Έσκασε η φούσκα της Μπολόνια... (παρμένο από αστική εφημερίδα της Γερμανίας!!!)

Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2010

Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα το φοιτητικό κίνημα έχει προσπαθήσει και έχει εντέλει καταφέρει να δώσει μια απάντηση αλλά και να θέσει σοβαρά αναχώματα στην πολιτική της Μπολόνια αλλά και σε αυτή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και τις διαστάσεις που αυτή λαμβάνει στη χώρα μας. Μια πολιτική που προωθείται από την Ε.Ε. αλλά και όλες τις κυβερνήσεις των κρατών που συμμετέχουν σε αυτή. Μια πολιτική που περιλαμβάνει αρκετές, σημαντικές αναδιαρθρωτικές αλλαγές, και όχι προς όφελος των φοιτητών. Όλο αυτό το διάστημα παρατηρούμε μια πρωτοφανή προσπάθεια και από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ για:

Α) Διάσπαση των σπουδών και των πτυχίων των πανεπιστημίων σε δύο μέρη: bachelor,master αλλά και παράλληλα την πλήρη εξειδίκευση του προγράμματος σπουδών σύμφωνα με τις ανάγκες της αγοράς και του επιχειρηματικού κόσμου. Το bachelor θα περιέχει πιο γενικού τύπου γνώσεις και θα διαρκεί 3 χρόνια και το master άκρα εξειδικευμένες γνώσεις και θα διαρκεί 1-2 χρόνια. Έτσι θα επιτυγχάνεται η παραγωγή αποφοίτων με πολύ περιορισμένες γνώσεις, άμεσα εκμεταλλεύσιμους, αναλώσιμους και χωρίς καθόλου επαγγελματικά δικαιώματα. Τι γίνεται εάν αλλάξουν οι ανάγκες της αγοράς εργασίας κανείς δεν ξέρει. Αν και βασικά μπορούμε να το φανταστούμε και από την ονομασία του νέου υπουργείου παιδείας και δια βίου εκπαίδευσης. Ανεργία ή δια βίου εκπαίδευση….. Παράλληλα αυτή την περίοδο της κρίσης που υπάρχει και εκτίναξη της ανεργίας ο καθένας αντιλαμβάνεται πόσο πολύ επιδεινώνει αυτό το μέτρο την εργασιακή προοπτική των αποφοίτων αφού εξαρχής τους εντάσσει σε ελαστικές μορφές εργασίας. Χαρακτηριστική είναι και η προσπάθεια της ΔΑΠ,ΠΑΣΠ μαζί με την πλειονότητα καθηγητών της σχολής μας αλλά και του Ε.Μ.Π. γενικότερα για εφαρμογή του παραπάνω θεσμού για τα πτυχία των αποφοίτων του Ε.Μ.Π. με πρόφαση ένα ενιαίο πτυχίο με τον χαρακτηρισμό master. Αυτό που δεν αναφέρουν όμως είναι ότι δεν βελτιώνει αυτή η αλλαγή το πτυχίο μας αφού έχει περισσότερη ισχύ από master αλλά το υποβαθμίζει, δεν εγγυάται κανείς ότι στο μέλλον δεν θα υπάρξει μια διάσπαση του ενιαίου πτυχίου σε 2(bachelor,master) και από την άλλη θα λειτουργήσει και σαν μοχλός πίεσης προς άλλα εκπαιδευτικά ιδρύματα να το υιοθετήσουν.

Β) Δεύτερος στόχος είναι η ιδιωτική τριτοβάθμια εκπαίδευση αλλά και η ισοτίμησή της με τη δημόσια και δωρεάν παιδεία. Η νέα κυβέρνηση όπως και η προηγούμενη προχωράει ολοταχώς σε αυτή την ισοτίμηση. Χαρακτηριστικές είναι και οι τελευταίες εξαγγελίες της υπουργού παιδείας αλλά και το προσχέδιο νόμου που κατέθεσε για τη δια βίου μάθηση και κατάρτιση, όπου ανακοίνωσε πως από εδώ και στο εξής οι αδειοδοτήσεις θα δίνονται από το αναβαθμισμένο πλέον Εθνικό Κέντρο Πιστοποίησης Κέντρων Επαγγελματικής Κατάρτισης. Παράλληλα για να ενσωματώσει τις αντιδράσεις και να παραπλανήσει η υπουργός έσπευσε να τονίσει ότι θα απαγορεύεται η χρήση του όρου κολλέγια στα Κ.Ε.Σ. καθώς αυτά δεν θα ανήκουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Δεν δεσμεύεται όμως ότι δεν θα υπάρξει καμία μελλοντική ισοτίμηση με τα αντίστοιχα δημόσια πανεπιστήμια και παράλληλα
δεν αναφέρεται καν στο ήδη κατατεθειμένο στο Συμβούλιο της Επικρατείας προεδρικό διάταγμα, το οποίο ενσωματώνει την ευρωπαϊκή οδηγία 36/2005. Όπου και αναγνωρίζονται ίσα επαγγελματικά δικαιώματα για τους αποφοίτους των παραρτημάτων των ευρωπαϊκών πανεπιστημίων που ήδη υπάρχουν στην Ελλάδα με αυτούς των δημοσίων.

Έτσι φτάνουμε στο σήμερα όπου σε σχεδόν ολόκληρη την Ευρώπη οι παραπάνω λογικές, και πολλές άλλες ακόμα, για την εκπαίδευση εφαρμόζονται. Αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο δεν έχουν βελτιώσει το επίπεδο της παρεχόμενης παιδείας ούτε και την εργασιακή ανασφάλεια - ανεργία των νέων εργαζομένων . Αντιθέτως έχουν επιδεινώσει τις συνθήκες εργασίας , έχουν συρρικνώσει τα δικαιώματα τις απαιτήσεις, έχουν εξαφανίσει την ασφάλεια της μόνιμης και σταθερής εργασίας. Σε πολλές χώρες της Ευρώπης φοιτητές ,αν και καθυστερημένα , αντιστέκονται σε αυτή τη βαθιά αντιδραστική τομή στο χώρο της εκπαίδευσης που τη βιώνουν καθημερινά, αντιλαμβάνονται ότι τελικά χειροτερεύει το μέλλον τους, παρά το βελτιώνει και παλεύουν να την ανατρέψουν(όπως έγινε και στη χώρα μας από γνωστές μειοψηφίες που τελικά αποδεικνύονται αρκετά πλειοψηφικές αφού εκτός από τον κόσμο του ελληνικού πανεπιστημίου έχουν στο πλευρό τους και τους φοιτητές των ευρωπαϊκών ιδρυμάτων). Αν και δεν γίνεται γνωστό από τα αστικά Μ.Μ.Ε. όλο αυτό το διάστημα αρκετά πανεπιστήμια τού εξωτερικού είναι κατειλημμένα και φοιτητές διαδηλώνουν ενάντια σε αυτή την πολιτική. Οπότε είναι απορίας άξιο για ποιό λόγο οι παρατάξεις ΔΑΠ και ΠΑΣΠ δηλώνουν υπέρμαχες αυτής της αλλαγής, την υπερασπίζονται και την προωθούν με κάθε τρόπο. Ακόμα ποιό προκλητική είναι και η επιχειρηματολογία τους ότι όλες αυτές οι μεταρρυθμίσεις είναι προς όφελος του φοιτητή ή ότι πρέπει να εναρμονιστούμε με τις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες, αν αναλογιστεί κανείς την κατάσταση στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Όπως πριν 4 χρόνια έτσι και τώρα πρέπει να θέσει το φοιτητικό κίνημα σοβαρά αναχώματα σε αυτή την πολιτική, που την επαναφέρει στο προσκήνιο η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Δεν θα καθορίσουν αυτοί το μέλλον μας αλλά εμείς οι ίδιοι θα παλέψουμε μέσα από συλλογικές διεκδικήσεις να βελτιώσουμε το πανεπιστήμιο, την ίδια μας τη ζωή...

ΓΚΡΕΜΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ ΤΗΣ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗΣ

Στις 18 Γενάρη ξεκινάει η χειμερινή εξεταστική, κάτι το οποίο σηματοδοτεί μια σαφή αλλαγή της καθημερινότητας της σχολής. Η εικόνα με τις πολλές παρέες και τα πηγαδάκια όπου κυριαρχούν η ζωντάνια και οι κουβέντες ποικίλου ενδιαφέροντος, θα αντικατασταθεί από φοιτητές με έκδηλο άγχος και αγωνία για τα θέματα τα οποία θα κληθούν να αντιμετωπίσουν. Τα βοηθήματα και οι σημειώσεις θα μονοπωλούν το ενδιαφέρον και ταυτόχρονα το περιεχόμενο και η δυσκολία των διαγωνισμάτων θα αποτελούν τα μοναδικά αντικείμενα συζήτησης.

Γιατί τελικά όμως όλα αυτά; Η συνηθισμένη απάντηση είναι ότι η εξεταστική αποτελεί μια διαδικασία απολύτως αναγκαία και συμπληρωματική για τα εξάμηνα, διότι με αυτόν τον τρόπο θα διαπιστωθεί το κατά πόσο ο καθένας από μας εμπέδωσε τις απαιτούμενες γνώσεις, έλαβε την αναγκαία κατάρτιση στο χρονικό διάστημα που προηγήθηκε κτλ.
Υπάρχει όμως και μια διαφορετική άποψη από την παραπάνω, η οποία επιδιώκει να αναδείξει το λάθος σκοπό και τα προβληματικά χαρακτηριστικά της εξεταστικής διαδικασίας.

ΜΥΘΟΣ 1ος: Μέσω της εξεταστικής διαπιστώνεται το κατά πόσο οι φοιτητές κατανόησαν τις παρεχόμενες γνώσεις στη διάρκεια του εξαμήνου.
Αν κοιτάξει κανείς την κατάσταση που βιώνουν καθημερινά οι φοιτητές, διαπιστώνει ότι τα μέσα με τα οποία έρχονται σε επαφή για να εμπεδώσουν το γνωστικό αντικείμενο της σχολής δεν είναι και τα πιο ιδανικά. Βιβλία δυσνόητα , ωράρια εξουθενωτικά, συνεχόμενες πρόοδοι που δεν ευνοούν σε καμία περίπτωση την περαιτέρω κατανόηση της ύλης, συνθέτουν το παζλ των σκόρπιων γνώσεων που λαμβάνει ο καθένας από μας. Συνεπώς, η εξεταστική έρχεται ως μια μηνιαία διαδικασία που δεν αποτελεί τίποτε άλλο παρά "σαφάρι" αποστήθισης αποσπασματικών γνώσεων, χωρίς καμία προοπτική μετατροπής τους σε κάποια κοινωνική πρακτική και σύνδεσής τους με το περιβάλλον της αγοράς εργασίας.

ΜΥΘΟΣ 2ος: Η εξεταστική είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένη με το κομμάτι της εκπαιδευτικής διαδικασίας που προηγήθηκε.
Το επιχείρημα αυτό αποδομείται εύκολα, καθώς –όπως διαπιστώνεται και στη σχολή μας- τα θέματα των διαγωνισμάτων πολλές φορές καθορίζονται από τις ιδιαιτερότητες του καθηγητή και δεν σχετίζονται άμεσα με το περιεχόμενο των αντίστοιχων συγγραμμάτων, ακόμη και των ασκήσεων που επιλύονται μέσα στο μάθημα . Ουσιαστικά, η τελική εξέταση –σε αρκετές περιπτώσεις- δεν αποτελεί μια φυσική απόληξη της διδασκαλίας αλλά περισσότερο διαμορφώνεται από την υποκειμενικότητα του καθηγητή, χωρίς να συνδέεται με τα περιθώρια ανταπόκρισης των φοιτητών στις απαιτήσεις του κάθε μαθήματος. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε πολλά μαθήματα της σχολής(π.χ. Μηχανική2,Fortran κ.ά.) εδώ και χρόνια τα ποσοστά κοψιμάτων είναι πολύ υψηλά, ωστόσο οι καθηγητές εμμένουν στο να επιλέγουν θέματα ασύμβατα με τη διδασκαλία, θεωρώντας – με αυτόν τον τρόπο - ως μοναδικό υπεύθυνο τους ίδιους τους φοιτητές.

ΜΥΘΟΣ 3ος: Η εξεταστική δίνει τη δυνατότητα στους διδάσκοντες να κρίνουν με ισότιμους όρους (λόγω των κοινών θεμάτων) όλους τους εξεταζόμενους φοιτητές.
Ειδικά τα τελευταία δύο χρόνια, βλέπουμε στη σχολή μας να έχει καθιερωθεί – σε πολλά μαθήματα - με μόνιμο τρόπο το μοντέλο των συχνών παραδόσεων ασκήσεων, της εξέτασης προόδων κ.α. Η μεγάλη πλειοψηφία των διδασκόντων υπόσχεται διαρκώς ότι η προσμέτρησή τους στον τελικό βαθμό θα είναι θετική και επαυξημένη χωρίς αρνητική βαθμολόγηση για κανέναν. Η εμπειρία όμως από τις τελευταίες εξεταστικές έχει αποδείξει άλλα. Σε μια σειρά από μαθήματα, οι φοιτητές που απείχαν από την πρόοδο ή που δεν παρέδωσαν ασκήσεις προβιβάζονται πολύ πιο δύσκολα έστω και αν έχουν συγκεντρώσει τις απαιτουμένες μονάδες στο τελικό διαγώνισμα. Επομένως, πρόκειται για την παγίωση επιπρόσθετων εξεταστικών φίλτρων, κάτι που οδηγεί σε μια άμεση κατηγοριοποίηση των φοιτητών πριν ακόμα διεξαχθεί η εξεταστική, καθώς αυτό που ίσχυε παλαιότερα-ότι αρκεί βαθμός μεγαλύτερος ή ίσος του 5 στην τελική εξέταση για να περάσει κάποιος το μάθημα - πλέον τίθεται υπό αμφισβήτηση.

ΜΥΘΟΣ 4ος: Η εξεταστική δίνει κίνητρα στους φοιτητές και επομένως μόνο θετικά συμβάλλει στην εξοικείωσή τους με το γνωστικό αντικείμενο.

Το παραπάνω επιχείρημα πέρα από το ότι είναι λανθασμένο για τους λόγους που αναφέρθηκαν προηγουμένως, πάσχει και για έναν επιπλέον λόγο. Το συνολικό κλίμα που επικρατεί κατά τη διάρκεια της εξεταστικής μόνο ελκυστικό δε μπορεί να χαρακτηριστεί για έναν φοιτητή. Ο ατομικός δρόμος στον οποίον εκ φύσεως οδηγεί η διαδικασία αυτή και ο ανταγωνισμός που επέρχεται από αυτόν καθιστούν το μήνα των διαγωνισμάτων ιδιαίτερα ψυχοφθόρο και δύσκολα αποδοτικό. Και αν μέσα σε όλα αυτά προσθέσουμε και την ολοένα και πιο σκληρή επιτήρηση των τελευταίων εξεταστικών (επιτηρητές που σε ακολουθούν ακόμα και στην τουαλέτα, σε αλλάζουν αίθουσα ανάλογα με την κατανομή των ονομάτων ακόμα και όταν η αίθουσα που αντιστοιχεί το όνομά σου είναι γεμάτη!), καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για μια διαδικασία όπου εξ΄ αρχής υπεύθυνος και ύποπτος για το καθετί θεωρείται μόνο ο φοιτητής. Συνεπώς, τις συνθήκες για την παροχή κινήτρων μόνο θετικές δε θα τις χαρακτηρίζαμε.

Με βάση τα παραπάνω, αυτό το οποίο θέλουμε νε τονίσουμε είναι ότι οι προβληματικές της όποιας εξεταστικής διαδικασίας οφείλονται στον ίδιο το λόγο για τον οποίο διεξάγεται όχι μόνο στο πανεπιστήμιο αλλά και οπουδήποτε αλλού. Αυτός δεν είναι άλλος από την κατανομή των εκπαιδευόμενων με βάση τις απαιτήσεις του Υπουργείου και της εκάστοτε κυβέρνησης. Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι κάθε εξεταστική διαδικασία (είτε αφορά το σχολείο, είτε το πανεπιστήμιο, είτε το χώρο εργασίας) θεωρείται το διαβατήριο για να καταλάβουν "δίκαια" οι εκπαιδευόμενοι κάποιες ανώτερες θέσεις, οι οποίες όμως έχουν εξ’ αρχής καθορισμένο αριθμό και άρα οι προσπάθειες του καθενός από μας μπορούν εύκολα να αποβούν άκαρπες ακόμα και αν συνοδευτούν από υψηλές επιδόσεις (π.χ. στις Πανελλήνιες ακόμα και αν όλοι γράψουν τέλεια, μερικοί από αυτούς θα περάσουν στις σχολές προτίμησής τους). Επίσης, μέσα από τις εξετάσεις εμπεδώνεται ένα συγκεκριμένο πλαίσιο εντατικοποιημένου και πειθαρχημένου ατόμου που υπακούει στις εντολές του κάθε εξεταστή, συνεπώς προλειαίνεται – μέσα από τη διαδικασία αυτή - η δημιουργία αντίστοιχου μοντέλου εργαζομένου.

Απέναντι σε όλα αυτά, πρέπει ως φοιτητές να αντιμετωπίσουμε συλλογικά τις προβληματικές της παραπάνω διαδικασίας, κόντρα στη λογική του ατομικού δρόμου και με σκοπό την απάντηση στα φαινόμενα καθηγητικής αυθαιρεσίας και προσβλητικής συμπεριφοράς απέναντι σε φοιτητές.

Απαιτούμε από καθηγητές και επιτηρητές ισότιμη συμπεριφορά για εμάς και τους συμφοιτητές μας. Σε περίπτωση που προσβάλλουν τον οποιοδήποτε φοιτητή μέσα στην αίθουσα έχουμε κάθε δικαίωμα να απαντήσουμε.
Σε περίπτωση μαζικών κοψιμάτων, απαιτούμε συλλογική αναβαθμολόγηση.
Δε δεχόμαστε να μας αντιμετωπίζουν ως ύποπτους στη διαδικασία της εξέτασης. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να μας αλλάξει θέση και αίθουσα.
 

a

a

ΠΑΛΙΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ


ATTACK: Πρωτοβουλία ανέργων/επισφαλώς εργαζομένων!

Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών: εργαζόμενοι/άνεργοι μηχανικοί