ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΙΠΑΝ ΗΡΘΕ Η ΣΕΙΡΑ ΣΟΥ ΝΑ ΔΩΣΕΙΣ ΠΡΟΟΔΟ...

Τα τελευταία δύο χρόνια – κυρίως μετά την αλλαγή του προγράμματος σπουδών- παρατηρείται μια όλο και περαιτέρω εντατικοποίηση των καθημερινών ρυθμών σπουδών στη σχολή μας. Πιο συγκεκριμένα, μια σειρά από εξάμηνα επιβαρύνονται με πολλά και δύσκολα μαθήματα, τα καθημερινά ωράρια γίνονται εξοντωτικά και η υλή διογκώνεται σε πολλά μαθήματα. Ταυτόχρονα, κατά τη διάρκεια των εξεταστικών περιόδων αυξάνονται τα ποσοστά μαζικών κοψιμάτων χωρίς να υπάρχει η παραμικρή διάθεση από τους καθηγητές της σχολής να εξετάσουν τις προβληματικές αυτών των φαινομένων. Αντίθετα, βλέπουμε μια μεγάλη μερίδα των διδασκόντων να συνεχίζουν να προβιβάζουν στα μαθήματά τους έναν πολύ μικρό αριθμό των υποψηφίων,παρά το γεγονός ότι υπάρχουν συνεχώς αντιδράσεις από τους φοιτητές, επιδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο έναν έντονο ρεβανσισμό. Μέσα σε όλα αυτά, βλέπουμε τόσο πέρσι όσο και φέτος να καθιερώνονται πρόοδοι σε πολλά μαθήματα με τέτοιο τρόπο που το μόνο αποτέλεσμα το οποίο επιφέρουν είναι η σκλήρυνση των ρυθμών φοίτησης.
Σε σχέση με το τελευταίο, θεωρούμε ότι η απόψη που ακούγεται από πολλούς καθηγητές στη σχολή μας πως οι πρόοδοι μπορούν να δώσουν ένα ερέθισμα στους φοιτητές για την επιλέον ενασχόλησή τους με το μάθημα είναι ιδιαίτερα προβληματική. Και αυτό διότι αδυνατεί να προσεγγίσει και να αντιμετωπίσει το γεγονός ότι μία από τις βασικές αιτίες για τις οποίες μεγάλο κομμάτι των φοιτητών αδυνατεί να καλύψει το εύρος της ύλης, είναι ότι το πρόγραμμα σπουδών χαρακτηρίζεται από πληθωρά μαθημάτων που -κατά κοινή ομολογία- είναι ανούσια (είναι χαρακτηριστικό ότι στη σχολή μας διδάσκονται τα περισσότερα μαθήματα από κάθε άλλη σχολή του Πολυτεχνείου).Επίσης, η αμεσότερη επαφή ενός φοιτητή με ένα μάθημα κρίνεται κυρίως από το κατά πόσο η ίδια η διδασκαλία θα διεξάγεται με τρόπο που θα συμβάλλλει στην ουσιώδη κατανόηση του αντικειμένου, κάτι το οποίο δε διασφαλίζεται με τη χορήγηση περισσοτέρων εξεταστικών φίλτρων που μόνο στην κατεύθυνση αυτή δεν συμβάλλουν όπως έχει αποδειχτεί από την ίδια την καθημερινότητα της σχολής.
Ένα προσθετικό στοιχείο αποτελεί πως συχνά η θεσμοθέτηση προόδων οφείλεται σε διενέξεις μεταξύ καθηγητών και τίποτε άλλο. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο τελευταίο τμήμα καθηγητών, ο καθηγητής της Στατικής κος Σπηλιόπουλος εξέφρασε μεν τη διαφωνία του με τις προόδους ωστόσο είπε πως ενδεχομένως να τις καθιερώσει στο μάθημά του διότι θεωρεί ότι με αυτόν τον τρόπο "θα αυξηθεί η προσέλευση των φοιτητών στο μάθημα, διαφορετικά θα αναγκαστούν να παρακολουθούν μόνο μαθήματα στα οποία είναι θεσμοθετημένη η πρόοδος".
Στη βάση αυτή, δεν είναι τυχαίο ότι την εβδομάδα που διανύουμε στο 7ο εξάμηνο έχουν προγραμματιστεί μία παράδοση θέματος και 3 πρόοδοι, μία εκ των οποίων μάλιστα(αυτή στο μάθημα Σιδηροπαγές Σκυρόδεμα) δημοσιοποιήθηκε καθυστερημένα.Συνεπώς, θεωρήσαμε αναγκαίο να καλέσουμε άμεσα σε Διοικητικό Συμβούλιο με αίτημα την αναβολή της συγκεκριμένης προόδου κάτι το οποίο οι διδάσκοντες του συγκεκριμένου μαθήματος δεσμεύτηκαν ότι θα υλοποιηθεί, έπειτα και από παράσταση διαμαρτυρίας κατά τη διάρκεια του μαθήματος την περασμένη Τρίτη.Προφανώς το παραπάνω γεγονός δε μπορεί από μόνο του να διασφαλίσει μια συνολική βελτίωση του ζητήματος της εντατικοποίησης, ωστόσο αποτελούσε ένα αναγκαίο βήμα ειδικά από την στιγμή που η εξέταση της συγκεκριμένης προόδου σε καμία περίπτωση δε θα ευνοούσε στην αμεσότερη επαφή των φοιτητών με το μάθημα, κάθε άλλο μάλιστα.
Επιπλέον, αυτό το οποίο θα θέλαμε να επισημάνουμε είναι ότι το επιχείρημα πως εφόσον οι πρόοδοι είναι μη υποχρεωτικές δε χρειάζεται να αναβάλλονται καθώς έγκειται στην επιλογή του καθενός για το αν θα εξεταστεί ή όχι και δε δεσμεύει κανέναν, μπορεί εκ πρώτης όψεως να μοιάζει σωστό στην πραγματικότητα όμως είναι εντελώς λανθασμένο. Και αυτό διότι τέτοιες λογικές το μόνο που προωθούν είναι απλά τη μη ενιαιότητα στον τρόπο διδασκαλίας και εξέτασης των μαθημάτων, κάτι το οποίο αν ξεκινήσει να υφίσταται ενδεχομένως να επεκταθεί και σε πιο ακραίες εκδοχές, όπως η εξέταση του ίδιου μαθήματος με διαφορετικά θέματα για κάθε τμήμα(πρόταση που κατά καιρούς συζητιέται από κάποιους διδάσκοντες), δημιουργώντας έτσι γόνιμο πεδίο για την καθιέρωση μορφών εξατομίκευσης των σπουδών.
Επίσης, πρέπει να έχουμε κατά νου ότι σε πολλές περιπτώσεις η καθιέρωση μορφών εξέτασης όπως οι πρόοδοι λειτούργησε αντιπαραθετικά στην προσπάθεια των φοιτητών για εξασφάλιση προβιβάσιμου βαθμού, καθώς παρά τις δεσμεύσεις των καθηγητών ότι μετράνε μόνο θετικά και επαυξημένα υπήρξαν συχνά παραδείγματα όπου η προσέλευση ή μη ενός φοιτητή στην πρόοδο επηρέασε τη διαμόρφωση του τελικού βαθμού.
Κλείνοντας, αυτό το οποίο θέλουμε να τονίσουμε είναι ότι πάγια θέση μας για την επίλυση και αυτών των προβλημάτων είναι η ανάδειξή τους μέσα στα συλλογικά όργανα των φοιτητών, καθώς μόνο έτσι υπάρχει η δυνατότητα να εντοπιστούν και να κοινοποιηθούν στο σύνολο της σχολής οι πραγματικές τους αιτίες.Επιπροσθέτως και σε ότι αφορά το ζήτημα των προόδων, είναι αναγκαία η περαιτέρω καθιέρωση δράσεων(μαζικές παραστάσεις διαμαρτυρίας σε τμήματα, γραφεία καθηγητών κ.ά.) ακριβώς γιατί οι προθέσεις των διδασκόντων δεν έχουν διαφοροποιηθεί όπως φάνηκε και στην τελευταία επιτροπή προπτυχιακών σπουδών,όπου ξεκαθαρίστηκε πως είναι αναγκαία η θεσμοθέτηση προόδων και η μόνη επίλυση που προτάθηκε είναι απλά ο προγραμματισμός τους με τρόπο τέτοιο ώστε να μην συμπέφτουν πολλές μαζί, αγνοώντας όλη την ουσία του προβλήματος. Στη βάση αυτή, θα συνεχίσουμε να ανοίγουμε στο φοιτητικό σύλλογο το συγκεκριμένο θέμα καθώς και συνολικά το ζήτημα της εντατικοποίησης με κύριο στόχο να εξασφαλιστεί το πάγιο αίτημα του φοιτητικού κινήματος για ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών.