Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ, ΗΤΑΝ Η ΕΡΩΤΗΣΗ…

Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

Σε λίγες μέρες συμπληρώνεται ένας χρόνος από την κρατική δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και τα πρωτοφανή κοινωνικά και πολιτικά γεγονότα της εξέγερσης του Δεκέμβρη. Ταυτόχρονα βλέπουμε ότι συνεχίζεται και από τη νέα κυβέρνηση η προώθηση αντιδραστικών πολιτικών σε εκπαίδευση και εργασία, στις κατευθύνσεις που κινήθηκε και η προηγούμενη κυβέρνηση της ΝΔ. Από αυτή τη σκοπιά είναι ένα διακύβευμα το κατά πόσο το φετινό Δεκέμβρη θα αναδειχτούν τα αιτήματα και οι διεκδικήσεις που βγήκαν στο προσκήνιο συνολικά στους κοινωνικούς αγώνες των προηγούμενων χρόνων. Συνεπώς οι μέρες που ακολουθούν θα αποτελέσουν μια σφυγμομέτρηση για το σύνολο των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που έλαβαν μέρος σε αυτούς τους αγώνες.

Η μεγάλη ήττα της Ν.Δ. ήρθε ως αποτέλεσμα της συσσωρευμένης κοινωνικής δυσαρέσκειας που προκάλεσαν οι επιθετικές πολιτικές της και η προσπάθεια για αμφισβήτηση ακόμα και στοιχειωδών κεκτημένων του λαϊκού κινήματος. Η εμφανής της αδυναμία να πείσει για την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων είχε ως αποτέλεσμα σε περιόδους κινηματικής έξαρσης – όπου οι κοινωνικοί της σύμμαχοι ήταν ελάχιστοι - η μόνη της απάντηση ήταν η καταστολή και η χρήση ωμής βίας και δακρυγόνων. Στα ίδια βήματα κινείται και η νέα κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. που παρόλες τις προεκλογικές εξαγγελίες για οικοδόμηση ενός νέου κοινωνικού κράτους, ευθυγραμμίζεται πλήρως με τη λογική της προηγούμενης κυβέρνησης, όπως αποδεικνύεται από την αστυνομοκρατία στα Εξάρχεια, την προσπάθεια για ιδιωτικοποίηση του λιμανιού του Πειραιά, το πάγωμα των μισθών κ.α. Επίσης, με κύριο σύμμαχο τα ΜΜΕ, επιδιώκει να εξωτερικεύσει ένα προφίλ ηπιότερης διακυβέρνησης προκειμένου να δημιουργήσει την ευρύτερη δυνατή κοινωνική συναίνεση και να ενσωματώσει κοινωνικές αντιδράσεις ώστε να προωθήσει στο άμεσο επόμενο διάστημα μεταρρυθμίσεις κομμένες και ραμμένες στα μέτρα του κεφαλαίου.

Υπό αυτό το πρίσμα, έχει ένα νόημα να θυμηθούμε κάποια συγκεκριμένα στοιχεία του περσινού Δεκέμβρη, και κυρίως να δούμε πώς αυτά παραμένουν ακόμα επίκαιρα. Η κοινωνική εξέγερση που ζήσαμε ένα χρόνο πριν, δεν ήρθε ξαφνικά και απρόσμενα εξαιτίας της δολοφονίας του 16χρονου Αλέξη από τον ειδικό φρουρό. Αυτή ήταν μόνο η αφορμή. Η πραγματική αιτία της έκρηξης ήταν πολύ πιο βαθιά και αποτελούσε την συμπύκνωση κοινωνικών διεργασιών που ήταν για καιρό σε εξέλιξη. Με αυτήν την έννοια, η δυναμική της εξέγερσης αποτυπώθηκε αφ’ ενός στο γεγονός ότι είχε πανελλαδική εμβέλεια, κάτι το οποίο δεν είχε παρατηρηθεί ακόμα και σε τεράστιες εξεγέρσεις όπως του Πολυτεχνείου του ’73, αφ’ ετέρου στο ότι κατάφερε να εμπλέξει ένα ευρύτερο φάσμα κοινωνικών στρωμάτων που για χρόνια βίωναν την καταπίεση των μηχανισμών του αστικού κράτους και που μέχρι τότε βρισκόντουσαν σε κινηματικό λήθαργο, όπως μαθητές, μετανάστες, νέοι εργαζόμενοι κτλ. Είναι δεδομένο ότι ο Δεκέμβρης έχει ήδη καταχωρηθεί στην ιστορική λίστα των μεγάλων κοινωνικών αγώνων που μπόρεσαν να δημιουργήσουν τριγμούς στα αστικά επιτελεία και να αμφισβητήσουν το μονοπώλιο της βίας του κράτους ως τη μοναδική του απάντηση όταν τελειώνουν τα πολιτικά επιχειρήματα. Από την στιγμή που ενέπλεξε μια μεγάλη μάζα του κοινωνικού συνόλου, η οποία εξέφρασε με έντονο τρόπο τη συσσωρευμένη οργή προς την πολιτική των κυβερνήσεων όλου του προηγούμενου διαστήματος και τα προβλήματα που τους μετέφερε(αύξηση ανεργίας, εργασιακή ανασφάλεια, εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις κ.ά.), είναι δεδομένο ότι θα αποτελεί ένα ορόσημο που πάντα θα φοβίζει τον όποιο διαχειριστή του συστήματος όταν θέλει να συνεχίσει αντίστοιχες πολιτικές.

Από τη δική μας πλευρά ως σχήμα της Ε.Α.Α.Κ., θεωρούμε ότι το μεγάλο ζητούμενο για το Δεκέμβρη του 2009, είναι το κατά πόσο θα αναδειχτεί ότι οι αιτίες που οδήγησαν στην τεράστια κοινωνική έκρηξη της προηγούμενης χρονιάς εξακολουθούν να ισχύουν στο σήμερα και να είναι πιο επίκαιρες από ποτέ, όπως επίσης να τονιστεί ότι τα αιτήματα που συνόδευσαν την έκρηξη αυτή δεν πρέπει να μείνουν απλά στα χαρτιά αλλά να έρθουν ξανά στο προσκήνιο και να αποτελέσουν εφαλτήριο για νέες διεκδικήσεις. Συνεπώς, δε θέλουμε οι μέρες που ακολουθούν να είναι μία επέτειος που θα μετατραπεί σε μνημόσυνο τόσο για το παιδί που δολοφονήθηκε όσο και για την περσινή εξέγερση, αλλά ένας κινηματικός κόμβος που θα ενεργοποιήσει τα αγωνιστικά αντανακλαστικά ενός ευρύτερου κομματιού τόσο της νεολαίας όσο και των ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων.
Προκύπτει λοιπόν ένα μεγάλο στοίχημα για τις δυνάμεις του κινήματος, απέναντι όχι μόνο στο κράτος αλλά και σε άλλα πολιτικά σχέδια στο εσωτερικό της Αριστεράς, σχετικά με το κατά πόσο η πρώτη επέτειος από τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου αλλά και η πρώτη επέτειος της εξέγερσης του Δεκέμβρη θα καταφέρει να επαναφέρει με τον ίδιο δυναμικό τρόπο το πολιτικό στίγμα των μαζικών κοινωνικών αγώνων και διεκδικήσεων ενάντια στην πολιτική της λιτότητας, της ανεργίας και της καταστολής.

Σε αυτό το σημείο, πρέπει να τονίσουμε ότι και τα δύο κόμματα της επίσημης αριστεράς δεν στέκονται στο ύψος των περιστάσεων. Από τη μία, το ΚΚΕ αποσιωπά τόσο την κρατική δολοφονία όσο και τον ίδιο το Δεκέμβρη ακριβώς γιατί η πολιτική του τοποθέτηση για την εξέγερση έφτανε ακόμα και στην καταγγελία και αυτό διότι παραδοσιακά ως κόμμα αντιλαμβάνεται τις κοινωνικές συγκρούσεις ως προωθητικές μόνο όταν μπορεί να τις ελέγχει. Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ καταθέτει προτάσεις για διεξαγωγή πορείας στις 4 Δεκέμβρη ενσωματώνοντας τις πιέσεις των κρατικών μηχανισμών που τροφοδοτούν σενάρια περί τρομοκρατίας και ό,τι μπορεί να βάλει ο ανθρώπινος νους. Ουσιαστικά, και τα δύο κόμματα αντιτίθενται στην ουδετεροποίηση της επετείου μόνο διακηρυκτικά, σε καμία περίπτωση όμως δεν προτείνουν ένα σχέδιο αντιπαραθετικό με τη νομιμοφροσύνη που προτάσσει το κράτος.
Τα ΕΑΑΚ με την παρέμβασή τους στο φοιτητικό κίνημα οφείλουν να ωθήσουν αυτή τη διαδικασία. Οι φοιτητικοί σύλλογοι πρέπει απαντήσουν μέσα από τις Γενικές τους Συνελεύσεις όπου θα καλέσουν σε μαζικές πορείες στις 6 και 7 Δεκέμβρη και θα επιδιώξουν τον συντονισμό με άλλα μαχόμενα κομμάτια διαφόρων εκπαιδευτικών βαθμίδων που συμμετείχαν ενεργά στην περσινή εξέγερση (μαθητές, δάσκαλοι, καθηγητές κ.ά.). Πρέπει στο πολιτικό έδαφος των κινητοποιήσεων ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση να αμφισβητήσουν το σχέδιο της νέας κυβέρνησης για επίθεση στα κεκτημένα του φοιτητικού κινήματος. Ακόμη περισσότερο, αυτό πρέπει να ισχύσει σε μια περίοδο όπου το άσυλο κατασυκοφαντείται με το χειρότερο δυνατό τρόπο και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. συγκροτεί ισχυρές συμμαχίες γύρω από αυτό το ζήτημα. Απειλές για λοκ-αουτ σε ιδρύματα δίνουν και παίρνουν από πρυτάνεις-φερέφωνα της κυβέρνησης ενώ είδαμε και ξεκάθαρα φαινόμενα παραβίασης του ασύλου κατά το τριήμερο του Πολυτεχνείου όπου - με το πρόσχημα των επεισοδίων - έκλεισαν μια σειρά από πανεπιστήμια στο κέντρο της πόλης.

Προκύπτουν λοιπόν μια σειρά από διακυβεύματα για τους φοιτητικούς συλλόγους το επόμενο διάστημα. Ήδη σε χώρες της Ευρώπης(Αυστρία, Γερμανία) οι φοιτητές κινητοποιούνται ενάντια στην προσπάθεια απαξίωσης των πτυχίων τους και της εργασιακής τους προοπτικής. Σε αυτήν την κατεύθυνση, δεν είναι τυχαίο ότι - ανά περιόδους - ξεσπούν φοιτητικές εξεγέρσεις σε πολλές χώρες της Ευρώπης ακριβώς γιατί υπάρχουν μια σειρά από κοινές κατευθύνσεις των αστικών κυβερνήσεων. Επίσης, πρέπει να τονίσουμε ότι συχνά οι κοινωνικοί αγώνες σε μια χώρα έχουν τροφοδοτήσει με κινηματικές δράσεις άλλες πόλεις και χώρες διεθνώς. Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια της περσινής εξέγερσης του Δεκέμβρη σε πολλές πόλεις της Ευρώπης διεξήχθησαν πορείες αλληλεγγύης οι οποίες στηρίχτηκαν από μεγάλο πλήθος κόσμου και οδήγησαν ακόμα και στην απόσυρση νομοσχεδίων(π.χ. Στη Γαλλία με την απόσυρση του νομοσχεδίου για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση).

Κλείνοντας, αυτό που θέλουμε να τονίσουμε είναι ότι ο χαρακτήρας της επετείου μιας κρατικής δολοφονίας και κυρίως μιας εξέγερσης είναι ένα μεγάλο διακύβευμα μεταξύ του κράτους και των δυνάμεων του κινήματος. Από αυτήν την οπτική γωνία, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε το βάρος που πέφτει σε όλους όσοι θεωρούμε το Δεκέμβρη του 2008 μια εικόνα από το μέλλον, να μην επιτρέψουμε η πρώτη επέτειος της εξέγερσης να είναι και η τελευταία. Απέναντι στα σχέδια της κοινοβουλευτικής αριστεράς για ενσωμάτωση πρέπει οι φοιτητικοί σύλλογοι, οι μαθητές και το σύνολο των καταπιεζόμενων κοινωνικών στρωμάτων να αποτελέσουν το πολιτικό νεύρο μιας κινηματικής επετείου που θα διατυπώνει περίτρανα τη δίκαιη ανάγκη των μαζών να βγαίνουν στους δρόμους και να εξεγείρονται. Συνεπώς, ο πρώτος σταθμός για το φοιτητικό μας σύλλογο πρέπει να είναι η ερχόμενη Γενική Συνέλευση που θα πρέπει μέσα από αυτήν να αναδειχτούν όλα τα παραπάνω ζητήματα και να παρθεί αγωνιστική απόφαση που να επικαιροποιεί τα αιτήματα της εξέγερσης του Δεκέμβρη, όπως συνέβη στην αντίστοιχη Συνέλευση του Πολυτεχνείου.

ΟΛΟΙ-ΕΣ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 3/12
ΣΤΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ 1,2 ΣΤΙΣ 12:30



ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΣΥΛΟ…

Βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου, μετά την ολοκληρωτική απόρριψη και καταδίκη της νεοφιλελεύθερης πολιτικής της ΝΔ, έχουμε μια νέα κυβέρνηση, αυτή του ΠΑΣΟΚ, η οποία με μία «αριστερή» ρητορεία υπόσχεται να δώσει τη λύση στα προβλήματα που αφορούν τον «τόπο μας». Προσπαθεί έτσι να αποσπάσει ευρύτερη κοινωνική συναίνεση ώστε να μπορέσει αργότερα να προωθήσει τα σκληρά και αντιδραστικά μέτρα που έχει στοχοθετήσει. Ένα από τα μέτωπα στα οποία η νέα κυβέρνηση έχει βγει επιθετικά απέναντι στο φοιτητικό κίνημα είναι αυτό του πανεπιστημιακού ασύλου, αλλά και ευρύτερα των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Η επίθεση αυτή έχει γίνει εντονότερη μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη, κατά την οποία το άσυλο είχε σημαντική συμβολή στην αναζωπύρωση και τη ενδυνάμωση του νεολαιίστικου κινήματος.

Στο θέμα του πανεπιστημιακού ασύλου οι προθέσεις της κυβέρνησης είναι ξεκάθαρες και έχουν φανεί σε δηλώσεις κορυφαίων στελεχών της που χαρακτήρισαν τον θεσμό αυτό ως απαράδεκτο επειδή υποθάλπει στο πανεπιστήμιο στοιχεία βίας και παραβατικότητας. Ουσιαστικά το ΠΑΣΟΚ έρχεται να πιάσει το νήμα από εκεί που το άφησε η προηγούμενη κυβέρνηση της ΝΔ, η οποία είχε (μέσω πτυχής του νέου Ν.Πλαίσιο) προτείνει την περιστολή του ασύλου αυστηρά στους χώρους διδασκαλίας, την αλλαγή του καθεστώτος άρσης του με τέτοιο τρόπο που οι φοιτητές (σήμερα πρέπει να συναινέσουν οι φοιτητές για να γίνει άρση, ενώ με το νέο νόμο δεν τους πέφτει λόγος) ή ακόμα και τη συνολική κατάργηση αυτού του θεσμού. Οι επιδιώξεις λοιπόν της κυβέρνησης σχετικά με το θεσμό του ασύλου είναι δεδομένες, ενώ αναζητά μια καλή αφορμή ώστε να προωθήσει τις σχετικές μεταρρυθμίσεις. Σ’ αυτό σπεύδουν να τη βοηθήσουν οι καθεστωτικές παρατάξεις ΠΑΣΠ-ΔΑΠ, οι οποίες μόνο τύποις υπερασπίζονται το άσυλο, αφού πάγια στοιχεία στη τοποθέτηση τους είναι επί της ουσίας επιχειρήματα του ίδιου του κράτους για την περιστολή του. Ταυτόχρονα, έχουν και πρακτικά υπονομεύσει το άσυλο, όπως με τα πρόσφατα φαινόμενα βίας που παρατηρήθηκαν στην ΑΣΟΕΕ μεταξύ μελών των δύο αυτών παρατάξεων, είτε με «σπασίματα» αποφασισμένων καταλήψεων.

Επίσης η επίθεση της κυβέρνησης στο θεσμό του ασύλου συνδέεται άμεσα με την παρουσία ισχυρών αστυνομικών δυνάμεων και ΜΑΤ στους χώρους γύρω από τα πανεπιστήμια (κυρίως του κέντρου αλλά και στην πολυτεχνειούπολη στην πύλη Κοκκινοπούλου) όπως και με την προσπάθεια μεταφοράς όλων των πανεπιστημίων μακριά από το κέντρο της Αθήνας, ώστε να απονεκρωθούν ιστορικοί χώροι ασύλου. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι από την Παρασκευή 13 Νοεμβρίου αποφασίστηκε να κλείσουν οι σχολές του κέντρου (Νομική-ΑΣΟΕΕ-Πάντειος-Παιδαγωγικό) και να περιφρουρούνται από δυνάμεις καταστολής, μην αφήνοντας τους φοιτητές να εισέλθουν και να πραγματοποιήσουν σε κάποιες από αυτές τις προγραμματισμένες Συνελεύσεις των συλλόγων, «για να αποφευχθούν επεισόδια ενόψει του εορτασμού της εξέγερσης του Πολυτεχνείου», προβάλλοντας έτσι το άσυλο σαν ένα ορμητήριο «τρομοκρατών» και προσπαθώντας να το δυσφημίσουν και να το αποκόψουν από την πραγματικά πολιτική του διάσταση. Αποτελεί επίσης μέρος της γενικότερης επίθεσης προς τα δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών που συμπληρώνεται με την παρουσία αστυνομίας σε κεντρικούς δρόμους, την ψήφιση του τρομονόμου και την καταστολή που δέχονται οι φοιτητικές και λαϊκές κινητοποιήσεις.

Η έννοια όμως του ασύλου είναι διαφορετική. Το άσυλο αποτελεί κατάκτηση του κινήματος η οποία ήρθε μέσα από συνεχείς αγώνες. Δεν είναι μόνο το εχέγγυο για την διασφάλιση της ακαδημαϊκότητας και της ελεύθερης διακίνησης ιδεών των ιδρυμάτων, χαρακτηριστικό που θέλουν να του προσδώσουν το κράτος και οι εκφραστές του στα πανεπιστήμια (ΠΑΣΠ-ΔΑΠ), κάτι το οποίο θα το καταστήσει τελικά ακίνδυνο γι’ αυτούς και τα σχέδιά τους. Αποτελεί ένα εργαστήριο βαθιά πολιτικών και κοινωνικών διεργασιών, όπου πραγματοποιείται πραγματική πολιτική κουβέντα, όχι με όρους φιλολογίας, αλλά με όρους συνήθως υπεράσπισης υλικών συμφερόντων. Είναι ένας θεσμός που μπορεί να πυροδοτήσει την έκρηξη και τη διόγκωση κοινωνικών αγώνων και να τους δώσει, τελικά, και νικηφόρα προοπτική. Είναι ο χώρος από τον οποίο εκκινούν και καταλήγουν οι περισσότερες φοιτητικές και λαϊκές κινητοποιήσεις γεγονός που μαρτυρά τη σημασία και την πολιτική διάσταση του θεσμού αυτού. Σε περιόδους κινηματικής έξαρσης αποτελεί το κύτταρο στο οποίο οι φοιτητές συντονίζουν τη δράση τους, συσπειρώνονται και διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Επίσης δίνει τη δυνατότητα και σε άλλα κομμάτια, πέραν των φοιτητών (κυρίως σωματείων εργαζομένων και κυρίως σε τέτοιες περιόδους), να πραγματοποιούν συζητήσεις και εκδηλώσεις στους χώρους του.

Το θέμα του ασύλου είναι ένα θέμα πάντα επίκαιρο και σημαντικό για τους φοιτητικούς συλλόγους, οι οποίοι συνέχεια παίρνουν αποφάσεις μέσω των Γενικών Συνελεύσεων αλλά προχωρούν και σε δράσεις, όπως η περιφρούρηση, για την υπεράσπισή του. Πρέπει λοιπόν να συνεχίσουμε τις προσπάθειές μας για τη διασφάλιση του θεσμού του πανεπιστημιακού ασύλου κάθε φορά που το κράτος θα επιδιώκει να το απειλήσει και να αγωνιστούμε για την περαιτέρω επέκτασή του σε σχολεία και εργασιακούς χώρους.


ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΛΑΟ!!!

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΑΣΚΗΣΗ …SAYS WHO?

Όπως και πέρσυ, έτσι και φέτος ξαναανοίγει πάλι το περιβόητο ζήτημα της Πρακτικής Άσκησης στο Σύλλογο. Παραταξιακή προπαγάνδα από ΔΑΠ, ΠΑΣΠ καθώς και προτάσεις επί προτάσεων από κλιμάκια της διοίκησης της Σχολής μας βάζουν όλους στο κλίμα μιας «πρωτοπορείακής ενέργειας», η οποία υποτίθεται έχει αργήσει χρόνια και οφείλουμε να την προχωρήσουμε κατεπιγόντως. Με όποιο κόστος.. Ας δούμε όμως λίγο το ζήτημα και πιο διεξοδικά για να κατανοήσουμε για το τι σημαίνει ο θεσμός της Πρακτικής Άσκησης.. Αλλά ίσως ένας πρόλογος να είναι απαραίτητος.

Μια αναγκαία παρέκβαση

Γενικώς, μετά από τόσα χρόνια φοιτητικού κινήματος, για τις μεγαλειώδεις μάχες που δώσαμε ως μαχόμενα αγωνιστικά κομμάτια της εκπαίδευσης εναντίον όλων των μεταρρυθμίσεων που προώθησε το Υπ.παιδείας, συνειδητοποιήσαμε όλοι ποιό είναι το κοινό νοηματικό νήμα που συνδέει κάθε νομοσχέδιο, κάθε μέρος και κάθε πτυχή της αναδιάρθρωσης στην εκπαίδευση: εδώ και τόσα χρόνια «αναδιάρθρωση» σημαίνει εκστρατεία άλωσης κάθε επαγγελματικής μας προοπτικής, εργασιακής στόχευσης και αξιοπρέπειας, φοιτητικής καθημερινότητας, πολιτικοσυνδικαλιστικής ελευθερίας. Μια ατελείωτη επέλαση από διαδεχόμενα κύματα νομοσχεδίων / φραγμών / ελέγχων / αρνήσεων. Τα παραδείγματα αμέτρητα: Αναθεώρηση του Αρθρο 16, Κολλέγια, Master και απαξίωση-κουρέλιασμα των πτυχίων. Νόμος Πλαίσιο και «διατάραξη» Ασύλου για εντεινόμενη πολιτικοσυνδικαλιστική ασφυξία. Αξιολόγηση - 4ετη επιχειρησιακά προγράμματα και οικονομικοί manager για εμπλοκή ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων στην εκπαίδευση. Ακόμα και σήμερα, το ΠΑΣΟΚ υπογράφει τη στήριξη του σχεδόν σε όλα: μιλάει για Νεό Νόμο Πλαίσιο «βελτιωμένο» αλλά εξίσου αντιδραστικό, για Αξιολόγηση και «καταμερισμό πτυχίων / σχολών» σύμφωνα με τα κριτήρια της αγοράς, και φυσικά τα αναμενόμενα Κολλέγια που αρνείται να τα κλείσει..

Καταλήγει ο καθένας μας στο συμπέρασμα πως το δικό τους όραμα της δικίας μας αποκατάστασης ως μελλοντικών εργαζόμενων είναι μια ζωή γεμάτη εμπόδια, εργασιακής περιπλάνησης, συνεχούς πιστοποίησης, κοινώς συνεχές κυνήγι εφοδίων (οποιουδήποτε τύπου), καταστροφή όλων των μέχρι τώρα κατοχυρώσεων (οποιουδήποτε τύπου) και απόδοση επ.δικαιωμάτων και εργασιακής ελπίδας με το σταγονόμετρο..

Γυρνάμε όμως στο θέμα μας!

Αυτό το οποίο σπανίως δημοσιέυεται είναι το γεγονός πως η ιδέα της ένταξης της πρακτικής άσκησης (ΠΑ) είναι κατεύθυνση – σύσταση του υπ.Παιδείας! Ένα ακόμα σημείο που πρέπει κάποιος να σταθεί χωρίς περιστροφές είναι πως η ΠΑ είχε ξαναεφαρμοστεί στη σχολή μας στο παρελθόν (1998) με απόλυτη ..αποτυχία! Όμως τι είναι η ΠΑ;

Η ΠΑ υποτίθεται ότι δίνει κάποια εφόδια για την μετέπειτα εξοικίωση του αποφοίτου με το επαγγελματικό περιβάλλον. Είναι υποτίθεται μια σύντομη προαπεικόνηση των καθηκόντων που θα αναλάβει ένας μηχανικός, ένας τύπος εργασιακής εμπειρίας. Απαντάει περισσότερο στην αγχώδη αγωνία ενός φοιτητή για ένα φευγαλαίο βλέμμα σχετικά με αυτό που θα συναντήσει άυριο μεθάυριο, παρά με την ουσία των πραγματικών εργασιακών συνθηκών. Και αυτό το παραδέχονται ΌΛΟΙ – άλλο αν κάνουν τα στραβά μάτια! Ένας εργαζόμενος (ούτε καν προπτυχιακός δηλαδή..) μηχανικός ολοκληρώνει την εξοικείωση του και αυτοτελειοποιείται με τον τομέα καθηκόντων που έχει αναλάβει συνήθως μετά το πέρας αρκετών project, και έτσι ο χρόνος πλήρους κατάρτισης του διαρκεί σίγουρα πάνω απο χρόνο! Συν τοις άλλοις οι υπευθυνότητες του σύγχρονου μηχανικού, και δη του μόλις αποφοιτήσαντα, εκτείνονται σε ένα τόσο ευρύ φάσμα, που συνήθως η ΠΑ χρησίμευσε μόνο ..σαν τίτλος που κοσμεί ένα βιογραφικό, παρά σαν κάτι ουσιώδες! Αντ’αυτού οι προτάσεις που έχουν τεθεί μιλούν για θέσπιση ΠΑ:

• Η οποία θα διαρκεί περίπου 6 βδομάδες από τους επί πτυχίω φοιτητές, σαν μια μεγάλη εκπαιδευτική εκδρομή, οπού οι χρόνοι ουσιαστικής μαθήτευσης κάποιου γίνονται υπερβολικά – κωμικοτραγικά στενοί ..

• ΄Οπου οι «φορείς απασχόλησης» (πιο sic ονομα αντί για το «επιχειρήσεις») μπορουν να ζητησουν οποιαδήποτε ανάληψη καθηκόντων από τους υποψήφιους φοιτητές αρκεί να γίνεται περιγραφή των καθηκόντων εκ των προτέρων. Κάτι το οποίο είναι όμως αμφίβολο: εδώ ο μέσος εργαζόμενος μηχανικός παράγει υπερεργασία και μετά τον θεσμισμένο εργάσιμο χρόνο ανα ημέρα (σύμφωνα με στοιχεία του ΤΕΕ πάντα) στο μαθητευόμενο θα κολλήσουμε; Είναι άπειρες οι περιπτώσεις στις οποίες ο υποψήφιος της Πρακτικής Άσκησης, αντί να κάνει κάτι ουσιαστικό, ετεροαπασχολούταν είτε με αγγαρείες έξω από την αρμοδιότητα του είτε απασχολούταν στο μεγαλειώδες έργο να φτιάχνει καφέδες και να βγάζει φωτοτυπίες! Αυτό ήταν και ένας από τους λόγους που κατέρρευσε το εγχείρημα της ΠΑ το 1998 και η «ζήτηση» της έπεσε..

• Οπού οι αμοιβές και οι ασφαλιστικές δικλείδες καθώς και η ιατρική περίθαλψη των συμμετεχόντων αυτή τη φορά καλύπτονται, αλλα μόνο από 2 συμβαλλόμενους: το υπ.Παιδείας (με το πακέτο χρηματοδότησης που στέλνει) και τη σχολή! Δηλαδή σύμφωνα με την επίσημη πρόταση της διοίκησης (κρατηθείτε..), ΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΘΑ ΚΑΡΠΩΝΟΝΤΑΙ ΑΜΙΣΘΗ ΕΡΓΑΣΙΑ! Η δικιά τους τσέπη θα μείνει ανέπαφη! Εδώ λοιπόν φαίνεται προφανώς πως η λογική της ΠΑ είναι μια σαφής εξυπηρέτηση των συμφερόντων των επιχειρήσεων και των μεγάλων κατασκευαστικών ομίλων! Η χυδαιότητα της σύγχρονης εργασιακής εκμετάλλευσης παίρνει τη μορφή της Πρακτικής Άσκησης (ΠΑ). Πως την είδαμε δηλαδή; Εμείς θα υπερχρεώνουμε τους δημόσιους οργανισμούς (Υπ.Παιδείας, Σχολή) να μας πληρώνουνε για να τη βγάζουν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις «τσάμπα μάγκες» με τα λεφτά άλλων; Αλλά προφανώς με το επίπεδο της παραγωγικής μας δυνατότητας και την ποιότητα των προιόντων της εργασίας μας μετά από μόλις 6 βδομάδες μαθητεία (κακά τα ψέμματα, δεν καταφέρνουμε και πολλά μόνο σε τόσο χρονικό διάστημα), αυτό έλειπε να πληρώνανε...

• Όπου τέλος, η ένταξη της θα είναι κατ’επιλογή και αυτό αφήνει μεγάλα ερωτηματικά το τι θα γίνει με το αίτημα την ενιαιότητας του πτυχίου και τη δημιουργία αποφοίτων 2 ταχυτήτων, τους έχοντες εκτελέσει την ΠΑ και τους υπόλοιπους. Εξάλλου, και στην πρόταση της διοίκησης ορίζονται συγκεκριμένος αλγόριθμος επιλογής υποψηφίων, ώστε ισως να υπάρξουν φαινόμενα οπού κάποιος μένει στην απ’εξω ή συμβιβάζεται με μια χειρότερη επιλογή. Αξίζει συνάδελφοι να φέρουμε τον ανταγωνισμό σε αυτό το επίπεδο;

Η πρόταση της ΠΑ είναι ένα πραγματικό εμπόριο ελπίδας σε μια εποχή ανασφάλειας και επιβιωτισμού. Η πρακτική της σημασία είναι εκ των πραγμάτων μηδενική. Σε τελική ανάλυση, με τη θέσπιση της, οι μόνοι που έχουν κάτι να κερδίσουν είναι οι εργοδότες. Εμείς ούτε γνώση θα απολάβουμε (σε τελική ανάλυση, ας πάρουμε το πτυχίο να βγούμε να δουλέψουμε για να δούμε πως είναι το «δέος» του εργασιακού περιβάλλοντος..) ούτε κέρδος, ούτε θα διαφυλάξουμε τη συλλογική μας προοπτική. Ούτε πρέπει να δεχόμαστε συμβιβασμούς του τύπου «είναι προσόν για το βιογραφικό και την εξασφάλιση μου», στο χέρι μας είναι να μη γίνει ποτέ «προσόν». Ο ατομικός δρόμος διαπραγμάτευσης δεν έφερε ποτέ αποτελέσματα, οι συλλογικοί αγώνες έφεραν.

Να αντιταχθούμε στις μεθοδεύσεις ΠΑΣΠ-ΔΑΠ-μερίδας καθηγητών που θέλουν να στήσουν τη σύγχρονη δεξαμενή όπου οι επιχειρήσεις θα αλιεύουν απελπισμένες μάζες φοιτητών για ένα απόκομμα επιτυχίας και άμισθη εργασία! Γιατί συνάδελφοι, αν θέλουμε το πανεπιστήμιο να μείνει ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ, δεν δημιουγούμε «γραφεία διασύνδεσης» (γραφεία ευέλικτου συνοικέσιου με επιχειρήσεις) και μετατρέπουμε τη σχολή σε μια καρικατούρα του ΟΑΕΔ!!! Εκεί θα καταλήξουμε (άλλωστε και ο ΟΑΕΔ έχει προγράμματα πρακτικής άσκησης και άμισθης μαθητείας..). Είναι άλλωστε κωμικοτραγικό στην εποχή των stage, των δελτίων παροχής υπηρεσιών (ΔΠΥ) που δουλεύει η μεγάλη πλειοψηφία των μηχανικών, των «ελεύθερων συνεργατών», των συμβάσεων και των ελαστικών σχέσεων εργασίας να έρχονται παρατάξεις σαν τη ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ και να υποστηρίζουν ότι στηρίζουν την εργασιακή μας προοπτική ..διαλύωντας την αποσυγκροτώντας την σε «ευέλικτες» μορφές εργασίας! Οι φοιτητικοί αγώνες δείχνουν το δρόμο για αξιοπρεπή στάση ζωής και όχι στάση επαιτίας..

Να πάρει ξανά λοιπόν ο Φοιτητικός Σύλλογος εναντιωτική απόφαση και να τη καταθέσει στο επόμενο Τμήμα των καθηγητών! Οι προσπάθειες τους θα μείνουν στα χαρτιά!

ΧΟΥΝΤΑ 1973... Η ΑΛΛΙΩΣ ΜΠΑΤΣΟΚ 2009

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009

Την Παρασκευή 13/11/2009  τα πανεπιστημιακά κτίρια της ΑΣΟΕΕ, Νομικής, Παιδαγωγικού (παλιό Χημείο) και Παντείου παρέμειναν κλειστά  έπειτα από πραξικοπηματική απόφαση των πρυτανικών αρχών. Η απόφαση αυτή  αποτελεί προϊόν συνεννόησης των πρυτάνεων με την κυβέρνηση και το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης. Κάτι τέτοιο αποδείχτηκε και από την προκλητική παρουσία των μονάδων καταστολής(ΜΑΤ, ομάδες Δέλτα) περιμετρικά των συγκεκριμένων πανεπιστημίων, οι οποίες μάλιστα δεν επέτρεπαν στους φοιτητές να εισέλθουν εντός του χώρου των ιδρυμάτων.. Η πράξη τους αυτή αφ΄ενός αποτελεί  παραβίαση του ασύλου και αφ’ετέρου αμφισβήτησε τη δυνατότητα των φοιτητών να αποφασίζουν για τους εαυτούς τους με συλλογικό τρόπο, καθώς  την προαναφερθείσα μέρα είχαν οριστεί Γενικές Συνελεύσεις τόσο στην Πάντειο όσο και στο Παιδαγωγικό.

Η απαγόρευση διεξαγωγής Γενικών Συνελεύσεων καθώς επίσης και η πρωτοφανής απαγόρευση εισόδου των φοιτητών στις σχολές τους θυμίζει πρακτικές που χρησιμοποιούσε η χούντα των συνταγματαρχών. Προφανώς, πρόκειται για κινήσεις που εντάσσονταν σε μια ευρύτερη προσπάθεια της κυβέρνησης και των ΜΜΕ να δημιουργήσουν ένα κλίμα φόβου στους πολίτες εν όψει και της πορείας της 17ης Νοέμβρη. Δεν είναι η πρώτη φορά που τέτοιες μέρες υπήρχε ένα προκαθορισμένο σχεδίο από τα κέντρα εξουσίας να απομακρύνουν από την πολιτική ατζέντα των ημερών την κινητοποίηση για το Πολυτεχνείο και η μόνη κουβέντα γύρω από αυτήν να αφορά μόνο τυχόν επεισόδια και ότι μπορεί να βάλει στο νου του το κάθε φερέφωνο της κυβέρνησης.Έτσι και στη φετινή πορεία η αστυνομία προχώρησε σε προσαγωγές 250 ατόμων χωρίς κανένα λόγο και καμία πρόκληση, σε μια ένδειξη πυγμής απέναντι στο μαζικότατο πλήθος διαδηλωτών που κατέβηκαν στο δρόμο για να τιμήσουν με πολιτικό τρόπο τους νεκρούς της εξέγερσης.Ο στόχος τους είναι ξεκάθαρος:  να αμαυρώσουν το νόημα της εξέγερσης του ’73  γιατί φοβούνται την επικαιροποίηση των αιτημάτων του τότε και κυρίως φοβούνται την πιθανή έκρηξη της  νεολαίας και των εργαζομένων ως μια απάντηση στην καταπίεση που διαχρονικά βιώνουν από το εκάστοτε καθεστώς.

Σε μία πολιτική συγκυρία που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και τα αστικά επιτελεία επιλέγουν να τσακίσουν τις δημοκρατικές ελευθερίες του λαού με στόχο να κάμψουν οποιαδήποτε κοινωνική αντίδραση γεννάει η αντιλαϊκή πολιτική τους,  το Υπουργείο και οι πρυτάνεις προχωρούν σε αυτή την προκλητική πράξη. Ουσιαστικά, συνεχίζουν να κατασυκοφαντούν το άσυλο με τον πλέον χυδαίο τρόπο, κυρίως γιατί αντιλαμβάνονται ότι  αποτελεί ένα κεκτημένο που δίνει τη δυνατότητα στους αγώνες να αποκτούν δύναμη μέσα από μαζικές πολιτικές διαδικασίες των αγωνιζόμενων κομματιών και μέσα από το πεδίο που βρίσκουν φοιτητές και εργαζόμενοι να συντονίζουν τους αγώνες τους. Δεν είναι τυχαίο ότι οι χώροι ασύλου που στοχοποιούνται διαρκώς(Πολυτεχνείο, Νομική) βρίσκονται στο κέντρο της πόλης και συνεπώς μπορούν να αποτελέσουν έδαφος για να ανοίξουν  ζητήματα ευρύτερα μέσα στην κοινωνία σε περιόδους κινηματικής εξάρσης

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, απέναντι στην εντεινόμενη καταστολή από την πλευρά τόσο της προηγούμενης όσο και της νέας κυβέρνησης, οι φοιτητικοί σύλλογοι πρέπει και τώρα –όπως έκαναν και στο παρελθόν- να αποδείξουν ότι δεν ενσωματώνουν την καταστολή αλλά αντίθετα συνεχίζουν στο δρόμο του αγώνα και υιοθετούν ριζοσπαστικά αιτήματα:όχι στην κατάργηση του ασύλου, διεύρυνση του ασύλου σε σχολεία και σε εργασιακούς χώρους, απομάκρυνση των ανδρών των ΜΑΤ-ΥΜΕΤ και της ασφάλειας από τις διαδηλώσεις, άμεση απελευθέρωση όλων των συλληφθέντων της πορείας του Πολυτεχνείου και της εξέγερσης του Δεκέμβρη.

ΟΙ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΥΓΚΥΡΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙ… ‘ΕΦΕΕτζήδες’

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009

Έχει περάσει ένας μήνας από τότε που άλλαξε η κυβέρνηση και ήδη έχουν φανεί τα πρώτα δείγματα γραφής της πολιτικής που θα ακολουθήσει-συνεχίσει. Πιο συγκεκριμένα, το ΠΑΣΟΚ , με σύμμαχο τα ΜΜΕ, επιδιώκει και καταφέρνει σ’ ένα βαθμό να προβάλλει ένα πιο ήπιο προφίλ, αποσκοπώντας στην απόσπαση συναίνεσης και τη νομιμοποίηση των μεταρρυθμίσεων που θα προωθήσει. Ως εκ τούτου στο αμέσως επόμενο διάστημα δεν αναμένεται η μ’ ένα κεντρικό τρόπο, εξαγγελία και υλοποίηση μεταρρυθμίσεων. Ωστόσο έτσι στοχεύουν στο να επέλθει ομαλότητα και νηνεμία εντός των σχολών, γιατί με αυτόν τον τρόπο δημιουργούν ένα πιο προνομιακό έδαφος για την μετέπειτα εφαρμογή της αναδιάρθρωσης. Από την πλευρά μας θεωρούμε αναγκαίο να ανοίξει μέσα στους συλλόγους η κουβέντα για όλα τα ζητήματα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης με κόμβους την αναγνώριση των ΚΕΣ και την αξιολόγηση και να παρθούν αγωνιστικές πολιτικές αποφάσεις που θα συνοδευτούν από αντίστοιχες κινηματικές δράσεις.

Στο σύλλογό μας, από την αρχή της χρονιάς σε μια κατεύθυνση συνέπειας πολιτικού λόγου και πολιτικών πράξεων, ακολουθούμε και θα ακολουθήσουμε μια παρέμβαση σύμφωνα με τις αναγκαιότητες που αναφέρθηκαν παραπάνω. Για αυτό το λόγο, καλέσαμε σε διεξαγωγή Γενικής Συνέλευσης και παλέψαμε για την συμμετοχή του συλλόγου στην εκπαιδευτική πορεία που καλούσαν και άλλοι φοιτητικοί σύλλογοι στις 22-10, και επίσης επιδιώξαμε η Συνέλευση να αποκτήσει πολιτικά χαρακτηριστικά και να μην επικεντρωθεί σε ένα παιχνίδι εντυπώσεων και τεχνητών διπόλων. Αντίθετα, οι δυνάμεις της επίσημης αριστεράς (ΠΚΣ,ΑΡ.ΕΝ.) δεν στέκονται στο ύψος των περιστάσεων και υπερθεματίζουν το ζήτημα της ΕΦΕΕ, στα πλαίσια μιας ενδοαριστερής αντιπαράθεσης, χωρίς να προτάσσουν έναν συγκεκριμένο σχεδιασμό για τη νικηφόρα προοπτική του φοιτητικού κινήματος. Αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι αναλώνονται διαρκώς σε καταγγελίες απέναντι στα ΕΑΑΚ κατηγορώντας τα ότι δε θέλουν συντονισμό του φοιτητικού κινήματος, ενώ ταυτόχρονα αυτές δεν συμμετείχαν ενεργά σε καμία δράση μέχρι τώρα.

Πιο συγκεκριμένα, σε ότι αφορά την ΠΚΣ, εδώ και χρόνια έχει υιοθετήσει μια γραμμή απομονωτισμού, καθώς δεν συμμετέχει σε κοινά αγωνιστικά πλαίσια των φοιτητικών συλλόγων, διοργανώνει ξεχωριστές πορείες, και μπαίνει μόνο σε δράσεις που έχουν αποκλειστικά το δικό της κομματικό στίγμα. Στην ίδια κατεύθυνση, κινείται και η τοποθέτησή της για την ΕΦΕΕ που επιδιώκει την ανασυγκρότησή της με οποιουσδήποτε όρους(όσο χειρότεροι τόσο το καλύτερο). Για την ακρίβεια, στην τεχνική γραμματεία της ΕΦΕΕ, κατέθεσε μια απαράδεκτη-κατάπτυστη πρόταση η οποία όριζε ένα γραφειοκρατικό τρόπο σύγκλισης του Πανσπουδαστικού Συνεδρίου, που εν δυνάμει θα μπορούσε να δημιουργήσει μια ιδιαίτερα αρνητική κατάσταση εντός αυτού και ευρύτερα για τους φοιτητικούς συλλόγους(για παράδειγμα, θα μπορούσαν να αναγνωριστούν εκλογικά αποτελέσματα βίας και νοθείας σε συλλόγους και κυρίως σε αυτούς όπου η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ έχουν αυτοδυναμία). Ουσιαστικά στοχεύει στην ύπαρξη ενός οργάνου που θα το καταγγέλλει διαρκώς ενώ ταυτόχρονα υλοποιεί τον δικό της ξεκάθαρο σχεδιασμό που αφορά τη δημιουργία κομματικών επιτροπών αγώνα(όπως συμβαίνει και στη σχολή μας) και του γραφειοκρατικού Πανελλαδικού Συντονιστικού τους .Ουσιαστικά πρόκειται για μια κίνηση που είχε επιδιώξει και στο παρελθόν, δηλαδή να στήσει ένα κομματικό μαγαζί που θα προσπαθεί να υποκαταστήσει την κουβέντα των Γενικών Συνελεύσεων και θα την οριοθετεί σε αμιγώς κομματικά πλαίσια. Και στο παρελθόν, το ίδιο το φοιτητικό κίνημα απάντησε απορρίπτοντας τέτοιου είδους προσπάθειες, που το μόνο που κατάφερναν ήταν να θέσουν αναχώματα στην ενιαία πάλη των συλλόγων.

Σε ότι αφορά την ΑΡ.ΕΝ. και τον Εγκέλαδο στη σχολή μας, η παρέμβασή του κέντραρε (και δυστυχώς συνεχίζει ακόμα και τώρα να κεντράρει, έλεος πια...) αποκλειστικά και μόνο στο ζήτημα της ΕΦΕΕ. Σε αυτήν την κατεύθυνση, στη Συνέλευση που διεξήχθη τόσο στη δική μας σχολή όσο και στις υπόλοιπες, επέλεξε για πρώτη φορά μετά από περίπου δύο χρόνια να διασπάσει το κοινό πλαίσιο, μην αναγνωρίζοντας την αναγκαιότητα για ενιαιομετωπική δράση απέναντι στην εφαρμογή του συνόλου της αναδιάρθρωσης, την στιγμή που ανέκαθεν υπερασπίζονταν την ενότητα της Αριστεράς (πολλές φορές και άνευ όρων). Επιπλέον, υπέγραψε από κοινού με τη ΔΑΠ την πρόταση της ΠΚΣ για τη διεξαγωγή Πανσπουδαστικού, δίνοντας το περιθώριο για ενδεχόμενες καταστατικές αλλαγές οι οποίες δημιουργούσαν ένα όργανο το οποίο δε θα είχε καμία σύνδεση με τις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων, και άρα θα ήταν γραφειοκρατικοποιημένο.

Με βάση τα παραπάνω, θεωρούμε ότι και οι δύο δυνάμεις της Αριστεράς επέλεξαν ένα δρόμο μικροπολιτικής με βασικό χαρακτηριστικό την ενδοαριστερή αντιπαράθεση με τα σχήματα της ΕΑΑΚ, όπου απώτερο στόχο είχε τη δική τους κομματική απήχηση. Επιπλέον, έδωσαν συνολικά με την στάση τους λευκή επιταγή στις κυβερνητικές δυνάμεις (ΔΑΠ, ΠΑΣΠ) με αποτέλεσμα μέχρι στιγμής να έχει απαξιωθεί- σε ένα βαθμό- η κουβέντα γι α τα βασικά επίδικα της συγκυρίας εντός των φοιτητικών συλλόγων. Ταυτοχρόνως καλούσαν σε σύγκληση της ΕΦΕΕ χωρίς καμία ενσωμάτωση πολιτικού πλαισίου από καμία παράταξη και κανέναν όρο διεξαγωγής Πανσπουδαστικού, κάτι το οποίο προωθούσε ουσιαστικά τα σχέδια των ΔΑΠ και ΠΑΣΠ που επιθυμούν έναν φοιτητικό συνδικαλισμό με αντιδραστικά πολιτικά χαρακτηριστικά και όργανα τα οποία θα έρχονται σε συνεχή διάλογο με την κυβέρνηση και το υπ. παιδείας, δημιουργώντας έναν προνομιακό συνομιλητή για αυτούς.

Εμείς από όλη αυτή τη διαδικασία, καταλήξαμε σε κάποια συγκεκριμένα συμπεράσματα:
  •  Όλοι στόχευαν στην παράκαμψη των αιτημάτων του φοιτητικού κινήματος, ανοίγοντας μια κουβέντα για το δικό τους μικροπολιτικό συμφέρον.
  •  Δεν υπήρχε δισταγμός στην παραχάραξη των πολιτικών πλαισίων από τη μεριά των υπόλοιπων πολιτικών δυνάμεων, σπρώχνοντας τα πράγματα στο στήσιμο ενός οργάνου γραφειοκρατικοποιημένου, μακριά από τις Γενικές Συνελεύσεις, για το διαπαραταξιακό τους παιχνίδι.
  •  Επιδίωξαν μια διαδικασία μακριά από τις Γενικές Συνελεύσεις, εν κρυπτώ και σε σκοτεινά δωματιάκια, μακριά από τους φοιτητές, για αυτούς και χωρίς αυτούς
  •  Η ΕΑΑΚ ήταν η μόνη πολιτική δύναμη που υπεύθυνα πρόκρινε την πολιτική πλατφόρμα των πλαισίων των τεσσάρων χρόνων του φοιτητικού κινήματος, πίεσε όλους τους υπόλοιπους (αριστερούς, δεξιούς) να τοποθετηθούν και έβαλε το πολιτικό κέντρο εκεί που του αξίζει:στις ΓΣ, στα επίδικα της συγκύριας και την αναδιάρθρωση, στις μορφές πάλης για τις τύχες του φοιτητικού κινήματος (ενωτικά αγωνιστικά πλαίσια, πορείες).
  • Τα πραγματικά ζητήματα που απασχολούν τους φοιτητές θα τεθούν σε νέους γύρους Γενικών Συνελεύσεων και δε θα λυθούν με τέτοιες μεθοδεύσεις. Εμείς θα παλέψουμε για τη συγκρότηση και έκφραση του φοιτητικού κινήματος στη βάση των αποφάσεων των Γενικών Συνελεύσεων των Φοιτητικών Συλλόγων. Το ίδιο το κίνημα θα πει στους δρόμους την τελευταία λέξη, ενάντια σε όσα ετοιμάζουν για εμάς χωρίς εμάς, ενάντια στα ΚΕΣ και στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Είναι η ώρα να δείξουμε ότι δε χρωστάμε και δε θα δώσουμε περίοδο χάριτος σε κανέναν.

ΚΑΤΑΡΡΙΠΤΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΥΘΟ ΤΗΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ

Μετά την αλλαγή της κυβέρνησης και της πολιτικής ηγεσίας και του τίτλου του υπουργείου παιδείας, παρατηρούμε και όχι με έκπληξη την προσπάθεια για συνέχιση της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης και πλήρη εφαρμογή της, κάτι που χρόνια τώρα προσπαθείται από τις κυβερνήσεις τόσο από της ΝΔ, όσο και παλιότερα του ΠΑΣΟΚ. Το είδαμε αυτό και στη σχολή μας τόσο με τη διάρκεια των εξαμήνων και των εξεταστικών, όσο και με τη λίστα συγγραμμάτων. Η προσπάθεια για πλήρη εφαρμογή φαίνεται και στην αναγνώριση των 33 κολλεγίων, αλλά και γενικότερα στην προσπάθεια εφαρμογής του νομοσχεδίου για τα ΚΕΣ, το οποίο με τη σειρά του πιέζει τόσο την ύπαρξη ιδιωτικών πανεπιστημίων και αναθεώρησης του άρθρου 16, όσο και την εφαρμογή της αξιολόγησης.

ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ

Μύθος 1ος: Η αξιολόγηση είναι υπέρ των φοιτητών, αφού οι ίδιοι θα αξιολογούν τους καθηγητές και το μάθημα και θα αποκτήσει ο λόγος τους δύναμη έναντι του καθηγητή…
Η κύρια μέθοδος της «αξιολόγησης» από τους φοιτητές είναι η συμπλήρωση ερωτηματολογίων (αυτό προέβλεπε και το νομοσχέδιο της τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ που δεν ψηφίστηκε λόγω φοιτητικών κινητοποιήσεων – αυτό συμβαίνει και στο εξωτερικό). Πρόκειται για ερωτηματολόγια με κουτάκια προς συμπλήρωση, αντίστοιχα με αυτά των κουτιών παραπόνων. Κάτι ανάμεσα σε ΠΡΟ-ΠΟ και τεστ. Με ένα απλό 1Χ2 οραματίζονται την συμμετοχή των φοιτητών και την επίλυση των αναγκών μας. Αυτή η «κολοσσιαία» παραχώρηση θα λειτουργεί ανταγωνιστικά με άλλες συλλογικές μορφές έκφρασης και απόφασης όπως οι γενικές συνελεύσεις. Επίσης ως κερασάκι στην τούρτα έρχεται κι η υποχρέωση του φοιτητή να παρακολουθεί ανελλιπώς το μάθημα έτσι ώστε να μπορεί να συμπληρώσει το ερωτηματολόγιο.
Εισάγει επίσης και έναν εξωπανεπιστημιακό φορέα που θα αξιολογεί με βάση την εύρυθμη λειτουργία του πανεπιστημίου. Θα ελέγχεται μόνο από το υπουργείο παιδείας, πράγμα που σημαίνει ότι θα προωθεί την οποιαδήποτε μεταρρύθμιση της εκάστοτε κυβέρνησης, ενάντια στις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων και τα κεκτημένα του φοιτητικού κινήματος.

Μύθος 2ος : Εφόσον θα αξιολογούν οι ίδιοι οι φοιτητές, οι όροι φοίτησης (διαδικασία μαθήματος, βιβλία, εξετάσεις) θα βελτιωθούν προς όφελός τους και θα πάψει η καθηγητική αυθαιρεσία (κοψίματα, πρόοδοι, υποχρεωτικές παρακολουθήσεις και ασκήσεις)…
Εδώ πραγματικά γελάμε... τα ερωτηματολόγια που συμπληρώνουν οι φοιτητές ΔΕΝ επιβάλλουν υποχρεωτική αλλαγή στην διδασκαλία του μαθήματος ή του διδάσκοντα. Αναλώνονται σε ανούσιες ερωτήσεις όπως «πόσο ποσοστό του μαθήματος παρακολουθήσατε;» ή «πιστεύετε ότι είναι καλή η αναλογία ασκήσεων - θεωρίας;». Ακόμα και στο προαναφερθέν νομοσχέδιο του ΠΑΣΟΚ προβλεπόταν ότι ο καθηγητής έχει το δικαίωμα μη συμμόρφωσης στα ερωτηματολόγια ακόμα κι αν αυτά τον «μαυρίζουν»! Για παράδειγμα και στα πανεπιστήμια της Βρετανίας κριτήριο για την Αξιολόγηση αποτελούν οι δημοσιεύσεις άρθρων, με αποτέλεσμα να έχει πέσει κατακόρυφα η συγγραφή πανεπιστημιακών βιβλίων. Το επίπεδο του μαθήματος φυσικά δεν πρόκειται έτσι να βελτιωθεί. Αυτό που σίγουρα όμως θα κλιμακωθεί θα είναι η εντατικοποίηση των σπουδών και η υποχρεωτική παράδοση εργασιών και ασκήσεων. Εγχώριο παράδειγμα αποτελεί η πρόταση της κ.Κατσέλη (νυν υπουργός οικονομίας) το 1999 στο Οικονομικό Αθήνας, ότι αρνητικό κριτήριο αξιολόγησης θα πρέπει να αποτελεί και η ποσότητα των Γενικών Συνελεύσεων των φοιτητών. Αποτέλεσμα αυτού θα είναι ο ατομικός τρόπος διαπραγμάτευσης ενάντια στις συλλογικές διαδικασίες και διεκδικήσεις, αλλά και η εξασφάλιση της μη ενεργοποίησης των συλλόγων ενάντια στα κυβερνητικά σχέδια, υπό τον φόβο των χαμένων εξαμήνων.

Μύθος 3ος : Με την αξιολόγηση τα ιδρύματα θα βελτιώσουν το επίπεδο τους, καθώς θα υπάρχει υγιής ανταγωνισμός μεταξύ τους…
Εφόσον η αξιολόγηση θα γίνεται με γνώμονα την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων και την «ομαλή λειτουργία» των σχολών, θα είναι πιο εύκολη η εναρμόνιση με τις όποιες αλλαγές και ελάχιστη η αντίδραση, αφού όλα θα γίνονται υπό την απειλή μιας «κακής αξιολόγησης». Έτσι το ίδρυμα για την απόκτηση χρηματικών bonus επιβράβευσης και απόκτησης του τίτλου του «καλού ιδρύματος» θα παράγει κατακερματισμένα και ευέλικτα πτυχία και αποφοίτους , θα δημιουργεί πιο εντατικοποιημένους και άρα πιο πειθαρχημένους φοιτητές και αυριανούς εργαζόμενους, ενώ θα δαπανά λιγότερα χρήματα για τις ανάγκες τους.
Η βαθμολόγηση των τμημάτων λοιπόν θα γίνεται με κριτήριο το κατά πόσο το αντίστοιχο τμήμα βγάζει πτυχιούχους που εξυπηρετούν την αγορά εργασίας ή αλλιώς κατά πόσον οι πτυχιούχοι που βγάζει το τμήμα ικανοποιούν τις απαιτήσεις των εταιρειών και των επιχειρήσεων που τους προσλαμβάνουν. Το κάθε τμήμα βαθμολογείται με καλό βαθμό λοιπόν αν ικανοποιεί τις προσδοκίες των εταιρειών. Όσα τμήματα λοιπόν δεν έχουν σχέση με αυτό που ζητούν οι επιχειρήσεις και δεν φέρνουν χρήματα από έρευνα, βαθμολογούνται αρνητικά. Η αντικατάσταση τους γίνεται από τμήμα με εξειδικευμένο επιστημονικό πεδίο που μπορούν να κάνουν επικερδή έρευνα. Στην Γαλλία η σχολή χημικών μηχανικών εξελίχθηκε σε τμήμα Michellin το οποίο κάνει έρευνα για την φερώνυμη εταιρεία.
Η κατηγοριοποίηση των ιδρυμάτων σε καλά και κακά, σημαίνει κατηγοριοποίηση των πτυχίων και άρα κατηγοριοποίηση των αποφοίτων, αφού η κατάταξη των ιδρυμάτων θα δημιουργήσει πτυχία πολλών ταχυτήτων. Έτσι εντείνεται ο ανταγωνισμός μεταξύ των αποφοίτων, οι οποίοι αντί να διεκδικούν όλοι μαζί μέσω των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας καλύτερους όρους και συνθήκες εργασίας, θα ανταγωνίζονται μεταξύ τους για μια θέση εργασίας, ρίχνοντας τις απαιτήσεις τους από τον εργοδότη. Ακόμα η διαφορετική κατάταξη των σχολών του ίδιου αντικειμένου (π.χ.Πολιτικοί Μηχανικοί Αθήνας, Ξάνθης) οδηγεί στη διάσπαση των επαγγελματικών και εργασιακών δικαιωμάτων που κατοχυρώνουν τα πτυχία και στην ατομική διαπραγμάτευση με τον εργοδότη.

Μύθος 4ος
: Με την αξιολόγηση θα χρησιμοποιούνται καλύτερα τα χρήματα του κράτους και θα καλυφθούν οι ανάγκες των φοιτητών…
Η κατάταξη των ιδρυμάτων και των σχολών, αλλά και οι στοχεύσεις που θα θέτουν η εσωτερικοί και εξωτερικοί αξιολογητές για κάθε ίδρυμα ή τμήμα θα συνδέονται άμεσα με τη χρηματοδότηση των ιδρυμάτων, αφού σε ένα πρώτο επίπεδο υπάρχει η υπόσχεση για χρηματικά bonus σε όσες σχολές πειθαρχούν στην αξιολόγηση, ενώ σε ένα δεύτερο επίπεδο στόχος είναι η υλοποίηση, μέσω της αξιολόγησης, του κυβερνητικού προγράμματος του ΠΑΣΟΚ, που θέτει ως στόχο τη μετάβαση από την πάγια χρηματοδότηση των ιδρυμάτων με βάση τις λειτουργικές τους ανάγκες και τη φοιτητική μέριμνα σε μια ανταποδοτική χρηματοδότηση από 4ετή επιχειρησιακά προγράμματα, δηλαδή χρηματοδότηση κάθε τέσσερα χρόνια με βάση κάποιους στόχους που θα τίθενται για τη λειτουργία του ιδρύματος. Έτσι, τα ιδρύματα θα πειθαρχούν στις «αντικειμενικές»υποδείξεις και στόχους των αξιολογητών για τη λειτουργία τους (π.χ. δημιουργία ΙΔΒΕ, εξειδίκευση των προγραμμάτων σπουδών, εισαγωγή πιστωτικών μονάδων, έρευνα για επιχειρηματικά προγράμματα κτλ) θα επιβραβεύονται και θα χρηματοδοτούνται αδρά, ενώ όσα δε συναινούν θα τιμωρούνται με σφιχτή χρηματοδότηση σε μια προσπάθεια να εκβιαστεί η συναίνεσή τους.
Αυτό σε συνδυασμό με τις προτάσεις για την οικονομική αυτοτέλεια του πανεπιστημίου θα οδηγήσουν τα ιδρύματα σε ένα κυνήγι χρηματοδότησης από εταιρίες και ιδιώτες, κάνοντας στην ουσία έρευνα για τις ανάγκες της αγοράς. Στην Ευρώπη άλλωστε, όπου κι αν εφαρμόστηκε η αξιολόγηση, οδήγησε στην επιβολή διδάκτρων από τους φοιτητές με πρόσφατο παράδειγμα τα 1000 - 2500 ευρώ τον χρόνο που καλούνται να πληρώνουν πλέον στην Γερμανία.

Μύθος 5ος :Η Αξιολόγηση δεν έχει καμία σχέση με την υπόλοιπη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση
Η Αξιολόγηση είναι το πρώτο κομμάτι ενός παζλ που έρχεται να πλήξει συνολικά το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της 3βάθμιας εκπαίδευσης. Η εφαρμογή της Αξιολόγησης θα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου, αφού κάτω από την απειλή της κακής βαθμολογίας και της μη χρηματοδότησης, τα ιδρύματα θα αναγκάζονται να εφαρμόζουν όλες τις κυβερνητικές αποφάσεις. Η εφαρμογή του Νέου Ν.Πλαίσιο και η αναγνώριση των ΚΕΣ θα είναι για τα ιδρύματα μονόδρομος, αφού η οποιαδήποτε διαφωνία θα οδηγήσει τα ιδρύματα σε «πτώχευση» και ιδιωτική χρηματοδότηση.
Η εφαρμογή της Αξιολόγησης και γενικότερα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης έχουν ως στόχο:
• Στην απαξίωση των πτυχίων, την αποσύνδεση πτυχίων – επαγγελματικών και εργασιακών δικαιωμάτων και την συνολική αλλαγή στον χαρακτήρα των προπτυχιακών σπουδών
• Στην εισαγωγή της ανταποδοτικής και επιχειρηματικής λειτουργίας
• Στην εντατικοποίηση των φοιτητών και την πειθάρχηση του φοιτητικού κινήματος, την αντιδραστικό πλαίσιο λειτουργίας των σχολών.
• Στόχος είναι η διαμόρφωση ενός μοντέλου εργαζομένου ο οποίος θα αποδέχεται και θα λειτουργεί με τις πλέον ελαστικές σχέσεις εργασίας, θα είναι «απασχολήσιμος», ειδικευμένος, θα είναι πειθήνιος στις επιθυμίες της εργοδοσίας, θα επωμίζεται πλήρως ο ίδιος την ασφάλισή του πλέον και τελικά θα είναι συνολικά πιο παραγωγικός για τις ανάγκες της αγοράς. Ένας εργαζόμενος που θα περιπλανιέται από την ελαστική και ανασφάλιστη εργασία στην ανεργία και την επανακατάρτιση. Ένας εργαζόμενος, εν τέλει, χωρίς διαπραγματευτική ισχύ, ποινικοποιημένη τη συνδικαλιστική δράση και με απουσία συλλογικών αναπαραστάσεων, οι οποίες θα μπορούσαν να του δείξουν το δρόμο της αγωνιστικής υπεράσπισης των αναγκών και των συμφερόντων του.

ΠΟΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ

Το μόνο που μπορεί να μας θωρακίσει απέναντι στις κυβερνητικές επιλογές είναι η διασφάλιση του ενιαίου χαρακτήρα του πτυχίου με όλα τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα κατοχυρωμένα σε αυτό, η κατοχύρωση ανθρώπινων ρυθμών σπουδών, η αύξηση των δαπανών για τους φοιτητές. Υπερασπιζόμαστε ένα πανεπιστήμιο που οι φοιτητές θα κινητοποιούνται και θα διεκδικούν συλλογικά και ως φοιτητές και ως αυριανοί εργαζόμενοι και δε θα ανταγωνίζονται μεταξύ τους για μια θέση στην εργασιακή ανασφάλεια.
Ακόμα και το ψηφισμένο νομοσχέδιο της Αξιολόγησης μπορεί να μείνει στα χαρτιά με μαζικές πορείες και κινητοποιήσεις, όπως καταφέρνουμε να κάνουμε εδώ και τόσα χρόνια, στηριζόμενοι στο ανεξάρτητο, μαζικό, διεκδικητικό φοιτητικό κίνημα.


ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ:
• Δημόσια και δωρεάν ενιαία πανεπιστημιακή εκπαίδευση για όλους.
• Ένα πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο , με όλα τα εργασιακά και επαγγελματικά δικαιώματα σε αυτό χωρίς διασπάσεις, ειδικεύσεις, κατατμήσεις- ενιαίος προπτυχιακός κύκλος σπουδών χωρίς κάθετους και οριζόντιους διαχωρισμούς μέσα σε αυτόν
• Λιγότερη δουλειά, μόνιμη και σταθερή για όλους, αύξηση των αποδοχών, με πλήρη ασφαλιστική κάλυψη, όχι στις ελαστικές και ανασφάλιστες σχέσεις εργασίας.
• Δωρεάν σίτιση, στέγαση, συγκοινωνίες
• Όχι στην εντατικοποίηση των σπουδών μας! Υπεράσπιση του ελεύθερου χρόνου μας! Ανθρώπινοι Ρυθμοί Σπουδών!
 

a

a

ΠΑΛΙΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ


ATTACK: Πρωτοβουλία ανέργων/επισφαλώς εργαζομένων!

Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών: εργαζόμενοι/άνεργοι μηχανικοί