Αποτελεί αδιαμφισβήτητη παρατήρηση το γεγονός ότι βρισκόμαστε σε μια περίοδο έντονων κοινωνικών και πολιτικών αναταράξεων. Η παρούσα κυβέρνηση, συνεχίζοντας το έργο της προηγούμενης και με πολιτική στήριξη από την Ε.Ε., προχωρά στις πιο ακραίες μεταρρυθμίσεις που έχουν γίνει ποτέ στην Ελλάδα. Η επίθεση που εξαπολύει στα δικαιώματα, στους μισθούς, στις συντάξεις, οι αυξήσεις των φόρων και τόσα άλλα δυναμιτίζουν μια υποβόσκουσα αντίδραση στην κοινωνία. Προκειμένου, λοιπόν, να περιοριστούν οι αντιδράσεις αυτή η επίθεση ακολουθείται και από μια ιδεολογική τρομοκρατία. Αυτή ακριβώς η τρομοκρατία είναι που από τη μία αναφέρεται στο αναπόφευκτο της κρίσης, στο κανείς δεν φταίει και πρέπει όλοι να πληρώσουμε τις ζημιές και από την άλλη θέλει να ενσωματώσει αντιδράσεις ή και ακόμα να τις αποτρέψει. Εδώ κολλάει και η παραβίαση του ασύλου. Δεν ήταν, λοιπόν, καθόλου τυχαίο ούτε μεμονωμένο γεγονός η απόφαση Μουτζούρη για την άρση του. Έρχεται σε συνέχεια με τα κλεισίματα ΑΣΟΕΕ και Νομικής το Νοέμβρη και Δεκέμβρη, τις αποφάσεις της συνόδου των πρυτάνεων, της καθημερινής παρουσίας ενόπλων σωμάτων ασφαλείας στην Κοκκινοπούλου και θα αποτελέσει προηγούμενο για αντίστοιχες ενέργειες στο μέλλον όχι μόνο για την στιγμιαία άρση αλλά και για τη διάλυση του μόνου χώρου που συμβάλλει στην οργάνωση, την σύνταξη του φοιτητικού και ευρύτερα του λαϊκού κινήματος, το μόνο χώρο που φιλοξενεί τις πιο ριζοσπαστικές και μαχητικές διαδικασίες του.
Γι’ αυτό είναι απαραίτητη μια ανασκόπηση των δρώμενων της συγκλήτου την Παρασκευή 12/3 καθώς και η αποτύπωση των πολιτικών συμπερασμάτων απ’ αυτή.
Ας πάρουμε, λοιπόν, τα πράγματα από την αρχή. Έγινε πολύ κουβέντα για το τι έγινε εκείνο το Σάββατο, καθόλου όμως για το τι το ακολούθησε. Τα σχήματα της ε.α.α.κ. πολυτεχνείου αφορμώντας από τις αποφάσεις των φοιτητικών συλλόγων, από την επιτακτική ανάγκη της προστασίας των κεκτημένων του φοιτητικού κινήματος και απαντώντας στο ερώτημα της αναγκαίας δράσης για την υπεράσπιση του ασύλου, προέβησαν στη συμβολική κατάληψη της πρυτανείας με βασικό αίτημα να καλεστεί έκτατη σύγκλητος για να συζητηθεί το θέμα και να αναλάβει ο καθένας τις αντίστοιχες πολιτικές ευθύνες. Τελικά αυτό έγινε, αν και με κάποια σκόπιμη καθυστέρηση από την πλευρά των καθηγητών, με στόχο την από τα πριν μεταξύ τους συνεννόηση, με κρυφές συναντήσεις όπως έγινε και φανερό από το μυστικό meeting στη σχολή των τοπογράφων. Όλα αυτά δεν έγιναν μόνο και μόνο για να έχουν ενιαία τοποθέτηση, αλλά γιατί θέλουν να στρέψουν την κουβέντα αλλού, να αποπροσανατολίσουν τις πιέσεις των φοιτητικών συλλόγων και στο τέλος να περάσει η άρση του ασύλου στα ψιλά.
Σαν λογικό συμπέρασμα που βγαίνει από τα παραπάνω είναι η υποβολή παραίτησης - που έγινε από την πρώτη κιόλας στιγμή της διαδικασίας της συγκλήτου- του πρυτανικού συμβουλίου προς μια κατεύθυνση, όχι τόσο ανάληψης ευθυνών, αλλά αλλαγής του κέντρου της κουβέντας και ενίσχυσης του προφίλ του αποδιοπομπαίου τράγου, μιας και ούτως ή άλλως σε δυο μήνες λήγει η θητεία τους. Εν μέρει και λόγω της προσυνεννόησης ακούστηκαν τοποθετήσεις από προέδρους και μέλη Δ.Ε.Π. που συνέβαλαν σε αυτό. Παρόλα αυτά, η μαζικότατη παρουσία και η αποφασιστική πολιτική στάση των φοιτητών, δεν ενέδωσε στα κόλπα της πρυτανείας και έθεσε ένα πολιτικό μπούσουλα στην κουβέντα απαιτώντας μια πολιτική τοποθέτηση από την σύγκλητό και όχι κινήσεις εντυπωσιασμού όπως η ‘ξερή’ παραίτηση του συμβουλίου. Προτείναμε και πετύχαμε μια κοινή πολιτική απόφαση, που επανακατοχύρωσε τη θέση του ιδρύματος για το άσυλο και καταδίκασε εμφανώς τόσο το νόμο Γιαννάκου (απόφαση άρσης από πρυτανικό σχήμα και όχι σύγκλητο), όσο και οποιαδήποτε προσπάθεια κατάργησης ή περιορισμού του ασύλου.
Πρέπει να γίνει όμως αντιληπτό ότι η άρση του ασύλου δεν είναι απλά μια εφαρμογή του νέου νόμου πλαίσιο άλλα είναι μια επιμέρους έκφανση της συνολικότερης επίθεσης που δέχονται αυτή τη στιγμή οι εργαζόμενοι και η νεολαία. Ως τέτοια πρέπει και να αντιμετωπίζεται. Έτσι αν και έχει αξία η απόφαση της συγκλήτου καθώς και οι ενδοπανεπιστημιακές ενέργειες των συλλόγων, δεν πρέπει να ξεχνάμε την απαίτηση για κοινωνικοποίηση του ζητήματος αυτού. Ο αγώνας για το άσυλο δεν αρχίζει ούτε τελειώνει στους φοιτητικούς συλλόγους, ακριβώς επειδή είναι ο μόνος χώρος που οι φωνές απέναντι στο σύστημα βρίσκουν όχι μόνο πεδίο να εκφραστούν αλλά και την δυνατότητα να οργανωθούν και να συνταχθούν. Είναι επίμονη αναγκαιότητα, ειδικά στις μέρες μας, το άσυλο να αποτελέσει σημαντικό στοιχείο του αγώνας μας ως φοιτητές. Να μην υπερτιμήσουμε και μείνουμε στις εκάστοτε αποφάσεις των διοικητικών οργάνων μιας και αυτές, αν και κάποιες φορές -όπως αυτή- προκύπτουν από την πίεσή μας, επιδιώκεται να αποτελέσουν κυματοθραύστη που τελικά ενσωματώνει και καθησυχάζει φωνές του κινήματος. Η ιστορία έχει δείξει ότι οι φοιτητικοί σύλλογοι ήταν, είναι και θα είναι πρωτοπόροι στον αγώνα για την υπεράσπιση του ασύλου, άρα το χρέος μας είναι αναβαθμισμένο. Και επειδή οι συλλογικές μας φωνές κάτι ξέρουνε και λένε…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου