάτρου. Προβληματισμούς που αφορούν τα θέματα της σχολής, όπως η σίτιση, η στέγαση, οι μετακινήσεις, τα κακά συγγράμματα, οι ακριβές και παραταξιακές σημειώσεις, η καθηγητική αυθαιρεσία κ.α., όσο και προβληματισμούς που αφορούν συνολικά την κοινωνία, όπως η εργασιακή ανασφάλεια και ο εργασιακός μεσαίωνας, η περιβαλλοντική καταστροφή, οι πόλεμοι που βρίσκονται διαρκώς στο προσκήνιο, ο εθνικισμός και ο ρατσισμός, η περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων.

ΤΟ Α’ ΕΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η 4Η ΛΥΚΕΙΟΥ
Οι φοιτητές είναι ακαδημαϊκοί πολίτες και έχουν δικαιώματα:
• Τα μαθήματα είναι ακαδημαϊκές διαλέξεις που μπορεί οποιοσδήποτε να τις παρακολουθεί, είτε είναι φοιτητής είτε όχι.
• Στα μαθήματα δεν λαμβάνονται απουσίες. Η παρακολούθηση δεν είναι υποχρεωτική.
• Ο καθηγητής δεν έχει το δικαίωμα να σε αποβάλει από την αίθουσα, ούτε μπορεί να σου επιβάλει να αλλάξεις θέση.
• Κανείς δεν μπορεί να ζητήσει το όνομά σου αν δε θες να του το δώσεις.
• Κανείς καθηγητής ή βοηθός του δεν μπορεί να σε προσβάλλει.
• Δεν πρέπει να υπάρχουν υποχρεωτικές εργασίες, παρά μόνο προαιρετικές (μετράνε μόνο θετικά) ή απαλλαχτικές.
• Οι συνθήκες του μαθήματος αποτελούν προϊόν συνδιαμόρφωσης φοιτητών-καθηγητή. Ο καθηγητής δεν μπορεί αυθαίρετα να βάζει υποχρεωτικές ασκήσεις και προόδους.
• Κανείς δεν μπορεί να σε εξετάσει προφορικά κατά τη διάρκεια μιας ακαδημαϊκής διάλεξης. Δεν είμαστε πλέον στο λύκειο.
• Ο χώρος του Πολυτεχνείου αποτελεί πανεπιστημιακό άσυλο (δεν επιτρέπεται η είσοδος σε σώματα ασφαλείας). Το άσυλο κατακτήθηκε με αγώνες και θυσίες.
• Όταν γίνεται Γενική Συνέλευση σταματούν όλα τα μαθήματα και τα εργαστήρια. Η Γενική Συνέλευση αποτελεί το πιο αμεσοδημοκρατικό όργανο των φοιτητών στο πανεπιστήμιο. Καθηγητές, σύγκλητος, διοικητικά συμβούλια δεν μπορούν να αναιρέσουν τις αποφάσεις της.

ΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΛΟΙΠΟΝ ΕΜΕΙΣ?
Είμαστε ένα ανεξάρτητο αριστερό σχήμα, μια ζωντανή ανοιχτή πολιτική συλλογικότητα και όχι παράταξη. Είμαστε ανεξάρτητοι από κράτος, κομματικές γραμμές, καθηγητές, διαδρόμους πρυτάνεων, κυρίαρχη αστική ιδεολογία. Δεν ζητάμε την τυφλή εμπιστοσύνη των φοιτητών, όπως την αντιλαμβάνονται οι καθεστωτικές παρατάξεις (ΔΑΠ-ΠΑΣΠ), αλλά τη συμμετοχή τους. Απέναντι στον ατομισμό και την ατομική διαπραγμάτευση απαντάμε με την συγκρότηση συλλογικοτήτων.
Η Ανεξάρτητη Αριστερή Παρέμβαση ως σχήμα της Ενιαίας Ανεξάρτητης Αριστερής Κίνησης αποτελεί μια συλλογικότητα που δρα στη σχολή προσπαθεί και έχει καταφέρει να πετύχει μια σειρά από υλικές νίκες τόσο σε καθημερινά ζητήματα (σπάσιμο αλυσίδας μαθημάτων και άλλων εσωτερικών περιοριστικών κανονισμών, δωρεάν διανομή των υλικών για το τεχνικό σχέδιο), όσο και σε μια σειρά από εκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις, οι οποίες πλήττουν το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου και συνολικά τα δικαιώματά μας ως φοιτητές και ως αυριανοί εργαζόμενοι (αναθεώρηση άρθρου 16, ο νέος Νόμος Πλαίσιο, η αναγνώριση των ΚΕΣ κ.α.), ο φοιτητικός μας σύλλογος κατάφερε από την αρχή να μπει στις κινητοποιήσεις παίρνοντας αποφάσεις ενάντια στις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις του υπουργείου παιδείας και συμμετείχε ενεργά και στη μεγάλη νεολαιίστικη εξέγερση του Δεκέμβρη, τόσο στο δρόμο, όσο και στην ανάπτυξη αιτημάτων.
Αποδείξαμε έτσι, ότι δεν αποτελούμε τη γενιά του καναπέ και της αδράνειας, τη γενιά που προτάσσει την απροκάλυπτη ατομικότητα και την αδιαφορία για το τι συμβαίνει γύρω της, αλλά τη γενιά που διεκδικεί καλύτερες συνθήκες φοίτησης και εργασίας, που διεκδικεί τα δικαιώματά της.


ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ ΟΡΟΙ ΦΟΙΤΗΣΗΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΤΟΥΝ
ΜΟΝΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΙΔΙΩΝ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ.
 

a

a

ΠΑΛΙΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ


ATTACK: Πρωτοβουλία ανέργων/επισφαλώς εργαζομένων!

Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών: εργαζόμενοι/άνεργοι μηχανικοί