Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012


39 χρόνια μετά το Πολυτεχνείο

ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΣΤΙΣ 11/10 ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΝΕΑ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012


Την περασμένη Πέμπτη πραγματοποιήθηκε η πρώτη Γενική Συνέλευση του φοιτητικού μας συλλόγου, όπου ψηφίστηκε το πλαίσιο της ΔΑΠ, ένα πλαίσιο με μοναδικό αίτημα-μπούλετ την ανοιχτή σχολή, χωρία καμία άλλη αναφορά στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και τη σημασία των ημερών αυτών για την πραγματοποίησή της, γεγονός μάλλον αντιφατικό αν αναλογιστούμε ότι οι συνάδελφοι της ΔΑΠ “δεν επιθυμούν το Νόμο Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου”... Βέβαια, για το αποτέλεσμα αυτό ευθύνεται και η επιλογή της ΑΡ.ΕΝ. να διαφοροποιηθεί με κάθε τρόπο από την ΕΑΑΚ, υιοθετώντας μια αδιάλλακτη στάση, σε αντίθεση με αυτό που έκανε στις υπόλοιπες σχολές και  με αποτέλεσμα να μην καταφέρουμε να συνθέσουμε και να κατεβάσουμε ένα πραγματικά αγωνιστικό και ενωτικό πλαίσιο, όπως συνέβαινε πάντα, αλλά να κατέβουν δύο διαφορετικά πλαίσια και να παραχωρηθεί έτσι στην ουσία η συνέλευση στη ΔΑΠ...
            Ωστόσο, διανύουμε την πιο κρίσιμη περίοδο που θα καθορίσει τα χαρακτηριστικά του πανεπιστημίου στο οποίο θα σπουδάζουμε. Η προσπάθεια διάλυσης του δημοσίου και δωρεάν πανεπιστημίου από πλευράς υπουργείου είναι πιο έντονη από ποτέ με αποκορύφωμα πρώτον την οικονομική αφαίμαξη των πανεπιστημίων, σε συνέχεια της αφαίμαξης της κοινωνίας που επιβάλλει η τρόικα, με την ψήφιση των 11,5 δις και δεύτερον τη συγκρότηση των Συμβουλίων Ιδρύματος, τα οποία θα επιβάλλουν-ως άλλη τρόικα- το “Μνημόνιο” στην εκπαίδευση. Εμείς θεωρούμε ότι πρέπει να εμποδιστεί με κάθε τρόπο η εκλογή των Σ.Ι με κατειλημμένες σχολές και κατειλημμένη Πρυτανεία μέχρι τις 25 Οκτωβρίου, που είναι η τελική ημερομηνία για την ολοκλήρωση της διαδικασίας. Δεν τρέφουμε αυταπάτες, τα Σ.Ι εν τέλει θα διοριστούν (τελείως πραξικοπηματικά!) αλλά στόχος μας είναι να αποτελέσουν όργανα πλήρως απονομιμοποιημένα, ανεπιθύμητα και ξένα ως προς την πανεπιστημιακή κοινότητα και τους φοιτητές πιο συγκεκριμένα και οι τωρινές κινητοποιήσεις μας να αποτελέσουν την αφετηρία για την πλήρη απαξίωσή τους. Ήδη οι υπόλοιποι φοιτητικοί σύλλογοι του ΕΜΠ μέσα από Γ.Σ έχουν πάρει αγωνιστικές αποφάσεις, τελούν υπό κατάληψη και καλούνται να επανασυνεδριάσουν αυτή τη βδομάδα για να κλιμακωθεί ο αγώνας μας ενόψει δύο πολύ σημαντικών κόμβων,
  •   Τη γενική απεργία στις 18-10 και την πορεία ενάντια στα νέα μέτρα, των 11,5 δις, στην οποία εμείς οι φοιτητές θα πρέπει να συμμετέχουμε ενεργά, παλεύοντας μαζί με τους εργαζομένους για τη ανατροπή της πολιτικής της αφαίμαξης του λαού, αλλά και αναδεικνύοντας το ζήτημα της 3βάθμιας εκπαίδευσης ως πανκοινωνικό
  •  Τη διεξαγωγή της εκλογής των Σ.Ι για το ΕΜΠ στις 25-10, αλλά και σε μια σειρά άλλων ιδρυμάτων μέχρι τότε.
Ο φοιτητικός σύλλογος πολιτικών μηχανικών δεν θα πρέπει να μείνει ανενεργός, αλλά να έρθει σε συντονισμό με τις υπόλοιπες σχολές και γι'αυτό καλούμε σε συλλογή υπογραφών για νέα Γ.Σ την Τετάρτη 17-10 (εξάλλου η καθαρή πλειοψηφία όσων ψήφισαν στη συνέλευση επιθυμούν να ξανασυνεδριάσει ο σύλλογος). Καλούμε ακριβώς γιατί σε αντίθεση με τις “υπεύθυνες δυνάμεις” της σχολής αναγνωρίζουμε την αναγκαιότητα σε αυτή τη συγκυρία να μην επιλέξουμε τον εύκολο-ατομικό δρόμο, αλλά το συλλογικό, ο οποίος εν τέλει είναι και ο μόνος νικηφόρος.
            Ένας ψύχραιμος απολογισμός, εξάλλου, των περυσινών κινητοποιήσεών μας, όταν 300 σχολές πανελλαδικά συντονίστηκαν και έκλεισαν με κατάληψη, δείχνει ότι οι μαζικές  Γ. Συνελεύσεις μας και οι καταλήψεις, αμέσως μόλις ο νόμος Διαμαντοπούλου ψηφίστηκε, οδήγησαν στην πλήρη απονομιμοποίησή του έτσι ώστε να διατηρηθεί ανενεργός για έναν ολόκληρο χρόνο και για να έρθει ξανά στο προσκήνιο χρειάστηκε να ξαναψηφιστεί φέτος το καλοκαίρι(!!!). Εξάλλου, και η ιστορία του φοιτητικού κινήματος έχει δείξει ότι με αυτά τα μέσα πάλης έχουμε καταφέρει να πετύχουμε σημαντικές νίκες.
            Το γεγονός αυτό δείχνει σε αυτούς που τρομοκρατούν για χαμένα μαθήματα και χαμένο καλοκαίρι και προβάλουν το επιχείρημα ότι δεν χρειάζεται να ξεβολευτεί ο φοιτητής, αφού δεν πρόκειται να κερδίσει, πόσο αυταπατώνται και εξαπατούν και τους συναδέλφους τους...Είναι οι ίδιοι που θέλουν να φιμώνουν το Φοιτητικό Σύλλογο και οι οποίοι θα επικαλεστούν στρεβλά την “πλειοψηφία”. Δεν θα πρέπει να μπούμε στη συζήτηση στην οποία θέλουν να μας παρασύρουν τα τσιράκια της κυβέρνησης και της τρόικας, η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ, περί “παράνομων” συνελεύσεων. Θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι αν συγκεντρωθεί αριθμός ίσος με την απαρτία μπορεί να παρθεί απόφαση.
            Τέλος, για εμάς είναι ξεκάθαρο το εξής: Οφείλουμε στο μέλλον του δημόσιου, δωρεάν και δημοκρατικού πανεπιστημίου, αλλά και συνολικά στο μέλλον μας ως νεολαία και αυριανοί εργαζόμενοι, να σηκώσουμε τώρα το γάντι της αντιπαράθεσης!!! Να γίνουμε η γενιά της ανατροπής!!!

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 17/10 ΣΤΙΣ 12:30 ΣΤΟ αμφ.1

Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012

ΤΙ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ…?

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

Παρατηρώντας τις πολιτικές εξελίξεις κατά τη διάρκεια του φετινού καλοκαιριού καθώς και αμέσως μετά από αυτό οι συγκρίσεις και τα κοινά σημεία με το καλοκαίρι του 2011 είναι κάτι παραπάνω από πολλά. Για μία ακόμη φορά έχουμε την ανακοίνωση νέων σκληρών μέτρων που απαιτεί η τρόικα, με μειώσεις μισθών, αυξήσεις φόρων και ιδιωτικοποιήσεις, που έρχονται να πλήξουν ολόκληρη την κοινωνία. Επίσης στο χώρο της εκπαίδευσης, έρχεται νέος νόμος διάλυσης των πανεπιστημίων, πραξικοπηματικά, όπως ακριβώς και ο νόμος Διαμαντοπούλου πέρυσι τέτοιον καιρό. Ας το δούμε λίγο πιο αναλυτικά.
Ο νέος νόμος 4076 έρχεται στην ουσία να εξειδικεύσει και να συμπληρώσει σε συγκεκριμένα σημεία το νόμο Διαμαντοπούλου, κατά κύριο λόγο δηλαδή να πιέσει για την εφαρμογή του, την οποία οι μαζικές περσινές κινητοποιήσεις κατέστησαν αδύνατη. Σε αυτή την κατεύθυνση ο νέος νόμος προσπαθεί από τη μία να πιέσει τις διοικήσεις- πρυτάνεις για διεξαγωγή εκλογών για τη συγκρότηση των Συμβουλίων Ιδρύματος μέχρι τις 25 Οκτώβρη, αφού αν δεν το κάνει διώκεται και η σύγκλητος εκλέγει νέο πρύτανη για να φέρει εις πέρας αυτήν την αποστολή. Αν δεν τα καταφέρει ούτε αυτός, διεξάγονται εκλογές με επιστολική ψήφο- ηλεκτρονική ψήφο. Αν ακόμα και αυτό δεν καταστεί δυνατό, ορίζονται αυτόματα οι γηραιότεροι ακαδημαϊκοί κάθε ιδρύματος με κλήρωση. Τόσο δημοκρατικάΑπό την άλλη, προσπαθεί να βρει συμμαχίες με κομμάτια διοικητικών (τα γνωστά διαχρονικά τους τσιράκια) ρίχνοντας δύο δολώματα: ότι ο ρόλος του πρύτανη παραμένει ενεργός και ο κοσμήτορας θα εκλέγεται από τα μέλη ΔΕΠ (καθηγητές). Ταυτόχρονα, με τα πανεπιστήμια να βρίσκονται ήδη κάτω από συνθήκες οικονομικής κατάρρευσης, η μία εστία κλείνει μετά την άλλη, ενώ η πρόσφατη υπουργική απόφαση ορίζει τη συγχώνευση και το κλείσιμο μιας σειράς τμημάτων πανελλαδικά (σχέδιο Αθηνά), αλλά και το κόψιμο κάθε δωρεάν συγγράμματος από το εαρινό εξάμηνο του 2013!!!
Γιατί όμως τέτοια καούρα για να αλλάξει το μοντέλο διοίκησης; Ακριβώς γιατί με τη σημερινή κατάσταση του αυτοδιοίκητου πανεπιστημίου, η εφαρμογή της αναδιάρθρωσης είναι αδύνατη. Χρειαζόμαστε ένα πολύ πιο αυταρχικό πανεπιστήμιο, όπου οι φοιτητές δεν θα έχουν λόγο σε θέματα που τους αφορούν και καμία φωνή αντίστασης δεν θα μπορεί να υψωθεί. Τα Συμβούλια Ιδρύματος λοιπόν, αποτελούν την αναγκαία προϋπόθεση για την εφαρμογή των υπόλοιπων πτυχών του νόμου. Είναι αυτά που θα εγγυηθούν μειωμένους προϋπολογισμούς, κατάργηση σίτισης-στέγασης, διάλυση των πτυχίων και των προγραμμάτων σπουδών.
Απέναντι σε αυτή τη νέα επίθεση από πλευράς Υπουργείου μία είναι η απάντηση που πρέπει να δώσουμε. Μέσα από τους φοιτητικούς μας συλλόγους, θα αγωνιστούμε και θα αφήσουμε και αυτόν το νόμο στα χαρτιά. Όπως κάναμε και πέρυσι που μπλοκάραμε έναν νόμο που είχε ψηφιστεί από 260 βουλευτές!!! Επειδή δεν θέλουμε να πληρώνουμε δίδακτρα για να σπουδάζουμε, επειδή δεν θέλουμε η φωνή μας να μην ακούγεται, επειδή δεν θέλουμε τα αδέρφια μας να οδηγηθούν στα ιδιωτικά κολλέγια επειδή κλείνουν τα δημόσια πανεπιστήμια και ΤΕΙ, επειδή θέλουμε τα πτυχία μας να έχουν αξία και δικαιώματα.
Επειδή, τελικά, δεν θα γίνουμε η χαμένη γενιά που θα κινείται μεταξύ ανεργίας και υποαπασχόλησης παρακαλώντας για μια δουλειά χωρίς αξιοπρέπεια, ενώ τα απογεύματα θα τρέχουμε στα ‘’ινστιτούτα’’ μαζεύοντας επιπλέον προσόντα επί πληρωμή. Επειδή δεν θα γίνουμε η γενιά που θα ξεριζωθεί από τον τόπο της επειδή αυτό συμφέρει κάποιους που προωθούν αυτήν την πολιτική!
Με το πέρας της εξεταστικής και το άνοιγμα των σχολών η Ανεξάρτητη Αριστερή Παρέμβαση και η ΕΑΑΚ θα καλέσει σε Γενικές Συνελεύσεις και κινητοποιήσεις, με ενωτικό κάλεσμα σε πολιτικές δυνάμεις και φοιτητές που πλήττονται από το νέο νόμο, για την ανατροπή της επίθεσης στο χώρο της εκπαίδευσης.
Ήδη οι καθηγητές που πλήττονται και από το νόμο Αρβανιτόπουλου, αλλά και από τη συνολική πολιτική, έχουν αρχίσει τις κινητοποιήσεις τους στέλνοντας το πρώτο μήνυμα αντίστασης ενώ παράλληλα προσπαθούν να μην προκαλέσουν προβλήματα στις εξεταστικές ώστε στη συνέχεια να συντονιστούν και με τον αγώνα των φοιτητών, σε μια προσπάθεια συγκρότησης πανεκπαιδευτικού μετώπου ενάντια στην πολιτική αυτή. Σε αυτή την κατεύθυνση κινείται και το κάλεσμα στην Παμπολυτεχνειακή Συνέλευση τη Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου, σαν ένα πρώτο βήμα συμπόρευσης φοιτητών-καθηγητών-εργαζομένων, όπου κρίνεται αναγκαία και η δική μας συμμετοχή και παρουσία μέσα από το Φοιτητικό μας Σύλλογο, για τη χάραξη κοινού σχεδιασμού απάντησης απέναντι σε αυτούς που προσπαθούν να διαλύσουν το παρόν και το μέλλον μας.
Με αυτή την έννοια, επιδιώκουμε τη συμμετοχή του Συλλόγου, τόσο στην Παμπολυτεχνειακή συνέλευση της Δευτέρας, όσο και στην πανεργατική απεργία την ερχόμενη Πέμπτη, στο πλευρό των εργαζομένων, όχι μόνο με τη λογική της αλληλεγγύης, αλλά ακριβώς γιατί αφενός τα νέα μέτρα επηρεάζουν και εμάς (τόσο στο σήμερα με την αφαίμαξη του εισοδήματος των γονιών μας, αλλά και ως μελλοντικών εργαζομένων), αφετέρου στο νέο πακέτο μέτρων της κυβέρνησης υπάρχουν μέτρα για την εκπαίδευση και την εφαρμογή του νέου νόμου. Όταν η επίθεση είναι ολομέτωπη, η απάντηση πρέπει να είναι εκκωφαντική και μετωπική.
ΔΕΝ ΘΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΝΑ ΔΙΑΛΥΣΕΙ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ!!!
ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΦΟΒΗΘΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ!!! ΟΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΙ ΜΑΣ ΑΓΩΝΕΣ ΘΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΝ ΤΟ ΝΟΜΟ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟ Ν.ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ!!!
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΑΜΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 24/11 ΣΤΙΣ 12:00 ΣΤΗΝ ΠΡΥΤΑΝΕΙΑ.
ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΤΙΣ 10:00 ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ.


Ανεξάρτητη Αριστερή Παρέμβαση-ε.α.α.κ.


Χρυσή Αυγή ή αλλιώς το μακρύ χέρι του συστήματος……

Δευτέρα 28 Μαΐου 2012




Μετά τις εκλογές της 6ης Μάη και την είσοδο της νεοναζιστικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή στη βουλή ακούμε όλο και πιο συχνά κυβερνητικά στελέχη αλλά και ΜΜΕ να παρομοιάζουν τη σημερινή συγκυρία με την περίοδο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Ο Κάρλ Μάρξ έλεγε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα…. Πρόκειται όμως για μία φάρσα ή για ένα άκρως επικίνδυνο φαινόμενο; Όσον αφορά τον παραπάνω παραλληλισμό, αν και έχει ομοιότητες με τη σημερινή κατάσταση της κοινωνίας δεν είναι ακριβής.
Στη Γερμανία του μεσοπολέμου (όπου από τη Γερμανική αυτοκρατορία έγινε η μετάβαση σε ένα πολιτικό σύστημα με στοιχεία της κοινοβουλευτικής και της προεδρευόμενης δημοκρατίας που ονομάστηκε Δημοκρατία της Βαϊμάρης) παρατηρείται τεράστια ριζοσπαστικοποίηση του λαού, ανάπτυξη μεγάλων απεργιών-κινητοποιήσεων σε σημείο που να ανατρέπονται οι κυβερνήσεις, η μία μετά την άλλη με κύρια αιτία την έκρηξη της φτώχειας και της ανεργίας. Εξαιτίας αυτής της αποσταθεροποίησης η γερμανική αστική τάξη, για να επαναφέρει την ομαλότητα, προωθεί οικονομικά και πολιτικά το ναζιστικό κόμμα και τον Χίτλερ. Οι ναζί έχοντας αποκτήσει μειοψηφική απήχηση αλλά και εργατική βάση, εκμεταλλευόμενοι στρεβλά επιχειρήματα (όπως «ταπείνωση του Γερμανικού έθνους μετά τον πόλεμο κ.ο.κ.»), στηρίζονται από τους 25 μεγαλύτερους γερμανούς βιομήχανους, μαζικοποιούνται, επιβάλλουν ένα σιδηρόφρακτο καθεστώς ¨εκτάκτου ανάγκης¨ και η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή.
Στην Ελλάδα του σήμερα μπορεί να επικρατούν αντίστοιχες συνθήκες, ο παραλληλισμός αυτός όμως γίνεται με στόχο να τρομοκρατηθεί ο μαχόμενος λαός, που αποδεσμεύεται από τα κόμματα του μνημονίου και εναντιώνεται στην πολιτική που προωθεί το μαύρο μέτωπο ΕΕ-ΔΝΤ-Ντόπιου και ξένου Κεφαλαίου και το υπηρετικό τους προσωπικό (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ κλπ.). Θέλουν τη ΧΑ σε ρόλο μπαμπούλα που παραμονεύει και επωφελείται από την αστάθεια, για να βαδίσει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας το δρόμο της υποταγής. Αυτοί που καλούν το λαό να προασπιστεί τη ¨δημοκρατία¨ τους (που επιτρέπει π.χ. 160-170 περίπου άτομα να υποθηκεύουν το μέλλον και τις τύχες των εργαζομένων και της νεολαίας ψηφίζοντας μέτρα παρά την τεράστια κοινωνική κατακραυγή) από την άνοδο του φασισμού, είναι και αυτοί που ουσιαστικά προσπαθούν να δημιουργούν  πρόσφορο έδαφος ώστε να αποκτήσει απήχηση αυτή η ιδεολογία.
Κυρίαρχο κομμάτι αυτής της προσπάθειας είναι να αποδώσουν τις αιτίες  της κρίσης σε συγκεκριμένες ομάδες εργαζομένων και κατώτερων στρωμάτων, αλλά ποτέ στις τράπεζες, στους βιομήχανους και γενικά σε αυτούς που καθορίζουν τις τύχες μας (ακόμα και το ΄΄προδότες΄΄, ΄΄ανίκανοι΄΄ πολιτικοί αποκρύπτει τα ξένα και ελληνικά επιχειρηματικά συμφέροντα που προωθούν) προς όφελός τους. Επιβάλλουν λοιπόν έναν κοινωνικό κανιβαλισμό όπου πρώτα και κύρια φταίει ο διπλανός μας και όχι αυτός που βρίσκεται από πάνω μας.
Παντού γύρω μας ακούμε:
Α) για υπερτροφικό-αντιπαραγωγικό δημόσιο αλλά και ¨τεμπέληδες¨ υπαλλήλους που απεργούν συνέχεια. Κανείς δεν αναφέρει έρευνες του ΟΟΣΑ που δείχνουν το ακριβώς αντίθετο: 1)ο ελληνικός δημόσιος τομέας είναι πολύ μικρότερος από αυτούς των υπόλοιπων Ευρωπαϊκών χωρών(αναλογικά με τον πληθυσμό) 2) έχει από τους καλύτερους ρυθμούς απόδοσης 3) μισθούς ίσους με τον μέσο μισθό των υπόλοιπων χωρών.
Β) για μετανάστες κύριους υπεύθυνους για την άνοδο της εγκληματικότητας και την εκτόξευση της ανεργίας. Κανείς πάλι δεν λέει ότι τα πρωτεία στην εγκληματικότητα τα έχει το ελληνικό κομμάτι του πληθυσμού (θα μου πεις βέβαια ότι είναι ΄΄Έλληνες΄΄ οπότε έχουν κάθε δικαίωμα να κάνουν ό,τι θέλουν) αλλά και ότι κύρια αιτία αυτής της αύξησης είναι η φτώχεια και η εξαθλίωση του μνημονίου. Όσο για την άνοδο της ανεργίας μία ματιά να ρίξει κανείς στις επιχειρήσεις που σε περίοδο κρίσης έχουν κέρδη και κάνουν απολύσεις ¨εν είδη ανταγωνιστικότητας¨ (πχ COSMOTE).
Γ) για τα μαγαζιά που κλείνουν εξαιτίας των πορειών που ΄΄κλείνουν΄΄ το κέντρο και όχι της μείωσης της αγοραστικής δύναμης του λαού

Καθόλου λοιπόν τυχαίες δεν είναι οι τρομαχτικές ομοιότητες :
Α) «στο μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου με το ακόλουθο απόσπασμα ατόφιο από τη σελίδα της ΧΑ : «Σύμφωνα με το δεύτερο ζωτικό ψεύδος, για την άθλια κατάσταση της οικονομίας μας πταίουν όλοι οι άλλοι, αλλά όχι εμείς. Η αναχρονιστική Αριστερά, επειδή ακριβώς θεωρεί τα νοσηρά και εκφυλιστικά συμπτώματα της ελληνικής κοινωνίας, που οδήγησαν στην κρίση, όχι ως παθογένειες που πρέπει να εκριζωθούν αλλά ως οιονεί αρετές της, αθωώνει το κοινωνικό σώμα από τις ευθύνες του, ενοχοποιώντας αποκλειστικά και γενικευτικά τους συνήθεις και νεφελώδεις υπόπτους, τον καπιταλισμό, τους πλουτοκράτες, την Ευρώπη».
Β) του καλέσματος  Σαμαρά και Βενιζέλου για «εθνική ενότητα-ομοψυχία-συσπείρωση για το καλό της πατρίδας» (να σωθούν δηλαδή οι τράπεζες), με ταυτόχρονα ανελέητη επίθεση σε απεργίες και κινητοποιήσεις, με τα «Έλληνες εργάτες, βιομήχανοι ενωμένοι», «δεν υπάρχουν διαφορετικές τάξεις παρά μόνο έθνος» της ΧΑ και την ταυτόχρονη στήριξη του Μάνεση απέναντι στους Χαλυβουργούς....
Γ) Στην κοινή ψήφιση νόμου για απαγόρευση των διαδηλώσεων από ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ –ΔΗΜΑΡ αλλά και ΧΑ στο δήμο της Αθήνας
Επειδή λοιπόν ο λόγος και τα επιχειρήματά της δεν διαφέρουν σχεδόν καθόλου από αυτά των κάθε λογής λαομίσητων πολιτικών αλλά και ΄΄πρετεντέρηδων΄΄ πρέπει η αριστερά να απαντήσει επιθετικά με το λόγο της και τη στάση της και να αναδείξει τον πραγματικό ρόλο της ΧΑ. Ρόλος που δικαιώνει ουσιαστικά την πολιτική που οδηγεί το ¨έθνος των κακοπληρωμένων ή και απλήρωτων, των ανέργων, των μεταναστών (που δουλεύουν σαν σύγχρονοι σκλάβοι), της νεολαίας (που μεταναστεύει)¨ στην εξαθλίωση. Η ευθύνη λοιπόν της κρίσης περνάει στο λαό και αποκρύπτονται οι πραγματικές της αιτίες και κυρίως οι υπαίτιοι. Έτσι πολύ εύκολα βρίσκει έδαφος η αντίληψη ΄΄να ξεβρομίσει ο τόπος΄΄ από τους δημόσιους υπαλλήλους, τους μετανάστες, τους απεργούς και όχι από το ελληνικό και ξένο Κεφάλαιο (καθόλου τυχαία η παράλειψη από το λόγο της ΧΑ), τους τραπεζίτες, την ΕΕ (που δεν συμφέρει η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ κατά τον Μιχαλολιάκο), το ΔΝΤ αλλά και το υπηρετικό τους προσωπικό: ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ και όλο αυτό το συρφετό.          
Πλάι στο συστημικό της λόγο βαδίζει και η δράση της. Πλούσιο το έργο της με κοινές επιθέσεις ΜΑΤ και μελών της ΧΑ σε φοιτητές (ΑΣΟΕΕ) και μετανάστες, σε αγωνιστές του κινήματος (Δημήτρης Κουσιουρής) αλλά και σε απεργούς (πχ κείμενο της ΧΑ που καταδικάζει την απεργία στη Χαλυβουργία).
                Τους θέλουν σαν εργαλείο  επίθεσης και καταστολής οποιασδήποτε φωνής επιλέγει το δρόμο της ρήξης και της ανατροπής και όχι αυτόν της υποταγής, αλλά και σαν δυνατό μαγνήτη που θα τραβάει την κουβέντα σε δεξιά και πλήρως αντιδραστική κατεύθυνση.
 Ο πραγματικός αντίπαλος όντως είναι το μαύρο αυτό μέτωπο ΕΕ-ΔΝΤ-Κεφάλαιο. Η ΧΑ είναι μία συμμορία(όπως επιβεβαιώνουν και οι δίκες για εγκληματικές πράξεις που εκκρεμούν για μέλη και υποψήφιους της ΧΑ) αλλά όχι μόνο αυτό. Αποτελεί κομμάτι αυτού του μαύρου μετώπου και όσο περιθωριοποιημένο και μισητό είναι αυτό και η πολιτική του στη συνείδηση της πληττόμενης πλειοψηφίας, άλλο τόσο απομονωμένες πρέπει να είναι οι ιδέες και οι δράσεις της.
Μπορεί ο κόσμος να αγανακτά με την υπάρχουσα κατάσταση αλλά ποιος θα είναι αυτός που θα επιβάλλει την αλλαγή και ποια θα είναι αυτή; Χρειαζόμαστε μία χούντα ή δημοκρατία και ελευθερία για το λαό; . Λιγότερη δημοκρατία και χούντα της αγοράς είναι αυτό που επιβάλλει το μνημόνιο, το μαύρο μέτωπο που συγκυβέρνησε με τραπεζίτη Πρωθυπουργό Η αριστερά πρέπει να προτάξει δυναμικά τη δυνατότητα της ανατροπής στο σήμερα από τη σκοπιά των σύγχρονων αναγκών-συμφερόντων των εργαζομένων και της νεολαίας. Τη δυνατότητα μιας άλλης δημοκρατίας και ¨βουλής των κάτω¨ με το λαό οργανωμένο, ενεργό και καθοριστή των εξελίξεων, σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε πλατεία. Έχουμε ανάγκη από τέτοιες διαδικασίες και δομές που θα επιλύουν τα καθημερινά προβλήματα, θα οργανώνουν την κοινωνική ανυπακοή και θα επιβάλλουν τη λαϊκή θέληση. Μόνο ένας οργανωμένος λαός  μπορεί να επιβάλλει και να περιφρουρήσει την παύση πληρωμών του χρέους, την κατάργηση του Μνημονίου, την ανατροπή της φτώχειας και της εξαθλίωσης.


ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΦΟΙΤΗΤΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΣΦΠΜ 2012

Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

ψήφισαν: 1015, άκυρα: 28, έγκυρα: 987
ΔΑΠ-ΝΔΦΚ.................................... 469
ΠΑΣΠ.............................................. 153
ΑΡΕΝ.............................................. 135
ΕΑΑΚ.......................... 131
ΠΚΣ.................................................  78
ΛΕΥΚΑ.............................................21

με αφορμή και όχι αιτία τις φοιτητικές εκλογές

Παρασκευή 11 Μαΐου 2012

με αφορμή και όχι αιτία τις εκλογές 2012

ΔΑΠ-ΠΑΣΠ: ΠΟΙΟΣ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥΣ ΤΕΛΙΚΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ?


Για άλλη μια χρονιά οι φοιτητές θα κληθούν να συμμετάσχουν στη διαδικασία των φοιτητικών εκλογών, οι οποίες φέτος διεξάγονται υπό το φόντο ραγδαίων εξελίξεων  στην εκπαίδευση αλλά και τεράστιων αναταραχών σε επίπεδο κοινωνίας. Σε αυτήν την κατεύθυνση, θεωρούμε ότι χρειάζεται μια αποτίμηση των κινήσεων  των παρατάξεων που αυτοαποκαλούνται  υπεύθυνες φοιτητικές δυνάμεις, δηλαδή των ΔΑΠ και ΠΑΣΠ. Οι δύο παρατάξεις  ευθυγραμμίστηκαν απόλυτα με την πολιτική του κομματικού τους φορέα. Στη βάση αυτή, θεωρούμε επιτακτικό η τεράστια κοινωνική καταδίκη του δικομματισμού που αποτυπώθηκε στις βουλευτικές εκλογές να μεταφερθεί και στο χώρο των ΑΕΙ και ΤΕΙ. Σε μια περίοδο όπου Ν.Δ. και ΠΑ.ΣΟ.Κ.  αντιμετωπίζουν τη νεολαία ως ξεγραμμένη, θα πρέπει οι φοιτητές να απομονώσουν ξεκάθαρα τους γνήσιους εκφραστές τους μέσα στις σχολές.

Η ΔΑΠ, από την αρχή της χρονιάς προσπάθησε να  πείσει για την αντίθεση της με την εφαρμογή του νέου νόμου πλαίσιο. Με βάση αυτό είναι αναγκαίο ο κάθε φοιτητής της σχολής, να αποτιμήσει τη συνολική στάση της παράταξης αυτής και κυρίως τη μεγάλη αντίφαση που τη διακρίνει  . Πιο συγκεκριμένα, το Φλεβάρη του 2011 η ΔΑΠ δημοσίευσε  τις θέσεις της για την Παιδεία οι οποίες στην συντριπτική τους πλειοψηφία ταυτίζονται με το νόμο αυτό, και δεν είναι τυχαίο ότι  από την αρχή της χρονιάς καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια προκειμένου να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την εφαρμογή του.
Ενδεικτικό είναι ότι  προχώρησε και συνεχίζει να καταθέτει διαρκώς προτάσεις  προκειμένου να μειωθούν οι δαπάνες για τα εκπαιδευτικά ιδρύματα και τη χρηματοδότηση να την αναλάβουν κυρίαρχα επενδυτές και ιδιώτες. Τέτοιες προτάσεις είναι η είσοδος ιδιωτών στις φοιτητικές εστίες την στιγμή που το Υπουργείο Παιδείας περιορίζει διαρκώς τις δαπάνες για τη φοιτητική μέριμνα, η παροχή φοιτητικών δανείων σε φοιτητές  που δυσκολεύονται να ανταπεξέλθουν στις  οικονομικές τους ανάγκες ως  «απάντηση» στο βιοποριστικό πρόβλημα των ελληνικών οικογενειών κ.ά. Ουσιαστικά δηλαδή, μιλάμε για προτάσεις που ευθυγραμμίζονται τόσο στη λογική όσο και στο γράμμα με το νέο νόμο.

 Στη βάση αυτή, οι  προτάσεις της για τη δημιουργία του Εθνικού Συμβουλίου Φοιτητών και η διεξαγωγή φοιτητικών εκλογών κάθε δύο χρόνια, αποσκοπούν στην αποπολιτικοποίηση και την περαιτέρω αναπαραγωγή της λογικής της ανάθεσης, πάνω στην οποία στηρίζεται εδώ και πολλά χρόνια το πάζλ των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων. Ουσιαστικά, πρόκειται για ένα όργανο (το ΕΣΥΦ) που οδηγεί σε γραφειοκρατικοποίηση και αποστείρωση του φοιτητικού κινήματος από τα πραγματικά ερωτήματα, καθώς ένας πολύ περιορισμένος αριθμός φοιτητών θα αποφασίζει για τις τοποθετήσεις των φοιτητικών συλλόγων χωρίς να λογοδοτεί πουθενά, κάτι το οποίο μέχρι τώρα κατοχυρωνόταν από τις διαδικασίες των Γενικών Συνελεύσεων. Και όλα αυτά τη στιγμή που ήδη προσπαθούν να απαξιώνουν τις ΓΣ και να τις «αραιώνουν» χρονικά όσο το δυνατόν περισσότερο.
Σε αυτήν την κατεύθυνση μόνο τυχαίο δεν μπορεί να είναι  το γεγονός ότι  η ΔΑΠ ουδέποτε πήρε μια ξεκάθαρη θέση  για όλα τα οικονομικά μέτρα που ελήφθησαν, προσπαθώντας να υποβαθμίσει το ζήτημα μέσα στα φοιτητικά αμφιθέατρα με κύριο επιχείρημα ότι τα «μέτρα αφορούν τους εργαζόμενους και όχι εμάς τους φοιτητές». Ουσιαστικά, πρόκειται για μια ξεκάθαρη προσπάθεια  απενοχοποίησης της  κυβερνητικής πολιτικής, κάτι το οποίο αποδείχτηκε περίτρανα  από το γεγονός ότι   έκανε τα πάντα προκειμένου να μη  διευκολυνθούν οι φοιτητές να  συμμετάσχουν στις απεργίες. Ενδεικτικό είναι ότι ουδέποτε συμφώνησε με το να παραμείνει κλειστή η σχολή τις ημέρες των κινητοποιήσεων, ταυτιζόμενη απολύτως με την απαράδεκτη στάση του προέδρου της σχολής Γκόλια ( τον οποίον έχει ψηφίσει 2 φορές).

Στη βάση όλων των παραπάνω θεωρούμε ότι δε θα πρέπει ο κόσμος της σχολής να έχει αυταπάτες για το ρόλο της συγκεκριμένης παράταξης . Είναι σίγουρο ότι θα πιέσει για την άμεση εφαρμογή του νόμου πλαίσιο ακριβώς γιατί ο νόμος αυτός αντιπροσωπεύει το μοντέλο πανεπιστημίου που οραματίζεται δεκαετίες τώρα, και σε αυτήν την κατεύθυνση θα προχωρήσει σε εκβιαστικά διλήμματα που και στο παρελθόν υιοθέτησε όπως την αναγκαιότητα αποφυγής κινητοποιήσεων για να προχωρήσει κανονικά η διεξαγωγή του εξαμήνου, την άμεση εφαρμογή του νόμου για τη διασφάλιση χρηματοδότησης των ιδρυμάτων κ.ά.

Σε ότι αφορά την ΠΑΣΠ, οι όποιες αυταπάτες μπορεί να χαρακτηρίζουν ένα κομμάτι των φοιτητών για το ρόλο που έχει στο πανεπιστήμιο θεωρούμε ότι πρέπει να εξαλειφθούν. Με την ψήφιση του νέου νόμου επιδίωξε να παρουσιαστεί ως  δύναμη που παλεύει για τη μη εφαρμογή του, ενώ την ίδια στιγμή καλούσε τους φοιτητές να εναποθέσουν τις ελπίδες τους σε «αγωνιστική ενότητα» με μια σειρά από πρυτάνεις οι οποίοι χρόνια τώρα παίζουν παιχνίδια στις πλάτες των φοιτητών. Η στάση της από την αρχή ήταν άκρως επικίνδυνη πολιτικά, κάτι το οποίο φάνηκε και μέσα στο ίδιο το ΕΜΠ, όπου ήδη από την περσινή χρονιά η ΠΑΣΠ ψήφισε στη σύγκλητο του ιδρύματος τη μείωση του προϋπολογισμού που συνεπαγόταν μεγάλες περικοπές και για τη φοιτητική μέριμνα.
Επίσης, εδώ και πολλά χρόνια πρωτοστατεί σε πολλές κινήσεις οι οποίες στρώνουν το χαλί για την εφαρμογή των νόμων του υπουργείου, όπως αποδεικνύεται από τη διαρκή προσπάθειά της για εφαρμογή της αξιολόγησης στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, καθώς και από στάση της να πιέζει για εφαρμογή πολλών πτυχών της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης . Και στη σχολή μας, δε διστάζει να παρουσιάσει με «υπερηφάνεια» την  εφαρμογή προτάσεών της όπως η πρακτική άσκηση, στην οποία όσοι φοιτητές της σχολής που την επέλεξαν έμειναν απλήρωτοι για μεγάλο χρονικό διάστημα και μάλιστα ακόμα και για τα λεφτά που εισέπραξαν δεν  επιβαρύνθηκαν καθόλου ο οι εργοδότες τους, αποτελώντας το πιο φτηνό δυναμικό για τις επιχειρήσεις που εργάστηκαν.

Σε αυτό το σημείο, πρέπει να αναφέρουμε  ότι  στη σχολή μας τα παραπάνω αποδεικνύονται και από το γεγονός ότι η ΠΑΣΠ συμμαχεί διαρκώς με τα πλέον αντιδραστικά κομμάτια του αντιδραστικού μπλοκ. Δεν είναι τυχαίο ότι στήριξε την υποψηφιότητα της Μιμίκου για την προεδρία της σχολής 2 φορές στο παρελθόν. Η συγκεκριμένη διαρκώς κατασυκοφαντεί τις κινητοποιήσεις των φοιτητών χρόνια τώρα ενώ ήταν από τις πρώτες καθηγήτριες πανελλαδικά η οποία στήριξε δημοσίως την «αναγκαιότητα» εφαρμογής του  νέου νόμου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Στα παραπάνω πλαίσια, το ότι η στάση της απέναντι στη διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων και κεκτημένων ήταν απόλυτα ταυτισμένη με αυτήν της ΔΑΠ μόνο εντύπωση δε θα πρέπει να μας προκαλεί, ακριβώς  γιατί η ΠΑΣΠ κάνει τα πάντα ως παράταξη προκειμένου να εκπροσωπήσει την πολιτική του κομματικού της φορέα. Η διαρκής προσπάθειά της να απαξιώσει τις απεργιακές κινητοποιήσεις καθώς και αυτές του κινήματος των πλατειών αποτελεί μια πιστή απόδειξη για τον στρατηγικό ρόλο που επιτελεί στα ελληνικά πανεπιστήμια, δηλαδή της υπονόμευσης τόσο των υλικών συμφερόντων που έχουμε ως φοιτητές όσο και της προοπτικής που έχουμε ως αυριανοί εργαζόμενοι.

Με βάση τα παραπάνω, θεωρούμε ότι στις 16 Μάη όπου διεξάγονται οι φοιτητικές εκλογές οι φοιτητές τόσο στη σχολή μας όσο και πανελλαδικά θα πρέπει να αφήσουν στο περιθώριο τις δύο κυβερνητικές δυνάμεις. Ειδικά στη συγκεκριμένη συγκυρία, ψήφος σε ΔΑΠ και ΠΑΣΠ συνεπάγεται ψήφο εμπιστοσύνης στη μετάλλαξη του πανεπιστημίου και στην καταστρατήγηση των δικαιωμάτων που έχουμε ως φοιτητές και αυριανοί εργαζόμενοι. Ήρθε η ώρα οι φοιτητές να τους μαυρίσουν και να αποδείξουν ότι δεν περιμένουν τίποτα από αυτούς.
 

a

a

ΠΑΛΙΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ


ATTACK: Πρωτοβουλία ανέργων/επισφαλώς εργαζομένων!

Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών: εργαζόμενοι/άνεργοι μηχανικοί