ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΑΣΚΗΣΗ …SAYS WHO?

Όπως και πέρσυ, έτσι και φέτος ξαναανοίγει πάλι το περιβόητο ζήτημα της Πρακτικής Άσκησης στο Σύλλογο. Παραταξιακή προπαγάνδα από ΔΑΠ, ΠΑΣΠ καθώς και προτάσεις επί προτάσεων από κλιμάκια της διοίκησης της Σχολής μας βάζουν όλους στο κλίμα μιας «πρωτοπορείακής ενέργειας», η οποία υποτίθεται έχει αργήσει χρόνια και οφείλουμε να την προχωρήσουμε κατεπιγόντως. Με όποιο κόστος.. Ας δούμε όμως λίγο το ζήτημα και πιο διεξοδικά για να κατανοήσουμε για το τι σημαίνει ο θεσμός της Πρακτικής Άσκησης.. Αλλά ίσως ένας πρόλογος να είναι απαραίτητος.

Μια αναγκαία παρέκβαση

Γενικώς, μετά από τόσα χρόνια φοιτητικού κινήματος, για τις μεγαλειώδεις μάχες που δώσαμε ως μαχόμενα αγωνιστικά κομμάτια της εκπαίδευσης εναντίον όλων των μεταρρυθμίσεων που προώθησε το Υπ.παιδείας, συνειδητοποιήσαμε όλοι ποιό είναι το κοινό νοηματικό νήμα που συνδέει κάθε νομοσχέδιο, κάθε μέρος και κάθε πτυχή της αναδιάρθρωσης στην εκπαίδευση: εδώ και τόσα χρόνια «αναδιάρθρωση» σημαίνει εκστρατεία άλωσης κάθε επαγγελματικής μας προοπτικής, εργασιακής στόχευσης και αξιοπρέπειας, φοιτητικής καθημερινότητας, πολιτικοσυνδικαλιστικής ελευθερίας. Μια ατελείωτη επέλαση από διαδεχόμενα κύματα νομοσχεδίων / φραγμών / ελέγχων / αρνήσεων. Τα παραδείγματα αμέτρητα: Αναθεώρηση του Αρθρο 16, Κολλέγια, Master και απαξίωση-κουρέλιασμα των πτυχίων. Νόμος Πλαίσιο και «διατάραξη» Ασύλου για εντεινόμενη πολιτικοσυνδικαλιστική ασφυξία. Αξιολόγηση - 4ετη επιχειρησιακά προγράμματα και οικονομικοί manager για εμπλοκή ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων στην εκπαίδευση. Ακόμα και σήμερα, το ΠΑΣΟΚ υπογράφει τη στήριξη του σχεδόν σε όλα: μιλάει για Νεό Νόμο Πλαίσιο «βελτιωμένο» αλλά εξίσου αντιδραστικό, για Αξιολόγηση και «καταμερισμό πτυχίων / σχολών» σύμφωνα με τα κριτήρια της αγοράς, και φυσικά τα αναμενόμενα Κολλέγια που αρνείται να τα κλείσει..

Καταλήγει ο καθένας μας στο συμπέρασμα πως το δικό τους όραμα της δικίας μας αποκατάστασης ως μελλοντικών εργαζόμενων είναι μια ζωή γεμάτη εμπόδια, εργασιακής περιπλάνησης, συνεχούς πιστοποίησης, κοινώς συνεχές κυνήγι εφοδίων (οποιουδήποτε τύπου), καταστροφή όλων των μέχρι τώρα κατοχυρώσεων (οποιουδήποτε τύπου) και απόδοση επ.δικαιωμάτων και εργασιακής ελπίδας με το σταγονόμετρο..

Γυρνάμε όμως στο θέμα μας!

Αυτό το οποίο σπανίως δημοσιέυεται είναι το γεγονός πως η ιδέα της ένταξης της πρακτικής άσκησης (ΠΑ) είναι κατεύθυνση – σύσταση του υπ.Παιδείας! Ένα ακόμα σημείο που πρέπει κάποιος να σταθεί χωρίς περιστροφές είναι πως η ΠΑ είχε ξαναεφαρμοστεί στη σχολή μας στο παρελθόν (1998) με απόλυτη ..αποτυχία! Όμως τι είναι η ΠΑ;

Η ΠΑ υποτίθεται ότι δίνει κάποια εφόδια για την μετέπειτα εξοικίωση του αποφοίτου με το επαγγελματικό περιβάλλον. Είναι υποτίθεται μια σύντομη προαπεικόνηση των καθηκόντων που θα αναλάβει ένας μηχανικός, ένας τύπος εργασιακής εμπειρίας. Απαντάει περισσότερο στην αγχώδη αγωνία ενός φοιτητή για ένα φευγαλαίο βλέμμα σχετικά με αυτό που θα συναντήσει άυριο μεθάυριο, παρά με την ουσία των πραγματικών εργασιακών συνθηκών. Και αυτό το παραδέχονται ΌΛΟΙ – άλλο αν κάνουν τα στραβά μάτια! Ένας εργαζόμενος (ούτε καν προπτυχιακός δηλαδή..) μηχανικός ολοκληρώνει την εξοικείωση του και αυτοτελειοποιείται με τον τομέα καθηκόντων που έχει αναλάβει συνήθως μετά το πέρας αρκετών project, και έτσι ο χρόνος πλήρους κατάρτισης του διαρκεί σίγουρα πάνω απο χρόνο! Συν τοις άλλοις οι υπευθυνότητες του σύγχρονου μηχανικού, και δη του μόλις αποφοιτήσαντα, εκτείνονται σε ένα τόσο ευρύ φάσμα, που συνήθως η ΠΑ χρησίμευσε μόνο ..σαν τίτλος που κοσμεί ένα βιογραφικό, παρά σαν κάτι ουσιώδες! Αντ’αυτού οι προτάσεις που έχουν τεθεί μιλούν για θέσπιση ΠΑ:

• Η οποία θα διαρκεί περίπου 6 βδομάδες από τους επί πτυχίω φοιτητές, σαν μια μεγάλη εκπαιδευτική εκδρομή, οπού οι χρόνοι ουσιαστικής μαθήτευσης κάποιου γίνονται υπερβολικά – κωμικοτραγικά στενοί ..

• ΄Οπου οι «φορείς απασχόλησης» (πιο sic ονομα αντί για το «επιχειρήσεις») μπορουν να ζητησουν οποιαδήποτε ανάληψη καθηκόντων από τους υποψήφιους φοιτητές αρκεί να γίνεται περιγραφή των καθηκόντων εκ των προτέρων. Κάτι το οποίο είναι όμως αμφίβολο: εδώ ο μέσος εργαζόμενος μηχανικός παράγει υπερεργασία και μετά τον θεσμισμένο εργάσιμο χρόνο ανα ημέρα (σύμφωνα με στοιχεία του ΤΕΕ πάντα) στο μαθητευόμενο θα κολλήσουμε; Είναι άπειρες οι περιπτώσεις στις οποίες ο υποψήφιος της Πρακτικής Άσκησης, αντί να κάνει κάτι ουσιαστικό, ετεροαπασχολούταν είτε με αγγαρείες έξω από την αρμοδιότητα του είτε απασχολούταν στο μεγαλειώδες έργο να φτιάχνει καφέδες και να βγάζει φωτοτυπίες! Αυτό ήταν και ένας από τους λόγους που κατέρρευσε το εγχείρημα της ΠΑ το 1998 και η «ζήτηση» της έπεσε..

• Οπού οι αμοιβές και οι ασφαλιστικές δικλείδες καθώς και η ιατρική περίθαλψη των συμμετεχόντων αυτή τη φορά καλύπτονται, αλλα μόνο από 2 συμβαλλόμενους: το υπ.Παιδείας (με το πακέτο χρηματοδότησης που στέλνει) και τη σχολή! Δηλαδή σύμφωνα με την επίσημη πρόταση της διοίκησης (κρατηθείτε..), ΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΘΑ ΚΑΡΠΩΝΟΝΤΑΙ ΑΜΙΣΘΗ ΕΡΓΑΣΙΑ! Η δικιά τους τσέπη θα μείνει ανέπαφη! Εδώ λοιπόν φαίνεται προφανώς πως η λογική της ΠΑ είναι μια σαφής εξυπηρέτηση των συμφερόντων των επιχειρήσεων και των μεγάλων κατασκευαστικών ομίλων! Η χυδαιότητα της σύγχρονης εργασιακής εκμετάλλευσης παίρνει τη μορφή της Πρακτικής Άσκησης (ΠΑ). Πως την είδαμε δηλαδή; Εμείς θα υπερχρεώνουμε τους δημόσιους οργανισμούς (Υπ.Παιδείας, Σχολή) να μας πληρώνουνε για να τη βγάζουν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις «τσάμπα μάγκες» με τα λεφτά άλλων; Αλλά προφανώς με το επίπεδο της παραγωγικής μας δυνατότητας και την ποιότητα των προιόντων της εργασίας μας μετά από μόλις 6 βδομάδες μαθητεία (κακά τα ψέμματα, δεν καταφέρνουμε και πολλά μόνο σε τόσο χρονικό διάστημα), αυτό έλειπε να πληρώνανε...

• Όπου τέλος, η ένταξη της θα είναι κατ’επιλογή και αυτό αφήνει μεγάλα ερωτηματικά το τι θα γίνει με το αίτημα την ενιαιότητας του πτυχίου και τη δημιουργία αποφοίτων 2 ταχυτήτων, τους έχοντες εκτελέσει την ΠΑ και τους υπόλοιπους. Εξάλλου, και στην πρόταση της διοίκησης ορίζονται συγκεκριμένος αλγόριθμος επιλογής υποψηφίων, ώστε ισως να υπάρξουν φαινόμενα οπού κάποιος μένει στην απ’εξω ή συμβιβάζεται με μια χειρότερη επιλογή. Αξίζει συνάδελφοι να φέρουμε τον ανταγωνισμό σε αυτό το επίπεδο;

Η πρόταση της ΠΑ είναι ένα πραγματικό εμπόριο ελπίδας σε μια εποχή ανασφάλειας και επιβιωτισμού. Η πρακτική της σημασία είναι εκ των πραγμάτων μηδενική. Σε τελική ανάλυση, με τη θέσπιση της, οι μόνοι που έχουν κάτι να κερδίσουν είναι οι εργοδότες. Εμείς ούτε γνώση θα απολάβουμε (σε τελική ανάλυση, ας πάρουμε το πτυχίο να βγούμε να δουλέψουμε για να δούμε πως είναι το «δέος» του εργασιακού περιβάλλοντος..) ούτε κέρδος, ούτε θα διαφυλάξουμε τη συλλογική μας προοπτική. Ούτε πρέπει να δεχόμαστε συμβιβασμούς του τύπου «είναι προσόν για το βιογραφικό και την εξασφάλιση μου», στο χέρι μας είναι να μη γίνει ποτέ «προσόν». Ο ατομικός δρόμος διαπραγμάτευσης δεν έφερε ποτέ αποτελέσματα, οι συλλογικοί αγώνες έφεραν.

Να αντιταχθούμε στις μεθοδεύσεις ΠΑΣΠ-ΔΑΠ-μερίδας καθηγητών που θέλουν να στήσουν τη σύγχρονη δεξαμενή όπου οι επιχειρήσεις θα αλιεύουν απελπισμένες μάζες φοιτητών για ένα απόκομμα επιτυχίας και άμισθη εργασία! Γιατί συνάδελφοι, αν θέλουμε το πανεπιστήμιο να μείνει ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ, δεν δημιουγούμε «γραφεία διασύνδεσης» (γραφεία ευέλικτου συνοικέσιου με επιχειρήσεις) και μετατρέπουμε τη σχολή σε μια καρικατούρα του ΟΑΕΔ!!! Εκεί θα καταλήξουμε (άλλωστε και ο ΟΑΕΔ έχει προγράμματα πρακτικής άσκησης και άμισθης μαθητείας..). Είναι άλλωστε κωμικοτραγικό στην εποχή των stage, των δελτίων παροχής υπηρεσιών (ΔΠΥ) που δουλεύει η μεγάλη πλειοψηφία των μηχανικών, των «ελεύθερων συνεργατών», των συμβάσεων και των ελαστικών σχέσεων εργασίας να έρχονται παρατάξεις σαν τη ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ και να υποστηρίζουν ότι στηρίζουν την εργασιακή μας προοπτική ..διαλύωντας την αποσυγκροτώντας την σε «ευέλικτες» μορφές εργασίας! Οι φοιτητικοί αγώνες δείχνουν το δρόμο για αξιοπρεπή στάση ζωής και όχι στάση επαιτίας..

Να πάρει ξανά λοιπόν ο Φοιτητικός Σύλλογος εναντιωτική απόφαση και να τη καταθέσει στο επόμενο Τμήμα των καθηγητών! Οι προσπάθειες τους θα μείνουν στα χαρτιά!