Και άλλες εξετάσεις; Αναγνώριση των ΚΕΣ; Προεδρικά Διατάγματα με σκοπό την απορρύθμιση του επαγγέλματος; ΟΥΤΕ ΚΟΥΒΕΝΤΑ!

Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009

Η περίοδος που διανύουμε πρέπει να μας κάνει να ανησυχούμε αλλά και να ελπίζουμε για διάφορους λόγους. Από τη μία πλευρά γιατί τώρα φαίνονται μια σειρά αποτελέσματα από τις μάχες που δίνει το φοιτητικό κίνημα , από την άλλη γιατί βλέπουμε την ατζέντα της απαξίωσης των πτυχίων και της εργασιακής μας προοπτικής να επικαιροποιείται ξανά. Αυτά δείχνουν τόσο το πρόσχημα διαλόγου της κυβέρνησης για την παιδεία (είναι τουλάχιστον αστείο ότι αυτός ο διάλογος γίνεται μεταξύ του υπουργού Σπηλιωτόπουλου , μίας βουλευτή της ΝΔ , μίας βουλευτή του ΠΑΣΟΚ και ενός βουλευτή του ΛΑΟΣ) όσο και οι κινήσεις συνολικά της κυβέρνησης και του ΤΕΕ (Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας) για απορρύθμιση των επαγγελματικών δικαιωμάτων των μηχανικών και του εργασιακού μας μέλλοντος.
Μα, τι γίνεται ακριβώς;; Ποια είναι τα σχέδια τους;;

Μετά το συνταγματικό πραξικόπημα του καλοκαιριού για την αναγνώριση των ΚΕΣ ως ιδιωτικά πανεπιστήμια το φως της δημοσιότητας βλέπουν σειρά Προεδρικών Διαταγμάτων που με το πρόσχημα απόδοσης επαγγελματικών δικαιωμάτων στους αποφοίτους ΣΤΕΦ/ΤΕΙ επιχειρούν να ισοπεδώσουν τα πάντα στο τεχνικό επάγγελμα στο επίπεδο των σπουδών του αγγλοσαξονικού μοντέλου<<3>>. Τελευταία εξέλιξη όμως και άκρως ανησυχητική είναι οι πρωτοβουλίες του προέδρου του ΤΕΕ Αλαβάνου (μέλος του ΣΥΝ) που σε αγαστή συνεργασία με την ΠΑΣΚΕ προωθεί πρόταση πακέτο για την (από)-ρύθμιση της πρόσβασης σε επαγγελματικά δικαιώματα όλων των μεταλυκειακών βαθμίδων τεχνικής εκπαίδευσης στα πλαίσια της οδηγίας 36/05 (είναι η οδηγία που μιλάει για αναγνώριση των ΚΕΣ). Η σούπα που περιλαμβάνει ΚΕΣ, ΤΕΙ, αποφοίτους εξωτερικού, νέες ειδικότητες και ΑΕΙ, θα θεωρείται ενιαία και αναζητείται ο φορέας που θα πιστοποιεί ποιος θα δικαιούται να κάνει τι.

Και άλλες εξετάσεις;;

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο σχεδιάζονται ήδη από τώρα στο ΤΕΕ για να ισχύσουν από τον Ιούνη του 2009 επαγγελματικές εξετάσεις για τους αποφοίτους των πολυτεχνικών σχολών. Γιατί να μπούμε σε μια διαδικασία σκληρών εξετάσεων, τη στιγμή που έχουμε περάσει ήδη από τις κοπιαστικές εξετάσεις του σχολείου και του πανεπιστημίου; Γιατί να πρέπει να αποδεικνύουμε συνέχεια ότι ξέρουμε τη δουλειά μας μέσα από δια βίου εξετάσεις και πιστοποιήσεις;

Θέλουν να τσακίσουν τις προσδοκίες της σημερινής νεολαίας
Πέραν της πασιφανούς πρόθεσης να γίνει αποδεκτή η οδηγία και να προχωρήσει η υπόθεση των ιδιωτικών πανεπιστημίων, απώτερος σκοπός τους εξακολουθεί να είναι το ακόμα μεγαλύτερο τσάκισμα των προσδοκιών της σημερινής νεολαίας που σπουδάζει σε κάποια βαθμίδα των τεχνικών επαγγελμάτων. Με βάση την πολιτική που προωθείται καθένας τελειώνοντας τις σπουδές του θα πρέπει να εντάσσεται στην εργασία εξατομικευμένος, με όσο το δυνατόν κατακερματισμένα, ατομικά και ειδικευμένα προσόντα και περιορισμένα επαγγελματικά δικαιώματα, όπου ανεξαρτήτως της πληρότητας και του βάθους των γνώσεών του, θα ξεκινά από την ίδια αφετηρία με αποφοίτους άλλων μοντέλων εκπαίδευσης(bachelor,ΚΕΣ...). Δηλαδή χωρίς το αυτονόητο δικαίωμα της πρόσβασης στο επάγγελμα έτσι όπως το γνωρίζαμε μέχρι σήμερα, χωρίς τις απαραίτητες βασικές θεωρητικές και πρακτικές γνώσεις παρά μόνο τεμαχισμένη ειδίκευση και πάνω από όλα χωρίς προσδοκίες ότι το πτυχίο μας έχει κάποια επαγγελματική κατοχύρωση. Θέλουν σε κάθε περίοδο του εργασιακού μας βίου, είτε στη πρώτη εργασιακή μας ένταξη, είτε μετά από κάθε αλλεπάλληλη επιστροφή στα έδρανα, στη λογική της «δια βίου μάθησης», να ελέγχεται για το εάν πληρούμε τους στόχους για τον εργαζόμενο που βάζει η κυρίαρχη πολιτική ελέγχοντας τον κάθε κλάδο, μέσα από εξετάσεις και πιστοποιήσεις που θα διενεργούν επιμελητήρια και οργανισμοί σαν το ΤΕΕ.

Να δείξουμε ΑΠΕΙΘΑΡΧΙΑ στην οδηγία για την αναγνώριση των ΚΕΣ!
Όσο για τις σχεδιαζόμενες εξετάσεις ΚΑΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ

Βρεθήκαμε μπροστά σε μία ακόμα προσπάθεια για να εφαρμοστούν κομμάτια μιας πολιτικής που έχει ξεκινήσει εδώ και δεκαετίες από τις κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και που περιλαμβάνει απόπειρες από την εποχή Σουφλιά (2 κύκλους σπουδών), στην εποχή Αρσένη (τμήματα με εξειδικευμένο περιεχόμενο και ΜΔΕ), στην εποχή Ευθυμίου (δήθεν ανωτατοποίηση ΤΕΙ), στην εποχή Γιαννάκου (άρθρο 16, νόμος πλαίσιο). Τίποτε από όλα αυτά δεν προχώρησε χωρίς αντιστάσεις και είναι ελάχιστες οι πραγματικές επιτυχίες και τομές που μετρούν. Γιατί ο τρόπος που το φοιτητικό κίνημα, αμφισβητώντας σθεναρά τις κεντρικές επιλογές της αναδιάρθρωσης στην εκπαίδευση, έχει δώσει τη μάχη ως τώρα αποδεικνύει ότι με τους αγώνες που δίνουμε μπορούμε να σταματήσουμε τα σχέδιά τους και να κερδίσουμε.

Ο συντονισμός της πανεπιστημιακής κοινότητας αποτελεί ένα ακόμα σημείο έτσι ώστε οι αγώνες μας να είναι ακόμα πιο αποτελεσματικοί. Το πανεκπαιδευτικό μέτωπο να συμβάλλει για άλλη μια φορά στο χορό των κινητοποιήσεων και να ενισχύσει τις αγωνιστικές πρωτοπόρες διαθέσεις του φοιτητικού κινήματος απέναντι στα σχέδια της κυβέρνησης. Σε αυτή τη μάχη που έχουμε να δώσουμε θέλουμε τους πανεπιστημιακούς καθηγητές και το συλλογικό τους όργανο (ΠΟΣΔΕΠ) σύμμαχους και όχι μερίδα καθηγητών να πράττει ως τα golden boys της αναδιάρθρωσης. Σε αυτή την κατεύθυνση και σε συντονισμό με τα σωματεία των μηχανικών,θέλουμε το επόμενο διάστημα να κινηθούμε ενάντια στις κατευθύνσεις του ΤΕΕ. Θα πρέπει τόσο το προεδρείο του ΤΕΕ, με πρωτοστάτη τον κ. Αλαβάνο, όσο και οι υπόλοιποι υποστηρικτές της προώθησης των περαιτέρω ελαστικών εργασιακών σχέσεων στους μηχανικούς, να καταλάβουν ότι...
Θα μας βρουν μπροστά τους!

  • Κανένα εμπόδιο μεταξύ της λήψης του πτυχίου και του επαγγέλματος
  • Καμία αλλαγή στο καθεστώς εξέτασης για λήψη άδειας άσκησης επαγγέλματος του μηχανικού
  • Όλα τα επαγγελματικά δικαιώματα στο πτυχίο-καμιά διάσπαση ή κατηγοριοποίηση τους

H ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΝΤΑΣΗΣ ΤΗΣ ΒΙΑΣ

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009

Τις τελευταίες μέρες βλέπουμε να διαδραματίζεται σε επανάληψη το επεισόδιο μιας μακροχρόνιας σειράς με συγκεκριμένους ρόλους και πρωταγωνιστές.H ελληνική κυβέρνηση χέρι-χέρι με την αστυνομία, υποδύονται τους προστάτες του κοινωνικού συνόλου με μηδαμινή όμως επιτυχία.


Για άλλη μια φορά επιδιώκεται η λήψη και η εφαρμογή συγκεκριμένων μέτρων αστυνόμευσης στο όνομα της «πάταξης της εγκληματικότητας», αλλά με κύριο στόχο την ποινικοποίηση των μέσων πάλης που επιλέγουν μια σειρά από κοινωνικά στρώματα. Κάτι τέτοιο-ούτως ή άλλως- δεν αποτελεί πρωτόγνωρη εμπειρία για τα ελληνικά, αλλά και πανευρωπαϊκά δεδομένα, ακριβώς γιατί όλες οι κυβερνήσεις αποσκοπούν στο «χτύπημα» των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, δε θα πρέπει να μας εκπλήσσει και η συνεχόμενη επαναφορά στην επικαιρότητα του ζητήματος της άρσης του ασύλου.

Ας πάρουμε όμως τα πράματα από την αρχή και να δούμε τις νέες νομοθετικές διατάξεις που προσπαθεί να επιβάλλει το Υπ. Δημόσιας Τάξεως. Μέτρα όπως η ποινικοποίηση της κουκούλας, η δημιουργία ομάδων ταχείας επέμβασης που θα περιφέρονται στο κέντρο της Αθήνας, η συνεργασία με ξένες μυστικές υπηρεσίες, το αδίκημα της περιύβρισης της «Αρχής»…συνθέτουν το παζλ των νέων ρυθμίσεων με κύριο στόχο την εντατικότερη δημιουργία ενός αστυνομοκρατούμενου κράτους. Γενικευμένες συλλήψεις κουκουλοφόρων διαδηλωτών, που θα εκτοξεύουν υβριστικά συνθήματα κατά αστυνομικών, προανήγγειλε ο υπ. Δικαιοσύνης, επιβεβαιώνοντας τους φόβους ότι τα νομοθετήματα αυτά θα αξιοποιηθούν ως εργαλείο και για την ποινικοποίηση της συμμετοχής σε διαδηλώσεις.

Στο παρελθόν, όταν έγιναν ανάλογες προσπάθειες προώθησης τέτοιου είδους κατασταλτικών μέτρων, το αποτέλεσμα ήταν όχι μόνο να μη μειωθεί η εγκληματικότητα (αντίθετα κιόλας) αλλά να αυξηθεί η ελευθερία άσκησης εξουσίας και επιβολής ισχύος από τους αστυνομικούς απέναντι σε απλούς πολίτες. Είναι νωπές οι μνήμες από τα ανοιγμένα κεφάλια των διαδηλωτών σε πορείες λόγω της απρόκλητης χρήσης βίας από τα ΜΑΤ, καθώς και η δημιουργία χημικού νέφους στο κέντρο της πόλης με επιβαρυντικές συνέπειες για την υγεία πολλών από εμάς.

Τα μέτρα αυτά-όπως και όλα τα προηγούμενα- προλειάνουν το έδαφος για τη δημιουργία ενός ευρύτερου κλίματος φόβου στο σύνολο της κοινωνίας και κυρίως στα αγωνιζόμενα κομμάτια της με προφανή στόχο την κατάπνιξη των λαϊκών αντιστάσεων. Χωρίς αμφιβολία θα αξιοποιηθεί για την ένταση της καταστολής σε βάρος του λαϊκού κινήματος, καθώς εξαγγέλλονται σε μια περίοδο όξυνσης των ταξικών συνθηκών λόγω της οικονομικής κρίσης και αναμένεται ένταση των εργατικών αγώνων για να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι την κρίση και τα σπασμένα του κεφαλαίου.

Με αυτόν τον τρόπο η κυβέρνηση επιδιώκει να αποπροσανατολίσει την κουβέντα από τις συνεχιζόμενες αντιδράσεις που έχει προκαλέσει η εφαρμογή της πολιτικής της, αρνούμενη φυσικά να αποδεχτεί ότι ο μοναδικός υπεύθυνος για το οξυμένο κλίμα στο εσωτερικό της κοινωνίας είναι η ίδια. Και μέσα σε όλα αυτά, το μόνο που κάνει είναι απλά να επιβεβαιώνει ότι όποιος –για παράδειγμα- καλύψει το πρόσωπό του για να προστατευθεί από τα χημικά και τα χτυπήματα της αστυνομίας θα επιβαρύνεται ποινικά, όποιος διαδηλώνει στο κέντρο θα πρέπει να τρέμει μην συλληφθεί από τις ομάδες ταχείας επέμβασης αν φωνάξει το γνωστό σύνθημα για τους μπάτσους….

Όλα τα παραπάνω, ήταν αναμενόμενο να συνδεθούν με το θέμα της άρσης του ασύλου. Εδώ και αρκετό καιρό λαμβάνει χώρα ένα ξεκάθαρο φαινόμενο παραβίασης του ασύλου, από την στιγμή που στα πεζοδρόμια έξω από την πύλη Κοκκινοπούλου του ΕΜΠ περιφέρονται οπλισμένοι σαν αστακοί ματατζήδες, θεωρώντας -με αυτόν τον τρόπο- αυτόματα ύποπτους τους φοιτητές για διενέργεια αδικημάτων. Φαινόμενα όπως αυτό, αλλά και η όλη κουβέντα που έχει προκύψει, δεν έρχεται τυχαία μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη, ακριβώς γιατί την περίοδο εκείνη οι χώροι του ασύλου αποτέλεσαν κέντρα πολιτικών συλλογικών διεργασιών που συνέβαλλαν στην ανάπτυξη του κινήματος. Επομένως, μπροστά στο φόβο νέων μορφών αντίστασης η κυβέρνηση προσπαθεί να εξασφαλίσει τη δυνατότητα εισόδου των κατασταλτικών δυνάμεων στους χώρους αυτούς ώστε να ποινικοποιηθούν τέτοιου είδους διεργασίες.

Από εκεί και πέρα, βλέπουμε μια σειρά από μηχανισμούς όπως τα ΜΜΕ και ορισμένα αντιπολιτευτικά κόμματα (ΠΑΣΟΚ. ΛΑΟΣ) να εναρμονίζονται πλήρως με αυτές τις κατευθύνσεις της κυβέρνησης σε μια σαφέστατη προσπάθεια νομιμοποίησης της κατάργησης του ασύλου. Με αυτόν τον τρόπο, δίνουν –παράλληλα- και χείρα βοηθείας στο υπουργείο για την προώθηση μίας εκ των πιο αντιδραστικών διατάξεων του νέου νόμου-πλαίσιο. Στο ίδιο μήκος κύματος λοιπόν, είδαμε την πρυτανεία και τη διοίκηση της ΣΕΜΦΕ να συναινούν στην είσοδο σήμανσης και εισαγγελέα τα ξημερώματα της 21ης Μάρτη στο χώρο της συγκεκριμένης σχολής, κάτι το οποίο ως σχήμα της ΕΑΑΚ θεωρούμε ότι αποτελεί ένα ξεκάθαρο περιστατικό κατάλυσης του ασύλου. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι κανένας φοιτητής δεν ειδοποιήθηκε, ενώ η πρυτανεία είχε δώσει εντολή να μην επιτραπεί η είσοδος σε κανένα φοιτητή, με την πρόφαση ότι θα έπρεπε να διαπιστωθεί αν είχε παραβιαστεί μια είσοδος. Συνεπώς, σε μια τέτοια κρίσιμη συγκυρία η διοίκηση του ιδρύματος τάχθηκε έμπρακτα (και δεν είναι η πρώτη φορά) με τις πολιτικές επιλογές του Υπουργείου.

Θεωρούμε ότι η καλύτερη απάντηση μπορεί να δοθεί από τους ίδιους τους συλλόγους οι οποίοι –όπως έχουν αποδείξει και στο παρελθόν-είναι σε θέση να περιφρουρήσουν τους χώρους τους χωρίς την ανάγκη κανενός αστυνομικού ή security. Θα πρέπει να τονίσουμε ότι όποτε υπήρξε απειλή για παραβίαση του ασύλου άμεσα οι φοιτητές αντέδρασαν διαφυλάσσοντάς το παραδειγματικά. Πολύ περισσότερο δε, σε μια περίοδο όπου εντείνεται η κατασταλτική θωράκιση του κράτους απέναντι στην όξυνση της κοινωνικής διεκδικητικότητας είναι καθήκον των συλλόγων να υπερασπιστούν ευρύτερα τα δημοκρατικά τους δικαιώματα εντός και εκτός σχολών. Είναι αναγκαίο μέσα από τους μαζικούς και συλλογικούς μας αγώνες να διασφαλίσουμε τα κεκτημένα μας, τα οποία δε μας χάρισε καμία κυβέρνηση αλλά κερδήθηκαν μέσα από ριζοσπαστικά και ανυποχώρητα φοιτητικά και λαικά κινήματα. Η απάντηση μπορεί και πρέπει να εκφραστεί μέσα από τις αγωνιστικές μας αποφάσεις.

60 χρόνια ΝΑΤΟ-10 χρόνια Ευρωστρατός, επεμβάσεις, χούντες και τρομοκρατία!

Τριήμερο εκδηλώσεων 27-29/3 στο αμφ. Γκίνη (Πολυτεχνείο)

Αλλαγές στο Πρόγραμμα σπουδών

Τετάρτη 25 Μαρτίου 2009

Ένα «θέμα» που ανοίχτηκε και θα ανοιχτεί μακριά από τους φοιτητές…
Για τους φοιτητές!
Αλλά χωρίς τους φοιτητές!

Η αλλαγή του προγράμματος σπουδών έγινε γνωστή στον φοιτητικό σύλλογο πριν 1,5 χρόνο, όπου σε ένα τμήμα καθηγητών τέθηκε το θέμα αναπροσαρμογής του προγράμματος σπουδών με βάση τις «σύγχρονες» ανάγκες – ανάγκες της αγοράς, όπως χαρακτηριστικά είπαν οι καθηγητές-εισηγητές του…

Σε μια περίοδο μετά το μεγαλειώδες φοιτητικό κίνημα του 2007 που διεκδικούσε:
• «ένα ενιαίο πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο με όλα τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα σε αυτό, ως μοναδική προϋπόθεση για εργασία, χωρίς πιστοποιήσεις και εξετάσεις, χωρίς διασπάσεις, ειδικεύσεις και κατατμήσεις των σχολών.
• «Μια σχολή ανά γνωστικό αντικείμενο με κοινό πρόγραμμα σπουδών»
• «ενάντια στις συνόδους της Μπολόνια και της Λισαβόνας, για καλύτερες συνθήκες εκπαίδευσης και εργασίας, με κριτήριο αυτά που έχουμε ανάγκη και όχι με βάση τα όσα διατίθενται να μας δώσουν».

Εντελώς αντίθετα με όποια λογική έθετε το φοιτητικό κίνημα, προτάθηκε από τη μεριά των καθηγητών στη σχολή μας η αλλαγή του προγράμματος προς μια πιο τεχνοκρατική και περισσότερο εξειδικευμένη κατεύθυνση.
Η απόπειρα της ψήφισής του κατέληξε να είναι μια έτοιμη πρόταση προς ψήφιση μέσα σε μια μέρα, χωρίς ο φοιτητικός σύλλογος να είναι ενήμερος ως προς αυτό. Ενήμεροι όμως ήταν οι «εκπρόσωποι» της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ που συνεννοούνταν με τους καθηγητές επί 1,5 χρόνο σε κλειστά γραφεία, παίρνοντας αποφάσεις που αφορούσαν όλους τους φοιτητές, χωρίς να ενημερώσουν κανέναν!
Ωστόσο μετά από μαζική και έγκαιρη παρέμβαση στο τμήμα καθηγητών, οι καθηγητές πιέστηκαν να μην το ψηφίσουν. Η άποψη μας πάνω σε αυτό ήταν ότι οποιαδήποτε αλλαγή του προγράμματος σπουδών δεν αφορούσε ούτε μερίδα των καθηγητών, ούτε εκπροσώπους-κομματικά φερέφωνα, αλλά πρώτα και κύρια τους ίδιους τους φοιτητές, οι οποίοι έπρεπε να ενημερωθούν και να λάβουν απόφαση μέσα από τις συλλογικές τους διαδικασίες τις γενικές συνελεύσεις.

Οι αλλαγές:

• Σύμπτυξη της ύλης 2 μαθημάτων σε ένα (πχ η φυσική 1 και η φυσική 2, η FORTRAN 1 και η FORTRAN 2 και στο μάθημα της Μηχανικής 1 προστίθεται η ύλη της Μηχανικής 2 και συμπυκνώνονται μαζί η Μηχανική 2 με την παλιά Μηχανική 3).
Πρόκειται για μαθήματα που είχαν μεγάλα ποσοστά αποτυχίας (και λόγω των ιδιαιτεροτήτων των καθηγητών πχ Γιαννόπουλος) και αρκετή ύλη (που έγινε διπλάσια!). Έτσι, ο βαθμός δυσκολίας τους αυξήθηκε αφάνταστα, πράγμα που σημαίνει επιβάρυνση των ρυθμών σπουδών και εντατικοποίηση της ζωής του φοιτητή καθ΄όλη τη διάρκεια του εξαμήνου, μετακυλίοντας το βάρος στους φοιτητές και μάλιστα από το πρώτο εξάμηνο.

• Περικοπή των μαθημάτων που σχετίζονται με βασικές ανθρωπιστικές και κοινωνικές επιστήμες, καθώς και μαθήματα γενικών κατευθύνσεων (πχ τα μαθήματα της Πολεοδομίας, της Αρχιτεκτονικής Κτιριολογίας, της Οικονομικής, της Χημείας, της Ενεργειακής Τεχνολογίας, των Ειδικών κεφαλαίων Πολεοδομίας).
Πρόκειται για μια απόπειρα να κινηθούν οι σπουδές προς μια στείρα και τεχνοκρατική αντίληψη, καθώς στη θέση τους είτε επεκτείνεται ο χρόνος μαθημάτων που ήδη διδάσκονταν, είτε αντικαθίσταται από μαθήματα που κινούνται σε λογικές μάνατζερ. Εισάγονται νέα μαθήματα, που όχι μόνο ενσωματώνουν πρόχειρα μαθήματα όπως η οικονομική, το δίκαιο, αλλά που διδάσκουν αποκλειστικά το μανατζερίστικο σκέλος αυτών των μαθημάτων και όχι γενικές γνώσεις και βασικές αντιλήψεις που πρέπει να έχει ένας μηχανικός. Γι’ αυτό το λόγο άλλωστε είναι που προτάθηκε αυτά τα μαθήματα να διδάσκονται όχι από το ΣΕΜΦΕ αλλά από τον τομέα διαχείρισης (μάνατζερ). Σημείωση: το ποσοστό των ανθρωπιστικών και κοινωνικών επιστημών που διδάσκεται είναι 2% έναντι άλλων πανεπιστημίων που είναι 15%. Η απάντηση στην τεχνοκρατία έρχεται λοιπόν με περισσότερη τεχνοκρατία…

• Εισάγονται μαθήματα που επιβαρύνουν σημαντικά το φόρτο των εξαμήνων και συνεπώς των φοιτητών. Εισήχθη το νέο μάθημα «εισαγωγή στο σιδηροπαγές σκυρόδεμα» στο 6ο εξάμηνο, που είναι ήδη επιβαρυμένο. Το Μπετό 2 άλλαξε με το Μπετό 3 των Δομοστατικών για όλες τις κατευθύνσεις, ένα μάθημα το οποίο φημίζεται για τη δυσκολία του και το εύρος της ύλης του, επιμηκύνοντας τη φοίτηση κατά σοβαρό χρονικό διάστημα. Στο 6ο εξάμηνο επιπλέον, πέρα απ ΄όλα τα’ άλλα μαθήματα προστέθηκε και το μάθημα «Σχεδιασμός Μεταφορικών Συστημάτων».

Ποια η κατεύθυνση των αλλαγών?

Την όλη αλλαγή του προγράμματος σπουδών θα ήταν λάθος να την αποδώσουμε σε κάποιες σημειακές αλλαγές που στόχο έχουν την καλύτερη φοίτηση των φοιτητών και την καλύτερη εμπέδωση του αντικειμένου του πολιτικού μηχανικού. Οι αλλαγές αυτές υπαγορεύονται από ορισμένα κριτήρια και διαπνέονται από μια συγκεκριμένη λογική για το πώς και ποια πρέπει να είναι η φοίτηση στη σχολή.

Η φιλοσοφία των αλλαγών δημιουργεί ένα πρόγραμμα σπουδών που κινείται σε μια πιο τεχνοκρατική και εξειδικευμένη κατεύθυνση. Αυτό δεν είναι κάτι που το ακούμε για πρώτη φορά. Γνωρίζουμε ότι η σύγχρονη κατεύθυνση αλλαγών στην παιδεία έχει ως πυλώνα την προσαρμογή της φοίτησης στις ανάγκες της αγοράς. Πιο εξειδικευμένος απόφοιτος σημαίνει λιγότερο κόστος επιμόρφωσης και μεγαλύτερη παραγωγικότητα για τον εργοδότη. Για τον ίδιο βέβαια σημαίνει πως είναι πιο ευέλικτος, πως είναι πιο πιθανόν να απολυθεί και να διαπραγματευτεί με πολύ χειρότερους όρους την εργασία του, μιας και η στενή ειδίκευση αποδυναμώνει τα ενιαία πτυχία. Ακόμα η οικονομική και διοικητική αυτοτέλεια των πανεπιστημίων που προωθείται μέσα από το Νόμο Πλαίσιο και την πτυχή για τα 4ετή επιχειρησιακά προγράμματα και την εισαγωγή μάνατζερ, με την παράλληλη εξάρτησή τους από την ιδιωτική χρηματοδότηση, επιδιώκει ένα πρόγραμμα σπουδών που θα διαμορφώνει σχολές πιο ανταγωνιστικές και ελκυστικές στην ιδιωτική χρηματοδότηση.

Από την άλλη, ο διάλογος που έχει ανοίξει για το πρόγραμμα σπουδών έχει φέρει στην επιφάνεια απόψεις καθηγητών που μιλούν για πιο δομικές αλλαγές σε αυτό, όπως η εισαγωγή και άλλων κατευθύνσεων όπως η Διαχείριση Έργων ή και υπό -κατευθύνσεων μέσα σε κάθε κατεύθυνση. Όλα τα παραπάνω δεν είναι εκτός πνεύματος. Είναι ακριβώς στην κατεύθυνση εξειδίκευσης και ροών μέσα στη σχολή που μπορούν μελλοντικά να οδηγήσουν και σε διάσπαση (πχ όπως στο εξωτερικό: διάσπαση του πτυχίου σε bachelor-master). Αυτό θα έχει ως κατάληξη την πλήρως ατομική προσαρμογή του πτυχίου, τον ατομικό φάκελο δεξιοτήτων που δεν κατοχυρώνει συλλογικά δικαιώματα, αλλά ενισχύει τον ανταγωνισμό.

Τέλος, το γεγονός ότι το νέο πρόγραμμα είναι εξαιρετικά επιβαρυμένο (αν αναλογιστούμε ότι ήδη πριν τις αλλαγές οι φοιτητές βρίσκονται σε συνεχείς παρακολουθήσεις, ακόμα και σε φροντιστήρια!), στοχεύει στην περεταίρω εντατικοποίηση των σπουδών, που σε καμία περίπτωση δεν έχει στόχο να μας βγάλει καλύτερους μηχανικούς. Σίγουρα όμως θα μας βγάλει περισσότερο πειθήνιους…

Συνεπώς πίσω από κάθε αλλαγή, ενυπάρχει μια συγκεκριμένη αντίληψη. Δεν μπορούμε να αφήνουμε το μέλλον μας στην «καλή» θέληση των άλλων, ούτε στα παπαγαλάκια των ΔΑΠ και ΠΑΣΠ που μας καλούν σε «καλή εκπροσώπηση» και στη μοιρολατρία. Πρέπει να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, να προτάξουμε τη δική μας αντίληψη για το πανεπιστήμιο, αντίληψη που ξεκινά από τα αιτήματα των ίδιων των φοιτητών μέσα από τις γενικές συνελεύσεις και καθοδηγείται μόνο από τις ανάγκες των φοιτητών και της κοινωνίας.

Τα περι συγγραμμάτων και λίστας...

Με το που άνοιξαν οι σχολές ξεκίνησε και η περαιτέρω προσπάθεια εφαρμογής του νέου Ν.πλαίσιο μέσα σ’ αυτές. Το πρώτο πράγμα που αντικρίσαμε είναι η περικοπή των δωρεάν συγγραμμάτων! Πριν καλά καλά συμπληρώσουμε τις αιτήσεις εγγραφής μας, ήρθαμε αντιμέτωποι με τις λίστες συγγραμμάτων... Έυλογα δημιουργείται η απορία με ποια κριτήρια θα επιλέξουμε το ένα βιβλίο έναντι του άλλου αλλά και κατά πόσο αυτό θα καλύπτει όλη την απαιτούμενη ύλη του μαθήματος. Η καθιέρωση του λεγόμενου «πολλαπλού συγγράμματος» μέσω της λίστας συγγραμμάτων βασίζεται σε μία επίφαση ακαδημαικότητας και διεύρυνσης των επιλόγων μας αλλά στην πραγματικότητα θα οδηγήσει αναπόφευκτα αφενός στην εξατομίκευση των σπουδών μας και αφετέρου στη μετακύλιση του κόστους των βιβλίων στους ίδιους τους φοιτητές. Αυτό σημαίνει ότι κάθε φοιτητής θα έχει την ευθύνη να επιλέγει μόνος του ένα σύγγραμμα (που μπορεί να είναι διαφορετικό από των υπολοίπων) και σε περίπτωση που εκ των υστέρων ανακαλύψει ότι αυτό δεν τον καλύπτει θα πρέπει να πληρώσει για να αποκτήσει το επιπλέον βιβλίο που απαιτείται. Παράλληλα, η καθιέρωση του μέτρου αυτού θα οδηγήσει στη δημιουργία ενός τοπίου εκτεταμένου «marketing» μέσα στις σχολές καθώς κάθε καθηγητής θα προωθεί το δικό του βιβλίο για τα ενδεχόμενα κέρδη των συγγραφικών δικαιωμάτων. Απέναντι σε αυτό το παιχνίδι διαπλοκής δε θα μείνουν φυσικά αμέτοχες και οι –πάντα πρόθυμες να μας εξυπηρετήσουν- κυβερνητικές παρατάξεις... Άλλη μια πτυχή της λίστας, που μέχρι τώρα μένει στην αφάνεια, είναι η σταδιακή κατάργηση των πανεπιστημιακών εκδόσεων προς μια κατεύθυνση ανοίγματος ενός νέου πεδίου κερδοφορίας για το ιδιωτικό κεφάλαιο μέσα στις σχολές, μέσω των διάφορων εκδοτικών οίκων που θα δίνουν τα νέα βιβλία.

Η εφαρμογή της λίστας συγγραμμάτων, στα πλαίσια της εφαρμογής του νέου Νόμου Πλαίσιο, κινείται στη γενικότερη κατεύθυνση της κυβέρνησης (σε σύμπλευση και με το ΠΑΣΟΚ) να καταργήσει το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Πιο συγκεκριμένα, στο εσωτερικό της σχολής μας διαφαίνεται οτι σύμμαχοι σε αυτή την πολιτική δεν είναι μόνο οι καθεστωτικές παρατάξεις αλλά και ένα μέρος των καθηγητών καθώς επισης και η πρόεδρος της σχολής Μ.Μιμίκου... Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, στην τελευταία συνέλευση του τμήματος των καθηγητών της προηγούμενης ακαδημαικής χρονίας η πρόεδρος της σχολής προσπάθησε να επικυρώσει τη λίστα συγγραμμάτων προχωρώντας με συνοπτικές διαδικασίες σε ψηφοφορία χωρίς να έχει προηγηθεί καμία συζήτηση ούτε στο ίδιο το τμήμα αλλά ούτε και στο φοιτητικό σύλλογο. Όπως είναι φυσικό, η επιθετική αυτή κίνηση δε μπορούσε να μείνει αναπάντητη και μετά από παρέμβαση του σχήματος μας, το οποίο απαίτησε να αναβληθεί η ψηφοφορία προκειμένου συζητηθεί εκτενώς αυτό το ζήτημα στο εσωτερικό του φοιτητικού συλλόγου, η συνέλευση του τμήματος διεκόπη. Παρόλα αυτά η κ.Μιμίκου ανακοίνωσε οτι η ψηφοφορία θεωρείται ολοκληρωμένη και το Σεπτέμβρη έδωσε εντολή στη γραμματεία της σχολής να διανείμει τις λιστες... Μάλιστα στην τελευταία συνέλευση τμήματος αρνήθηκε να ξαναβάλει το ζήτημα της λίστας στην ημερήσια διάταξη. ‘Εκτοτε έχει δημιουργηθεί στη σχολή ένα κλίμα «τρομοκρατίας» καθώς έχει ανακοινωθεί ότι όποιος φοιτητής δεν συμπληρώσει τη λίστα δεν πρόκειται να πάρει βιβλία!

Η προαναφερθείσα πολιτική στάση της διοίκησης της σχολής φαίνεται και από την αρχική απροθυμία της να παρατείνει την προθεσμία για τις λίστες μέχρις ότου να συζητηθεί το θέμα στη Σύγκλητο και τις άλλες σχολές του Πολυτεχνείου. Πιο συγκεκριμένα καμία άλλη σχολή του Πολυτεχνείου δεν έχει έρθει αντιμέτωπη με μια τόσο πιεστική εφαρμογή του μέτρου ενώ η Σύγκλητος δεν εχει ακόμα συνεδριάσει επί του θέματος.

Την ίδια ώρα που προσπαθούν να προχωρήσουν την εφαρμογή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης στις σχολές και να διαμορφώσουν τους όρους που καλούμαστε να σπουδάσουμε, να δουλέψουμε και να ζήσουμε, ο φοιτητικός μας σύλλογος πραγματοποίησε μια μαζική γενική συνέλευση στις 16/10 οπότε και πήρε αγωνιστική απόφαση ενάντια τόσο στο σύνολο της αντι-εκπαιδευτικής μεταρύθμισης όσο και στις επιμέρους πτυχες της, όπως η λίστα συγγραμμάτων. Δόθηκε έτσι μια ηχηρή απάντηση τόσο στη ΔΑΠ που απότελεί το μακρύ χέρι της κυβέρνησης στα πανεπιστήμια και υπερασπίζετται με καθε τρόπο το μεταρυθμιστικό έργο της ΝΔ όσο και στην ΠΑΣΠ που ακροβατεί ανάμεσα σε ένα επφανειακό «αριστερο-αντιπολιτευτικό-προφίλ» και στην ουσία της πολιτικής που πρεσβεύει... Αξίζει να αναφέρουμε ότι και όλες οι υπόλοιπες σχολές του Πολυτεχνείου πραγματοποίησαν γενικές συνελεύσεις την προηγούμενη εβδομάδα στις οποίες παρθηκαν αντίστοιχες αγωνιστικές αποφάσεις. Στην πανεργατική-πανεκπαιδευτικη πορεία στις 21/10 το μπλοκ του Πολυτεχνείου υπήρξε μαζικό εκφράζοντας μια γενικότερη τάση αμφισβήτησης της πολιτικής που ακολουθούν οι κυβερνήσεις των ΝΔ,ΠΑΣΟΚ σύμφωνα με τις επιταγές τις Ε.Ε. Παράλληλα, στα πλαίσια του συντονισμού μας και με τις υπόλοιπες σχολές του ιδρύματος , ο σύλλογός μας συμμετείχε στη συμβολική κατάληψη της Πρυτανείας την Παρασκευή 17/10 με σκοπό να ασκήσει πίεση έτσι ώστε να οριστεί άμεσα ημερομηνία διεξαγωγής Συγκλήτου που θα συζητήσει και θα αποφασίσει για όλα αυτά που έρχονται να μας πλήξουν, στην κατεύθυνση των αποφάσεων των φοιτητικών συλλόγων. Η στάση που κράτησαν τόσο ο πρύτανης όσο και ο αντιπρύτανης απέναντι σε αυτή την απαίτηση ήταν διφορούμενη καθώς αρχικά απέφυγαν να δεσμευτούν με συγκεκριμένη ημερομηνία καταφεύγοντας σε αοριστολογίες και τελικά μετά από πιέσεις των φοιτητών που υπερασπίζονταν τις γενικές τους συνελεύσεις όρισαν ως ημερομηνία για την επόμενη Σύγκλητο την 29/10.


Απέναντι σε όλα αυτά που μας πλήττουν, απαιτείται μαχητική απάντηση στα αμφιθέατρα των Γενικών Συνελεύσεων και στο δρόμο... Για την ανάτροπη του νόμου, χρειάζεται μια νέα συνολική πάλη, μια κεντρική αναμέτρηση υπό τον εκβιασμό του μαζικού, μαχητικού φοιτητικού κινήματος. Οι κινητοποιήσεις των τελευταίων χρόνων έχουν δείξει ότι με γενικές συνελεύσεις, με δυναμικές κινητοποιήσεις, μπορούμε να πετυχαίνουμε νίκες!

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ «ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ» ?

«ΌΧΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!»

Η περίοδος μετά τις χειμερινές εξετάσεις και το διάβασμα παραδοσιακά έχει ένα άρωμα προεκλογικού πυρετού και «απολογισμού δράσης», κατά πρώτο λόγο από τις καθεστωτικές παρατάξεις των ΔΑΠ-ΠΑΣΠ, αλλά και όχι μόνο…

Και αυτό γιατί μετά από μια περίοδο ενασχόλησης με την εξεταστική και τα πρόσθετα βάρη της εντατικοποίησης που αυτή φέρνει, υπάρχει πρόσφορο έδαφος για το προχώρημα των πελατειακών σχέσεων με ταυτόχρονη αποφυγή από τα σημαντικά προβλήματα της καθημερινότητας και της συγκυρίας.

Καλό είναι να υποψιαστούμε και να θυμηθούμε ότι όλα δεν είναι τόσο ρόδινα και ωραία όσο μας τα παρουσιάζουν…! Οι προκλήσεις που θα αντιμετωπίσουμε στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα πρέπει να μας βρουν απέναντί τους!

Ο προσχηματικός «διάλογος» για την παιδεία

Είναι φανερό ότι και την φετινή χρονιά πρόθεση του υπουργείου ήταν η προώθηση κεντρικών πτυχών της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης (κολέγια, λίστες συγγραμμάτων, άσυλο, τετραετή επιχειρησιακά προγράμματα, αξιολόγηση). Παρόλα αυτά αυτή η διαδικασία βρήκε σημαντικά προσχώματα από το φοιτητικό και ευρύτερα πανεκπαιδευτικό κίνημα, που πέρασε μέσα και από τον Δεκέμβρη, με αποτέλεσμα την αναδίπλωση της κυβέρνησης όσον αφορά το προχώρημα των τομών. Σε συμβολικό επίπεδο αυτό αποτυπώνεται και με την αλλαγή της ηγεσίας του υπουργείου παιδείας από μία γραμμή μηδενικής ανοχής σε μία κατεύθυνση εξασφάλισης ευρύτερης δυνατής συναίνεσης.

Σε αυτό το μήκος κύματος η κυβέρνηση, φοβερά πιεσμένη από την οικονομική κρίση και τις κοινωνικές αντιδράσεις από τις συνέπειές της, σε μια τελευταία προσπάθεια εύρεσης συμμαχιών, προχωράει την εβδομάδα που διανύουμε στην έναρξη του διαλόγου για την παιδεία. Η κίνηση αυτή, αναδεικνύει ότι στόχος της είναι να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από την ευρύτερη απονομιμοποίηση των επιλογών και των μεταρρυθμίσεων της τόσο στη δευτεροβάθμια όσο και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αποτέλεσμα των πανεκπαιδευτικών κινητοποιήσεων των τελευταίων ετών.

Είναι προφανές ότι πρόκειται για ένα διάλογο καθαρά προσχηματικό, ακριβώς γιατί στη διεξαγωγή του θα συμμετέχουν μόνο η κυβέρνηση, ο εαυτός της και το παιδί της (ΔΑΠ), χωρίς την ύπαρξη κάποιου άλλου κοινωνικού εταίρου. Είναι χαρακτηριστικό ότι κάτι ανάλογο είχε επιδιώξει και πριν τρία χρόνια, όπου από την πλευρά των φοιτητών είχε συμμετάσχει μόνο η ΔΑΠ. Αποτέλεσμα ήταν να υπερισχύσει η τοποθέτηση των φοιτητικών συλλόγων, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο την καλύτερη απάντηση στην προσπάθεια απαξίωσης των συλλογικών τους διεργασιών και των αποφάσεων τους. Σε αυτήν την κατεύθυνση, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ήδη η ΟΛΜΕ και η ΠΟΣΔΕΠ έχουν ξεκαθαρίσει την αποχή τους από το φετινό διάλογο.

Η καλή αρχή από τις λίστες φαίνεται…

Στις αρχές του προηγούμενου εξαμήνου, ήρθαμε αντιμέτωποι για πρώτη φορά με μια πτυχή του νέου Νόμου Πλαισίου, τις λίστες συγγραμμάτων.

Κληθήκαμε να συμπληρώσουμε μια λίστα βιβλίων και να διαλέξουμε ποιο από όλα θα λάβουμε δωρεάν, χωρίς να έχουμε έρθει από πριν σε επαφή με τα μαθήματα και την ύλη που αυτά περιέχουν.

Είδαμε τις παρατάξεις των ΔΑΠ-ΠΑΣΠ πρώτες να μας βοηθάνε να επιλέξουμε το «σωστό» βιβλίο, τους καθηγητές – συγγραφείς να κάνουν marketing των «κατάλληλων» βιβλίων, τους διαφόρους εκδοτικούς οίκους να μας προσφέρουν «απλόχερα» τα βιβλία που μέχρι πρότινος διατίθονταν από το πολυτεχνειακό εκτυπωτήριο (Θωμαίδιο).

Και μέσα σε αυτό τον «εμποροπανήγυρη», είχαμε τη μεν ΔΑΠ να μας προβάλλει την ορθότητα και επιτυχία αυτού του μέτρου του «πολλαπλού συγγράμματος» (που στο σημερινό σύστημα δεν υφίσταται), παραβλέποντας τα παρατράγουδα περικοπής συγγραμμάτων σε ορισμένα μαθήματα και τη δε ΠΑΣΠ να «αντιδρά» στην πτυχή αυτή με το να συμφωνεί με τη συμπλήρωση λίστας και της ατομικής επιλογής των βιβλίων, αναμασώντας τελικά τα επιχειρήματα της ΔΑΠ.

Εμείς σαν Ανεξάρτητη Αριστερή Παρέμβαση, αλλά και σα σχήματα της ΕΑΑΚ, από την πρώτη στιγμή αντιταχθήκαμε στην εφαρμογή αυτής της πτυχής του Νόμου Πλαίσιο, όπως ακριβώς αντιτάχθηκε και όλο το προηγούμενο διάστημα το φοιτητικό κίνημα συνολικά στο Νόμο που ψηφίστηκε το 2007 από την κυβέρνηση μέσα στην πιο άγρια καταστολή, κόντρα στο πιο μεγαλειώδες φοιτητικό κίνημα, θέλοντας να καταπνίξει κάθε μορφή αντίστασης.

Προτάξαμε τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες των Γενικών Συνελεύσεων για να παρθούν αποφάσεις ενάντια στην εφαρμογή της λίστας. Μετά από αγωνιστικές-καταδικαστικές αποφάσεις, τα σχήματα της ΕΑΑΚ, πίεσαν με μαζικές παραστάσεις διαμαρτυρίας τη Σύγκλητο και τα τμήματα της κάθε σχολής, να πάρουν απόφαση, που αντιβαίνει εν μέρει το νόμο, για διανομή όλων των βιβλίων στους φοιτητές ανεξάρτητα με το αν θα συμπλήρωναν ή όχι τη λίστα.

Ωστόσο η πρόεδρος της σχολής κα Μιμίκου και το καθηγητικό μπλοκ που στοιχίζεται πλήρως με τις επιλογές της, πραξικοπηματικά και με μια λογική λεγκαλισμού και νομοτέλειας, έγιναν ακόλουθοι των «μεταρρυθμίσεων» του Υπουργείου, ψηφίζοντας το μέτρο της λίστας για τη σχολή μας. Όντας πιεσμένοι όμως, από την αγωνιστική απόφαση της Γενικής Συνέλευσης των φοιτητών στην αρχή της χρονιάς και από το προηγούμενο φοιτητικό κίνημα εναντίωσης στο Νόμο, περιτύλιξαν την απόφασή τους με κοντόφθαλμα επιχειρήματα ότι για φέτος θα εξασφαλιστούν τα απαραίτητα βιβλία.

Κι όλα ωραία θα ήταν αν φέτος ερχόταν η συντέλεια του κόσμού!

Κι όμως αυτό το «μεταβατικό» σύστημα διανομής βιβλίων που θα «ξεγέλαγε το Υπουργείο», αποδείχτηκε τρύπιο, καθώς και η διανομή βιβλίων υπερκαθυστέρησε και περιορίστηκε ο αριθμός βιβλίων σε μαθήματα επιλογής και σημειώσεις κόπηκαν σε κάποια μαθήματα (πχ Ενεργειακή Τεχνολογία που μετά από παρέμβαση του σχήματός μας κόπηκε ειδικό κονδύλι και το βιβλίο δόθηκε δωρεάν σε όλους τους φοιτητές).

Η κακή αρχή έγινε, ακόμα και αν καταφέραμε να μην εφαρμόσουμε κατά γράμμα το νόμο για τις λίστες (που μιλά για υποχρεωτική συμπλήρωση λίστας και επιλογή ενός και μοναδικού βιβλίου ανά μάθημα). Τα προβλήματα και η αντιδραστικότητα του μέτρου αυτού αποκαλύφτηκαν ήδη, όσο και αν η ΔΑΠ προσπαθεί να μας πείσει ότι ο γάιδαρος πετάει!
Η απάντηση που πρέπει να δώσουμε δεν είναι η λογική της επιφανειακής συγκαλυμμένης κριτικής που κάνει πολεμική συμφωνώντας στην πτυχή και διαφωνώντας στις λεπτομέρειες (βλέπε ΠΑΣΠ), ούτε η λογική του συμβιβασμού και της παθητικής διαμαρτυρίας (βλέπε ΠΚΣ που δεν έκανε τίποτα απολύτως για να εναντιωθεί στις λίστες), ούτε και η λογική του μισού δρόμου και τελικά της παθητικής αποδοχής (βλέπε ΑΡΕΝ που εναρμονίστηκε νομοτελειακά στη συμπλήρωση λίστας)

Η απάντηση πρέπει να έρθει μέσα από τις συλλογικές μας διαδικασίες, τις Γενικές Συνελεύσεις, μέσα από τη δύναμη της ρήξης και της αισιοδοξίας που έφερε ο Δεκέμβρης, μέσα από την πνοή που καίει τόσα χρόνια από τα φοιτητικά κινήματα ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση.

• ΚΑΝΕΝΑΣ ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΝΑ ΜΗΝ ΕΡΘΕΙ ΣΕ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΗ ΛΙΣΤΑ
• ΚΑΝΕΝΑΣ ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΔΩΡΕΑΝ ΟΛΑ ΤΑ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΜΑΘΗΜΑ

ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΞΗ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΘΑ ΠΕΙ
Ο ΝΕΟΣ ΝΟΜΟΣ ΠΛΑΙΣΙΟ ΘΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ!

Αυτές οι εκλογές δεν θα γίνουν

Φυσικά αναφερόμαστε στις επικείμενες προεδρικές και πρυτανικές εκλογές που το υπουργείο «φιλοδοξεί» να γίνουν με το νέο Ν. Πλαίσιο, λογαριάζοντας χωρίς το γεγονός ότι το φοιτητικό κίνημα και συνολικά η εκπαιδευτική κοινότητα, έχει απορρίψει στο σύνολό του τον νόμο που μας έβγαλε στο στους δρόμους τα τελευταία 2 χρόνια. Οι φοιτητές απέναντι στην πιο αντιδραστική επίθεση που έχει γίνει τις τελευταίες δεκαετίες στην τριτοβάθμια εκπαίδευση δήλωσαν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι ακόμα και αν πέρασε ο νόμος αυτός, δεν θα εφαρμοστεί και θα ανατραπεί όπως και οι νόμοι της αξιολόγησης και των ΙΔΒΕ.

Από την αρχή της χρονιάς ο νέος υπουργός Παιδείας εξαγγέλλει την εφαρμογή του νόμου-πλαίσιο, της αξιολόγησης αλλά και την επικείμενη αναγνώριση των Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών, με την οποία θα εξισωθούν τα πτυχία μας με αυτά των ΙΕΚ (υπό «αξιοκρατικές» προϋποθέσεις σύμφωνα με τον υπουργό), ξεχνώντας ότι οι φοιτητές είπαν ένα βροντερό όχι στα σχέδια ΝΔ-ΠΑΣΟΚ για αναθεώρηση του άρθρου 16 και νικήσανε.

Από την άλλη μεριά οι φοιτητικοί σύλλογοι σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς εμπόδισαν την εφαρμογή όλων των πτυχών του νέου νόμου. Η λεγόμενη «λίστα συγγραμμάτων» σύμφωνα με την οποία από του χρόνου θα πληρώνουμε τα βιβλία μας, παίρνει συνεχείς παρατάσεις λόγω της αντιπαράθεσης των φοιτητικών συλλόγων και συνολικά της εκπαιδευτικής κοινότητας και από εκεί που θα έπρεπε να είναι έτοιμη από τον Φλεβάρη δεν έχει ακόμα καταρτιστεί στην πλειοψηφία των σχολών. Ακόμα μια σειρά τμημάτων και συγκλήτων έχουν δηλώσει την κάθετη εναντίωσή τους με τον πρότυπο εσωτερικό κανονισμό.

Σήμερα που με προκλητικό τρόπο ο υπουργός κάνει δηλώσεις για ανάγκη προχωρήματος της αντιεκπαιδευτικής μεταρρύθμισης εμείς θα απαντήσουμε με σαφήνεια ότι δεν πρόκειται να αφήσουμε να υποθηκευτεί το παρόν και το μέλλον μας μέσα από μια μεταρρύθμιση η οποία κινείται στην κατεύθυνση:
• Απαξίωσης των πτυχίων και διάσπασης των επαγγελματικών δικαιωμάτων
• Εντατικοποίησης και πειθάρχησης των φοιτητών
• Ανταποδοτικής και επιχειρηματικής λειτουργίας των πανεπιστημίων

Γιατί όχι στην καθολική ψηφοφορία…

Το «ακλόνητο» επιχείρημα του υπουργείου είναι η διαπλοκή ορισμένων παρατάξεων με το καθηγητικό κατεστημένο και επομένως η εκλογή προέδρων και πρυτάνεων από όλους του φοιτητές θα καταστήσει την διαδικασία εκλογής αδιάβλητη. Βέβαια αυτό που ξεχνάει το υπουργείο είναι ότι η παράταξη που έχει ανάγει τη διαπλοκή σε επάγγελμα είναι και ο πιο θερμός υποστηρικτής των κυβερνητικών επιλογών, η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ με πιστό ακόλουθο (και ) σε αυτό τον τομέα την ΠΑΣΠ.

Μέσα από την καθολική ψηφοφορία δίνεται επί της ουσίας πολύ μεγάλη εξουσία στους πρυτάνεις και τους προέδρους απομακρύνοντας τους από τον έλεγχο της υπόλοιπης πανεπιστημιακής κοινότητας, σε μια προσπάθεια να αναγορευτούν σε «ανώτατοι άρχοντες». Άλλωστε ο ρόλος τους, από τη φύση τους, είναι να εφαρμόζουν την εκάστοτε κυβερνητική πολιτική στο εσωτερικό των πανεπιστημίων. Η λογική να ψηφίζουν ΌΛΟΙ οι φοιτητές ένα τέτοιο πρόσωπο δίνει τη δυνατότητα σε οποιοδήποτε να εμφανίζει τη θέση ενός προέδρου ή πρύτανη ως θέση της «ακαδημαϊκής κοινότητας» έξω από τον έλεγχό των διαδικασιών του φοιτητικού κινήματος. Μια τέτοια διαδικασία θα είναι τελικά πολύ περισσότερο διαβλητή σε πελατειακές σχέσεις με παρατάξεις (προφανώς τις «έμπειρες» στη διαπλοκή), με την επίφαση της δημοκρατικότητας και της «συμμετοχής». Ήταν όμως τα τελευταία φοιτητικά κινήματα που παρέδωσαν τα μεγαλύτερα μαθήματα δημοκρατίας μέσα από τις μαζικές τους διαδικασίες.

Τελικά χτυπιέται και η αυτόνομη συνδικαλιστική εκπροσώπηση των φοιτητών καθώς και η λογική συγκρότησης των φοιτητικών συλλόγων. Οι συχνές μάλιστα αναφορές στους «νόμιμους φοιτητικούς συλλόγους» γεννά ερωτηματικά όσον αφορά τον παρεμβατισμό της κυβέρνησης στα εσωτερικά του φοιτητικού κινήματος.

Το φοιτητικό κίνημα απέναντι σε όλα αυτά πρέπει να καταδείξει την αντίθεσή του, με τους αγώνες του να δείξει ότι αυτός ο Νόμος θα μείνει στα χαρτιά και ότι ο μόνος δρόμος για την κυβέρνηση είναι ο δρόμος της απόσυρσής του.

Στη βάση των παραπάνω καλούμε όλους τους φοιτητές, όλες τις κινηματικές δυνάμεις που το προηγούμενο διάστημα εναντιώθηκαν στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, τους καθηγητές που εναντιώθηκαν μέσα από τα συλλογικά τους όργανα (ΠΟΣΔΕΠ) με την κυβερνητική πολιτική στην εκπαίδευση και τελικά όλους τους εργαζόμενους που με τους αγώνες τους ενάντια στην αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση δίνουν την μάχη της Αξιοπρέπειας, να πάμε κόντρα σε αυτή την πολιτική, να μην αφήσουμε να γίνει καμία εκλογή με καθολική ψηφοφορία! Κόντρα και σε μια προσπάθεια «έντεχνης» αμαύρωσης του φοιτητικού κινήματος μέσα από τα ΜΜΕ και τα «παπαγαλάκια» της κυβέρνησης στο πανεπιστήμιο, που μιλάνε για κλίμα τρομοκρατίας και χάους. Για την κρίση του επόμενου διαστήματος θα είναι μοναδικοί υπεύθυνοι το υπουργείο και η κυβερνητική πολιτική…

ΚΑΙ Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…

Μια ιστορία διεκδίκησης χώρου πρασίνου.

Μετά την τεράστια οικολογική καταστροφή του καλοκαιριού και παρά τους λιγοστούς ελεύθερους χώρους και τα πάρκα στο λεκανοπέδιο Αττικής, οι μάχες των κατοίκων συνεχίζονται. Δεν είναι λίγες οι περιοχές που κράτος και τοπική αυτοδιοίκηση προσπαθούν να εκμεταλλευτούν προς όφελος του κεφαλαίου και να οικοδομήσουν τερατουργήματα τύπου MALL ή καινούριους δρόμους.

Έτσι λοιπόν οι κάτοικοι στις περιοχές αυτές πήραν την κατάσταση στα χέρια τους. Με πρωταγωνιστές τα δημοτικά σχήματα της ριζοσπαστικής αριστεράς δημιουργήθηκαν επιτροπές κατοίκων που στόχο έχουν να παλέψουν για τα αυτονόητα, για ελεύθερους χώρους και για πράσινο. Παραδείγματα τέτοιων περιοχών είναι το Ελληνικό, ο Υμηττός, το Γουδί και του Ζωγράφου.

Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι θα μιλήσουμε για την ιστορία της βίλας Ζωγράφου…

Όταν πριν από λίγο καιρό και μάλιστα 15 Αυγούστου ο δήμαρχος του Ζωγράφου, Καζάκος, αποφάσισε να πουλήσει τα 10 στρέμματα της βίλας σε ιδιώτη για να χτιστεί εμπορικό κέντρο δε ρώτησε κανέναν, παρά μόνο υπέγραψε το συμβόλαιο.

Το Κίνημα στην Πόλη του Ζωγράφου, που αποτελεί ανεξάρτητο τοπικό σχήμα της ριζοσπαστικής αριστεράς έκανε κινήσεις και έτσι συστάθηκε η Επιτροπή Αγώνα Κατοίκων για να γίνει το Κτήμα Ζωγράφου Κτήμα του Λαού. Στόχος της συγκεκριμένης επιτροπής ήταν ο χώρος της βίλας να ανοίξει και κάθε κάτοικος να μπορεί να πηγαίνει μια βόλτα, κάθε παιδί να μπορεί να παίζει και γενικότερα η βίλα Ζωγράφου να αποτελέσει χώρο υψηλού πρασίνου, περιπάτου και πολιτισμού.

Μέσα από συντονιστικά και Γενικές Συνελεύσεις κατοίκων αποφασίστηκαν δράσεις που θα έδιναν μια απάντηση στην κίνηση του δημάρχου, αλλά και στη γενικότερη πολιτική του ΥΠΕΧΩΔΕ. Έτσι η επιτροπή αγώνα κατοίκων απαριθμεί σημαντικά βήματα προς την υλοποίηση του στόχου της.

Μετά από μαζικές Γενικές Συνελεύσεις αποφασίστηκε η δυναμική παρέμβαση των κατοίκων στα Δημοτικά Συμβούλια, προκειμένου να διασφαλιστεί η απόφαση των κατοίκων και να χαρακτηριστεί η βίλα Ζωγράφου χώρος υψηλού πρασίνου. Έπειτα σειρά είχαν πιο δυναμικές κινητοποιήσεις, όπως η πορεία στην περιοχή του Ζωγράφου με 700 άτομα, αριθμό τεράστιο για τα δεδομένα της περιοχής, η συμμετοχή στην πορεία στο Σύνταγμα κατά την παγκόσμια ημέρα δράσης κατά της κλιματικής αλλαγής, με κορυφαία στιγμή το άνοιγμα της βίλας Ζωγράφου για μια ολόκληρη μέρα. Κατά την εκδήλωση στο χώρο της βίλας οι κάτοικοι διασκέδασαν με τραγούδια και χορό και ένιωσαν ότι ο χώρος πραγματικά τους ανήκει.

Όμως οι δράσεις της επιτροπής δεν σταμάτησαν εκεί, αφού σε τακτά χρονικά διαστήματα γίνονται μοιράσματα φυλλαδίων στους κατοίκους της περιοχής, ακτιβισμοί με χαρτοπανό σε λεωφορεία, ενώ ο αριθμός υπογραφών ξεπερνά τις 3000. Έτσι οι Γενικές Συνελεύσεις μαζικοποιήθηκαν και οι αγωνιστικές αποφάσεις συνεχίστηκαν, με αποτέλεσμα η Βίλα να ανοίξει πάλι. 23 του Δεκέμβρη διοργανώθηκε από την Επιτροπή Αγώνα παζάρι στο χώρο της βίλας, μια εκδήλωση που για άλλη μια φορά έκανε τους κατοίκους να καταλάβουν ότι με το συλλογικό δρόμο πετυχαίνουμε νίκες.

Η νεοφιλελεύθερη επίθεση του κράτους όπως φαίνεται δεν είναι κάτι μακρινό και έξω από τη ζωή μας, είναι κάτι που το καταλαβαίνουμε ακόμα και με τον πιο απλό τρόπο. Οι ευθύνες κράτους και κεφαλαιοκρατών είναι μεγάλες όσον αφορά ακόμα και την οικολογική καταστροφή της χώρας. Ας θυμηθούμε τις δηλώσεις του Πολύδωρα στις μεγάλες πυρκαγιές του καλοκαιριού «οι πυρκαγιές θα σβήσουν όταν αποφασίσει ο στρατηγός άνεμος». Τώρα κάτω από την απειλή των βροχοπτώσεων του χειμώνα κάποιοι έχουν την απαίτηση οι ελεύθεροι χώροι της Αθήνας να γίνουν εμπορικά κέντρα και αθλητικές εγκαταστάσεις ιδιωτών (πριν λίγο καιρό στο Πεδίο του Άρεως).

Οι διεκδικήσεις των κατοίκων στις εκάστοτε περιοχές είναι μια μάχη που παραμένει ανοιχτή, αφού η γενικότερη πολιτική του κράτους και συγκεκριμένα του ΥΠΕΧΩΔΕ είναι ο εκσυγχρονισμός των πόλεων, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι σε λίγα χρόνια θα κυκλοφορούμε με μια μάσκα οξυγόνου και τα καλοκαίρια το ένα βουνό θα καίγεται μετά το άλλο για να χτιστούν βίλες, καζίνο και φυσικά εκκλησίες.

Βάζοντας σε κίνδυνο τις ζωές όλων μας κάποιοι συνεχίζουν να αποφασίζουν μόνοι τους. Η Αθήνα είναι μια πόλη που η αστική ανάπτυξη και ο εκσυγχρονισμός έχουν καταφέρει να διαλύσουν. Καυσαέρια και σκουπίδια, λιγοστά ξεραμένα δέντρα και πολύ μπετόν είναι το καθημερινό τοπίο.

Οι εργολάβοι και οι πολιτικοί μηχανικοί φέρουν τεράστια ευθύνη, αφού στο όνομα του κέρδους ξεχνάνε τον ανθρώπινο παράγοντα και δημιουργούν πόλεις τέρατα. Ας θυμηθούμε λίγο τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Χιλιάδες ανασφάλιστοι αλλοδαποί εργαζόμενοι και δεκάδες νεκροί, δεκάδες ελεύθεροι χώροι σε όλο το λεκανοπέδια εκσυγχρονίστηκαν στο βωμό του κέρδους και αποτελούν πλέον εγκαταλελειμμένα αθλητικά κέντρα. Παρόλα αυτά όμως, οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας πέτυχαν για κάποιους κι αυτοί οι κάποιοι έπεισαν και όλον τον κόσμο, άσχετα που ακόμα πληρώνουμε τον περίφημο κύριο Καλατράβα.

Ο συλλογικός δρόμος είναι μονόδρομος απέναντι στην επίθεση που δεχόμαστε καθημερινά. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο δημιουργήθηκαν τοπικά σχήματα της ριζοσπαστικής αριστεράς (το Κίνημα στην Πόλη του Ζωγράφου, η Πρωτοβουλία Κατοίκων στα Νότια (ΠΡΩ.ΚΑΤ.), η Αντίσταση με τους Πολίτες του Χαλανδρίου, η Παρέμβαση Πολιτών Βόλου κ.α.).

Τα τοπικά αυτά σχήματα έχουν καταφέρει να έχουν μια μεγάλη απήχηση στον κόσμο, αφού μαζί με όλους τους πολίτες παλεύουν για τα καθημερινά προβλήματα της περιοχής. Παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη δημιουργία των τοπικών επιτροπών, όπως στου Ζωγράφου και στα Εξάρχεια και καταφέρνουν να κερδίζουν μέσα από τη μαζικότητα των Γενικών Συνελεύσεων και των δράσεων.

Τα κόμματα της κοινοβουλευτικής αριστεράς (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ) ακόμα κι αν θέλουν να μας πείσουν για τις οικολογικές τους ευαισθησίες, έδειξαν το πραγματικό τους πρόσωπο το καλοκαίρι, όταν στο όνομα της Εθνικής Ενότητας φοβήθηκαν ακόμα και το να ζητήσουν ευθύνες από την κυβέρνηση της ΝΔ.

Η επίθεση στο περιβάλλον αποτελεί ένα κομμάτι της συνολικότερης νεοφιλελεύθερης επίθεσης σε ολόκληρο τον κόσμο. Στην Ευρώπη όλες οι χώρες πλήττονται από πυρκαγιές και πλημμύρες, ενώ η ΕΕ ακόμα δεν έχει υποβάλει κυρώσεις στα κράτη μέλη της για τους ρύπους που μπορεί να ξεπερνούν το όριο. Όσον αφορά την Ελλάδα η ΝΔ συνεχίζει ακάθεκτη στο δρόμο του εκσυγχρονισμού που ξεκίνησαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, άσχετα που τώρα προσπαθεί να μας πείσει ότι ακολουθούσε αριστερή πολιτική.

Απέναντι στο μέλλον που θέλουν να μας ετοιμάσουν, ας απαντήσουμε με τη φωνή των συλλογικών μας αγώνων. Το περιβάλλον ανήκει σε αυτούς που το έχουν ανάγκη, ανήκει στις γενιές που θα έρθουν. Πρέπει να αντισταθούμε και να παλέψουμε για ότι έχει απομείνει. Ας μην ξεχνάμε ότι η οικολογία έχει τη ριζοσπαστική της πλευρά, ότι ο άνθρωπος είναι μέλος του περιβάλλοντος, αλλά δεν έχει κανένα δικαίωμα να το καταστρέφει.

ΔΙΕΚΔΙΚΩΝΤΑΣ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

Η «μεταρρύθμιση» του ασφαλιστικού πρόκειται να αποτελέσει μία από τις σημαντικότερες μάχες της επόμενης περιόδου. Σε μια παρατεταμένη περίοδο λιτότητας όπου δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια μεγαλύτερης συμπίεσης των μισθών επιχειρείται η μείωση του λεγόμενου μη μισθολογικού κόστους εργασίας (κοινωνική ασφάλιση, φορολογία επί της εργασίας κλπ).

Γι’ αυτό και παρουσιάζεται επιτακτική η ανάγκη όχι απλώς να βελτιωθούν κάποιες πλευρές του, αλλά να αλλάξει ριζικά η φιλοσοφία του. Προσπαθούν μάλιστα να μας πείσουν ότι πρέπει να μεταβούμε από την «παθητική» στην «ενεργητική» πολιτική ασφάλειας και πρόνοιας, όπου «παθητική» πολιτική θεωρείται η πολιτική που έμμεσα ή άμεσα στηρίζουν το εισόδημα του εργαζόμενου και «ενεργητική» πολιτική είναι η έμμεση ή άμεση στήριξη του εργοδότη ώστε να παρέχει στους εργαζόμενους την δυνατότητα να γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους τελευταίους μέχρι να αφήσουν και την τελευταία τους πνοή. Άμεση συνέπεια η μετατροπή της κοινωνικής ασφάλισης από κοινωνικό σε ατομικό δικαίωμα, καθώς το κάθε άτομο καλείται να εκμεταλλευτεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις δυνατότητες που του παρέχονται για μια όσο το δυνατόν καλύτερη ασφάλιση, εργασία και παιδεία. Με αυτό τον τρόπο η χρηματοδότηση της κοινωνικής ασφάλισης θα βαραίνει όλο και περισσότερο τον ίδιο τον εργαζόμενο είτε άμεσα (αύξηση ασφαλιστικών εισφορών – παράταση του απαιτούμενου εργάσιμου βίου για τη θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος, αυξημένη συμμετοχή σε φάρμακα, νοσήλια κλπ), είτε έμμεσα (φόροι υπέρ της κοινωνικής ασφάλισης – ελαφρύνσεις και απαλλαγές των εργοδοτών από τις ασφαλιστικές τους εισφορές όταν δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας κλπ).

Επιπλέον η ασφαλιστική προστασία θα παρέχεται όλο και περισσότερο με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια εξασφαλίζοντας παροχές ανάλογες των ασφαλιστικών εισφορών μετατρέποντας το ασφαλιστικό σύστημα από αναδιανεμητικό σε κεφαλαιοποιητικό – ανταποδοτικό, ενώ και η διαχείριση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων θα γίνεται από ιδιωτικές εταιρείες και όχι από το διοικητικό προσωπικό των ασφαλιστικών ταμείων. Μία «αναγκαιότητα των καιρών» καθώς ακόμη και η έννοια του ασφαλιστικού κινδύνου έχει τροποποιηθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε η αλληλεγγύη μεταξύ των γενιών να είναι ανεπαρκής. Αλλαγή η οποία προήλθε από την συνεχώς αυξανόμενη ανεργία, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, την αύξηση των κοινωνικά αποκλεισμένων του λεγόμενου «τέταρτου κόσμου» κλπ. Γι’ αυτό και επιδιώκουν την εγκατάλειψη της αρχής της γενικευμένης δωρεάν παροχής και την αντικατάσταση της από την εξατομικευμένη παροχή υπηρεσιών, η οποία όμως θα καθορίζεται τελικά με ταξικά κριτήρια καθώς το κέρδος πάντα θα προέχει. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ακόμη και σήμερα η ιδιωτικές εταιρείες ασφάλισης έχουν μπει δυναμικά στο παιχνίδι.

Με λίγα λόγια θα μπορούσαμε να πούμε ότι επιχειρούν να δημιουργήσουν ένα ασφαλιστικό σύστημα τριών πυλώνων. Ο πρώτος πυλώνας θα αφορά μια συμβολική – πενιχρή σύνταξη (ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα) απαλλάσσοντας το κράτος από τα περιττά έξοδα της κοινωνικής ασφάλισης, ενώ ο δεύτερος ή «εργασιακός» (επαγγελματικά ταμεία – για τα οποία θα πληρώνουν μόνο ο εργαζόμενος και ο εργοδότης ) θα αποτελεί την κύρια πηγή της σύναξης (εννοείται με το κεφαλαιοποιητικό – ανταποδοτικό σύστημα). Τέλος ο τρίτος ή «ατομικός» θα είναι προαιρετικός και θα υλοποιείται μέσω των ιδιωτικών εταιρειών (μια καινούρια αγορά ανοίγεται για το κεφάλαιο).

Σε αυτή τους την προσπάθεια χρησιμοποιούν μια σειρά μύθους όπως τα οικονομικά προβλήματα των ταμείων, τα οποία όμως οφείλονται α) στην ανασφάλιστη – μαύρη εργασία τόσο στους μετανάστες όσο κα στους Έλληνες (απώλεια περίπου 1,8 δις ετησίως) β) στην απαλλαγή των εργοδοτών από τις εισφορές τους (ακόμα και επιδοτώντας τους για την πραγματοποίηση επενδύσεων αλλά και προσλήψεων με χαμηλό κόστος) γ) στις ανείσπρακτες οφειλές των εργοδοτών - οι οποίες περιλαμβάνουν και τις εισφορές των εργαζομένων καθώς αυτές παρακρατούνται - και τις ευνοϊκές ρυθμίσεις που γίνονται στους οφειλέτες για τυχόν αποπληρωμή τους. Ακόμη και οι δημόσιες επιχειρήσεις είναι από τους μεγαλύτερους οφειλέτες του ΙΚΑ (στο τέλος του 2006 ανείσπρακτες οφειλές ύψους 3,6 δις). δ) στην κρατική υποχρηματοδότηση, αφού τεράστια ποσά αυτής δεν αποδίδονται ποτέ (το 2007 πρέπει να δοθούν περίπου 2,6 δις) και ε) στον τρόπο που διαχειρίζονται τα αποθεματικά των ταμείων, καθώς από το ’50 και μέχρι το ’90 δεσμεύονταν υποχρεωτικά από την Τράπεζα της Ελλάδας με εξευτελιστικά επιτόκια, ενώ και όταν χρειάστηκε να δανειστούν χρήματα δανείστηκαν με τρομερά υψηλό επιτόκιο. Την ίδια στιγμή τα χρήματα των ταμείων χρησιμοποιήθηκαν ως χαμηλότοκα δάνεια για την ανάπτυξη του ελληνικού καπιταλισμού, ενώ και οι εμπορικές τράπεζες ωφελήθηκαν εξίσου (οι απώλειες υπολογίζονται στα 60 δις). Από το 92 και μετά τζογάρονται στο χρηματιστήριο με τις απώλειες από τα σκάνδαλα του χρηματιστηρίου και των δομημένων ομολόγων να είναι περίπου στα 4 δις.

Για όλους αυτούς τους λόγους προβλέπεται η μείωση των συντάξεων και η σύνδεσή τους με το χρηματιστήριο, η μείωση των εργοδοτικών εισφορών και η παράλληλη αύξηση των εργατικών, η παράταση του εργάσιμου βίου, η δημιουργία επαγγελματικών ταμείων που λειτουργούν σε κεφαλαιοποιητική και ανταποδοτική βάση, το μεγαλύτερο τζογάρισμα των αποθεματικών των ταμείων, η ενοποίηση των ταμείων προς τα κάτω, ο επανακαθορισμός των βαρέων και ανθυγιεινών και η ενίσχυση της ιδιωτικής ασφάλισης.

Για το σύνολο αυτών των κατευθύνσεων και αλλαγών, η νεολαία βρίσκεται ακριβώς στο κέντρο του στόχου. Σε ένα πρώτο επίπεδο αυτό είναι και επιλογή τακτικής για την κυβέρνηση, τον ίδιο δρόμο είχε επιλέξει και το ΠΑΣΟΚ, που ξεκαθάριζε ότι δεν θα θιγούν «ώριμα ασφαλιστικά δικαιώματα»..Πολύ περισσότερο λοιπόν, οι αλλαγές στο ασφαλιστικό έρχονται να συμπληρώσουν και να ενισχύσουν (η ΕΕ σημειώνει ότι οι αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα θα βοηθήσουν τους εργαζόμενους να εμπεδώσουν τις νέες ελαστικές σχέσεις εργασίας) το νέο μοντέλο εργαζομένου, που κυρίαρχα ζει η εργατική νεολαία. Το μοντέλο του νέου που δεν έχει συλλογικά δικαιώματα, που ατομικά φορτώνεται την κοινωνική και οικονομική ευθύνη για την ανεργία (και προοπτικά και για ασφάλιση-υγεία), που έχει την πλέον ευέλικτη σχέση με την εργασία (προσωρινές και ελαστικές μορφές απασχόλησης). Συνολικά η κατεύθυνση είναι η ολοκλήρωση του νέου μοντέλου, όπου όλες οι πλευρές παραγωγής και αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, ενσωματώνονται στο κεφάλαιο, γίνονται πεδία επιχειρηματικής δραστηριότητας. Ο νέος σπουδαστής και εργαζόμενος τις προσεγγίζει ως πελάτης (με το οικονομικό κόστος πάνω του) και μέσω αυτών επενδύει στην εργατική του δύναμη και στην ποιότητα ζωής του και ατομικά, χωρίς καμία κοινωνική εγγύηση ή με έστω κάποιες προνοιακού χαρακτήρα «ενισχύσεις», φέροντας προφανώς ακέραιη την ευθύνη των «επιλογών» του. Ακόμη και χωρίς την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, οι όροι με τους οποίους δουλεύει η νεολαία (καθυστερημένη πλήρης ένταξη στην παραγωγή αναγκαστικά για την συγκέντρωση προσόντων, συχνά περάσματα στην ανεργία, αναφάλιστη κατάρτιση και προγράμματα ανασφάλιστης εργασίας, πλατιές ζώνες «μαύρης εργασίας» κλπ.) καθιστούν από δύσκολο έως αδύνατο το να συγκεντρώσει κανείς τα απαιτούμενα ένσημα έως τα 65. Αυτή η πραγματικότητα, μαζί με τις πενιχρές συντάξεις που αναλογικά θα βγάλουν οι μισθοί μας ,οδηγεί ήδη σήμερα πολλούς νέους στην ιδιωτική ασφάλιση .

