Χρυσή Αυγή ή αλλιώς το μακρύ χέρι του συστήματος……

Δευτέρα 28 Μαΐου 2012




Μετά τις εκλογές της 6ης Μάη και την είσοδο της νεοναζιστικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή στη βουλή ακούμε όλο και πιο συχνά κυβερνητικά στελέχη αλλά και ΜΜΕ να παρομοιάζουν τη σημερινή συγκυρία με την περίοδο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Ο Κάρλ Μάρξ έλεγε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα…. Πρόκειται όμως για μία φάρσα ή για ένα άκρως επικίνδυνο φαινόμενο; Όσον αφορά τον παραπάνω παραλληλισμό, αν και έχει ομοιότητες με τη σημερινή κατάσταση της κοινωνίας δεν είναι ακριβής.
Στη Γερμανία του μεσοπολέμου (όπου από τη Γερμανική αυτοκρατορία έγινε η μετάβαση σε ένα πολιτικό σύστημα με στοιχεία της κοινοβουλευτικής και της προεδρευόμενης δημοκρατίας που ονομάστηκε Δημοκρατία της Βαϊμάρης) παρατηρείται τεράστια ριζοσπαστικοποίηση του λαού, ανάπτυξη μεγάλων απεργιών-κινητοποιήσεων σε σημείο που να ανατρέπονται οι κυβερνήσεις, η μία μετά την άλλη με κύρια αιτία την έκρηξη της φτώχειας και της ανεργίας. Εξαιτίας αυτής της αποσταθεροποίησης η γερμανική αστική τάξη, για να επαναφέρει την ομαλότητα, προωθεί οικονομικά και πολιτικά το ναζιστικό κόμμα και τον Χίτλερ. Οι ναζί έχοντας αποκτήσει μειοψηφική απήχηση αλλά και εργατική βάση, εκμεταλλευόμενοι στρεβλά επιχειρήματα (όπως «ταπείνωση του Γερμανικού έθνους μετά τον πόλεμο κ.ο.κ.»), στηρίζονται από τους 25 μεγαλύτερους γερμανούς βιομήχανους, μαζικοποιούνται, επιβάλλουν ένα σιδηρόφρακτο καθεστώς ¨εκτάκτου ανάγκης¨ και η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή.
Στην Ελλάδα του σήμερα μπορεί να επικρατούν αντίστοιχες συνθήκες, ο παραλληλισμός αυτός όμως γίνεται με στόχο να τρομοκρατηθεί ο μαχόμενος λαός, που αποδεσμεύεται από τα κόμματα του μνημονίου και εναντιώνεται στην πολιτική που προωθεί το μαύρο μέτωπο ΕΕ-ΔΝΤ-Ντόπιου και ξένου Κεφαλαίου και το υπηρετικό τους προσωπικό (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ κλπ.). Θέλουν τη ΧΑ σε ρόλο μπαμπούλα που παραμονεύει και επωφελείται από την αστάθεια, για να βαδίσει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας το δρόμο της υποταγής. Αυτοί που καλούν το λαό να προασπιστεί τη ¨δημοκρατία¨ τους (που επιτρέπει π.χ. 160-170 περίπου άτομα να υποθηκεύουν το μέλλον και τις τύχες των εργαζομένων και της νεολαίας ψηφίζοντας μέτρα παρά την τεράστια κοινωνική κατακραυγή) από την άνοδο του φασισμού, είναι και αυτοί που ουσιαστικά προσπαθούν να δημιουργούν  πρόσφορο έδαφος ώστε να αποκτήσει απήχηση αυτή η ιδεολογία.
Κυρίαρχο κομμάτι αυτής της προσπάθειας είναι να αποδώσουν τις αιτίες  της κρίσης σε συγκεκριμένες ομάδες εργαζομένων και κατώτερων στρωμάτων, αλλά ποτέ στις τράπεζες, στους βιομήχανους και γενικά σε αυτούς που καθορίζουν τις τύχες μας (ακόμα και το ΄΄προδότες΄΄, ΄΄ανίκανοι΄΄ πολιτικοί αποκρύπτει τα ξένα και ελληνικά επιχειρηματικά συμφέροντα που προωθούν) προς όφελός τους. Επιβάλλουν λοιπόν έναν κοινωνικό κανιβαλισμό όπου πρώτα και κύρια φταίει ο διπλανός μας και όχι αυτός που βρίσκεται από πάνω μας.
Παντού γύρω μας ακούμε:
Α) για υπερτροφικό-αντιπαραγωγικό δημόσιο αλλά και ¨τεμπέληδες¨ υπαλλήλους που απεργούν συνέχεια. Κανείς δεν αναφέρει έρευνες του ΟΟΣΑ που δείχνουν το ακριβώς αντίθετο: 1)ο ελληνικός δημόσιος τομέας είναι πολύ μικρότερος από αυτούς των υπόλοιπων Ευρωπαϊκών χωρών(αναλογικά με τον πληθυσμό) 2) έχει από τους καλύτερους ρυθμούς απόδοσης 3) μισθούς ίσους με τον μέσο μισθό των υπόλοιπων χωρών.
Β) για μετανάστες κύριους υπεύθυνους για την άνοδο της εγκληματικότητας και την εκτόξευση της ανεργίας. Κανείς πάλι δεν λέει ότι τα πρωτεία στην εγκληματικότητα τα έχει το ελληνικό κομμάτι του πληθυσμού (θα μου πεις βέβαια ότι είναι ΄΄Έλληνες΄΄ οπότε έχουν κάθε δικαίωμα να κάνουν ό,τι θέλουν) αλλά και ότι κύρια αιτία αυτής της αύξησης είναι η φτώχεια και η εξαθλίωση του μνημονίου. Όσο για την άνοδο της ανεργίας μία ματιά να ρίξει κανείς στις επιχειρήσεις που σε περίοδο κρίσης έχουν κέρδη και κάνουν απολύσεις ¨εν είδη ανταγωνιστικότητας¨ (πχ COSMOTE).
Γ) για τα μαγαζιά που κλείνουν εξαιτίας των πορειών που ΄΄κλείνουν΄΄ το κέντρο και όχι της μείωσης της αγοραστικής δύναμης του λαού

Καθόλου λοιπόν τυχαίες δεν είναι οι τρομαχτικές ομοιότητες :
Α) «στο μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου με το ακόλουθο απόσπασμα ατόφιο από τη σελίδα της ΧΑ : «Σύμφωνα με το δεύτερο ζωτικό ψεύδος, για την άθλια κατάσταση της οικονομίας μας πταίουν όλοι οι άλλοι, αλλά όχι εμείς. Η αναχρονιστική Αριστερά, επειδή ακριβώς θεωρεί τα νοσηρά και εκφυλιστικά συμπτώματα της ελληνικής κοινωνίας, που οδήγησαν στην κρίση, όχι ως παθογένειες που πρέπει να εκριζωθούν αλλά ως οιονεί αρετές της, αθωώνει το κοινωνικό σώμα από τις ευθύνες του, ενοχοποιώντας αποκλειστικά και γενικευτικά τους συνήθεις και νεφελώδεις υπόπτους, τον καπιταλισμό, τους πλουτοκράτες, την Ευρώπη».
Β) του καλέσματος  Σαμαρά και Βενιζέλου για «εθνική ενότητα-ομοψυχία-συσπείρωση για το καλό της πατρίδας» (να σωθούν δηλαδή οι τράπεζες), με ταυτόχρονα ανελέητη επίθεση σε απεργίες και κινητοποιήσεις, με τα «Έλληνες εργάτες, βιομήχανοι ενωμένοι», «δεν υπάρχουν διαφορετικές τάξεις παρά μόνο έθνος» της ΧΑ και την ταυτόχρονη στήριξη του Μάνεση απέναντι στους Χαλυβουργούς....
Γ) Στην κοινή ψήφιση νόμου για απαγόρευση των διαδηλώσεων από ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ –ΔΗΜΑΡ αλλά και ΧΑ στο δήμο της Αθήνας
Επειδή λοιπόν ο λόγος και τα επιχειρήματά της δεν διαφέρουν σχεδόν καθόλου από αυτά των κάθε λογής λαομίσητων πολιτικών αλλά και ΄΄πρετεντέρηδων΄΄ πρέπει η αριστερά να απαντήσει επιθετικά με το λόγο της και τη στάση της και να αναδείξει τον πραγματικό ρόλο της ΧΑ. Ρόλος που δικαιώνει ουσιαστικά την πολιτική που οδηγεί το ¨έθνος των κακοπληρωμένων ή και απλήρωτων, των ανέργων, των μεταναστών (που δουλεύουν σαν σύγχρονοι σκλάβοι), της νεολαίας (που μεταναστεύει)¨ στην εξαθλίωση. Η ευθύνη λοιπόν της κρίσης περνάει στο λαό και αποκρύπτονται οι πραγματικές της αιτίες και κυρίως οι υπαίτιοι. Έτσι πολύ εύκολα βρίσκει έδαφος η αντίληψη ΄΄να ξεβρομίσει ο τόπος΄΄ από τους δημόσιους υπαλλήλους, τους μετανάστες, τους απεργούς και όχι από το ελληνικό και ξένο Κεφάλαιο (καθόλου τυχαία η παράλειψη από το λόγο της ΧΑ), τους τραπεζίτες, την ΕΕ (που δεν συμφέρει η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ κατά τον Μιχαλολιάκο), το ΔΝΤ αλλά και το υπηρετικό τους προσωπικό: ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ και όλο αυτό το συρφετό.          
Πλάι στο συστημικό της λόγο βαδίζει και η δράση της. Πλούσιο το έργο της με κοινές επιθέσεις ΜΑΤ και μελών της ΧΑ σε φοιτητές (ΑΣΟΕΕ) και μετανάστες, σε αγωνιστές του κινήματος (Δημήτρης Κουσιουρής) αλλά και σε απεργούς (πχ κείμενο της ΧΑ που καταδικάζει την απεργία στη Χαλυβουργία).
                Τους θέλουν σαν εργαλείο  επίθεσης και καταστολής οποιασδήποτε φωνής επιλέγει το δρόμο της ρήξης και της ανατροπής και όχι αυτόν της υποταγής, αλλά και σαν δυνατό μαγνήτη που θα τραβάει την κουβέντα σε δεξιά και πλήρως αντιδραστική κατεύθυνση.
 Ο πραγματικός αντίπαλος όντως είναι το μαύρο αυτό μέτωπο ΕΕ-ΔΝΤ-Κεφάλαιο. Η ΧΑ είναι μία συμμορία(όπως επιβεβαιώνουν και οι δίκες για εγκληματικές πράξεις που εκκρεμούν για μέλη και υποψήφιους της ΧΑ) αλλά όχι μόνο αυτό. Αποτελεί κομμάτι αυτού του μαύρου μετώπου και όσο περιθωριοποιημένο και μισητό είναι αυτό και η πολιτική του στη συνείδηση της πληττόμενης πλειοψηφίας, άλλο τόσο απομονωμένες πρέπει να είναι οι ιδέες και οι δράσεις της.
Μπορεί ο κόσμος να αγανακτά με την υπάρχουσα κατάσταση αλλά ποιος θα είναι αυτός που θα επιβάλλει την αλλαγή και ποια θα είναι αυτή; Χρειαζόμαστε μία χούντα ή δημοκρατία και ελευθερία για το λαό; . Λιγότερη δημοκρατία και χούντα της αγοράς είναι αυτό που επιβάλλει το μνημόνιο, το μαύρο μέτωπο που συγκυβέρνησε με τραπεζίτη Πρωθυπουργό Η αριστερά πρέπει να προτάξει δυναμικά τη δυνατότητα της ανατροπής στο σήμερα από τη σκοπιά των σύγχρονων αναγκών-συμφερόντων των εργαζομένων και της νεολαίας. Τη δυνατότητα μιας άλλης δημοκρατίας και ¨βουλής των κάτω¨ με το λαό οργανωμένο, ενεργό και καθοριστή των εξελίξεων, σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε πλατεία. Έχουμε ανάγκη από τέτοιες διαδικασίες και δομές που θα επιλύουν τα καθημερινά προβλήματα, θα οργανώνουν την κοινωνική ανυπακοή και θα επιβάλλουν τη λαϊκή θέληση. Μόνο ένας οργανωμένος λαός  μπορεί να επιβάλλει και να περιφρουρήσει την παύση πληρωμών του χρέους, την κατάργηση του Μνημονίου, την ανατροπή της φτώχειας και της εξαθλίωσης.


ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΦΟΙΤΗΤΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΣΦΠΜ 2012

Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

ψήφισαν: 1015, άκυρα: 28, έγκυρα: 987
ΔΑΠ-ΝΔΦΚ.................................... 469
ΠΑΣΠ.............................................. 153
ΑΡΕΝ.............................................. 135
ΕΑΑΚ.......................... 131
ΠΚΣ.................................................  78
ΛΕΥΚΑ.............................................21

με αφορμή και όχι αιτία τις φοιτητικές εκλογές

Παρασκευή 11 Μαΐου 2012

με αφορμή και όχι αιτία τις εκλογές 2012

ΔΑΠ-ΠΑΣΠ: ΠΟΙΟΣ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥΣ ΤΕΛΙΚΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ?


Για άλλη μια χρονιά οι φοιτητές θα κληθούν να συμμετάσχουν στη διαδικασία των φοιτητικών εκλογών, οι οποίες φέτος διεξάγονται υπό το φόντο ραγδαίων εξελίξεων  στην εκπαίδευση αλλά και τεράστιων αναταραχών σε επίπεδο κοινωνίας. Σε αυτήν την κατεύθυνση, θεωρούμε ότι χρειάζεται μια αποτίμηση των κινήσεων  των παρατάξεων που αυτοαποκαλούνται  υπεύθυνες φοιτητικές δυνάμεις, δηλαδή των ΔΑΠ και ΠΑΣΠ. Οι δύο παρατάξεις  ευθυγραμμίστηκαν απόλυτα με την πολιτική του κομματικού τους φορέα. Στη βάση αυτή, θεωρούμε επιτακτικό η τεράστια κοινωνική καταδίκη του δικομματισμού που αποτυπώθηκε στις βουλευτικές εκλογές να μεταφερθεί και στο χώρο των ΑΕΙ και ΤΕΙ. Σε μια περίοδο όπου Ν.Δ. και ΠΑ.ΣΟ.Κ.  αντιμετωπίζουν τη νεολαία ως ξεγραμμένη, θα πρέπει οι φοιτητές να απομονώσουν ξεκάθαρα τους γνήσιους εκφραστές τους μέσα στις σχολές.

Η ΔΑΠ, από την αρχή της χρονιάς προσπάθησε να  πείσει για την αντίθεση της με την εφαρμογή του νέου νόμου πλαίσιο. Με βάση αυτό είναι αναγκαίο ο κάθε φοιτητής της σχολής, να αποτιμήσει τη συνολική στάση της παράταξης αυτής και κυρίως τη μεγάλη αντίφαση που τη διακρίνει  . Πιο συγκεκριμένα, το Φλεβάρη του 2011 η ΔΑΠ δημοσίευσε  τις θέσεις της για την Παιδεία οι οποίες στην συντριπτική τους πλειοψηφία ταυτίζονται με το νόμο αυτό, και δεν είναι τυχαίο ότι  από την αρχή της χρονιάς καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια προκειμένου να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την εφαρμογή του.
Ενδεικτικό είναι ότι  προχώρησε και συνεχίζει να καταθέτει διαρκώς προτάσεις  προκειμένου να μειωθούν οι δαπάνες για τα εκπαιδευτικά ιδρύματα και τη χρηματοδότηση να την αναλάβουν κυρίαρχα επενδυτές και ιδιώτες. Τέτοιες προτάσεις είναι η είσοδος ιδιωτών στις φοιτητικές εστίες την στιγμή που το Υπουργείο Παιδείας περιορίζει διαρκώς τις δαπάνες για τη φοιτητική μέριμνα, η παροχή φοιτητικών δανείων σε φοιτητές  που δυσκολεύονται να ανταπεξέλθουν στις  οικονομικές τους ανάγκες ως  «απάντηση» στο βιοποριστικό πρόβλημα των ελληνικών οικογενειών κ.ά. Ουσιαστικά δηλαδή, μιλάμε για προτάσεις που ευθυγραμμίζονται τόσο στη λογική όσο και στο γράμμα με το νέο νόμο.

 Στη βάση αυτή, οι  προτάσεις της για τη δημιουργία του Εθνικού Συμβουλίου Φοιτητών και η διεξαγωγή φοιτητικών εκλογών κάθε δύο χρόνια, αποσκοπούν στην αποπολιτικοποίηση και την περαιτέρω αναπαραγωγή της λογικής της ανάθεσης, πάνω στην οποία στηρίζεται εδώ και πολλά χρόνια το πάζλ των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων. Ουσιαστικά, πρόκειται για ένα όργανο (το ΕΣΥΦ) που οδηγεί σε γραφειοκρατικοποίηση και αποστείρωση του φοιτητικού κινήματος από τα πραγματικά ερωτήματα, καθώς ένας πολύ περιορισμένος αριθμός φοιτητών θα αποφασίζει για τις τοποθετήσεις των φοιτητικών συλλόγων χωρίς να λογοδοτεί πουθενά, κάτι το οποίο μέχρι τώρα κατοχυρωνόταν από τις διαδικασίες των Γενικών Συνελεύσεων. Και όλα αυτά τη στιγμή που ήδη προσπαθούν να απαξιώνουν τις ΓΣ και να τις «αραιώνουν» χρονικά όσο το δυνατόν περισσότερο.
Σε αυτήν την κατεύθυνση μόνο τυχαίο δεν μπορεί να είναι  το γεγονός ότι  η ΔΑΠ ουδέποτε πήρε μια ξεκάθαρη θέση  για όλα τα οικονομικά μέτρα που ελήφθησαν, προσπαθώντας να υποβαθμίσει το ζήτημα μέσα στα φοιτητικά αμφιθέατρα με κύριο επιχείρημα ότι τα «μέτρα αφορούν τους εργαζόμενους και όχι εμάς τους φοιτητές». Ουσιαστικά, πρόκειται για μια ξεκάθαρη προσπάθεια  απενοχοποίησης της  κυβερνητικής πολιτικής, κάτι το οποίο αποδείχτηκε περίτρανα  από το γεγονός ότι   έκανε τα πάντα προκειμένου να μη  διευκολυνθούν οι φοιτητές να  συμμετάσχουν στις απεργίες. Ενδεικτικό είναι ότι ουδέποτε συμφώνησε με το να παραμείνει κλειστή η σχολή τις ημέρες των κινητοποιήσεων, ταυτιζόμενη απολύτως με την απαράδεκτη στάση του προέδρου της σχολής Γκόλια ( τον οποίον έχει ψηφίσει 2 φορές).

