MΝΗΜΟΝΙΟ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ...

ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΗΝ ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ!

ΑΓΩΝΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΤΩΡΑ!

Μια νέα δανειακή σύμβαση, ένα νέο ‘‘νέο’’ μνημόνιο. Μετά από της γιγάντιες κινητοποιήσεις του Ιούνη και του Οκτώβρη, η κυβέρνηση εθνικής ενότητας επιδίδεται στην επόμενη επίθεση τόσο στα μισθολογικά όσο και σε συντάξεις και επιδόματα. Ο τρόμος της επικείμενης χρεοκοπίας σοκάρει καθημερινά τον έλληνα εργαζόμενο θέτοντας του το δίλλημα: ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ ή πτώχευση. Ένα δίλλημα που ακόμη και στους πιο αφελείς αρχίζει να μοιάζει κίβδηλο, καθώς η επιλογή μετατρέπεται σε συνειδητή ή ασυνείδητη εξαθλίωση.

Συνοπτικά το περιεχόμενο του νέου μνημονίου:

- 150.000 απολύσεις στον δημόσιο τομέα (προφανώς οι εως τώρα ‘‘εφεδρείες’’ που εκκρεμούν) και περαιτέρω απελευθέρωση στον ιδιωτικό.

- 22% μείωση στον κατώτατο μισθό και 32% μείωση συγκεκριμένα για τους νέους εως 25 ετών.

- Μείωση 15% των συντάξεεων ΔΕΗ και ΟΤΕ.

- Κατάργηση συλλογικών συμβάσεων εργασίας.

- Διάλυση εναπομείναντων επιδομάτων, κοινωνικών αγαθών.

- Μόνιμος μηχανισμός επιβολής των μέτρων είτε με τη μορφή επιτρόπου είτε με τη μορφή κλειστού λογιαριασμού με τα χρήματα των τόκων των δανείων.

Τα χαρακτηριστικά του νέου μνημονίου δεν έχουν να προσθέσουν τίποτα στην εικόνα της παρούσας κυβέρνησης παρά μόνο να εντείνουν την δεδομένη κατάσταση, δηλαδή την υπεράσπιση του εγχώριου και διεθνούς κεφαλαίου, εξαθλίωση των φτωχότερων κοινωνικών τάξεων στο όνομα μιας κρίσης ενός συστήματος που δεν επέλεξαν. Σε κάθε κρίση έχει αποδειχτεί ότι υπάρχουν κερδοσκόποι (τράπεζες-επενδυτές) οι οποίοι επενδύουν στην κυβένηση της εκάστοτε περιόδου για να εξασφαλίσουν ότι θα παρθούν τα κατάλληλα μέτρα που θα διασφαλίσουν τόσο το αναμενόμενο κέρδος όσο και την δική τους σωτηρία από τη λαϊκή οργή. Η κυβέρνηση έχει αποδείξει ότι είναι άξια των καθηκόντων της στους τραπεζίτες, νομιμοποιώντας τις βουλές τους και ψηφίζοντας τις μεγαλύτερες περικοπές από τη μεταπολεμική ελλάδα.

Τα αποτελέσμτα των μέτρων έκδηλα. 20.000 άστεγοι φιλοξενούνται στους δρόμους της Αθήνας με το κρύο και την πείνα τον χειρότερό τους εχθρό. Την ίδια στιγμή η ανεργία αγγίζει μεταπολεμικά ποσοστά ενώ στους δείκτες απαισιοδοξίας οι έλληνες εργαζόμενοι παίρνουν την ευρωπαϊκή πρωτιά. Από την άλλη, οι περικοπές στην υγεία έχουν κάνει την περίθαλψη απρόσιτη στον καθένα ενώ οι περικοπές στην παιδεία ρίχνουν διαρκώς το επίπεδο σπουδών θέτοντας στις διοικήσεις των σχολών όλο και πιο εκβιαστικά το δίλλημα των manager.

ΚΙ ΕΜΕΙΣ;

Η λαϊκή απάντηση υπήρξε μαζική όλο το 2011 με τις μαζικότερες απεργίες του ελληνικού εργατικού κινήματος. Σήμερα παραμένουν κάποιοι πυλώνες αξιοπρέπειας ανάμεσα στα εργατικά σωματεία με τους εργάτες της ελληνικής χαλυβουργίας να ξεπερνούν τις 100 ημέρες απεργίας, να συνεχίζεται η απεργία στην ‘‘λούκισσα’’ για 2^ο μήνα, ενώ οι εργαζόμενοι του ALTER έχουν μετατρέψει το σταθμό σε μια πηγή αντίστασης με προβολές των αγωνιζόμενων εργατών σε άλλους χώρους κτλ.

Σε αυτήν την κατεύθυνση το τριήμερο των κινητοποιήσεων με αφορμή τη ψήφιση της δανειακής σύμβασης, με αποκορύφωμα τη μεγαλειώση συγκέντρωση στο Σύνταγμα στις 11-2 όπου παρεβρέθηκαν μισό και πλέον εκατομμύριο πολίτες, αποτελεί την πυξίδα για το πώς θα πρέπει να κινηθούμε το αμέσως επόμενο διάστημα.

Η ευρείας έκτασης καταστολή που επιβλήθηκε στις απεργιακές κινητοποιήσεις αποδεικνύει ότι τα  επιχειρήματα των κυβερνώντων δεν μπορούν να πείσουν κανέναν και το μόνο τους όπλο είναι η τρομοκρατία της αστυνομίας αλλά και η ιδεολογική τρομοκράτηση από τα ΜΜΕ   . Μια όμως μεταρρύθμιση που δεν αφήνει απολύτως τίποτα σε αμφισβήτηση δημιουργεί το περιβάλλον για να ξαναγεννηθεί η αισιοδοξία για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση.

Το νέο μνημόνιο βρίσκει τη φοιτητιώσα νεολαία σε κατάσταση 5μηνης νηνεμίας. Η απογοήτευση που προήλθε μετά τις καταλήψεις του Σεπτέμβρη δεν καλύφθηκε με την ανάγκη ούτε για ανατροπή του νομοσχεδίου ούτε με της συμπόρευσης με τους πληττώμενους εργαζομένους το προηγούμενο διάστημα. Η μείωση του κατώτατου ορίου μισθού στα 400 ευρώ δίνει μια ακόμη ευκαιρία στη νεολαία να αντιληφθεί την ανάγκη διεκδίκησης του εργασιακού της μέλλοντος. Η εξαθλίωση δεν είναι μια αναγκαίοτητα, όπως προσπαθεί να πείσει η κυβέρνηση, αλλά μια επιλογή που αναγκαζόμαστε να παίρνουμε γιατί απλά δεν έχουμε συνηθίσει να διεκδικούμε έμπρακτα και συλλογικά τα δικαιώματά μας. Η απαίτηση των αυτονόητων είναι το λιγότερο που καλούμαστε να κάνουμε την επόμενη περίοδο. Το σάπιο πολιτικό σύστημα έχει δείξει ότι χωρίς την εκτεταμένη καταστολή δεν αρκεί για να αντέξει όχι την παρούσα λαϊκή αγανάκτηση ενώ σε επόμενες βουλευτικές εκλογές είναι αμφίβολο αν κάποιο από τα ‘‘μεγάλα’’ κόμματα θα μπορέσει αν αδράξει την εξουσία με νόμιμα μέσα και δεν προβεί σε έκτακτη αλλαγή του εκλογικού νόμου.

Η νεολαία καλείται πιο επιτακτικά ποτέ από την ίδια τη συγκυρία να αρπάξει την ευκαιρία και να εξεγερθεί. Μαζί με τους εργαζομένους στις γενικές απεργίες, διαμαρτυρόμενη για τα κοινωνικά δικαιώματα, για μια αξιοπρεπή εκπαίδευση και εργασιακή προοπτική να αποδείξει ότι η ανατροπή γίνεται στο δρόμο!