Σε λίγες μέρες συμπληρώνεται ένας χρόνος από την κρατική δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και τα πρωτοφανή κοινωνικά και πολιτικά γεγονότα της εξέγερσης του Δεκέμβρη. Ταυτόχρονα βλέπουμε ότι συνεχίζεται και από τη νέα κυβέρνηση η προώθηση αντιδραστικών πολιτικών σε εκπαίδευση και εργασία, στις κατευθύνσεις που κινήθηκε και η προηγούμενη κυβέρνηση της ΝΔ. Από αυτή τη σκοπιά είναι ένα διακύβευμα το κατά πόσο το φετινό Δεκέμβρη θα αναδειχτούν τα αιτήματα και οι διεκδικήσεις που βγήκαν στο προσκήνιο συνολικά στους κοινωνικούς αγώνες των προηγούμενων χρόνων. Συνεπώς οι μέρες που ακολουθούν θα αποτελέσουν μια σφυγμομέτρηση για το σύνολο των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που έλαβαν μέρος σε αυτούς τους αγώνες.
Η μεγάλη ήττα της Ν.Δ. ήρθε ως αποτέλεσμα της συσσωρευμένης κοινωνικής δυσαρέσκειας που προκάλεσαν οι επιθετικές πολιτικές της και η προσπάθεια για αμφισβήτηση ακόμα και στοιχειωδών κεκτημένων του λαϊκού κινήματος. Η εμφανής της αδυναμία να πείσει για την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων είχε ως αποτέλεσμα σε περιόδους κινηματικής έξαρσης – όπου οι κοινωνικοί της σύμμαχοι ήταν ελάχιστοι - η μόνη της απάντηση ήταν η καταστολή και η χρήση ωμής βίας και δακρυγόνων. Στα ίδια βήματα κινείται και η νέα κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. που παρόλες τις προεκλογικές εξαγγελίες για οικοδόμηση ενός νέου κοινωνικού κράτους, ευθυγραμμίζεται πλήρως με τη λογική της προηγούμενης κυβέρνησης, όπως αποδεικνύεται από την αστυνομοκρατία στα Εξάρχεια, την προσπάθεια για ιδιωτικοποίηση του λιμανιού του Πειραιά, το πάγωμα των μισθών κ.α. Επίσης, με κύριο σύμμαχο τα ΜΜΕ, επιδιώκει να εξωτερικεύσει ένα προφίλ ηπιότερης διακυβέρνησης προκειμένου να δημιουργήσει την ευρύτερη δυνατή κοινωνική συναίνεση και να ενσωματώσει κοινωνικές αντιδράσεις ώστε να προωθήσει στο άμεσο επόμενο διάστημα μεταρρυθμίσεις κομμένες και ραμμένες στα μέτρα του κεφαλαίου.
Υπό αυτό το πρίσμα, έχει ένα νόημα να θυμηθούμε κάποια συγκεκριμένα στοιχεία του περσινού Δεκέμβρη, και κυρίως να δούμε πώς αυτά παραμένουν ακόμα επίκαιρα. Η κοινωνική εξέγερση που ζήσαμε ένα χρόνο πριν, δεν ήρθε ξαφνικά και απρόσμενα εξαιτίας της δολοφονίας του 16χρονου Αλέξη από τον ειδικό φρουρό. Αυτή ήταν μόνο η αφορμή. Η πραγματική αιτία της έκρηξης ήταν πολύ πιο βαθιά και αποτελούσε την συμπύκνωση κοινωνικών διεργασιών που ήταν για καιρό σε εξέλιξη. Με αυτήν την έννοια, η δυναμική της εξέγερσης αποτυπώθηκε αφ’ ενός στο γεγονός ότι είχε πανελλαδική εμβέλεια, κάτι το οποίο δεν είχε παρατηρηθεί ακόμα και σε τεράστιες εξεγέρσεις όπως του Πολυτεχνείου του ’73, αφ’ ετέρου στο ότι κατάφερε να εμπλέξει ένα ευρύτερο φάσμα κοινωνικών στρωμάτων που για χρόνια βίωναν την καταπίεση των μηχανισμών του αστικού κράτους και που μέχρι τότε βρισκόντουσαν σε κινηματικό λήθαργο, όπως μαθητές, μετανάστες, νέοι εργαζόμενοι κτλ. Είναι δεδομένο ότι ο Δεκέμβρης έχει ήδη καταχωρηθεί στην ιστορική λίστα των μεγάλων κοινωνικών αγώνων που μπόρεσαν να δημιουργήσουν τριγμούς στα αστικά επιτελεία και να αμφισβητήσουν το μονοπώλιο της βίας του κράτους ως τη μοναδική του απάντηση όταν τελειώνουν τα πολιτικά επιχειρήματα. Από την στιγμή που ενέπλεξε μια μεγάλη μάζα του κοινωνικού συνόλου, η οποία εξέφρασε με έντονο τρόπο τη συσσωρευμένη οργή προς την πολιτική των κυβερνήσεων όλου του προηγούμενου διαστήματος και τα προβλήματα που τους μετέφερε(αύξηση ανεργίας, εργασιακή ανασφάλεια, εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις κ.ά.), είναι δεδομένο ότι θα αποτελεί ένα ορόσημο που πάντα θα φοβίζει τον όποιο διαχειριστή του συστήματος όταν θέλει να συνεχίσει αντίστοιχες πολιτικές.
