Σε όλη τη διάρκεια της μεταπολιτευτικής ιστορίας όποτε παρατηρούταν όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων με πιθανότητα δημιουργίας ρηγμάτων στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, ενεργοποιούνταν πιο έντονα οι κατασταλτικοί μηχανισμοί με αποτέλεσμα τη βίαιη καταπάτηση κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων και περιορισμό των ελευθεριών. Κάτι τέτοιο βέβαια είναι πλήρως αντιφατικό με όλα όσα προέβαλλαν και προβάλλουν οι εκάστοτε πολιτικοί παράγοντες της χώρας σχετικά με την υπεράσπιση της δημοκρατίας. Ειδικότερα το τελευταίο χρονικό διάστημα , οπότε και εφαρμόστηκαν ριζοσπαστικές μορφές πάλης από διάφορες κοινωνικές ομάδες ( εκπαιδευτική κοινότητα, συμβασιούχοι, συνταξιούχοι κ.τ.λ.), γίνεται ιδιαίτερα εμφανές ότι αποτελεί επιλογή της πολιτικής ηγεσίας η τρομοκράτηση και η πειθάρχηση των ατόμων που εναντιώνονται στα επιβαλλόμενα μέτρα, με απώτερο στόχο την άμβλυνση των αντιδράσεων και την εύρυθμη λειτουργία των μηχανισμών προώθησης και εξυπηρέτησης των συμφερόντων της άρχουσας τάξης.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, παρατηρώντας κανείς γύρω του διαπιστώνει ότι η ελευθερία μερικών συνεπάγεται την υποδούλωση κάποιων άλλων. Δεν είναι τυχαίο πως οι υπάρχοντες κοινωνικοί όροι ευνοούν την ικανοποίηση των απαιτήσεων μόνο των αστών, βασιζόμενοι στη εκμετάλλευση των οικονομικά ασθενέστερων στρωμάτων. Στα πλαίσια αυτής της πολιτικής κατεύθυνσης, ο ρόλος της αστυνομίας είναι η συντήρηση και η διαιώνιση των κοινωνικών και οικονομικών ανισοτήτων. Αυτή είναι , που ως εκτελεστικό όργανο της εξουσίας, συλλαμβάνει διαδηλωτές ασκώντας παράλληλα και φυσική βία, εκκενώνει κατειλημμένα κτίρια με ψευδείς και προκατασκευασμένες κατηγορίες, που με βάση τον τρόπο αντιμετώπισης των μεταναστών συμβάλλει στην αναπαραγωγή ρατσιστικών και ξενοφοβικών προτύπων ( π.χ. ο ξυλοδαρμός των μεταναστών στο Α.Τ. Ομόνοιας). Σύμφωνα με τα παραπάνω γίνεται σαφές ότι η αστυνομία, περιορίζοντας ατομικά κοινωνικά δικαιώματα και πολιτικές ελευθερίες, δε συμβάλλει στην ασφάλεια των πολιτών και στην πάταξη της εγκληματικότητας, αλλά στην πραγματοποίηση των στόχων του κεφαλαίου.
Δεν μπορεί να αγνοήσει κανείς τη διόγκωση των κατασταλτικών μέτρων που λαμβάνονται το τελευταίο χρονικό διάστημα. Η συνεχής παρουσία των ατόμων της ‘‘Ασφάλειας’’ στις περιοχές της Αθήνας, η τοποθέτηση καμερών στους κεντρικούς δρόμους , η αύξηση των περιπολιών κ.τ.λ. δημιουργούν την εικόνα ενός αστυνομοκρατούμενου κράτους που δεν αποσκοπεί στην προστασία των ατόμων, αντίθετα στον εκφοβισμό, στον συμβιβασμό και στην άκριτη αποδοχή των επιδιώξεων της πολιτικής ηγεσίας. Χαρακτηριστική είναι η γραμμική σχέση της αύξησης της εγκληματικότητας με αυτής των αστυνομικών μέτρων. Αντιπροσωπευτικό είναι το παράδειγμα της περιοχής των Εξαρχείων, που είναι κυκλωμένη από διμοιρίες και κλούβες των ΜΑΤ και η εφαρμογή προληπτικών μέτρων παρατηρείται εντονότερη από οπουδήποτε αλλού (συνεχείς εξακριβώσεις στοιχείων προσαγωγές με κίβδηλα στοιχεία), λόγω της σύνδεσης του χώρου του Πολυτεχνείου με την ανάπτυξη μεγάλων κινημάτων ( όπως το φοιτητικό κίνημα των δύο τελευταίων χρόνων), καθώς και της δράσης οργανώσεων του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου.
Σε συνδυασμό με τα παραπάνω έρχεται να προστεθεί και ο ρόλος των Μ.Μ.Ε., ο οποίος καθορίζεται πλήρως από τις επιταγές των κομμάτων εξουσίας. Έτσι, μόνο έκπληξη δεν προκαλεί το γεγονός προβάλλονται συνεχώς μεμονωμένες σκηνές, που αφενός διαστρεβλώνουν τη πραγματικότητα και αφετέρου οδηγούν σ’ επιφανειακά συμπεράσματα σχετικά με τις αιτίες και τις επιδιώξεις των κατασταλτικών μηχανισμών. Η τακτική αυτή, συνδέεται άμεσα με τη στοχοποίηση συγκεκριμένων πολιτικών χώρων, που αποσκοπεί στην περιθωριοποίηση και εντέλει στην εξαφάνιση των μελών τους. Δεν ήταν λίγες οι φορές που τα μέσα αυτά απαιτούσαν τη σύλληψη και την καταδίκη των ‘‘ ταραξιών’’, χωρίς παράλληλα να προβάλλονται τόσο σκηνές βίας με πρωταγωνιστές τα ΜΑΤ. Νωπές είναι οι μνήμες από την αθώωση των 49 συλληφθέντων στην πορεία της 8ης Μάρτη, όπου μετά τη διεξαγωγή της δίκης αποδείχτηκε ότι όλες οι κατηγορίες ήταν ασταθείς σε σημείο που μάρτυρες κατηγορίας ( μέλη των ΜΑΤ) να κατηγορηθούν για ψευδορκία. Όπως συνέβη και με πολλές άλλες συλλήψεις, αποκαλύφθηκε για άλλη μια φορά ποιοι είναι οι ‘‘κουκουλοφόροι και ταραξίες’’ που προπαγανδίζουν συνεχώς η κυβέρνηση και τα Μ.Μ.Ε. . Τέλος, η πρώτη αποσκοπώντας στην ιδεολογική καταστολή των πολιτών, δεν αναλώνεται μόνο στη μονόπλευρη ενημέρωση αλλά και στη ψήφιση σκληρών νομοθετικών ρυθμίσεων, όπως για παράδειγμα είναι η υποχρεωτική στράτευση στα 18.
Εκτός των άλλων, μετά τις μεγάλες πυρκαγιές που ξέσπασαν το τελευταίο δίμηνο, είμαστε υποχρεωμένοι ν’ αντιμετωπίσουμε κριτικά και από πολιτική σκοπιά την στάση της κυβέρνησης. Με αφορμή πρόσφατες δηλώσεις των μελών της όσον αφορά τους υπαίτιους των πυρκαγιών , δεν είναι δύσκολο να συμπεράνει κανείς ότι η απόδοση ευθυνών σε συγκεκριμένες πολιτικές ομάδες (εξωκοινοβουλευτική αριστερά, αναρχικός χώρος κ.τ.λ.) οφείλεται αφενός σε μία σχεδιασμένη προσπάθεια καταδίκης τους και αφετέρου στην αποποίηση ευθυνών από την πλευρά της. Εδώ διαφαίνεται το εξής οξύμωρο, από τη μια οι κατηγορούμενες ομάδες είναι αυτές που οργανώνουν κινητοποιήσεις για την προστασία των δασικών εκτάσεων και του περιβάλλοντος και από την άλλη, η πολιτική ηγεσία είναι εκείνη που με συγκεκριμένες ενέργειες (αναθεώρηση του άρθρου 24, νομιμοποίηση αυθαιρέτων παραχώρηση δημοτικών εκτάσεων σε ιδιώτες), ευνοεί αλλά και ταυτόχρονα επικροτεί δράσεις που επιφέρουν το ίδιο αποτέλεσμα.
Επιπλέον, με αφορμή το φαινόμενο των πυρκαγιών, οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι προσπαθούνε να περάσουν ένα μήνυμα νέου πατριωτισμού. Πολλές φορές μάλιστα, λόγω και της ιδιαιτερότητας της περιόδου (εκλογές), στην προσπάθειά τους να ‘‘αντλήσουν’’ ψήφους από όλο και περισσότερες δεξαμενές, δε διστάζουν να υιοθετούν εκφράσεις σοβινιστικού τύπου. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, να καλλιεργούνται ρατσιστικά στερεότυπα που με τη σειρά τους οδηγούν σε μία δυσχερέστερη κατάσταση διαβίωσης των μεταναστών. Με άλλα λόγια, δεν είναι τυχαίες οι δηλώσεις του πρωθυπουργού για << ενότητα του λαού μετά από μία εθνική τραγωδία>>, όταν στην Ελλάδα διαμένει ένα μεγάλο ποσοστό μεταναστών με περιορισμένα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα. Δηλαδή, αναφερόμαστε σ’ ένα μεγάλο πλήθος ατόμων που αντιμετωπίζει τη χείριστη μορφή εκμετάλλευσης λόγω της ανάπτυξης του καπιταλισμού που επιδιώκει φθηνό εργατικό δυναμικό.
Το ζήτημα το δικαιωμάτων και ελευθεριών ανέκαθεν απασχολούσε την επικαιρότητα εξαιτίας της ιδιαιτερότητας και της σημαντικότητάς του. Άρα είναι πλέον η δική μας σειρά να το βλέπουμε με κριτική ματιά , ξεφεύγοντας από οπτασίες περί δημοκρατίας που εύγλωττα παρουσιάζουν οι πολιτικοί ‘‘ηγέτες’’. Είναι χρέος όλων μας- όπως φάνηκε προσφάτως- συνολικά να αποδείξουμε ότι όλα όσα ετοιμάζουν για μας χωρίς εμάς μπορούμε να τα αντιπαλεύουμε και να διεκδικούμε αυτά που μας ανήκουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου