Για τα μικρά ζητήματα, που όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε…

Η περίοδος της εξεταστικής, μία ούτως ή άλλως αγχωτική περίοδος, παρουσιάζει φαινόμενα που δεν είναι άγνωστα σε κανέναν φοιτητή ή φοιτήτρια, αλλά σε μεγαλύτερη συχνότητα. Είναι αλήθεια πως ενώ έχει περάσει καιρός από τότε που πηγαίναμε λύκειο ή γυμνάσιο και πολλά έχουν αλλάξει από τότε, κάποια πράγματα περιέργως παραμένουν ίδια. Προφανώς όλοι μας παραδεχόμαστε ότι το μάθημα στο λύκειο είναι πολύ διαφορετικό από τις ακαδημαϊκές διαλέξεις, αλλά εν τέλει είναι; Η πρώτη και κύρια μάλλον διαφορά είναι ότι οι διαλέξεις στο πανεπιστήμιο δεν είναι υποχρεωτικές δηλαδή σε αντίθεση με το λύκειο δεν μπαίνουν απουσίες, πράγμα που οδηγεί και στην δεύτερη κύρια διαφορά που είναι η σχέση μεταξύ φοιτητή και καθηγητή που σε αντίθεση με αυτή καθηγητή και μαθητή, δεν είναι μία τόσο εξουσιαστική σχέση που περικλείεται από το φόβο του δεύτερου προς τον πρώτο.

Μέσα στην εξεταστική όμως αυτά φαίνεται να μην ισχύουν. Το γεγονός ότι οι διαλέξεις είναι προαιρετικές δεν έχει κανένα νόημα να ισχύει ως κανόνας όταν στα περισσότερα μαθήματα θεωρείται δεδομένο από τους διδάσκοντες ότι για να το περάσεις πρέπει απαραίτητα να παρακολουθείς. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα στα περισσότερα μαθήματα να μην υπάρχει το απαραίτητο υλικό σημειώσεων, λυμένων ασκήσεων κλπ. για μελέτη, πέρα από το βιβλίο που δίνεται από τον Εύδοξο που έτσι και αλλιώς είναι άχρηστο για την πλειοψηφία των μαθημάτων της σχολής. Παίρνοντας αυτό ως δεδομένο, οι φοιτητές που δεν παρακολουθούν τακτικά τα μαθήματα καταλήγουν να κόβονται, συν το ότι εδώ βρίσκουν την ευκαιρία οι ΔΑΠίτες να χτίσουν τις πελατειακές τους σχέσεις μοιράζοντας σημειώσεις ή με τα κυκλώματα αντιγραφών, με αντάλλαγμα ψήφους.

Ταυτόχρονα, η καθηγητική αυθαιρεσία  αυτές τις μέρες χτυπάει κόκκινο και εννοούμε ακόμη και τώρα, μιας και τα γραπτά ακόμα διορθώνονται, πράγμα που σημαίνει ότι ακόμα βρισκόμαστε “υπό εξέταση”. Ο καθηγητής από αυθεντία μέσα στην αίθουσα διδασκαλίας, τώρα είναι σε θέση να κρίνει το τι ξέρεις και τι όχι, έχοντας με ένα τρόπο τον ελεγχο του πόσα χρόνια θα σπουδάζεις (αν αυτό ιδωθεί πιο συνολικά). Αυτή την εξουσία ο καθηγητής μπορεί λοιπόν να καταχραστεί όταν για παράδειγμα δεν γίνεται προβολή γραπτών για να ελέγξει ο φοιτητής τον τρόπο με τον οποίο αξιολογήθηκε το γραπτό του. Περιττό να μιλήσει κανείς για τα περιστατικά προσβλητικής συμπεριφοράς (σεξιστικής, ρατσιστικής, μεροληπτικής προς τους μετεγγραφέντες κλπ) κατά τη διάρκεια της εξέτασης, που δυστυχώς γίνονται πιο εύκολα αποδεχτά από τους φοιτητές αφού πάνε πακέτο με την απειλή "μη μιλάς, θα σου πάρω την κόλλα".

Ο καθηγητής ωστόσο οφείλει σεβασμό όπως όλοι μας. Συμπεριφορές και σχόλια που είναι προσβλητικά με οποιοδήποτε τρόπο δεν πρέπει να γίνονται αποδεκτά και αυτό να  μην εκφράζεται μόνο από τον δέκτη, αλλά από όλους και όλες. Το ζήτημα δεν είναι άλλωστε το "ποιος είναι πιο μάγκας να αντιμιλήσει στον καθηγητή" αλλά να είμαστε αλληλέγγυοι μεταξύ μας, όπως και σε κάθε άλλη περίπτωση.

Οι προβολές γραπτών είναι απαραίτητες! Τα ακραία ποσοστά φοιτητών που κόβονται δεν μπορεί να είναι αποδεκτά όταν δεν υπάρχει το αναγκαίο υλικό που να καλύπτει την εξεταστέα ύλη και που δίνει την δυνατότητα στους φοιτητές που δεν παρακολουθούν να μελετήσουν και να περάσουν. Όπως όμως μπορούμε και πρέπει να έχουμε λόγο στον τρόπο που αξιολογείται η επίδοση μας σε ένα μαθημα (που πρέπει να λαμβάνει υπόψη την ιδιαίτερη δυσκολία του καθενός) έτσι έχουμε λόγο και σε αυτό που μαθαίνουμε. Ο καθηγητής δεν έχει κάποια αδιαμφισβήτητη αυθεντία ούτε το ακαταλόγιστο όταν με δική του ευθύνη κόβεται απίστευτος αριθμός φοιτητών (ακόμη και σε γενικά εύκολα μαθήματα). Όσο και αν θέλουν να μας περάσουν μία τέτοια λογική, είναι σημαντικό να θυμόμαστε και τα δικαιώματα μας, αλλά και το ότι έχουμε λόγο για το πώς και τι μαθαίνουμε αυτά τα τουλάχιστον πέντε χρόνια που σπουδάζουμε σε αυτή τη σχολή.