Από τη δική μας πλευρά ως σχήμα της Ε.Α.Α.Κ., θεωρούμε ότι το μεγάλο ζητούμενο για το Δεκέμβρη του 2009, είναι το κατά πόσο θα αναδειχτεί ότι οι αιτίες που οδήγησαν στην τεράστια κοινωνική έκρηξη της προηγούμενης χρονιάς εξακολουθούν να ισχύουν στο σήμερα και να είναι πιο επίκαιρες από ποτέ, όπως επίσης να τονιστεί ότι τα αιτήματα που συνόδευσαν την έκρηξη αυτή δεν πρέπει να μείνουν απλά στα χαρτιά αλλά να έρθουν ξανά στο προσκήνιο και να αποτελέσουν εφαλτήριο για νέες διεκδικήσεις. Συνεπώς, δε θέλουμε οι μέρες που ακολουθούν να είναι μία επέτειος που θα μετατραπεί σε μνημόσυνο τόσο για το παιδί που δολοφονήθηκε όσο και για την περσινή εξέγερση, αλλά ένας κινηματικός κόμβος που θα ενεργοποιήσει τα αγωνιστικά αντανακλαστικά ενός ευρύτερου κομματιού τόσο της νεολαίας όσο και των ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων.
Προκύπτει λοιπόν ένα μεγάλο στοίχημα για τις δυνάμεις του κινήματος, απέναντι όχι μόνο στο κράτος αλλά και σε άλλα πολιτικά σχέδια στο εσωτερικό της Αριστεράς, σχετικά με το κατά πόσο η πρώτη επέτειος από τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου αλλά και η πρώτη επέτειος της εξέγερσης του Δεκέμβρη θα καταφέρει να επαναφέρει με τον ίδιο δυναμικό τρόπο το πολιτικό στίγμα των μαζικών κοινωνικών αγώνων και διεκδικήσεων ενάντια στην πολιτική της λιτότητας, της ανεργίας και της καταστολής.
Σε αυτό το σημείο, πρέπει να τονίσουμε ότι και τα δύο κόμματα της επίσημης αριστεράς δεν στέκονται στο ύψος των περιστάσεων. Από τη μία, το ΚΚΕ αποσιωπά τόσο την κρατική δολοφονία όσο και τον ίδιο το Δεκέμβρη ακριβώς γιατί η πολιτική του τοποθέτηση για την εξέγερση έφτανε ακόμα και στην καταγγελία και αυτό διότι παραδοσιακά ως κόμμα αντιλαμβάνεται τις κοινωνικές συγκρούσεις ως προωθητικές μόνο όταν μπορεί να τις ελέγχει. Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ καταθέτει προτάσεις για διεξαγωγή πορείας στις 4 Δεκέμβρη ενσωματώνοντας τις πιέσεις των κρατικών μηχανισμών που τροφοδοτούν σενάρια περί τρομοκρατίας και ό,τι μπορεί να βάλει ο ανθρώπινος νους. Ουσιαστικά, και τα δύο κόμματα αντιτίθενται στην ουδετεροποίηση της επετείου μόνο διακηρυκτικά, σε καμία περίπτωση όμως δεν προτείνουν ένα σχέδιο αντιπαραθετικό με τη νομιμοφροσύνη που προτάσσει το κράτος.
Τα ΕΑΑΚ με την παρέμβασή τους στο φοιτητικό κίνημα οφείλουν να ωθήσουν αυτή τη διαδικασία. Οι φοιτητικοί σύλλογοι πρέπει απαντήσουν μέσα από τις Γενικές τους Συνελεύσεις όπου θα καλέσουν σε μαζικές πορείες στις 6 και 7 Δεκέμβρη και θα επιδιώξουν τον συντονισμό με άλλα μαχόμενα κομμάτια διαφόρων εκπαιδευτικών βαθμίδων που συμμετείχαν ενεργά στην περσινή εξέγερση (μαθητές, δάσκαλοι, καθηγητές κ.ά.). Πρέπει στο πολιτικό έδαφος των κινητοποιήσεων ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση να αμφισβητήσουν το σχέδιο της νέας κυβέρνησης για επίθεση στα κεκτημένα του φοιτητικού κινήματος. Ακόμη περισσότερο, αυτό πρέπει να ισχύσει σε μια περίοδο όπου το άσυλο κατασυκοφαντείται με το χειρότερο δυνατό τρόπο και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. συγκροτεί ισχυρές συμμαχίες γύρω από αυτό το ζήτημα. Απειλές για λοκ-αουτ σε ιδρύματα δίνουν και παίρνουν από πρυτάνεις-φερέφωνα της κυβέρνησης ενώ είδαμε και ξεκάθαρα φαινόμενα παραβίασης του ασύλου κατά το τριήμερο του Πολυτεχνείου όπου - με το πρόσχημα των επεισοδίων - έκλεισαν μια σειρά από πανεπιστήμια στο κέντρο της πόλης.
Προκύπτουν λοιπόν μια σειρά από διακυβεύματα για τους φοιτητικούς συλλόγους το επόμενο διάστημα. Ήδη σε χώρες της Ευρώπης(Αυστρία, Γερμανία) οι φοιτητές κινητοποιούνται ενάντια στην προσπάθεια απαξίωσης των πτυχίων τους και της εργασιακής τους προοπτικής. Σε αυτήν την κατεύθυνση, δεν είναι τυχαίο ότι - ανά περιόδους - ξεσπούν φοιτητικές εξεγέρσεις σε πολλές χώρες της Ευρώπης ακριβώς γιατί υπάρχουν μια σειρά από κοινές κατευθύνσεις των αστικών κυβερνήσεων. Επίσης, πρέπει να τονίσουμε ότι συχνά οι κοινωνικοί αγώνες σε μια χώρα έχουν τροφοδοτήσει με κινηματικές δράσεις άλλες πόλεις και χώρες διεθνώς. Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια της περσινής εξέγερσης του Δεκέμβρη σε πολλές πόλεις της Ευρώπης διεξήχθησαν πορείες αλληλεγγύης οι οποίες στηρίχτηκαν από μεγάλο πλήθος κόσμου και οδήγησαν ακόμα και στην απόσυρση νομοσχεδίων(π.χ. Στη Γαλλία με την απόσυρση του νομοσχεδίου για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση).
Κλείνοντας, αυτό που θέλουμε να τονίσουμε είναι ότι ο χαρακτήρας της επετείου μιας κρατικής δολοφονίας και κυρίως μιας εξέγερσης είναι ένα μεγάλο διακύβευμα μεταξύ του κράτους και των δυνάμεων του κινήματος. Από αυτήν την οπτική γωνία, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε το βάρος που πέφτει σε όλους όσοι θεωρούμε το Δεκέμβρη του 2008 μια εικόνα από το μέλλον, να μην επιτρέψουμε η πρώτη επέτειος της εξέγερσης να είναι και η τελευταία. Απέναντι στα σχέδια της κοινοβουλευτικής αριστεράς για ενσωμάτωση πρέπει οι φοιτητικοί σύλλογοι, οι μαθητές και το σύνολο των καταπιεζόμενων κοινωνικών στρωμάτων να αποτελέσουν το πολιτικό νεύρο μιας κινηματικής επετείου που θα διατυπώνει περίτρανα τη δίκαιη ανάγκη των μαζών να βγαίνουν στους δρόμους και να εξεγείρονται. Συνεπώς, ο πρώτος σταθμός για το φοιτητικό μας σύλλογο πρέπει να είναι η ερχόμενη Γενική Συνέλευση που θα πρέπει μέσα από αυτήν να αναδειχτούν όλα τα παραπάνω ζητήματα και να παρθεί αγωνιστική απόφαση που να επικαιροποιεί τα αιτήματα της εξέγερσης του Δεκέμβρη, όπως συνέβη στην αντίστοιχη Συνέλευση του Πολυτεχνείου.
ΟΛΟΙ-ΕΣ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 3/12
ΣΤΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ 1,2 ΣΤΙΣ 12:30
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου