Η περίοδος που διανύουμε χαρακτηρίζεται -αναμφισβήτητα- από την επίθεση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ στα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, με δικαιολογία τις πιέσεις του ΔΝΤ και της ΕΕ. Οι αντιδράσεις τεράστιες, αφού λίγοι είναι αυτοί που θεωρούν ότι για την κρίση φταίμε όλοι και λίγο ή πολύ όλοι πρέπει να πληρώσουμε και να κάνουμε θυσίες για να σωθεί η χώρα. Το χάπι της εθνικής ομοψυχίας και η διάσωση της εθνικής οικονομίας δείχνει να μην πιάνει στη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων που κατεβαίνει στους δρόμους και διαμαρτύρεται από το Δεκέμβρη.
Υπάρχουν όμως κάποιες κοινωνικές ομάδες που πλήττονται ακόμα περισσότερο, ακριβώς γιατί και πριν τα μέτρα βρίσκονταν σε χειρότερη θέση από την πλειοψηφία. Αναφερόμαστε στους μετανάστες και τις μετανάστριες που ζουν στην Ελλάδα και που οι όροι διαβίωσής τους συνεχώς χειροτερεύουν.Καθημερινά έρχονται αντιμέτωποι με συμπεριφορές -εθνικισμού και ξενοφοβίας ενώ ουσιαστικά αποτελούν το πλέον-εκμεταλλευόμενο και κακοπληρωμένο κομμάτι της εργατικής τάξης. Οι περισσότεροι δουλεύουν ανασφάλιστοι, χωρίς τα στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα και με διαρκή το φόβο ατυχημάτων. Παρότι η εργασία τους αποτελεί μία εξαιρετικά προσοδοφόρα πηγή κερδών για τους εργοδότες τους και οι ίδιοι αποτελούν οργανικό κομμάτι της ελληνικής οικονομίας, κάποιοι τους εμφανίζουν ως υπαίτιους για την αύξηση της ανεργίας και την οικονομική κρίση. Επιπλέον τα Μ.Μ.Ε διογκώνουν τεχνητά σε βαθμό πανικού την εγκληματικότητα των μεταναστών, παρόλο που τα επίσημα στοιχεία δίνουν χαμηλότατα ποσοστά στο σύνολο της αυξανόμενης γενικά εγκληματικότητας, το οποίο αξιοποιείται από την κυρίαρχη πολιτική για ακόμα πιο σκληρή καθημερινότητα και νομοσχεδιολογία, όπως η καθημερινές “σκούπες”, η εφαρμογή της δεύτερης συνθήκης του Σένγκεν και η FRONTEX ευρωπαϊκή λιμενική μονάδα “διαφύλαξης των συνόρων”, που μετράει δεκάδες θανάτους μεταναστών.
Θύματα του ρατσισμού, όμως, δεν είναι μόνο οι μετανάστες. Μορφές ρατσισμού εκδηλώνονται καθημερινά εναντίον κάθε ύπαρξης που σκέφτεται, δρα και υπάρχει διαφορετικά από τα στερεότυπα και τις κυρίαρχες αντιλήψεις της σημερινής κοινωνίας. Έτσι συναντάμε τον κοινωνικό ρατσισμό, τον θρησκευτικό, τον πολιτιστικό. Διακρίσεις που γίνονται με βάση τις προσωπικές ή ερωτικές επιλογές ενός ανθρώπου, διακρίσεις με βάση το φύλο, ο γνωστός σεξισμός.
Όσοι νόμοι και να θεσπιστούν θεωρούμε ότι τίποτα δε θα αλλάξει, χωρίς τη ριζοσπαστική ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, μέσα από τους συλλογικούς αγώνες. Για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση και χωρίς κατηγοροποιήσεις ανθρώπων. Για έναν κόσμο που θα μας χωράει όλους και όλες, γιατί όλοι είμαστε διαφορετικοί, αλλά και όλοι είμαστε ίσοι.
Καλούμε σε συμμετοχή στο 15ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ
9-10-11 Ιουλίου στο Άλσος Γουδί
γιατι γραφτηκε το αρθρο στις 13 και καλει σε κατι που ειναι μεχρι τις 11 ιουλιου?
ΑπάντησηΔιαγραφήοεο?