Έσκασε η φούσκα της Μπολόνια... (παρμένο από αστική εφημερίδα της Γερμανίας!!!)

Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα το φοιτητικό κίνημα έχει προσπαθήσει και έχει εντέλει καταφέρει να δώσει μια απάντηση αλλά και να θέσει σοβαρά αναχώματα στην πολιτική της Μπολόνια αλλά και σε αυτή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και τις διαστάσεις που αυτή λαμβάνει στη χώρα μας. Μια πολιτική που προωθείται από την Ε.Ε. αλλά και όλες τις κυβερνήσεις των κρατών που συμμετέχουν σε αυτή. Μια πολιτική που περιλαμβάνει αρκετές, σημαντικές αναδιαρθρωτικές αλλαγές, και όχι προς όφελος των φοιτητών. Όλο αυτό το διάστημα παρατηρούμε μια πρωτοφανή προσπάθεια και από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ για:

Α) Διάσπαση των σπουδών και των πτυχίων των πανεπιστημίων σε δύο μέρη: bachelor,master αλλά και παράλληλα την πλήρη εξειδίκευση του προγράμματος σπουδών σύμφωνα με τις ανάγκες της αγοράς και του επιχειρηματικού κόσμου. Το bachelor θα περιέχει πιο γενικού τύπου γνώσεις και θα διαρκεί 3 χρόνια και το master άκρα εξειδικευμένες γνώσεις και θα διαρκεί 1-2 χρόνια. Έτσι θα επιτυγχάνεται η παραγωγή αποφοίτων με πολύ περιορισμένες γνώσεις, άμεσα εκμεταλλεύσιμους, αναλώσιμους και χωρίς καθόλου επαγγελματικά δικαιώματα. Τι γίνεται εάν αλλάξουν οι ανάγκες της αγοράς εργασίας κανείς δεν ξέρει. Αν και βασικά μπορούμε να το φανταστούμε και από την ονομασία του νέου υπουργείου παιδείας και δια βίου εκπαίδευσης. Ανεργία ή δια βίου εκπαίδευση….. Παράλληλα αυτή την περίοδο της κρίσης που υπάρχει και εκτίναξη της ανεργίας ο καθένας αντιλαμβάνεται πόσο πολύ επιδεινώνει αυτό το μέτρο την εργασιακή προοπτική των αποφοίτων αφού εξαρχής τους εντάσσει σε ελαστικές μορφές εργασίας. Χαρακτηριστική είναι και η προσπάθεια της ΔΑΠ,ΠΑΣΠ μαζί με την πλειονότητα καθηγητών της σχολής μας αλλά και του Ε.Μ.Π. γενικότερα για εφαρμογή του παραπάνω θεσμού για τα πτυχία των αποφοίτων του Ε.Μ.Π. με πρόφαση ένα ενιαίο πτυχίο με τον χαρακτηρισμό master. Αυτό που δεν αναφέρουν όμως είναι ότι δεν βελτιώνει αυτή η αλλαγή το πτυχίο μας αφού έχει περισσότερη ισχύ από master αλλά το υποβαθμίζει, δεν εγγυάται κανείς ότι στο μέλλον δεν θα υπάρξει μια διάσπαση του ενιαίου πτυχίου σε 2(bachelor,master) και από την άλλη θα λειτουργήσει και σαν μοχλός πίεσης προς άλλα εκπαιδευτικά ιδρύματα να το υιοθετήσουν.

Β) Δεύτερος στόχος είναι η ιδιωτική τριτοβάθμια εκπαίδευση αλλά και η ισοτίμησή της με τη δημόσια και δωρεάν παιδεία. Η νέα κυβέρνηση όπως και η προηγούμενη προχωράει ολοταχώς σε αυτή την ισοτίμηση. Χαρακτηριστικές είναι και οι τελευταίες εξαγγελίες της υπουργού παιδείας αλλά και το προσχέδιο νόμου που κατέθεσε για τη δια βίου μάθηση και κατάρτιση, όπου ανακοίνωσε πως από εδώ και στο εξής οι αδειοδοτήσεις θα δίνονται από το αναβαθμισμένο πλέον Εθνικό Κέντρο Πιστοποίησης Κέντρων Επαγγελματικής Κατάρτισης. Παράλληλα για να ενσωματώσει τις αντιδράσεις και να παραπλανήσει η υπουργός έσπευσε να τονίσει ότι θα απαγορεύεται η χρήση του όρου κολλέγια στα Κ.Ε.Σ. καθώς αυτά δεν θα ανήκουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Δεν δεσμεύεται όμως ότι δεν θα υπάρξει καμία μελλοντική ισοτίμηση με τα αντίστοιχα δημόσια πανεπιστήμια και παράλληλα
δεν αναφέρεται καν στο ήδη κατατεθειμένο στο Συμβούλιο της Επικρατείας προεδρικό διάταγμα, το οποίο ενσωματώνει την ευρωπαϊκή οδηγία 36/2005. Όπου και αναγνωρίζονται ίσα επαγγελματικά δικαιώματα για τους αποφοίτους των παραρτημάτων των ευρωπαϊκών πανεπιστημίων που ήδη υπάρχουν στην Ελλάδα με αυτούς των δημοσίων.

Έτσι φτάνουμε στο σήμερα όπου σε σχεδόν ολόκληρη την Ευρώπη οι παραπάνω λογικές, και πολλές άλλες ακόμα, για την εκπαίδευση εφαρμόζονται. Αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο δεν έχουν βελτιώσει το επίπεδο της παρεχόμενης παιδείας ούτε και την εργασιακή ανασφάλεια - ανεργία των νέων εργαζομένων . Αντιθέτως έχουν επιδεινώσει τις συνθήκες εργασίας , έχουν συρρικνώσει τα δικαιώματα τις απαιτήσεις, έχουν εξαφανίσει την ασφάλεια της μόνιμης και σταθερής εργασίας. Σε πολλές χώρες της Ευρώπης φοιτητές ,αν και καθυστερημένα , αντιστέκονται σε αυτή τη βαθιά αντιδραστική τομή στο χώρο της εκπαίδευσης που τη βιώνουν καθημερινά, αντιλαμβάνονται ότι τελικά χειροτερεύει το μέλλον τους, παρά το βελτιώνει και παλεύουν να την ανατρέψουν(όπως έγινε και στη χώρα μας από γνωστές μειοψηφίες που τελικά αποδεικνύονται αρκετά πλειοψηφικές αφού εκτός από τον κόσμο του ελληνικού πανεπιστημίου έχουν στο πλευρό τους και τους φοιτητές των ευρωπαϊκών ιδρυμάτων). Αν και δεν γίνεται γνωστό από τα αστικά Μ.Μ.Ε. όλο αυτό το διάστημα αρκετά πανεπιστήμια τού εξωτερικού είναι κατειλημμένα και φοιτητές διαδηλώνουν ενάντια σε αυτή την πολιτική. Οπότε είναι απορίας άξιο για ποιό λόγο οι παρατάξεις ΔΑΠ και ΠΑΣΠ δηλώνουν υπέρμαχες αυτής της αλλαγής, την υπερασπίζονται και την προωθούν με κάθε τρόπο. Ακόμα ποιό προκλητική είναι και η επιχειρηματολογία τους ότι όλες αυτές οι μεταρρυθμίσεις είναι προς όφελος του φοιτητή ή ότι πρέπει να εναρμονιστούμε με τις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες, αν αναλογιστεί κανείς την κατάσταση στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Όπως πριν 4 χρόνια έτσι και τώρα πρέπει να θέσει το φοιτητικό κίνημα σοβαρά αναχώματα σε αυτή την πολιτική, που την επαναφέρει στο προσκήνιο η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Δεν θα καθορίσουν αυτοί το μέλλον μας αλλά εμείς οι ίδιοι θα παλέψουμε μέσα από συλλογικές διεκδικήσεις να βελτιώσουμε το πανεπιστήμιο, την ίδια μας τη ζωή...