Την ίδια στιγμή, οι νέοι άνεργοι είναι παντελώς ακάλυπτοι ιατροφαρμακευτικά και ασφαλιστικά, ακόμη και όταν καταρτίζονται μέσω ΟΑΕΔ ή συχνά ακόμη και όταν εργάζονται μέσω διαφόρων κοινοτικών προγραμμάτων. Το ασφαλιστικό σύστημα ήδη «δεν τους ξέρει». Θα τους ξεχάσει προφανώς οριστικά, στη νέα αγορά ασφάλισης και υγείας που επιχειρείται να στηθεί, παραπέμποντάς τους στα αντίστοιχα ιδιωτικά πακέτα.

Ταυτόχρονα, η εργατική εισφορά είναι μια ακόμη ψηφίδα στην συστηματική λεηλασία του εργατικού εισοδήματος, με τις εκρηκτικές διαστάσεις που αυτή παίρνει στην νεολαία. Όταν ο μισθός είναι 700 ευρώ, οι κρατήσεις του ενός πέμπτου περίπου που επιβάλλονται σημαίνουν κατακόρυφη βουτιά στη νέα φτώχεια. Ακόμη περισσότερο στις άτυπες μορφές μισθωτής εργασίας οι εισφορές εκτινάσσονται, ενώ οι μισθοί παραμένουν σταθεροί ή ελαφρώς αυξάνονται. Την ίδια στιγμή που οι εργοδότες καλύπτονται από πληθώρα περιπτώσεων εισφοροαπαλλαγής, που μεγάλες επιχειρήσεις απαλάσσονται από τεράστια χρέη προς τα ταμεία (τόσο συχνά που πλέον αποτελεί πλευρά του προϋπολογισμού τους), που οι έλεγχοι των ταμείων σε επιχειρήσεις γίνονται μόνο κάτω από την πίεση των σωματείων (όταν υπάρξει συγκεκριμένη καταγγελία για ανασφάλιστους κλπ.), που το ίδιο το κράτος χρωστά δισεκατομμύρια ευρώ στα ταμεία. Αν συνυπολογίσουμε τα κέρδη του κεφαλαίου από την ιδιωτική ασφάλιση και υγεία, την ιδιωτική εκπαίδευση και κατάρτιση, τις πολύμορφες ενισχύσεις και φοροαπαλλαγές από το κράτος, το ερώτημα φαίνεται να μην είναι αν μας παρέχονται αρκετά για την εισφορά μας ή αν πληρωνόμαστε αρκετά γενικώς, αλλά εν τέλει το ερώτημα είναι ποιος πληρώνει ποιόν.

Έχει επίσης, ιδιαίτερη για τη νεολαία, σημασία να σημειώσουμε ότι η λογική της «ενεργούς γήρανσης», της παράτασης δηλαδή της παραμονής στην εργασία, είναι ακριβώς στον αντίποδα του «λιγότερη δουλειά – δουλειά για όλους». Θα μπορούσαμε να το συμπυκνώσουμε στο «ατελείωτη δουλειά – σταθερή δουλειά για κανέναν». Εν ολίγοις, για κάθε εργαζόμενο που θα δουλεύει μέχρι τελικής πτώσεως, θα προστίθεται και ένας ακόμη νέος στις ουρές του ΟΑΕΔ, στις μισοδουλειές της μερικής απασχόλησης και των προγραμμάτων.

Πρέπει λοιπόν η νεολαία να βγει στο προσκήνιο για να διεκδικήσει τη ζωή που της αξίζει και που οι πραγματικές δυνατότητες της εποχής μπορούν να της προσφέρουν, ενάντια στις επιλογές κυβέρνησης, ΠΑΣΟΚ, ΕΕ, ΣΕΒ. Είναι λοιπόν απαραίτητο να αναπτυχθεί ένα νεολαιίστικο κίνημα που θα καταγγέλλει τον στημένο «διάλογο» της κυβέρνησης, που θα διεκδικεί την κατάργηση του όποιου νόμου προσπαθήσει καν να συζητήσει. Που θα έχει στην προμετωπίδα του τις σύγχρονες ανάγκες και τα δικαιώματα της νεολαίας στη μόρφωση, για μία αξιοπρεπή δουλειά για όλους για να μπορεί να ζει μόνο απ’ αυτή, για κοινωνική ασφάλιση που θα είναι δημόσιο αγαθό για όλους χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Που θα δοκιμάζει ρήξεις και ανατροπές στο σήμερα, γιατί απλά δεν μπορεί να περιμένει για να ζήσει τη ζωή της ..

ΠΕΡΙ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΣΠΟΥΔΩΝ…

Όλο το προηγούμενο διάστημα έχει ξεκινήσει στη σχολή πολ.μηχ. μια συζήτηση για την αλλαγή του προγράμματος σπουδών. Πρόκειται για 78 αλλαγές σε 67 μαθήματα που σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για «σημειακές», αλλά για μια ολοκληρωτική αναδιαμόρφωση του προγράμματος σπουδών. Απέναντι σε όλη αυτή την κίνηση έχουμε σοβαρές επιφυλάξεις, όσον αφορά τις κατευθύνσεις των αλλαγών, τον τρόπο λειτουργίας της σχολής μετά από αυτές, αλλά και τη διαδικασία που ακολουθήθηκε. Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι…
Βασική κατεύθυνση που κινείται η πρόταση αλλαγής είναι η περικοπή μαθημάτων που σχετίζονται με βασικές, ανθρωπιστικές και κοινωνικές επιστήμες καθώς και με μαθήματα γενικών κατευθύνσεων. Η απόπειρα αυτή να κινηθούν οι σπουδές των φοιτητών προς μια στείρα και τεχνοκρατική αντίληψη αποτυπώνεται πολύ έμπρακτα.

• Αφαιρούνται μαθήματα γενικού περιεχομένου και υποβαθμίζεται ο κοινωνικός χαρακτήρας του προγράμματος.
Ένα σύνολο μαθημάτων που έθεταν κάποιες γενικές γνώσεις, αλλά και κάποιες βασικές αντιλήψεις που πρέπει να έχει ο μηχανικός πέρα από τον στενό σχεδιασμό, καταργούνται! Πρόκειται για τα μαθήματα της Πολεοδομίας, της Αρχιτεκτονικής-Κτιριολογίας, της Οικονομικής, της Χημείας, της Ενεργειακής Τεχνολογίας, των ειδικών κεφαλαίων Πολεοδομίας. Στη θέση τους επεκτείνεται ο χρόνος μαθημάτων που ήδη διδάσκονται και εισάγονται μαθήματα πιο εξειδικευμένου περιεχομένου. Μάλιστα το τελευταίο διάστημα φαίνεται να αναβαθμίζεται στη σχολή ο τομέας του management, κάτι που έρχεται σε αντίθεση με τον κοινωνικό ρόλο του μηχανικού. Έτσι εισάγονται μαθήματα ή αλλάζουν ονομασία ήδη υπάρχοντα, που πρόχειρα ενσωματώνουν μαθήματα όπως η χημεία, η οικονομική ή το δίκαιο και παράλληλα μετατρέπουν τη διδασκαλία τους σε μαθήματα που θα διδάσκεται το τεχνοκρατικό ή το manager –ιστικο σκέλος τους αποκλειστικά. Για αυτό το λόγο εξάλλου αυτά τα μαθήματα προτείνεται να μην διδάσκονται από το ΣΕΜΦΕ, αλλά να μεταφερθούν στον τομέα διαχείρισης. Ας σημειωθεί εδώ, ότι η ίδια η σχολή έχει επισημάνει ότι ακόμα και στο υπάρχον πρόγραμμα σπουδών, το ποσοστό των μαθημάτων όπου διδάσκονται ανθρωπιστικές και κοινωνικές επιστήμες είναι ήδη πολύ μικρό (μόνο 2%) σε σχέση με άλλα πανεπιστήμια (15%). Η απάντηση στην τεχνοκρατία έρχεται λοιπόν με περισσότερη τεχνοκρατία...

• Εξειδικεύεται περισσότερο το αντικείμενο σπουδών και εντατικοποιούνται οι σπουδές
Εισάγονται μαθήματα που επιβαρύνουν σημαντικά τον φόρτο των φοιτητών, ενώ κατεβαίνουν και γίνονται υποχρεωτικά μαθήματα κατεύθυνσης. Αρχικά, προτείνεται να προστεθεί ένα επιπλέον μάθημα, «Εισαγωγή στο Σιδηροπαγές Σκυρόδεμα» στο 6ο εξάμηνο που θα προσθέσει επιπλέον δυσκολία στους φοιτητές, ιδιαίτερα με την προτεινόμενη αμοιβαία αλλαγή του Μπετόν 2 με το Μπετόν 3, που προτείνεται να είναι κοινό για όλες τις κατευθύνσεις. Το νέο μάθημα επιβαρύνει το ήδη φορτισμένο 6ο εξάμηνο (ενώ υπάρχουν ήδη μαθήματα όπως Στατική 3, Εδαφομηχανική 2, Τεχνική Γεωλογία, Τυπικά υδραυλικά έργα, Δομικές Μηχανές) με επιπλέον 4 ώρες ενός μαθήματος που είναι τόσο ασαφή το περιεχόμενο του, που το πιθανότερο είναι να εξελιχθεί σε ένα επιπλέον ιδιαίτερα δύσκολο Μπετόν που θα πρέπει να περάσουμε... Η αλλαγή του Μπετόν 2 με το Μπετόν 3, με το Μπετόν 3 να είναι πλέον υποχρεωτικό για όλους, θα δημιουργήσει, με τη δυσκολία που παρουσιάζει και το εύρος της ύλης, μαζί με τα προηγούμενα ένα πολύ δύσκολο εμπόδιο που θα επιμηκύνει τη φοίτηση κατά σοβαρό χρονικό διάστημα.
Στο 6ο εξάμηνο επιπλέον, πέρα από όλα τα προηγούμενα προστίθεται και το μάθημα «Σχεδιασμός Μεταφορικών Συστημάτων», ένα μάθημα που δυσκολεύει ακόμα πιο πολύ το συγκεκριμένο εξάμηνο, που πάντα αποτελούσε –μαζί με το 7ο- το πιο δύσκολο της φοίτησης. Αλλά επίσης, η εισαγωγή 5 επιπλέον ωρών στο 9ο εξάμηνο των Δομοστατικών και 2 επιπλέον στων Συγκοινωνιολόγων, με την εισαγωγή επιπλέον μαθημάτων (Δυναμική των Γεφυρών, διάσπαση της Αντισεισμικής Τεχνολογίας σε 2 μαθήματα) επιβαρύνει σοβαρά το τελευταίο εξάμηνο μαθημάτων, εκεί που ο καθένας θέλει να αρχίσει να τελειώνει από τα μαθήματα για να κάνει τη διπλωματική του.
Η φιλοσοφία λοιπόν των αλλαγών και το αποτέλεσμα που επιχειρείται να περάσουν, δημιουργεί ένα πρόγραμμα σπουδών, που κινείται σαφώς προς μια πιο τεχνοκρατική και εξειδικευμένη κατεύθυνση. Αυτό δεν είναι κάτι που το ακούμε για πρώτη φορά. Γνωρίζουμε ότι η σύγχρονη κατεύθυνση αλλαγών στην παιδεία, έχουν ως πυλώνα την προσαρμογή της φοίτησης στις ανάγκες της αγοράς. Πιο ειδικευμένος απόφοιτος, σημαίνει λιγότερο κόστος επιμόρφωσης και μεγαλύτερη παραγωγικότητα για τον εργοδότη. Για τον ίδιο βέβαια, σημαίνει πως είναι πολύ πιο ευέλικτος, πως με το τέλος της εργασίας του είναι πολύ πιο πιθανόν να απολυθεί και να διαπραγματευτεί με πολύ χειρότερους όρους την εργασία του, μιας και η στενή ειδίκευση αποδυναμώνει τα ενιαία πτυχία.

Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΡΟΠΤΥΧΙΑΚΩΝ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ

Στη μέχρι τώρα πορεία της λειτουργίας της επιτροπής προπτυχιακών έχουμε βγάλει συγκεκριμένα συμπεράσματα για τον τρόπο λειτουργίας και το ρόλο που επιτελούσε και επιτελεί. Η σύστασή της όχι απλά δεν αποτελούνταν από κάποιους καθηγητές και το σύνολο των παρατάξεων-σχημάτων της σχολής, αλλά λειτούργησε επί έξι ολόκληρους μήνες, -ως ένα όργανο πρότασης(στο τμήμα καθηγητών) του νέου προγράμματος σπουδών,- χωρίς να είναι γνωστή σε κανέναν η ύπαρξή του, παρά μόνο σε λίγους εκπροσώπους της ΠΑΣΠ και της ΔΑΠ. Είναι λοιπόν προφανές ότι η επιτροπή δε λειτουργούσε με τον πιο δημοκρατικό τρόπο, αλλά αντίθετα δεν άνοιγαν την κουβέντα στο φοιτητικό σύλλογο, τον οποίο αφορούν άμεσα οι αλλαγές.. Στα τέλη Σεπτέμβρη της περσινής χρονιάς, εν μέσω της εξεταστικής περιόδου, το τμήμα των καθηγητών συνέχισε στο ίδιο τροπάριο και ψήφισε σε νεκρό χρόνο, με κλειστή ουσιαστικά σχολή το νέο πρόγραμμα σπουδών και την εφαρμογή του από το ακαδημαϊκό έτος 2007-2008. Παράλληλα, αποφασίστηκε ύστερα από μεγάλη πίεση προς το τμήμα καθηγητών η επαναλειτουργία της επιτροπής προπτυχιακών σπουδών, όπου θα επανεξεταζόταν το ζήτημα της αλλαγής του προγράμματος σπουδών. Κατά τη διάρκεια των συνεδριάσεων της επιτροπής συζητήθηκαν τα πάγια αιτήματα του φοιτητικού συλλόγου, όπως η πτυχιακή εξεταστική και η κεντρική διανομή των παλιών θεμάτων. Καμία απόφαση για αλλαγές στο πρόγραμμα σπουδών δεν είχε ληφθεί, ενώ υπήρχε δέσμευση(από τον κ. Βάγια, αναπληρωτή πρόεδρο της επιτροπής) ότι οποιαδήποτε αλλαγή, παράλληλα με την επιτροπή θα περνούσε μέσα από το φοιτητικό σύλλογο(γενική συνέλευση κτλ.), έτσι ώστε όλοι να δεσμευτούν από τις αποφάσεις του. Στη διάρκεια της λειτουργίας αυτής της επιτροπής δε λήφθηκαν υπόψη οι αποφάσεις του Φοιτητικού Συλλόγου. Φέτος η σύσταση της επιτροπής επιστρέφει στο παλιό «δημοκρατικό» μοντέλο με δύο «εκπροσώπους των φοιτητών» και την αποστειρωμένη κουβέντα της επιτροπής, έξω και πέρα από το Φοιτητικό Σύλλογο. Χαρακτηριστικές είναι οι δηλώσεις του κ.Σταθόπουλου για τη συμμόρφωση των πτυχίων μας στις επιταγές της συνθήκης της Μπολόνια μέσα από τις αλλαγές που έγιναν και θα γίνουν, στην τελευταία επιτροπή.
Περιγράφοντας την παραπάνω διαδικασία αποδεικνύεται ότι ο Φοιτητικός Σύλλογος δε χωράει σ’ αυτήν και εμείς σα σχήμα δεν πρόκειται να τη νομιμοποιήσουμε. Μάλιστα καθόλη τη διάρκεια του κινήματος ο σύλλογος αποφάσιζε για καμία αλλαγή στο πρόγραμμα σπουδών, προς αυτή την κατεύθυνση.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:
• Τη λειτουργία της σχολής με βάση το παλιό πρόγραμμα.
• Καμία αλλαγή του προγράμματος σπουδών στην κατεύθυνση της Μπολόνια.
• Καμία αλλαγή του προγράμματος σπουδών, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι αποφάσεις το Γενικών Συνελεύσεων του Φοιτητικού Συλλόγου
• Ενιαίο πτυχίο με όλα τα επαγγελματικά/εργασιακά δικαιώματα σε αυτό- χωρίς διασπάσεις, ειδικεύσεις, κατατμήσεις
• Όχι στο ψεύτικο διάλογο της επιτροπής προπτυχιακών.

ΤΙ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΤΑΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ…

Τρίτη 24 Μαρτίου 2009

Όλο το προηγούμενο διάστημα επιχειρείται στην τριτοβάθμια εκπαίδευση μια σειρά αλλαγών, που σκοπό έχουν να πλήξουν το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου, να πειθαρχήσουν το φοιτητικό σώμα και να εντατικοποιήσουν ακόμα περισσότερο τις σπουδές μας.
Το φοιτητικό κίνημα όμως των τελευταίων δύο χρόνων έδωσε και δίνει μια ηχηρή απάντηση σε αυτούς που αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς και που θέλουν να δημιουργήσουν ένα ακόμα πιο ζοφερό μέλλον που θα πλήττει την εργασιακή μας προοπτική και θα μας φέρνει συνεχώς αντιμέτωπους με την εργασιακή ανασφάλεια.

Ποιες ακριβώς όμως είναι αυτές οι αλλαγές
και πως πλήττουν το φοιτητικό σώμα?


1) Ο νέος Νόμος Πλαίσιο
Ο αντιδραστικός αυτός νόμος αλλάζει ριζικά το πλαίσιο λειτουργίας των δημόσιων πανεπιστημίων μετατρέποντας το σε πιο αυταρχικό και ανταποδοτικό. Αλλαγές που έχουν να κάνουν με:
• Το ανώτατο όριο φοίτησης, το οποίο όποιος το ξεπερνά θα διαγράφεται από τη σχολή. Ανεξάρτητα, λοιπόν με τον μαθηματικό τύπο αυτού του ορίου (ν+2, 2ν), αυτό που στην πραγματικότητα έρχεται να φέρει είναι η πειθάρχηση των φοιτητών/τριών και η διάλυση των συλλογικών πρακτικών, αφού η απώλεια 2 εβδομάδων από την εκπαιδευτική διαδικασία, θα σημαίνει αυτόματα και το χάσιμο του εξαμήνου.
• Την κατάργηση του ασύλου. Το άσυλο αποτελεί ένα εργαλείο στα χέρια των φοιτητών, που το χρησιμοποιούνε για να προφυλάξουν τις συλλογικές τους πρακτικές, όπως το να κάνουν γενικές συνελεύσεις χωρίς την παρουσία των αγνώστων κυρίων της ασφάλειας, να κάνουν καταλήψεις χωρίς το φόβο της άμεσης καταστολής κ.α. και έχει κερδισθεί με αγώνες του παρελθόντος. Ο νέος αυτός νόμος, λοιπόν, περιορίζει το άσυλο στη διαφύλαξη των εκπαιδευτικών και ερευνητικών διαδικασιών και προσθέτει ότι η διακοπή αυτών (όπως κατά τη διάρκεια μιας κατάληψης) σημαίνει αυτόματα και άρση του ασύλου, προκειμένου να γυρίσουμε στην ομαλή -γι’ αυτούς- λειτουργία των πανεπιστημίων.
• Την εισαγωγή ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων, τετραετών επιχειρησιακών προγραμμάτων και manager που θα διαχειρίζεται τα οικονομικά του πανεπιστημίου και που ως αποτέλεσμα θα φέρει την υποβάθμιση και ίσως και κατάργησης των όποιων κοινωνικών παροχών (σίτιση, στέγαση κτλ). Αποτελεί επίσης και μέσω πίεσης στο εσωτερικό του πανεπιστημίου , αφού θα διαλύει τις οποιεσδήποτε αντιδράσεις προκύπτουν όσον αφορά το ζήτημα της χρηματοδότησης του πανεπιστημίου, το οποίο θα υποχρεούται να σχεδιάζει 4ετή πλάνα λειτουργίας που θα πρέπει να είναι ανταποδοτικά και ανταγωνιστικά σε σχέση με τα υπόλοιπα πανεπιστήμια, προκειμένου να δικαιολογούν τη χρηματοδότησή τους.
• Την κατάργησης των δωρεάν συγγραμμάτων και την επιβολή της βιβλιοκάρτας, καθώς όπως λέγεται από τους εμπνευστές και τους υποστηρικτές του νόμου, αυτό αποτελεί ένα «αναχρονιστικό» και μέτρο και «κατάλοιπο της χούντας». Είναι λοιπόν σαφής η προσπάθεια διάλυσης του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου.

2)ΚΕΣ-ΚΕΚ-ΙΕΚ
Τα ΚΕΣ καθώς και διάφορα άλλα κολέγια, σχολές κλπ λειτουργούν στην Ελλάδα ως παραρτήματα ξένων πανεπιστημίων με τη μέθοδο του franchising. Ήδη πολλά πανεπιστήμια από το εξωτερικό συνεργάζονται με ΚΕΣ και Κολέγια στην Ελλάδα παρέχοντας πακέτα γνώσεων- δεξιοτήτων, μετά από δίχρονη ή τρίχρονη φοίτηση. Μέχρι σήμερα τα «πτυχία» που αποκτούσαν οι απόφοιτοι αυτών των σχολών δεν αναγνωρίζονταν επίσημα στην ελληνική και ευρωπαϊκή αγορά εργασίας, συνεπώς δε θεωρούνταν ισότιμα με τα πτυχία των ελληνικών και ευρωπαϊκών πανεπιστημίων.
Όλο αυτό το σκηνικό επιχειρείται να αλλάξει από τη νέα υποχρεωτική οδηγία της Ε.Ε. και βάσει της εισήγησης που έκανε ο ευρωβουλευτής της ΝΔ στην αρμόδια επιτροπή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, αποφασίζοντας την αναγνώριση των τίτλων σπουδών-πτυχίων των ΚΕΣ, Κολεγίων κλπ που λειτουργούν στην Ελλάδα, ως ισότιμων των πτυχίων που παρέχουν τα πανεπιστήμια αυτά , στους φοιτητές που παίρνουν πτυχίο στο ίδιο πανεπιστήμιο, στη χώρα-έδρα τους. Ακόμα στο τελευταίο στάδιο επιχειρείται η εξίσωση των «πτυχίων» των ΚΕΣ με αυτό των δημοσίων πανεπιστημίων, με αποτέλεσμα την υποβάθμιση των ελληνικών πανεπιστημίων στα επίπεδα λειτουργίας των ΚΕΣ κι όχι το αντίθετο.

3) Αξιολόγηση- Πιστωτικές μονάδες- Μπολόνια
Η Αξιολόγηση είναι μια λέξη που ταυτίζεται με κάτι καλό, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Η Αξιολόγηση, λοιπόν είναι απλά μια ωραία λέξη που έρχεται να συνεχίσει την εφαρμογή της συνθήκης της Μπολόνια, για τη διάσπαση των πτυχίων και των εργασιακών δικαιωμάτων μας. Πιο αναλυτικά, η συνθήκη της Μπολόνια θέλει να φέρει τη διάσπαση των πτυχίων μας σε 3+2 έτη σπουδών και την αντικατάστασή τους από τον ατομικό φάκελο δεξιοτήτων. Όσον αφορά τις πιστωτικές μονάδες, οι αλλαγές στα προγράμματα σπουδών θα μπορέσουν να ανοίξουν το δρόμο για την εφαρμογή τους. Ο κάθε φοιτητής θα συλλέγει στον ατομικό φάκελο δεξιοτήτων του το σύνολο των πιστωτικών μονάδων από τα μαθήματα που έχει περάσει, από τα σεμινάρια που έχει παρακολουθήσει κλπ. Δημιουργείται έτσι, ένα ακόμα πιο ζοφερό μέλλον στους σημερινούς φοιτητές και αυριανούς εργαζόμενους, αφού η διάσπαση των πτυχίων θα φέρει και τη διάσπαση των επαγγελματικών/εργασιακών δικαιωμάτων, με αποτέλεσμα τη δημιουργία απόφοιτων δύο ή περισσότερων ταχυτήτων που δε θα μπορέσουν να παλέψουν ενωτικά και συλλογικά και να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους ως εργαζόμενοι κι έτσι θα οδηγούνται στην ατομική διαπραγμάτευση των συνθηκών εργασίας. Άρα τα πανεπιστήμια θα αξιολογούνται με βάσει αν έχουν εφαρμόσει τα παραπάνω, αλλά και γενικότερα όλες τις πτυχές της μεταρρύθμισης.


4) Νομοσχέδια για Έρευνα και Μεταπτυχιακές σπουδές
Το νομοσχέδιο που παρουσίασε η πρώην υπουργός παιδείας στη σύνοδο πρυτάνεων στο Καστρί και το οποίο ψηφίστηκε το περασμένο καλοκαίρι στη Βουλή, προβλέπει τη σύνδεση της χρηματοδότησης των ερευνητικών κέντρων με την αποδοτικότητά τους, βάσει διαρκούς αξιολόγησης και με την απειλή διακοπής. Προβλέπει επίσης, τη δημιουργία Εθνικού Οργανισμού Έρευνας και Τεχνολογίας, ως έναν ιδιωτικό στην ουσία οργανισμό που τα υπουργεία ανάπτυξης και παιδείας θα εποπτεύουν τη λειτουργία του. Αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα την υποβίβαση της έρευνας προς όφελος των ερευνητικών κέντρων και ινστιτούτων που θα ιδρυθούν και θα λειτουργούν με κριτήρια αγοράς.
Το νομοσχέδιο που αφορά τις μεταπτυχιακές σπουδές και επιχειρείται να περάσει, έχει ως συνέπεια την ίδρυση Ερευνητικών Πανεπιστημιακών Ινστιτούτων, τα οποία θα ανήκουν στον ιδιωτικό τομέα και θα εποπτεύει τη λειτουργία τους το υπουργείο παιδείας. Τα Ινστιτούτα αυτά θα λειτουργούν εντός των πανεπιστημίων και θα συνεργάζονται και με το δημόσιο και με τον ιδιωτικό τομέα. Τα έσοδα αυτών, πέρα από τις διάφορες δωρεές, χορηγίες και επιχορηγήσεις θα είναι και από τα δίδακτρα που θα αναγκάζονται να πληρώνουν οι φοιτητές. Βλέποντας κι αυτό ως ένα κομμάτι του παζλ της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης καταλαβαίνουμε ότι είναι η αρχή, προκειμένου να φτάσουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Την επιβολή διδάκτρων και για τις προπτυχιακές σπουδές στα δημόσια πανεπιστήμια και τελικά τη μετατροπή των τελευταίων σε ιδιωτικά.

5) Αναθεώρηση του αρ.16
Μια μεγάλη νίκη του φοιτητικού κινήματος, η οποία έδειξε ότι οι συλλογικοί αγώνες και τα κινήματα μπορούν να νικάνε, είναι ότι κατάφερε να παγώσει τη διαδικασία αναθεώρησης του αρ.16, αλλά και του Συντάγματος γενικότερα για τουλάχιστον 8 χρόνια. Η αναθεώρηση του αρ.16 επιχείρησε να αλλάξει το μεγαλύτερο και πιο ιστορικό κεκτημένο της εκπαίδευσης, το Δημόσιο και Δωρεάν χαρακτήρα αυτής. Προέβλεπε συγκεκριμένα, τη δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων με το επιχείρημα ότι με τον υγιή ανταγωνισμό μεταξύ ιδιωτικών και δημοσίων, θα αναβαθμίζονταν και τα δημόσια, κάτι που μας θυμίζει την «αναβάθμιση» των δημόσιων νοσοκομείων μετά την ίδρυση των ιδιωτικών(!!!)



Το Φοιτητικό Κίνημα έδειξε ότι μπορεί να γίνεται επικίνδυνο και να νικάει. Τίποτα δεν έχει τελειώσει, συνεχίζουμε να παλεύουμε με όπλο τους συλλογικούς μας αγώνες στο παζλ των μεταρρυθμίσεων που θέλουν να κάνουν στην εκπαίδευση. Στο επόμενο διάστημα θα αποδείξουμε ότι μόνοι μας μπορούμε να δημιουργήσουμε το μέλλον που μας αξίζει. Όποιος πιστεύει ότι μπορεί να αποφασίζει για εμάς χωρίς εμάς, θα μας βρει μπροστά του!






ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ
ΠΟΥ ΤΟ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΝ!!!

ΠΤΥΧΕΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗΣ

Οι αναδιαρθρώσεις στη δημόσια εκπαίδευση δεν έχουν προωθηθεί μόνο τα τελευταία χρόνια. Αποτελούν μια ενιαία διαδικασία που με διάφορα νομοσχέδια έχουν προσπαθήσει να προωθήσουν και οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ από τη δεκαετία του 90 μέχρι σήμερα και είναι μια προσπάθεια εναρμονισμού της Ελλάδας στη λογική των επιταγών της ΕΕ για την ανώτατη εκπαίδευση, όπως αυτές διατυπώνονται στις συνθήκες Μπολόνια, Πράγας, Βερολίνου. Το σύνολο της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης αποτελείται ουσιαστικά από ένα παζλ νομοσχεδίων τα οποία είναι:

1) ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 16.

Αποτελεί την πιο αντιδραστική τομή της μεταρρύθμισης εισάγοντας και επίσημα το ιδιωτικό κεφάλαιο στην εκπαίδευση. Το άρθρο 16 του Συντάγματος κατοχύρωνε ως τώρα την απαγόρευση ίδρυσης πανεπιστημίων από ιδιώτες εξασφαλίζοντας τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της παιδείας. Η αναθεώρηση θα έχει ως συνέπεια όχι μόνο να ενταθούν οι ταξικοί φραγμοί, αλλά και την πλήρη εναρμόνιση των δημόσιων πανεπιστημίων με τις ανάγκες της αγοράς. Παράλληλα, θα αναγνωριστούν ιδιωτικά μεταδευτεροβάθμια ιδρύματα παροχής τίτλων και πιστοποιητικών (ΚΕΣ,ΚΕΚ,ΙΕΚ). Όλοι ξέρουμε ότι τα ιδρύματα αυτά παρέχουν αμφιβόλου ποιότητας τίτλους σπουδών χωρίς αντίκρισμα, υποβιβάζοντας έτσι και την αξία των πτυχίων των δημόσιων πανεπιστημίων και οξύνοντας στον ανταγωνισμό μεταξύ των αποφοίτων.

2) ΝΟΜΟΣ ΠΛΑΙΣΙΟ

Ο αντιδραστικός αυτός νόμος αλλάζει ριζικά το πλαίσιο λειτουργίας των δημόσιων πανεπιστημίων μετατρέποντας το σε πιο αυταρχικό και ανταποδοτικό. Αλλαγές που έχουν να κάνουν με:

α) Την εντατικοποίηση και πειθάρχηση των φοιτητών με το χτύπημα των όρων φοίτησης (διαγραφή "αιωνίων φοιτητών" στα 2ν χρόνια σπουδών, προαπαιτούμενα μαθήματα, κατάργηση δωρεάν συγγραμμάτων), με την περιστολή των δημοκρατικών-πολιτικών ελευθεριών (κατάργηση ασύλου) και με το χτύπημα των εξάρσεων του φοιτητικού κινήματος (2 εβδομάδες χαμένων μαθημάτων συνεπάγονται χάσιμο του εξαμήνου-έμμεση ποινικοποίηση καταλήψεων)

β) Την επιχειρηματική λειτουργία του πανεπιστημίου με την εισαγωγή manager που θα διαχειρίζονται οικονομικά τα κονδύλια προς όφελος της αγοράς εργασίας και με τα 4ετή οικονομικά πλάνα διαχείρισης που θα πρέπει να καταθέτουν τα πανεπιστήμια στην κυβέρνηση και θα καθορίζουν το αν το κάθε ίδρυμα θα λάβει ή όχι κρατική χρηματοδότηση, ανάλογα με το κατά πόσο το πλάνο του θα εφαρμόζει νομοθετικές τομές όπως η αξιολόγηση και η διάρθρωση των σπουδών.

3) ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ, ΙΔΒΕ, ΔΟΑΤΑΠ

Παρά την θετική της χροιά και τον δήθεν "ακαδημαικό" της χαρακτήρα, η αξιολόγηση στοχεύει στην μετάλλαξη τόσο της γενικής, όσο και της ειδικής δομής του πανεπιστημίου με τους εξής τρόπους:

α) Η χρηματοδότηση των ιδρυμάτων θα συνδέεται με καθαρά χρηματοοικονομικά κριτήρια λειτουργίας, δηλαδή "καλό" πανεπιστήμιο δεν θα είναι αυτό που θα αναβαθμίζει τις λειτουργίες του (υποδομές, συγγράμματα, καθηγητές) αλλά αυτό που θα αποφέρει κέρδη και που η δραστηριότητά του θα συμβαδίζει με την έρευνα που έχει προαποφασίσει η αγορά (και όχι οι ανάγκες της κοινωνίας!). Ιδρύματα που θα ακολουθούν αυτή τη δραστηριότητα, όχι μόνο θα αξιολογούνται υψηλότερα, αλλά θα έχουν και πρόσβαση σε περισσότερους ιδιωτικούς και δημόσιους πόρους, ενώ τα υπόλοιπα θα υποχρηματοδοτούνται. Αυτό τελικά θα έχει σαν αποτέλεσμα την υποταγή των πανεπιστημίων και της λειτουργίας τους στις εκάστοτε αλλαγές που επιθυμεί η αγορά εργασίας.

β) Πλέον, το κάθε μάθημα έχει συγκεκριμένη και ξεχωριστή βαρύτητα και δημιουργούνται αλυσίδες μαθημάτων με αποτέλεσμα την εντατικοποίηση αλλά και την διάσπαση της συνοχής των σπουδών. Εισάγεται το σύστημα των πιστωτικών μονάδων (bonus μαθημάτων, σεμινάρια) και το συμπλήρωμα διπλώματος που δημιουργούν τον ατομικό φάκελο προσόντων, και οδηγούν τελικά στην κατάργηση του συλλογικού δρόμου προς την εργασία και την συλλογική διαπραγμάτευση των εργαζομένων και στην αποσύνδεση πτυχίου-επαγγελματικών δικαιωμάτων (δηλαδή τα ιδρύματα θα παρέχουν πτυχία χωρίς ισχυρά επαγγελματικά δικαιώματα, δημιουργώντας εργαζόμενους "μιας χρήσεως" και οδηγώντας στην εργασιακή ανασφάλεια και την δια βίου επανακατάρτιση)

Έτσι ξεκινάει για τον εργαζόμενο ένα συνεχές κυνήγι δεξιοτήτων μέσω της θέσπισης υποχρεωτικής επανακατάρτισης από τα ΙΔΒΕ (Ινστιτούτα Δια Βίου Εκπαίδευσης) ενώ παράλληλα τα όποια κόστη ή δίδακτρα για την διαδικασία αυτή θα επιβαρύνουν αποκλειστικά αυτόν. Προφανώς, στόχος της κίνησης αυτής είναι το χτύπημα της σχέσης πτυχίου-επαγγελματικών δικαιωμάτων και η δημιουργία πλήρως ανταποδοτικών και παράλληλα ευέλικτων αποφοίτων.

Ταυτόχρονα, επιχειρείται να δημιουργηθούν ακόμα πιο δυσμενείς όροι για την εργασιακή προοπτική μέσω της υποβάθμισης των ενιαίων 5ετών πτυχίων με κατοχυρωμένα επαγγελματικά δικαιώματα. Αυτό πραγματοποιείται μέσω του ΔΟΑΤΑΠ, που αντικατέστησε το ΔΙΚΑΤΣΑ στο ζήτημα της αναγνώρισης και ισοτίμησης 3ετών πτυχίων του εξωτερικού με τα ενιαία 5ετή πτυχία των ελληνικών πανεπιστημίων.



Η αναδιάρθρωση στο σύνολό της τελικά αποσκοπεί:

• Στη δημιουργία ενός νέου μοντέλου αποφοίτου-εργαζομένου, ευέλικτου, πειθήνιου, ειδικευμένου, αναλώσιμου, χωρίς επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα κατοχυρωμένα στο πτυχίο. Με την απαξίωση των πτυχίων και τη δημιουργία ενός ατομικού φάκελου σπουδών, ο νέος απόφοιτος θα βρίσκεται σ' έναν φαύλο κύκλο ημιαπασχόλησης-ανεργίας-επανακατάρτησης αποτελώντας ουσιαστικά την γενιά των 800 ευρώ.
• Στην ενίσχυση της λειτουργίας του πανεπιστημίου με βάση την λογική της αγοράς, μέσα από την υιοθέτηση επιχειρηματικών, ανταποδοτικών κριτηρίων (βλ. εισαγωγή manager). Παράλληλα μ' αυτά, καταδεικνύεται η επιλογή των κυβερνήσεων να χρηματοδοτούν τα πανεπιστήμια μόνο υπό όρους υπακοής στην πολιτική τους, καταργώντας την ίδια στιγμή πάγιες παροχές όπως τα δωρεάν συγγράμματα.
• Στην πειθάρχηση του φοιτητικού κινήματος, στην προσπάθεια της κυβέρνησης για την ευκολότερη εφαρμογή αυτής της πολιτικής.



Απέναντι στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, τον τελευταίο χρόνο το φοιτητικό κίνημα βγήκε στο προσκήνιο προτάσσοντας το τρίπτυχο ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ-ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ-ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ. Πέτυχε το μπλοκάρισμα της αναθεώρησης του άρθρου 16. και ολόκληρου του Συντάγματος και δημιούργησε τριγμούς στο πολιτικό σκηνικό. Παρά την ψήφιση του νέου νόμου πλαισίου, ο αγώνας για μας συνεχίζεται και η απάντησή μας θα δοθεί μέσα από τούς νέους συλλογικούς αγώνες.


ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ΑΓΩNA ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ!

Ο ΝΕΟΣ ΝΟΜΟΣ ΠΛΑΙΣΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΩΝ ΠΤΥΧΩΝ ΤΟΥ

ΤΑ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥΣ ΘΑ ΠΕΦΤΟΥΝ ΕΝΑ-ΕΝΑ…

Έχει περάσει περίπου 1,5 χρόνος από την 8η Μαρτίου 2007, ημέρα που ψηφίστηκε στη Βουλή ο νέος Νόμος – Πλαίσιο και τους τελευταίους μήνες, διαπιστώνουμε την προσπάθεια της κυβέρνησης να εφαρμόσει στις σχολές μονωμένες πτυχές του (προεδρικές – πρυτανικές εκλογές, λίστα συγγραμμάτων). Η προσπάθεια διακρίνεται από αρκετές αντιφάσεις, ακριβώς γιατί ασκούνται πιέσεις από τους Φοιτητικούς Συλλόγους για μη υλοποίηση και απόσυρση του νόμου. Για να επιτευχθούν οι στόχοι αυτοί, είναι δεδομένο ότι χρειάζεται διαρκής επαγρύπνηση από τους φοιτητές και τους συλλόγους τους, ακριβώς γιατί το Υπουργείο Παιδείας είναι πολύ πιθανό το επόμενο διάστημα να προχωρήσει στην προσπάθεια εφαρμογής και άλλων πτυχών του νόμου. Γι’ αυτό το λόγο αξίζει να αναφερθούμε στο που στοχεύουν οι βασικές συνιστώσες στις οποίες κινούνται οι αλλαγές του νόμου καθώς και στο επιμέρους περιεχόμενό τους.


• Εντατικοποίηση των ρυθμών σπουδών
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι μια σειρά από πτυχές του νέου νόμου προσανατολίζονται σαφώς σε μια προσπάθεια εντατικοποίησης των ρυθμών σπουδών μας και δυσχεραίνουν συνολικά τη φοιτητική μας καθημερινότητα. Πρώτα απ’ όλα, η διαγραφή φοιτητών στα 2ν έτη φοίτησης είναι κάτι που σε ένα πρώτο επίπεδο μπορεί να μη διαφαίνεται τόσο ακραίο, κυρίως γιατί αυτό το όριο θεωρείται από πολλούς αρκετά επαρκές. Αν το εξετάσουμε, όμως πιο αναλυτικά, διαπιστώνουμε ότι δεν συμβαδίζει με την κατάσταση που επικρατεί στα περισσότερα ΑΕΙ της χώρας μας. Και αυτό κυρίως για δύο λόγους. Αφ’ ενός, υπάρχει πολύ μεγάλη μερίδα φοιτητών που δεν έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθούν με ένα μόνιμο τρόπο τις σπουδές τους και αφ’ ετέρου, υπάρχου πολλές σχολές όπου ο μέσος όρος αποφοίτησης «αγγίζει» τα 2ν έτη (π.χ. Μαθηματικό και Φυσικό Αθήνας με μέσο όρο αποφοίτησης κοντά στα 7,5 χρόνια), κάτι για το οποίο σίγουρα δε μπορούν να ευθύνονται αποκλειστικά και μόνο οι φοιτητές. Ένα άλλο μέτρο που στοχεύει στην εντατικοποίηση είναι αυτό της λίστας συγγραμμάτων. Σύμφωνα με αυτό το μέτρο, κάθε φοιτητής έχει την ευθύνη να επιλέγει μόνος του ένα σύγγραμμα (που μπορεί να είναι διαφορετικό από των υπολοίπων) μέσα από λίστα που έχει συγκροτήσει η κάθε σχολή, και σε περίπτωση που εκ των υστέρων ανακαλύψει ότι αυτό δεν τον καλύπτει, θα πρέπει να πληρώσει για να αποκτήσει το επιπλέον βιβλίο που απαιτείται. Βέβαια αυτό που συμβαίνει στη σχολή μας, αλλά και σε κάποιες άλλες σχολές δεν είναι η ακριβής εφαρμογή του προεδρικού διατάγματος, αλλά μια κατάσταση μεταβατική κι αυτό λόγω των αντιδράσεων των ίδιων των φοιτητών και τις αγωνιστικές αποφάσεις των φοιτητικών συλλόγων. Αν αναλογιστούμε την ανομοιογένεια που χαρακτηρίζει τα πανεπιστημιακά βιβλία καθώς και το γεγονός ότι με βάση το αντίστοιχο Προεδρικό διάταγμα για τα συγγράμματα (που ψηφίστηκε την προηγούμενη χρονιά) προβλέπει ότι το κάθε σύγγραμμα θα καλύπτει τουλάχιστον ένα μέρος της ύλης, τότε διαπιστώνουμε ότι όλοι οι φοιτητές θα επιδοθούν σε ένα ταξίδι ανεύρεσης της ύλης, καταφεύγοντας σε μια αγωνιώδη προσπάθεια προκειμένου να έρθουν σε επαφή με όλο το φάσμα της διδακτέας ύλης. Παράλληλα με τα παραπάνω, διατάξεις του νόμου που αναφέρονται σε αλυσίδες μαθημάτων, αποσκοπούν στον συνεχή προσανατολισμό των φοιτητών με τα μαθήματά τους, ακριβώς γιατί θα γνωρίζουν ότι αν «κοπούν» σε κάποια από αυτά, αυτόματα θα αυξηθεί το φορτίο των χρωστούμενων μαθημάτων και συνεπώς θα διογκωθούν οι εξεταστικοί φραγμοί. Κάτι τέτοιο, γίνεται πιο εύκολα κατανοητό αν αναλογιστούμε και τη μείωση των εβδομάδων εξεταστικής από 4 σε 3. Επιπλέον αποτέλεσμα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης είναι και εξατομίκευση των σπουδών, αφού ο φοιτητής θα πρέπει μόνος του να διαπραγματεύεται τους όρους φοίτησής του (είτε αυτό λέγεται λίστα συγγραμμάτων, είτε πιστωτικές μονάδες και ατομικός φάκελος δεξιοτήτων).

• Πειθάρχηση της φοιτώσας νεολαίας
Αποτελεί μια στόχευση των κυβερνήσεων ΝΔ – ΠΑΣΟΚ εδώ και πολλά χρόνια και εκφράζεται με απόλυτη σαφήνεια μέσα από συγκεκριμένα μέτρα που έχουν ενσωματωθεί στο συγκεκριμένο νόμο. Κατ’ αρχάς, πλήττεται το Πανεπιστήμιο ως χώρος ελεύθερης διακίνησης ιδεών και απόψεων, καθώς και οι διαστάσεις της κοινωνικοποίησης και της ευρύτερης πολιτικοποίησης που το χαρακτηρίζουν. Πιο συγκεκριμένα, το πανεπιστημιακό άσυλο προβλέπει ότι οι χώροι του Πανεπιστημίου είναι χώροι που απαγορεύεται η είσοδος και η επέμβαση οποιασδήποτε δημόσιας δύναμης (αστυνομία, στρατός κλπ) που αποτελεί νίκη των εργαζομένων και της νεολαίας από τη δεκαετία του ’60. Μια νίκη, που δίνει τη δυνατότητα για διεξαγωγή εκδηλώσεων και συζητήσεων με πολιτικό – και όχι μόνο – περιεχόμενο χωρίς την αστυνομική επιτήρηση. Με το νέο νόμο όμως, το άσυλο προσδιορίζεται ως χώρος «γνώσης και έρευνας» και η ασυλία παρέχεται μόνο σε αυτό το επίπεδο. Κάτι τέτοιο αποσκοπεί στο να δημιουργεί μια ξεκάθαρη στοχοποίηση δράσεων οι οποίες συμβάλλουν στην συγκρότηση συλλογικών αντιστάσεων καθώς και να ποινικοποιηθούν μορφές πάλης, οι οποίες – διαχρονικά – αποτελούν ανάχωμα στα σχέδια της εκάστοτε κυβέρνησης (π.χ. συνελεύσεις, καταλήψεις). Και σε αυτό το σημείο, το επιχείρημα που χρησιμοποιείται από την κυβέρνηση και τη ΔΑΠ περί «φαινομένων παραβατικότητας στα Πανεπιστήμια», είναι εντελώς ψευδές, ακριβώς γιατί τα φαινόμενα αυτά είναι πολύ περιορισμένα, όποτε έχουν συμβεί έχει υπάρξει άμεση περιφρούρηση του ασύλου από τους φοιτητές και κυρίως γιατί ένα τέτοιο επιχείρημα είναι ιδιαίτερα αποπροσανατολιστικό, αν αναλογιστούμε ότι υπάρχουν κοινωνικοί χώροι με πολύ περισσότερα περιστατικά εγκληματικότητας για τα οποία δε γίνεται κανένας λόγος σχετικά με τον τρόπο αντιμετώπισής τους.
Επιπλέον, ένα άλλο μέτρο το οποίο στοχεύει στην ποινικοποίηση ριζοσπαστικών μορφών πάλης είναι αυτό το οποίο προβλέπει ότι η ελάχιστη δυνατή διάρκεια ενός εξαμήνου είναι 13 εβδομάδες και σε περίπτωση που χαθούν έστω και 2 εβδομάδες μαθημάτων (με τον παλαιό νόμο, 4), αυτόματα χάνεται το εξάμηνο και επαναλαμβάνονται τα μαθήματα. Προσπαθείται έτσι να αποτραπεί η δυνατότητα των φοιτητών να αποφασίζουν μέσα από τα αμεσοδημοκρατικά τους όργανα (γενικές συνελεύσεις) και να ποινικοποιούνται μορφές πάλης, όπως οι καταλήψεις καθώς υπάρχει ο κίνδυνος να υποστούν άμεσες συνέπειες στην καθημερινότητα των μαθημάτων. Ουσιαστικά δηλαδή, στοχεύεται η πειθάρχησή τους με τον πλέον εκβιαστικό και κατασταλτικό τρόπο. Άλλο ένα μέτρο είναι τα πειθαρχικά συμβούλια. Συγκροτούνται επιτροπές με καθήκον να διασφαλίζουν την τήρηση της δεοντολογίας στα πλαίσια που προβλέπει η κείμενη νομοθεσία. Συγκεκριμένα, προβλέπεται ένα πλαίσιο «δεοντολογικής» συμπεριφοράς, την οποία οφείλουν να υιοθετούν οι φοιτητές, οι καθηγητές και το διοικητικό προσωπικό ενός ιδρύματος. Σύμφωνα με το πλαίσιο αυτό επανέρχεται για όλους μας η έννοια της ποινής και του ατομικού μητρώου του φοιτητή.

• Λειτουργία των ΑΕΙ με επιπλέον ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια
Για πρώτη φορά παρατηρείται μια εκτεταμένη προσπάθεια περικοπών των μη ανταποδοτικών λειτουργιών του Πανεπιστημίου (π.χ. συγγράμματα). Οι περικοπές των συγγραμμάτων (χαρακτηριστικό είναι ότι θα κλείσουν οι πανεπιστημιακές εκδόσεις, οι εκδόσεις ΕΜΠ) αποδεικνύουν την προσπάθεια της κυβέρνησης να μειώσει τις δαπάνες τέτοιου είδους και να μετακυλήσει ένα σημαντικό μερίδιο του κόστους προς τους ίδιους τους φοιτητές. Επίσης, διαπιστώνουμε την στόχευση του Υπουργείου να ελέγχει όλα τα οικονομικά ζητήματα που αφορούν τη λειτουργία των Ιδρυμάτων, μέσω διορισμού ενός manager. Ο manager, θα έχει ως καθήκον τη διαχείριση των οικονομικών πόρων κάθε Ιδρύματος με τον πλέον ανταποδοτικό και επιχειρηματικά ορθό τρόπο. Παράλληλα, υποχρεούται να εφαρμόζει την πολιτική του Υπουργείου εντός του Ιδρύματος, κάτι το οποίο σημαίνει αφ’ ενός εφαρμογή όλων των πτυχών της αναδιάρθρωσης, αφ’ ετέρου περιορισμό των «μη ανταποδοτικών» δαπανών (π.χ. φοιτητική μέριμνα) και αύξηση των ανταποδοτικών, όπως ερευνητικά προγράμματα προς όφελος των επιχειρήσεων. Στα ίδια μήκη κύματος κινείται και η κατάρτιση 4ετών επιχειρησιακών προγραμμάτων που αφορούν την λειτουργία και τους στόχους του κάθε Ιδρύματος. Τα πλάνα αυτά θα έχουν άμεση σύνδεση με τη χρηματοδότηση, η οποία θα εξαρτάται από το κατά πόσο το κάθε ίδρυμα υλοποιεί τα τετραετή. Πιο συγκεκριμένα, τα πλάνα αυτά συγκροτούνται από το Υπουργείο και αποτελούν ένα μέσο πίεσης προς τα ΑΕΙ για την εφαρμογή των πτυχών της αναδιάρθρωσης.

• Όξυνση των ταξικών φραγμών
Ένα ακόμη στοιχείο που επιφέρει εφαρμογή του νέου νόμου πλαίσιο, είναι το «χτύπημα» των οικονομικά ασθενέστερων φοιτητών. Από τη μια, οι περικοπές συγγραμμάτων έρχονται να αναιρέσουν το χαρακτήρα της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης, καθώς με τον συνδυασμό όλων των πτυχών καταλαβαίνουμε ότι μόνο όσοι έχουν τη δυνατότητα να ανταποκριθούν στις οικονομικές απαιτήσεις, έχουν και δικαίωμα σε αυτήν.. Από την άλλη, το γεγονός ότι οι φοιτητές θα διαγράφονται στα 2ν έτη, θα έχει ως αποτέλεσμα μεγάλη μερίδα φοιτητών που εργάζονται ταυτόχρονα με τις σπουδές τους, να αναγκαστούν να εγκαταλείψουν την εργασία τους προκειμένου να αποφοιτήσουν. Συνεπώς, οι πόροι επιβίωσής τους θα περιοριστούν σημαντικά, ειδικά αν συνυπολογίσουμε και τα χρήματα που θα δαπανούν για συγγράμματα, μετακινήσεις κτλ.


Τέλος, εκτός από τις τέσσερις βασικές συνιστώσες που αναφέρθηκαν, με το νέο νόμο πλαίσιο επιδιώκεται μια πιο συνολική ενσωμάτωση του φοιτητικού σώματος. Συγκεκριμένα, προβλέπεται η καθολική ψηφοφορία των φοιτητών στις προεδρικές και πρυτανικές εκλογές των ιδρυμάτων. Το μέτρο αυτό, αν και σε πρώτο επίπεδο μοιάζει ιδιαίτερα δημοκρατικό, ουσιαστικά μόνο στόχο έχει να δώσει μια περαιτέρω νομιμοποίηση στους πρυτάνεις και προέδρους των σχολών, προκειμένου να εφαρμόσουν την αναδιάρθρωση. Τα συγκεκριμένα πρόσωπα, διαπραγματεύονταν ανέκαθεν τα οικονομικά διοικητικά ζητήματα των σχολών με τους όρους που η εκάστοτε κυβέρνηση έθετε. Συνεπώς, πάντα λειτουργούσαν αντιπαραθετικά με τα αιτήματα των φοιτητών, γι’ αυτό και ποτέ ως Ε.Α.Α.Κ. δεν συμμετείχαμε σε εκλογές.
Με βάση τα παραπάνω, πρέπει όλοι να έχουμε κατά νου ότι το επόμενο διάστημα είναι πιθανό οι φοιτητικοί σύλλογοι να βρεθούν αντιμέτωποι με την προώθηση – από την πλευρά της κυβέρνησης – και άλλων πτυχών του νέου νόμου. Συνεπώς, πρέπει να έχουμε τα αντανακλαστικά προκειμένου να απαντήσουμε με τον τρόπο που – ιστορικά – έχει αποδειχθεί ότι μπορεί να κατοχυρώσει τα κεκτημένα και τα αιτήματά μας, δηλαδή μέσα από τις μαζικές Γενικές Συνελεύσεις. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η τελική ανατροπή του νόμου, θα έρθει μόνο μέσα από μια κεντρική αναμέτρηση και σ’ αυτή την κατεύθυνση πρέπει να κινηθούμε.

ΜΕ ΚΟΝΤΡΑ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ… … ΕΙΝΑΙ ΤΙΜΗ ΣΟΥ ΝΑ ΠΕΤΑΣ

Στη σύνοδο πρυτάνεων της Κομοτηνής, το υπουργείο Παιδείας ανακοίνωσε τον Πρότυπο Εσωτερικό Κανονισμό λειτουργίας των ιδρυμάτων. Ο υπουργός παιδείας Ευριπίδης Στυλλιανίδης, ξεκαθάρισε μάλιστα στους πρυτάνεις, ότι οποίο ΑΕΙ δε συμμορφωθεί με αυτό τον κανονισμό θα τιμωρηθεί με «πάγωμα» των ζωτικών του λειτουργιών, επιδεικνύοντας έτσι ιδιαίτερη αποφασιστικότητα και πυγμή. Λίγες μέρες αργότερα, ξεκίνησαν οι πρώτες προσπάθειες εφαρμογής με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτό του Πανεπιστημίου Πειραιά, όπου η Σύγκλητος υιοθέτησε τον εσωτερικό κανονισμό λειτουργίας, βάση του οποίου εφαρμόζεται ο νέος Ν.Πλαίσιο, η Αξιολόγηση και πληθώρα από τις αντι-εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις που προωθεί η κυβέρνηση τα τελευταία χρόνια. Στα ίδια μήκη κύματος, κινείται και η προσπάθεια της κυβέρνησης να περάσει μέσα στο Μάιο Προεδρικό Διάταγμα, το οποίο θα περιέχει πολλές από τις παραπάνω ρυθμίσεις.
Επιχειρώντας μια προσπάθεια να σκιαγραφήσουμε τη συγκυρία που διανύουμε, βλέπουμε τους αγώνες των εργαζομένων να βρίσκονται σε ύφεση, με την ύπαρξη λίγων μόνο κλαδικών απεργιών με την πιθανότητα κήρυξης μιας γενικής απεργίας να είναι μηδαμινή. Έχοντας λοιπόν, ως δείκτη αυτή την κατάσταση, είναι σαφές ότι οι συνθήκες για την κυβέρνηση είναι πιο ευνοϊκές και για μια πιο σκληρή επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα (π.χ. ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ) και στα ζητήματα της εκπαίδευσης. Ειδικότερα με τις ρυθμίσεις στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αυτό που θα πρέπει να έχουμε κατά νου είναι πως το μεγαλύτερο εμπόδιο που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει είναι ένα φοιτητικό κίνημα ιδιαίτερα μαχητικό και μαζικό, όπως αποδείχθηκε και στο πρόσφατο παρελθόν. Συνεπώς, το γεγονός ότι από την αρχή της χρονιάς στην πλειοψηφία των φοιτητικών συλλόγων έχουν διεξαχθεί λίγες Γενικές Συνελεύσεις και παράλληλα έχουν πραγματοποιηθεί ελάχιστες πορείες με εκπαιδευτικό τόνο, είναι κάτι που σίγουρα δεν ευνοεί προς αυτή την κατεύθυνση. Είναι λοιπόν κομβική η δεδομένη συγκυρία, ακριβώς γιατί θα πρέπει να δημιουργηθεί το κατάλληλο κλίμα μέσα στις σχολές και να διασαφηνιστεί η στόχευση της κυβέρνησης και πως αυτή επιτυγχάνεται μέσα από τα νέα μέτρα που προωθεί.
Με βάση τα παραπάνω, είναι σαφές ότι αν η κατάσταση στο εσωτερικό των ιδρυμάτων συνεχίζει να χαρακτηρίζεται από την έλλειψη αντιδράσεων και την αποχή των φοιτητών από τις συλλογικές διαδικασίες, τότε αυτό θα «στρώσει» το δρόμο στην κυβέρνηση για την υλοποίηση του συνολικού της σχεδιασμού πάνω στα ζητήματα της εκπαίδευσης. Για να αποφευχθεί αυτό, θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να διασαφηνιστεί η πολιτική στόχευση της ΝΔ μέσα από την προώθηση κάποιον βασικών ρυθμίσεων του εσωτερικού κανονισμού. Πιο συγκεκριμένα, την περίοδο που διανύουμε το υπουργείο επιδιώκει κυρίως την είσοδο των manager στο εσωτερικό των ιδρυμάτων καθώς και την εφαρμογή των 4ετών αναπτυξιακών-επιχειρησιακών προγραμμάτων, δύο πτυχών που επιφέρουν τον πλήρη οικονομικό και διοικητικό έλεγχο του κάθε ιδρύματος. Επιπλέον, αναμένεται να συγκροτηθούν λίστες «αιωνίων» φοιτητών προς διαγραφή τους, στα πλαίσια μιας προσπάθειας πειθάρχησης του φοιτητικού σώματος και πλήρης προσαρμογής του στην εύρυθμη λειτουργία των σχολών, κάτι που θα επιφέρει την αποσύνδεση των φοιτητών από μια ευρύτερη διαδικασία πολιτικοποίησης και κοινωνικοποίησης. Τέλος, αναμένεται τους επόμενους δυο μήνες η διεξαγωγή προεδρικών εκλογών σε μια σειρά από σχολές με βάση τον νέο κανονισμό, που προβλέπει την καθολική συμμετοχή των φοιτητών στην ψηφοφορία. Το μέτρο αυτό, μπορεί εκ πρώτης όψεως να μοιάζει πιο δημοκρατικό, ωστόσο οι πρόεδροι και οι πρυτάνεις των σχολών διαχειρίζονται, σε συνεργασία με το υπουργείο, ζητήματα οικονομικά και διοικητικά, ζητήματα που η ιστορία έχει δείξει ότι μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο μέσα από συλλογικές διαδικασίες και δράσεις, όπως οι Γενικές Συνελεύσεις, οι παραστάσεις διαμαρτυρίας κλπ. Επιπλέον, αν συνυπολογίσουμε το γεγονός ότι μεγάλο κομμάτι των πρυτάνεων και των προέδρων τάσσεται αλληλέγγυο στα σχέδια της κυβέρνησης, είναι πολύ πιθανό μετά την εκλογή τους να θεωρήσουν ότι έχουν μια συνολική νομιμοποίηση από το φοιτητικό σώμα και συνεπώς να προωθήσουν την εφαρμογή των νέων μεταρρυθμίσεων.
Κλείνοντας, είναι αναγκαίο να καθορίσουμε τη δράση μας για το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα. Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να επαναλειτουργήσουν οι Γενικές Συνελεύσεις, αφ’ ενός για να ανοίξει και πάλι ο διάλογος για τα ζητήματα που τρέχουν, καθώς επίσης και για να λάβουμε ως σύλλογος αγωνιστικές αποφάσεις, όπως είναι η πορεία της Πέμπτης, στην οποία θα συμμετέχουν σωματεία εργαζομένων και στηρίζει με απεργία η ΠΟΣΔΕΠ. Είναι λοιπόν επιτακτικό οι φοιτητικού σύλλογοι να συμμετάσχουν σε νέες κινητοποιήσεις και τις επόμενες εβδομάδες μέσα από τις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων, προκειμένου να συγκροτηθεί και πάλι ένα ισχυρό μπλοκ αντιπαράθεσης με τις κεντρικές πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης. Επιπλέον, το χρονικό διάστημα που ακολουθεί αναμένεται η διεξαγωγή Πρυτανικών και Προεδρικών εκλογών με τον νέο Ν.Πλαίσιο καθώς επίσης και η ψηφοφορία του νέου Εσωτερικού Κανονισμού Λειτουργίας των ιδρυμάτων σε τμήματα και συγκλήτους. Γι’ αυτό το λόγο, θα πρέπει οι σύλλογοι να κινηθούν πάλι προς μια κινηματική κατεύθυνση μέσα από αγωνιστικά πλαίσια όπως αυτά που αποτελούν παρακαταθήκες του κινήματος, προκειμένου αφ’ ενός να «μπλοκαριστούν» με μαζικό τρόπο όλες οι προσπάθειες εφαρμογής των πτυχών της αναδιάρθρωσης και αφ’ ετέρου να δώσουν ένα στίγμα ανατροπής των μεταρρυθμίσεων κλιμακώνοντας τις κινητοποιήσεις τους με καταλήψεις και διαδηλώσεις.

Στους αγώνες που πέρασαν
και στις μάχες που έρχονται
την ιστορία τη γράφουν
ΟΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ…

ΟΣΑ ΔΕΝ ΠΕΡΝΑΝΕ ΑΠΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΑ… …ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΠΡΟΕΔΡΙΚΑ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΑ ή αλλιώς.. Πρότυπος Εσωτερικός Κανονισμός

Η κυβερνητική πολιτική το τελευταίο διάστημα, παρά τα "ροζ σκάνδαλα" ,δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί παρά ως μια διαρκής επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων και της νεολαίας ,μια διαρκής προσπάθεια καταλήστευσης του λαϊκού εισοδήματος με τις νέες αντί-ασφαλιστικές ρυθμίσεις. Οι αγώνες του τελευταίου διαστήματος από το σύνολο του κόσμου της εργασίας, μιας και πολλοί κλάδοι βρίσκονται ήδη σε απεργιακές κινητοποιήσεις έχουν διαμορφώσει μια έκρυθμη κατάσταση στην ελληνική κοινωνία ,η οποία σε πείσμα όσων με χυδαίο τρόπο προσπαθούν να δυσφημίσουν τον αγώνα των απεργών έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται τη σκληρότητα των μέτρων της και τον άδικο χαρακτήρα τους
Στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης η κυβέρνηση προσπαθεί να επιβάλλει τις ρυθμίσεις που έχει ψηφίσει τα τελευταία χρόνια και που αφορούν στην αξιολόγηση και το παράρτημα διπλώματος, τον νόμο-Πλαίσιο,την έρευνα και τα μεταπτυχιακά. Βασικός λόγος που όλα αυτά πολύ απέχουν απ' το να αποτελούν μια πραγματικότητα για τα πανεπιστήμια δεν είναι άλλος απ' τη μαζική αντίσταση του φοιτητικού κινήματος απέναντι σε αυτά, μια αντίσταση που τα τελευταία χρόνια έκανε να ξεσπάσουν οι πιο μαζικές κινητοποιήσεις του φοιτητικού κινήματος από τη μεταπολίτευση και μετά, μια συνεχή αντίσταση που δημιουργεί διαρκώς προβλήματα στην κυβερνητική πολιτική
Προκειμένου λοιπόν να επιλύσει αυτά τα προβλήματα η κυβέρνηση κατέθεσε στην Σύνοδο Πρυτάνεων στην Κομοτηνή τον Πρότυπο Εσωτερικό Κανονισμό. Ο κανονισμός αυτός προσδιορίζει το σύνολο των λειτουργιών του πανεπιστημίου, συνοψίζει το πλαίσιο της εφαρμογής των πτυχών της αναδιάρθρωσης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και περιγράφει την πλήρη μετάλλαξη του πανεπιστημίου όπως το γνωρίζουμε, την πλήρως τεχνοκρατική μεταρρύθμιση του και αποστείρωσή του από οποιαδήποτε κοινωνική και πολιτική του διάσταση.




Tι περιλαμβάνει όμως ο κανονισμός;

Αν και δεν είναι εύκολο να αναφερθεί κανείς στο σύνολο των άρθρων και των διατάξεων που ορίζει ο κανονισμός αυτός χρήσιμο να δούμε ότι ο κανονισμός αυτός δεν αποτελεί απλά την εφαρμογή των νόμων που ψηφίστηκαν το περασμένο διάστημα, ούτε απλώς η προσπάθεια της κυβέρνησης να αφοπλίσει μέσα από θεσμικά μέσα το φοιτητικό κίνημα και ιδιαίτερα τις πιο ριζοσπαστικές πτέρυγες του. Ο κανονισμός αυτός αποτελεί ένα πολυσχιδές και ταυτόχρονα ολοκληρωμένο σχέδιο για την ριζική αλλαγή του προς μια κατεύθυνση όχι απλώς αντιδραστική όπως ένα προηγούμενο διάστημα αλλά και σε ένα πλαίσιο λειτουργίας καθαρά αναχρονιστικό που θυμίζει κάτι από χούντα. Βασικές πτυχές του κανονισμού αυτού είναι:

• Η συγκρότηση της Μο.Δι.Π.(μονάδα διασφάλισης ποιότητας):Όπως είναι μάλλον γνωστό, καθήκον του οργάνου αυτού είναι η εσωτερική αξιολόγηση του εκάστοτε ιδρύματος.Με το μέτρο αυτό επιβάλλεται η κατηγοριοποίηση των ιδρυμάτων σε καλά και κακά και ανοίγει ο δρόμος για την πλήρη εφαρμογή του νομοσχεδίου που δεν περιλαμβάνει άλλα εκτός από την υποβάθμιση των ΑΕΙ, τον μεταξύ τους ανταγωνισμό, την εξατομίκευση του πτυχίου και οδηγεί στη διάσπαση του προπτυχιακού κύκλου σπουδών
• Μέγιστη διάρκεια φοίτησης:Ορίζεται ως μέγιστη διάρκεια φοίτησης το διπλάσιο του ελάχιστου.. Προβλέπεται μάλιστα και για τους φοιτητές που έχουν ήδη ξεκινήσει να σπουδάζουν διορία πέραν της ελάχιστης φοίτησης άλλα 5 έτη προκειμένου να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους αλλιώς αυτοδικαίως χάνουν την φοιτητική τους ιδιότητα.
• Διδακτικές μονάδες:Θεσπίζεται ο θεσμός των πιστωτικών μονάδων σύμφωνα με τον οποίο το κάθε μάθημα καθώς και οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα αξιολογείται ότι "συνεισφέρει στην διαδικασία της μάθησης "θα προσδίδει κάποιες πιστωτικές μονάδες στον εκάστοτε φοιτητή. Μετατρέπεται έτσι το πτυχίο μας και η διαδικασία λήψης του σε ένα κυνήγι σκόρπιων μονάδων. Ορίζεται δε και ελάχιστος αριθμός μονάδων για την λήψη πτυχίου και με τον τρόπο αυτό ενισχύεται η εντατικοποίηση του φοιτητικού σώματος ενώ παράλληλα διδακτικές μονάδες θα αποδίδει κάθε άλλη διαδικασία όπως η γνώση ξένων γλωσσών, παρακολούθηση σεμιναρίων και οποιασδήποτε άλλης εκπαιδευτικής διαδικασίας πέρα απ’ το καθεαυτό πρόγραμμα σπουδών ενισχύοντας έτσι την εξατομίκευση του πτυχίου και τη μετατροπή του σε ατομικό φάκελο δεξιοτήτων
• Περιορισμός στη δήλωση μαθημάτων και θέσπιση απαιτούμενων μαθημάτων(αλυσίδες):Θεσπίζεται έτσι ένας μέγιστος αριθμός μαθημάτων που μπορεί να δηλώσει και άρα να εξεταστεί και να περάσει ένας φοιτητής .Άρα πλέον μας απαγορεύεται και να χρωστάμε πολλά μαθήματα. Παράλληλα με τις αλυσίδες μαθημάτων εντατικοποιούνται περισσότερο οι ρυθμοί σπουδών και δυσχεραίνουν οι όροι φοίτησης για όλους, ενώ παράλληλα οξύνεται η καθηγητική αυθαιρεσία
• Συγκρότηση πειθαρχικών συμβουλίων:Συγκροτούνται κάποιες επιτροπές δεοντολογίας με καθήκον να διασφαλίζουν την τήρηση της δεοντολογίας στα πλαίσια που προβλέπει η κείμενη νομοθεσία. Συγκεκριμένα προβλέπεται ένα πλαίσιο "δεοντολογικής" συμπεριφοράς την οποία οφείλουν να υιοθετούν φοιτητές, καθηγητές και το διοικητικό προσωπικό ενός ιδρύματος. Σύμφωνα με το πλαίσιο αυτό επανέρχεται για όλους μας η έννοια της ποινής και του ατομικού μητρώου του φοιτητή. Τι τιμωρείται; Όχι μόνο η μη τήρηση της κείμενης νομοθεσίας(πράγμα εξωφρενικό αφού αν κάποιος χρωστάει λεφτά στο κράτος μπορεί, σύμφωνα με τη λογική αυτή, να απολέσει την φοιτητική του ιδιότητα) αλλά και "η παράβαση των κανόνων συμπεριφοράς που πρέπει να επιδεικνύουν τα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας ώστε να μην διαταράσσεται η λειτουργία και να μην θίγεται το κύρος του ιδρύματος. Επιπλέον τιμωρείται "η χρήση των χώρων του ιδρύματος για σκοπούς διαφορετικούς από αυτούς για τους οποίους προορίζονται" καθώς και η "παρακώλυση των οργάνων διοίκησης των ΑΕΙ". Ποινικοποιούνται έτσι έννοιες όπως κατάληψη ή παράσταση διαμαρτυρίας μιας και αποτελούν πολλαπλή παραβίαση της επιβαλλόμενης δεοντολογίας, και επισείουν μέχρι και απώλεια της φοιτητικής μας ιδιότητας. Είναι εδώ χαρακτηριστικό ότι πειθαρχικά συμβούλια υπήρχαν στην χούντα και το γεγονός ότι το γεγονός ότι και εκτός πανεπιστημίου οφείλουμε να έχουμε συμπεριφορά που δεν αμαυρώνει το κύρος του ΑΕΙ στο οποίο φοιτούμε τότε μάλλον ο Ε.Στυλιανίδης προσπαθεί να επαναφέρει τον νόμο 4000 περί "τεντιμποϊσμού"
• Διάρκεια εξεταστικών περιόδων /διάρκεια εξεταστικών:Ορίζεται μέγιστη διάρκεια εξεταστικής περιόδου οι 3 εβδομάδες και ελάχιστη διάρκεια εξαμήνου 13 προκειμένου να εκβιαστεί το φοιτητικό κίνημα και πλέον να μην μπορεί να κάνει κινητοποιήσεις και έτσι με ένα θεσμικό τρόπο να δώσει ένα χτύπημα στο φοιτητικό κίνημα το οποίο έχει τα τελευταία χρόνια φέρει τα πάνω κάτω και έχει αποδείξει ότι είναι σε θέση να τα βάλλει με την κυβέρνηση και να νικήσει
• Αλλάζει το καθεστώς λήψης συγγραμμάτων και αρχίζει η εφαρμογή της βιβλιοκάρτας. Με το σύστημα αυτό ο φοιτητής θα λαμβάνει 1 δωρεάν σύγγραμμα, μη καθορισμένο και θα πρέπει να αγοράζει, εφ' όσον το κρίνει απαραίτητο ,και κάποιο ή κάποια άλλα
• Ανταποδοτικές υποτροφίες/ φοιτητικά δάνεια:Σύμφωνα με την διάταξη αυτή οι φοιτητές που θα δουλεύουν part-time σε διάφορες δουλειές μέσα στα πανεπιστήμια όπως φύλαξη κάποιων χώρων κτλ. θα δικαιούνται, εφόσον αποδεδειγμένα έχουν οικονομικό πρόβλημα, να λαμβάνουν κάποια «υποτροφία» προς ανταμοιβή των υπηρεσιών τους. Δηλαδή και θα γλιτώνει το ΑΕΙ από την πρόσληψη κάποιων ανθρώπων και θα δίνει και υποτροφίες "χαρτζιλίκια" σε κάποιους φοιτητές. Με τα φοιτητικά δάνεια παραχωρούνται σε κάποιους οικονομικά αδύναμους φοιτητές δάνεια αντί για κάποια φοιτητική δωρεάν μέριμνα με κάποιους ευμενείς τρόπους αποπληρωμής εισάγοντας έτσι την έννοια της ανταποδοτικής φοίτησης και λειτουργίας των ΑΕΙ πατώντας κιόλας πάνω στις αδυναμίες κάποιων ασθενέστερων οικονομικά συναδέλφων μας.
• Γραμματέας:Θεσπίζεται η θέση σε κάθε ίδρυμα του οικονομικού διευθυντή που στόχο έχει τον εξορθολογισμό των πόρων και των εξόδων του εκάστοτε ιδρύματος.
• Ξεκινά η "καθολική ψηφοφορία" για την εκλογή των διοικητικών αρχών των ΑΕΙ:Με την ρύθμιση αυτή, παρ' όλο που από έξω φαίνεται δημοκρατική και εξισωτική,το υπουργείο στοχεύει στην ενσωμάτωση του φοιτητικού κινήματος καθώς όχι μόνο δεν λύνει το πρόβλημα της ανάπτυξης πελατειακών σχέσεων στα ΑΕΙ, μεταξύ των παρατάξεων και του ενός ή του άλλου καθηγητικού μπλοκ, αλλά με το μέσο αυτό προσπαθείται το φοιτητικό σώμα να αποξενωθεί από τις διαδικασίες του και να αφιερωθεί με ένα στρεβλό τρόπο γύρω από συνδιαχειριστικές αυταπάτες


Εννοείται ότι προκειμένου η κυβέρνηση να διασφαλίσει το ότι αυτά τα οποία προωθεί θα γίνουν πράξη έχει εφεύρει μια πολύ έξυπνη πατέντα που δεν είναι άλλη απ' την θέσπιση των 4-ετών πλάνων λειτουργίας. Με αυτά πλέον η χρηματοδότηση των ΑΕΙ θα σχετίζεται με το κατά πόσον αυτά έχουν προχωρήσει στην εφαρμογή της αναδιάρθρωσης και το κατά πόσον έχουν εναρμονίσει την λειτουργία τους σε σχέση με τις απαιτήσεις του υπουργείου


Οι βασικοί στόχοι που εξυπηρετεί ο κανονισμός αυτός είναι πολλοί και έχουν να κάνουν με την ιδιαίτερη κατάσταση στα ελληνικά πανεπιστήμια καθώς και με την ίδια τη λειτουργία και τη δυναμική συγκρότηση του φοιτητικού κινήματος. Ουσιαστικά ο κανονισμός στοχεύει στη διάλυση του φοιτητικού κινήματος και την προλείανση του εδάφους για την εφαρμογή κάθε είδους πολιτικής αναδιάρθρωσης στα πανεπιστήμια και αλλαγή κάποιων λειτουργιών του. Οι άξονες στους οποίους κινείται η στοχοθεσία του υπουργείου είναι οι εξής:

• Την ενίσχυση της ανταποδοτικής λειτουργίας των ΑΕΙ με επιχειρηματικά-ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια
• Την εντατικοποίηση του ρυθμού σπουδών
• Την πειθάρχηση του φοιτητικού σώματος
• Την ένταση των ταξικών φραγμών στην εκπαίδευση


Η απάντηση θα δοθεί στους δρόμους...
Την τύχη του νέου αυτού κανονισμού θα την κρίνουμε εμείς με τους αγώνες μας, μέσα από ανυποχώρητους αγώνες το επόμενο διάστημα στο δρόμο της ανατροπής και της ρήξης.. Στο πλευρό των εργαζομένων που αγωνίζονται ενάντια στις νέες αντιασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις φοιτητικό κίνημα μπορεί και πρέπει να βρεθεί και να ανατρέψει την επίθεση που η κυβέρνηση προωθεί απέναντι σε εμάς και τα δικαιώματά μας

Τέρμα πια στις εκτονώσεις...
..εμπρός για καταλήψεις και διαδηλώσεις
 

a

a

ΠΑΛΙΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ


ATTACK: Πρωτοβουλία ανέργων/επισφαλώς εργαζομένων!

Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών: εργαζόμενοι/άνεργοι μηχανικοί