Η τελευταία πράξη του δράματος

(ή αλλιώς, αναγνώριση ιδιωτικών πανεπιστημίων από το παράθυρο)

Μέσα στην αναμπουμπούλα και το σαματά της προεκλογικής περιόδου, μια είδηση που όλο το προηγούμενο διάστημα ταλάνισε το ελληνικό πανεπιστήμιο, πέρασε στα ψιλά. Αυτή η είδηση, δεν είναι άλλη, παρά η αναγνώριση των κολεγίων.

Η απερχόμενη κυβέρνηση της ΝΔ, πραγματικά παραμονές των πρόσφατων βουλευτικών εκλογών, στις 30 Σεπτεμβρίου, υπέγραψε την αδειοδότηση 33 κολεγίων, απόφαση η οποία αυθημερόν δημοσιεύθηκε και στο Φύλλο της Κυβερνήσεως. Προφανώς, αυτή η κίνηση δεν είχε μόνο προεκλογικές βλέψεις (είναι ούτως ή άλλως γεγονός ότι η αναγνώριση των κολεγίων θα ικανοποιήσει μεγάλα οικονομικά συμφέροντα). Η κίνηση αναγνώρισης των κολεγίων μια ανάσα πριν τις εκλογές έχει μια διπλή διάσταση:

• Αφενός, αποτελεί παραδοχή της αδυναμίας της απερχόμενης κυβέρνησης να επιβάλλει την αντιεκπαιδευτική πολιτική της. Και όταν αυτό συμβαίνει, η απάντηση είναι πολλή απλή: Η τακτική του να ψηφίζονται νόμοι μακριά από ζωντανές πολιτικά περιόδους για τους φοιτητικούς συλλόγους. Σάμπως, έτσι δε ψήφισε και το νέο νομοσχέδιο για τα ΤΕΙ στα τέλη Ιουνίου τη φετινή χρονιά η απερχόμενη κυβέρνηση;;; Και φυσικά αυτή της η αδυναμία δε προέκυψε από τη «μαχητική» αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ, αλλά από την πίεση που άσκησαν οι μεγαλειώδεις αγώνες των μαθητών και των φοιτητών τα προηγούμενα χρόνια, με αποκορύφωμα την ανεπανάληπτη εξέγερση του περασμένου Δεκέμβρη που συγκλόνισε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.

• Αφετέρου, η αναγνώριση των 33 πρώτων κολεγίων κλείνει πονηρά το μάτι και προς την πολιτική που θα ακολουθήσει και η «νέα» (χρονικά και όχι πολιτικά) κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Γιατί όπως και να το κάνουμε, στον έναν ή τον άλλο βαθμό, όλοι ακούσαμε τις προεκλογικές δηλώσεις του Γιωργάκη (που έγινε ξαφνικά Γιώργος) που υπεράσπιζαν την ύπαρξη και λειτουργία «μη-κρατικών, μη-κερδοσκοπικών(;;;)» πανεπιστημίων τα οποία θα λειτουργούν σε ένα πλαίσιο «υγιούς» ανταγωνισμού με το δημόσιο πανεπιστήμιο. Ή για να το πάμε δύο χρόνια πιο πίσω, ποιος μπορεί να ξεχάσει τη ρητή δέσμευση του ΠΑΣΟΚ για αναθεώρηση του άρθρου 16 και την τεχνητή του αποχώρηση από την αναθεωρητική διαδικασία, υπό το βάρος των μαχητικών φοιτητικών καταλήψεων.

Κάποιος, φυσικά, θα αναρωτηθεί γιατί αυτή η τόσο μεγάλη επιμονή των δύο μεγάλων κομμάτων να προωθήσουν την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και πιο συγκεκριμένα την αναγνώριση των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Η απάντηση στο ερώτημα αυτή βρίσκεται στις προεκλογικές δεσμεύσεις και των δύο κομμάτων εξουσίας, που περιέγραφαν ένα και το αυτό πράγμα: Την πραγματική πολιτική βούληση και στόχευση, να πληρώσουν το κόστος της κρίσης οι εργαζόμενοι και η νεολαία, δηλαδή, αυτοί που τόσα χρόνια με το μόχθο τους πλήρωσαν το τίμημα της οικονομικής «ανάπτυξης και μεγέθυνσης».

Τι σημαίνει σε πιο απλά ελληνικά η παραπάνω διαπίστωση, σε ότι έχει να κάνει με το μέλλον του ελληνικού πανεπιστημίου και των αποφοίτων;

Σημαίνει, από τη μία τη δημιουργία της περίφημης γενιάς των 700 ευρώ, δηλαδή, ενός νέου μοντέλου εργαζόμενου-αποφοίτου, φθηνού, χωρίς καμία επαγγελματική κατοχύρωση, πειθαρχημένου, ευέλικτου και ειδικευμένου, χωρίς καμία συλλογική αναπαράσταση και διεκδίκηση. Αυτό θα γίνει μέσα από:

• Την συρρίκνωση των επαγγελματικών και εργασιακών δικαιωμάτων που κατοχυρώνουν τα πτυχία μας, και φυσικά την αποστοίχιση τίτλου σπουδών και δικαιώματος άμεσης ένταξης στον αντίστοιχο επαγγελματικό κλάδο. Δεν είναι τυχαίο, ότι πίσω από την αναγνώριση των κολεγίων κρέμεται σα δαμόκλειος σπάθη και η ενσωμάτωση της κοινοτικής οδηγίας 36/05 που θα αποδίδει στα πτυχία των κολεγίων τα αντίστοιχα επαγγελματικά δικαιώματα με των δημόσιων ΑΕΙ. ‘Η για να το λέμε και ξεκάθαρα με τα κολέγια μεθοδεύουν την ισοτίμηση των 4ετών και 5ετών πτυχίων των δημόσιων ΑΕΙ και ΤΕΙ, με τα 3ετή «αγορασμένα» bachelorάκια.

• Την εντατικοποίηση και πειθάρχηση του φοιτητικού σώματος. Μέσα από διατάξεις όπως είναι οι διαγραφές των «αιώνιων» φοιτητών, η φημολογούμενη απαίτηση των δύο μεγάλων κομμάτων για να αλλάξει ή και να καταργηθεί ο θεσμός του ασύλου, η εισαγωγή προαπαιτουμένων μαθημάτων, προόδων και φυσικά η καθηγητική τρομοκρατία περί της ανάγκης να τρέχεις από αμφιθέατρο σε αμφιθέατρο και από εργαστήριο σε εργαστήριο.

Πέρα όμως από τη διαμόρφωση των χαρακτηριστικών των αυριανών αποφοίτων, η αντιεκπαιδευτική πολιτική της ΝΔ και των συνεχιστών της, του ΠΑΣΟΚ, σημαίνει και ριζική αναπροσαρμογή ολόκληρου του θεσμού του πανεπιστημίου, μέσα από:

• Την πλήρη πρόσδεση του πανεπιστημίου στις ανάγκες της αγοράς. Δεν είναι τυχαίο ότι υπάρχει ριζική στροφή στην χρηματοδοτούμενη από ιδιωτικές εταιρείες εφαρμοσμένη έρευνα και τον οριακό αφανισμό της βασικής έρευνας. Πολλώ δε μάλλον, η αναγνώριση των κολεγίων και η λειτουργία τους με τη βοήθεια του νόμου της αξιολόγησης σε ένα καθεστώς ανταγωνισμού με τα δημόσια ΑΕΙ και ΤΕΙ, είναι προφανές ότι επιχειρείται ακριβώς για να προσαρμόσει τις σχολές μας στις ανάγκες της αυριανής μας εργοδοσίας και όχι για την προσαρμογή του πανεπιστημίου στις αυριανές μας ανάγκες ως εργαζόμενοι.

• Επιχειρείται η διαμόρφωση μιας νέας αγοράς, αυτής των τίτλων σπουδών. Όπου διάφοροι καιροσκόποι επιχειρηματίες ιδιοκτήτες κολεγίων θα επιχειρούν να κερδοσκοπήσουν στις πλάτες της ανησυχίας μίας σειράς αποφοίτων του λυκείου για το μέλλον τους, που προφανώς στηρίζεται και από άλλα κομμάτια της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής των «τελευταίων πολλών» χρόνων, όπως είναι η βάση του 10.

Κάτω οι νόμοι και οι κανονισμοί,
νόμος οι ανάγκες του κάθε φοιτητή

Με τους ανατρεπτικούς συλλογικούς μας αγώνες
επιβάλλουμε τις διεκδικήσεις μας