Στη βάση όλων των παραπάνω θεωρούμε ότι δε θα πρέπει ο κόσμος της σχολής να έχει αυταπάτες για το ρόλο της συγκεκριμένης παράταξης . Είναι σίγουρο ότι θα πιέσει για την άμεση εφαρμογή του νόμου πλαίσιο ακριβώς γιατί ο νόμος αυτός αντιπροσωπεύει το μοντέλο πανεπιστημίου που οραματίζεται δεκαετίες τώρα, και σε αυτήν την κατεύθυνση θα προχωρήσει σε εκβιαστικά διλήμματα που και στο παρελθόν υιοθέτησε όπως την αναγκαιότητα αποφυγής κινητοποιήσεων για να προχωρήσει κανονικά η διεξαγωγή του εξαμήνου, την άμεση εφαρμογή του νόμου για τη διασφάλιση χρηματοδότησης των ιδρυμάτων κ.ά.

Σε ότι αφορά την ΠΑΣΠ, οι όποιες αυταπάτες μπορεί να χαρακτηρίζουν ένα κομμάτι των φοιτητών για το ρόλο που έχει στο πανεπιστήμιο θεωρούμε ότι πρέπει να εξαλειφθούν. Με την ψήφιση του νέου νόμου επιδίωξε να παρουσιαστεί ως  δύναμη που παλεύει για τη μη εφαρμογή του, ενώ την ίδια στιγμή καλούσε τους φοιτητές να εναποθέσουν τις ελπίδες τους σε «αγωνιστική ενότητα» με μια σειρά από πρυτάνεις οι οποίοι χρόνια τώρα παίζουν παιχνίδια στις πλάτες των φοιτητών. Η στάση της από την αρχή ήταν άκρως επικίνδυνη πολιτικά, κάτι το οποίο φάνηκε και μέσα στο ίδιο το ΕΜΠ, όπου ήδη από την περσινή χρονιά η ΠΑΣΠ ψήφισε στη σύγκλητο του ιδρύματος τη μείωση του προϋπολογισμού που συνεπαγόταν μεγάλες περικοπές και για τη φοιτητική μέριμνα.
Επίσης, εδώ και πολλά χρόνια πρωτοστατεί σε πολλές κινήσεις οι οποίες στρώνουν το χαλί για την εφαρμογή των νόμων του υπουργείου, όπως αποδεικνύεται από τη διαρκή προσπάθειά της για εφαρμογή της αξιολόγησης στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, καθώς και από στάση της να πιέζει για εφαρμογή πολλών πτυχών της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης . Και στη σχολή μας, δε διστάζει να παρουσιάσει με «υπερηφάνεια» την  εφαρμογή προτάσεών της όπως η πρακτική άσκηση, στην οποία όσοι φοιτητές της σχολής που την επέλεξαν έμειναν απλήρωτοι για μεγάλο χρονικό διάστημα και μάλιστα ακόμα και για τα λεφτά που εισέπραξαν δεν  επιβαρύνθηκαν καθόλου ο οι εργοδότες τους, αποτελώντας το πιο φτηνό δυναμικό για τις επιχειρήσεις που εργάστηκαν.

Σε αυτό το σημείο, πρέπει να αναφέρουμε  ότι  στη σχολή μας τα παραπάνω αποδεικνύονται και από το γεγονός ότι η ΠΑΣΠ συμμαχεί διαρκώς με τα πλέον αντιδραστικά κομμάτια του αντιδραστικού μπλοκ. Δεν είναι τυχαίο ότι στήριξε την υποψηφιότητα της Μιμίκου για την προεδρία της σχολής 2 φορές στο παρελθόν. Η συγκεκριμένη διαρκώς κατασυκοφαντεί τις κινητοποιήσεις των φοιτητών χρόνια τώρα ενώ ήταν από τις πρώτες καθηγήτριες πανελλαδικά η οποία στήριξε δημοσίως την «αναγκαιότητα» εφαρμογής του  νέου νόμου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Στα παραπάνω πλαίσια, το ότι η στάση της απέναντι στη διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων και κεκτημένων ήταν απόλυτα ταυτισμένη με αυτήν της ΔΑΠ μόνο εντύπωση δε θα πρέπει να μας προκαλεί, ακριβώς  γιατί η ΠΑΣΠ κάνει τα πάντα ως παράταξη προκειμένου να εκπροσωπήσει την πολιτική του κομματικού της φορέα. Η διαρκής προσπάθειά της να απαξιώσει τις απεργιακές κινητοποιήσεις καθώς και αυτές του κινήματος των πλατειών αποτελεί μια πιστή απόδειξη για τον στρατηγικό ρόλο που επιτελεί στα ελληνικά πανεπιστήμια, δηλαδή της υπονόμευσης τόσο των υλικών συμφερόντων που έχουμε ως φοιτητές όσο και της προοπτικής που έχουμε ως αυριανοί εργαζόμενοι.

Με βάση τα παραπάνω, θεωρούμε ότι στις 16 Μάη όπου διεξάγονται οι φοιτητικές εκλογές οι φοιτητές τόσο στη σχολή μας όσο και πανελλαδικά θα πρέπει να αφήσουν στο περιθώριο τις δύο κυβερνητικές δυνάμεις. Ειδικά στη συγκεκριμένη συγκυρία, ψήφος σε ΔΑΠ και ΠΑΣΠ συνεπάγεται ψήφο εμπιστοσύνης στη μετάλλαξη του πανεπιστημίου και στην καταστρατήγηση των δικαιωμάτων που έχουμε ως φοιτητές και αυριανοί εργαζόμενοι. Ήρθε η ώρα οι φοιτητές να τους μαυρίσουν και να αποδείξουν ότι δεν περιμένουν τίποτα από αυτούς.

αριστερόστροφος κοχλίας 9

Τρίτη 1 Μαΐου 2012


αριστερόστροφος κοχλίας 9

ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2012: ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΑΣ ΜΕ ΚΟΚΚΙΝΗ ΨΗΦΟ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ


Την ερχόμενη Κυριακή διεξάγονται οι βουλευτικές εκλογές, υπό το φόντο πολλαπλών αντεργατικών μεταρρυθμίσεων, που έχουν επιφέρει μια τεράστια φτωχοποίηση κοινωνικών στρωμάτων και κυρίως προδιαγράφουν ένα πολύ δυσμενέστερο παρόν και μέλλον για πολλές γενιές. Σε αυτήν την κατεύθυνση, πρέπει ο καθένας από μας να πάρει θέση για όλα τα πολιτικά ζητήματα και να βάλει στο περιθώριο τις δυνάμεις που υπονομεύουν τις ζωές μας. Πολύ περισσότερο, εμείς ως νεολαία πρέπει να μαυρίσουμε το μαύρο μέτωπο ΠΑ.ΣΟ.Κ, Ν.Δ. και ΛΑ.Ο.Σ. από τη στιγμή που με τη συγκυβέρνηση και συνολικά με τις πολιτικές τους διεύρυναν το φάσμα της ανεργίας (αγγίζει ποσοστό ακόμη και 40%) και οδηγούν ήδη πολλούς νέους στο δρόμο της μετανάστευσης.
Στα παραπάνω πλαίσια, μόνο τυχαίο δε μπορεί να θεωρηθεί το γεγονός ότι όσο πλησιάζουμε στις 6 Μάη μπαίνουν συνεχώς εκβιαστικά διλήμματα στα οποία θα πρέπει να πάρουμε θέση. Διλήμματα όπως κυβερνητική σταθερότητα ή ακυβερνησία, ευρώ ή δραχμή, μέσα ή έξω από την Ε.Ε. και μια σειρά άλλα, που αποσκοπούν στο να αποπροσανατολίσουν την κουβέντα από το πραγματικό επίδικο των βουλευτικών εκλογών που είναι αν θα συνεχίσουμε στο δρόμο της καταστροφής ή αν υπάρχει και άλλος δρόμος που έρχεται σε ρήξη με τις παραπάνω πολιτικές και είναι σε θέση να διασφαλίσει συνολικά μια καλύτερη ζωή για τη νεολαία και τους εργαζόμενους.
Βασικό στοιχείο το οποίο θα πρέπει να τονίσουμε είναι ότι ενώ μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας δείχνουν να γυρνάνε ολοκληρωτικά την πλάτη στα κυβερνητικά κόμματα, την ίδια στιγμή εμφανίζονται στο προσκήνιο μια σειρά από πολιτικούς σχηματισμούς(ΔΗΜ.ΑΡ., Ανεξάρτητοι Έλληνες, Δημοκρατική Συμμαχία, Κοινωνική Συμφωνία κ.ά.) που επιδιώκουν  να καρπωθούν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, προβάλλοντας μια γενικόλογη αντιμνημονιακή ρητορεία, ενώ την ίδια στιγμή δε διαχωρίζονται σε τίποτα με βασικές στρατηγικές επιλογές που μας οδήγησαν ως εδώ, όπως η ένταξη της Ελλάδας στην Ε.Ε. και στο ευρώ, η συμπίεση του κόστους εργασίας κ.ά. Γι’ αυτόν το λόγο είναι  κόμματα που είτε συμμετάσχουν είτε όχι σε κυβερνητικούς σχηματισμούς, θα αποτελέσουν σε κρίσιμες στιγμές «σωσίβιο» για Σαμαρά και Βενιζέλο.
Προφανώς, είναι επιτακτικό να μαυρίσουμε και τη φασιστική συμμορία Χρυσή Αυγή, που απαρτίζεται από εγκληματίες νεοναζί, οι οποίοι ονειρεύονται ένα νέο χιτλερικό καθεστώς. Η είσοδος τους στη βουλή αφενός θα συμβάλλει σε μια περαιτέρω όξυνση της τρομοκρατίας και της καταστολής απέναντι σε μετανάστες και σε κοινωνικούς αγωνιστές, αφετέρου θα αποτελέσει ένα επιπλέον στήριγμα για προώθηση περαιτέρω αντεργατικών πραξικοπημάτων, όπως έχει αποδειχτεί πολλάκις στην ευρωπαϊκή ιστορία. Δηλαδή, πέρα από τις αντιμνημονιακές και αντισυστημικές της φανφάρες, η ακροδεξιά αποτελεί και θα αποτελέσει, όσο ενισχύεται, «δεκανίκι» της κυβερνητικής πολιτικής και εργαλείο αποπροσανατολισμού.
Σε αυτήν την κατεύθυνση, πρέπει να τονίσουμε ότι ειδικά τα τελευταία δύο χρόνια έχουν δοθεί σημαντικές απαντήσεις σε επίπεδο κοινωνικών κινημάτων. Οι μαζικότατες απεργιακές κινητοποιήσεις, οι λαϊκές συνελεύσεις στις πλατείες και στις γειτονιές, καθώς και ο αγώνας των φοιτητών απέναντι στο νόμο πλαίσιο της Διαμαντοπούλου, αποτελούν μια σειρά από παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι ο ίδιος ο κόσμος της νεολαίας και της εργασίας μπορεί να οργανώνει δομές πραγματικής δημοκρατίας, να ασκήσει τρομακτικές πιέσεις στους κυβερνώντες και να πετυχαίνει νίκες.
Συνεπώς, θεωρούμε ότι το μεγάλο στοίχημα για την Αριστερά είναι να συμβάλλει αποφασιστικά στην οικοδόμηση του λαϊκού ξεσηκωμού, καθώς κάτι τέτοιο αποτελεί ιστορική αναγκαιότητα . Είναι επίσης χρέος της Αριστεράς να αναδείξει ότι η κρίση που βιώνουμε είναι σύμφυτη με τις καπιταλιστικές δομές ανάπτυξης και πως μόνος δρόμος για να βγούμε από αυτήν είναι η ρήξη με τις δομές αυτές και συνολικά με τους μηχανισμούς που τις στηρίζουν. Είναι αναγκαίο ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης, που θα ξεκινά από την κάλυψη των σημερινών λαϊκών αναγκών και θα επιβάλει όρους λαϊκής κυριαρχίας και σοσιαλιστικής προοπτικής.
Στη βάση αυτή, δεν μπορεί αυτόν τον ρόλο να τον επιτελέσει μια Αριστερά όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που προτάσσει ως λύση μια θολή και επιφανειακή αντιμνημονιακή ενότητα, με κυβερνητικό στίγμα. Χωρίς να έρχεται σε άμεση σύγκρουση με καπιταλιστικούς μηχανισμούς ολοκλήρωσης, όπως η Ε.Ε. και η ΟΝΕ, που ευθύνονται- εξίσου φυσικά με τις εθνικές αστικές κυβερνήσεις- για την πλήρη καθυπόταξη των εργαζομένων στην Ελλάδα και πανευρωπαϊκά στα μονοπώλια και τις ορέξεις του κεφαλαίου. Συνεπώς, το να υπάρχουν αυταπάτες για το ρόλο που επιτελούν και κεντροαριστερές κυβερνητικές λύσεις, με υποτίμηση του λαϊκού παράγοντα είναι δεδομένο ότι δεν αποτελεί λύση για την υπεράσπιση των λαϊκών αναγκών, αλλά τελικά αθώωση του ίδιου του συστήματος και των εκπροσώπων του, που μας έχουν φέρει ως εδώ.
Την ίδια στιγμή, θεωρούμε ότι λύση δεν μπορεί να δώσει η Αριστερά που εκφράζει το ΚΚΕ ειδικά από την στιγμή που σε πρόσφατους αγώνες του ελληνικού λαού-όπως οι κινητοποιήσεις στις πλατείες- ήταν από απούσα έως και καταγγελτική. Η λογική που πρεσβεύει το ΚΚΕ, ότι το κίνημα μπορεί να είναι αποτελεσματικό μόνο στην περίπτωση που ελέγχεται πλήρως από το κόμμα, είναι βαθιά ηττοπαθής ειδικά σε μια περίοδο,  όπου όλο και περισσότερο κόσμος αντιπαρατίθεται με τις πολιτικές που μας οδήγησαν μέχρι εδώ και η ανάγκη για μετωπική ενότητα σε επίπεδο αγωνιζόμενων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων είναι πολύ μεγάλη.
Στα πλαίσια όλων των παραπάνω, θεωρούμε ότι σε αυτές τις εκλογές είναι αναγκαίο να ενισχυθεί εκείνη η Αριστερά που δε διστάζει να δώσει απαντήσεις σε όλα τα πολιτικά επίδικα και ερωτήματα, προκειμένου να ικανοποιηθούν οι ανάγκες και τα συμφέροντα των εργαζομένων και της νεολαίας. Μια αριστερά που εμπνέει και εμπνέεται από όλα τα κοινωνικά κινήματα των τελευταίων ετών, οργανώνοντας και ενδυναμώνοντας το αντικαπιταλιστικό ρεύμα μέσα σε αυτά. Που έρχεται σε ρήξη με τις πιο ισχυρές συμμαχίες του κεφαλαίου( ΕΕ- ΔΝΤ-ελληνική ολιγαρχία) και απαιτεί την άμεση διαγραφή του χρέους, την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ και την ταυτόχρονη παραγωγική ανασυγκρότηση σε σοσιαλιστική κατεύθυνση, την εθνικοποίηση των τραπεζών και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας με εργατικό έλεγχο, την αναδιανομή του πλούτου προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας. Ταυτόχρονα, η ενίσχυση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, θα αλλάξει τα πράγματα και την κουβέντα μέσα στην ίδια την Αριστερά, φέρνοντας προ ευθυνών τους ανώδυνες τοποθετήσεις αφηρημένης ενότητας ή κομματικής καθαρότητας, που παίζουν μικροπολιτικά παιχνίδια εξουσίας στις πλάτες του λαού.
Η ψήφος στην αντικαπιταλιστική επαναστατική Αριστερά είναι η πιο κερδισμένη ψήφος για τους νέους αγώνες, ψήφος ανατροπής, ελπίδας και προοπτικής, για εκείνον τον κόσμο που συμμετείχε ενεργά στα κοινωνικά κινήματα αγνοώντας την τρομοκρατία ΜΜΕ, εργοδοτών ,αστυνομίας. Αποτελεί απάντηση σε όλους εκείνους που την παρουσιάζουν ως δύναμη που δεν έχει να προτείνει τίποτα. Είναι ψήφος στην Αριστερά που παλεύει για ένα σοσιαλιστικό κοινωνικό πρότυπο, που θα έχει βασικές αρχές την ισότητα ,το διεθνισμό και την αλληλεγγύη νεολαίας και εργαζομένων. Είναι ψήφος στην Αριστερά που παλεύει για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης και για την εδραίωση οργάνων επιβολής της λαϊκής βούλησης (λαϊκές συνελεύσεις, επιτροπές, σωματεία),γιατί όχι μόνο οραματίζεται έναν άλλο κόσμο, όπου θα έχει εξαλειφθεί κάθε είδους καταπίεση και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αλλά παλεύει και για να τον κάνει πραγματικότητα στο σήμερα!

 

a

a

ΠΑΛΙΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ


ATTACK: Πρωτοβουλία ανέργων/επισφαλώς εργαζομένων!

Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών: εργαζόμενοι/άνεργοι μηχανικοί